Leven bi en Gautsherrn, Deil 4 :
Waderlüüd blievt Waderlüüd

vun Rudi Witzke


Runner un weg vun de Sunsche Wisch müßten wi. Dat Militär wull Bombensmieten öven. Weg ut dat Dörp vun mien besünnte Kinnertiet! Dat Grummeln vun de Groote See süng uns nich mihr in'n Slaap. "Landeinen" güng de Reis.

Nu seten wi denn in Lütten Kordshagen. Frömd dat mit Reeth deckte Huus, frömd dat Dörp mit de Deputatarbeider-Hüüs, allens ganz eng tosamen. Un de Gautshoff mit de grooten Stallungen, Schüünen, Warksteden un dat "Herrenhaus" mit den "Herrn" un de Fru "Oberamtmann", siene Mudder, de Erbpächters vun de "preußisch-staatliche Domäne".


Stråålsund. Bild Darkone/Wikimedia Commons

Egenlich harrn wi dat nu veel beder. De Stadt Straalsund leeg bloots veer Kilometer af, nich miehr twölf Kilometer as na Zingst hen.

Bloots wat schüll ik in de Stadt? Ne, dit Dörp leeg nich mihr afsietig, nich miehr an't Enn vun de Welt. Sogoor de Lüttbahn vun Borth na Staalsund keem vörbi, keen tweihunnert Meter weg vun uns nieges Tohuus weer de Bahnhoff, Bahnhoff "Klein Kordshagen". Dor, wo de Landweeg de Schienen queerten, geev dat keene Schranken. De Lokföhrers vun de Töög kennten ehre Streck un künnigten bi jeedeenen Weg ehr Kamen mit Tuten an, so ok, wenn de Toog dörch de Kurv vun Krönevitz in de Neeg vun Klein Kordshagen keem. Un wenn ik mi dat so bedenk, harrn miene Öllern toierst ok bannige Knütten mit ehre niege Ümgeevung. Ik kann mi besinnen, dat Vadder sien Drieven in de Einsamkeit bi de Moor-Seen söchte. Hei harr vun den "Herrn" de Verlööf kregen, dor to angeln un to fischen. Un dor weer hei denn meist antofinnen, wenn hei sien Schaul trecht harr.


Hekt. Foto Josyan Pierson/Wikimedia commons

Un in'n Sommer 1938 un 1939 weer ik faken mit togang. Nu wöörn rechte Angeln buut ut ellenlange Bambustöcker. Ringen wöörn mit knubben-loose "Bindungen" fastmaakt. En Rull för de fiene Angelsnuur keem dortau.

Un veele ünnerscheedliche Hakens liernte ik kennen, welk för de Heekte, welk för de Karpen, de Slien un de Aals, de Roodoogen or Plötze un de Brassen or Boorse. Un jeedeen Fischsoort bruukte ehre spezieelle Lockspies. So wöörn wi ok Spezialisten för Köders. So'n Profis as wi güngen even nich bloots "Metten baden". Un Netten besorgten wi denn ok: Stellnetten, Kiemen-Netten, Waden, Reusen un wat sünst noch. Un en lüttes Boot wöör anschafft.

Wenn dat ok beten swoor fallt totogeven: Dor up de smallen Steege twüschen de enkelten Moor-Seen weern wi mittenmang de Simsen, Seggen, Beesen un dat Rohr vun allerschöönste Natuur ümgeven. De Luft röök nich mihr saltig, dor weer so een mihr sööten Ruch um uns rümmer. Na Waderminte un de Baldrians-Buschen! Un de Vagels weern denn ok verschieden. Keen Mööv schriegte, un Braaktüters un Snippen lööten nich ehr "Düüdelüü-düüdelüü" hören. Avers de Wischen-Wieh tröck dor ehre Bahn. An't Reet hüngen de lütten Rohrsängers, de griese Reiger mit sienen knickten Hals flöög sien Runden: Hei wull ok fischen. — Nevel-Kreihn keemen in den ollen, half uthöhlten Wiedenboom tohoop un schraakten för sik hen. Un so veele Poggen harrn wi noch nich konzerteeren hört. Un Grillen weeren ok düchtiger togang. Un wenn du bi't Angeln bist, kriggst du jeedeenen Luut mit, alle Natuur-Konzeerte, wieldat en Angler still sitten deit, Stünn um Stünn.

Hüüt bin ik wat an't Twieveln, wat dat gröttere Bedüden hett, dat Luurn mit all de Natuur-Belevnisse um di rümmer orrer dat en Fisch anbitt un de Tuck to danzen anfangt un denn ünnerdüükert. — Beide Deile hebben ehren Sinn. Maleens, so mitten rin in't Dröömen un Mediteeren, suuste Vadders Tuck af as vun enen Flitzbagen schaten. De Angelsnuur sirrte vun de Rull af bit to't Enn. De stramme Snuur süng as ne Siet up ene Fiedel. Jeedeenen Oogenblick kunn se rieten. — Doch denn wöör dat ruhiger. Vadder wüßt, dat dor en bannig grooten Fisch an'n Haken gahn weer.

Snuutje dreihte hei an de Rull, Snuur intohalen. Poor Zentimenter güng dat, denn keem wedder een Ruck.Veel Gedüür müßt denn upbringen, beten Snuur her, beten trüch. Upregen dörffst di nich. Dat hett duurt, de Rangelie twüschen de Kreatuur un den Minschen.

Un denn keem dat Enn: De Fang weer all ganz dicht ran, sprüng denn ok schon maal ut dat Wader rut. Avers wat weer dat? Dor blenkerte dat nich sülvern as bi enen Heekt, wenn hei di sien Breetsiet wiesen deit, or gülden as bi eenen Wildkarpen. Dat weer wat Düüsteres un Langes, wat dor sprüng. Een hannigen Swung noch, un de Fang leeg up den smallen Steeg, avers bloots een, twei Sekunden, denn slängelte sik dat düüstere, lange Beest Richt Wader. Flink mußt Vadder den letzten Rest Snuur inhalen un tofaten. So en Ungedööm harr ik nie nich seihn. "En Slang, en Slang!", rööp ik un leep weg.

Nu, Anglers un Jägers överdrieven, se snacken Angler- un Jägerlatiensch. Dit is avers wißlich wahr: De Aal, de uns dor an de Angeln gähn weer, harr ne Läng vun över eenmeterföftig, ehrer wat länger. Orrer doch beten wat körter?

Un denn keem miene groote Daat. Vadder tüderte den Aal achter de Kiemen mit en Stück Angelsnuur fast. "So," sää hei," nu bringst du ehm na Huus un smittst ehm in de Wadertunn."

Man, dor harr ik wat to verantwoorden. — Ik wickelte dat annere Enn vun de Snuur mi so fast um de Hand, dat dat Blaut meist afsnüürt wöör, un makte mi up den Weg. Drägen kunn ik ehm ja nich, ik sleppte ehm achter na. Un hei kringelte sik. —— Dor is een denn doch fiegelinsch tomoot. Dat is so en Mengels vun Winner, vun Ängsten un denn ok Mitleed un Duurn mit de Kreatuur, de leven wull. Wi müßten beid över enen breiden Graven. Hei platschte mittenrin un gleed hen un her as in enen Danz. Dor weer för ehm Leven un Frieheit.

Dat stellte mi denn doch up de Proov. Löttst ehm susen or rittst ehm wedder rut ut sien Element? De Plicht un dat Jägerblaut hebben denn avers wunnen.

Mien Leven lang bün ik de Fraag nich los woorn: Löttst ehm, den fungen Fisch, trüüch in sien Element orrer kümmt hei up'n Spiesplåån?Ik bün keen gauden Angler worrn.

Disse groote Fang keem in de Regentunn. Un later denn in de Pann!




9.10.2011


na baven