Seemannsgarn:
Dat Geschenk vun Lee sien Onkel

vun Günter Sohnemann

Över uns Wäscher Lee un sien Familie in Djakarta heff ik nu al stückerwat Berichten schreven, över de Fohrt, dat Avendeten un den Utfloog ton'n Rieden. Nu möken wi uns langsam för de Trüchfohrt praat. Uns Schipp tööv in'n Haven op uns.

Lee sien Onkel bröch uns mit den VW-Bus trüch in de Stadt. Ik kreeg vun em noch en lütt Geschenk: en lütt Modell vun en typisch indoneesches Huus. Lee sülven kreeg en Käfig mit en Vagel dorbinn, üm un bi so groot as en Star. Düsse lütte Piepmatz weer avers ganz sünnerlich tamm: Kunnst em ut de Käfig laten, denn flöög he op'n Boom orr Huus in de Nehgde un tööv dor ganz komodig, un wenn Lee reep "Kaam!", denn keem dat Deert ganz friewillig trüch in den Käfig. Jeedeen Maal.

De Onkel sett uns an den Souvenirladen af, vun den ik vertellt heff, un wi hebbt uns nocheens vun Harten un utföhrlich bedankt. Ik harr dat Geföhl, ik weer wirklich bin Frünnen to Besöök west. — Wi bröchen uns Geschenke in den Laden, un op wunnersame Wies weern de Geschenke twee Stünnen later ok wohraftig an Bord vun uns Schipp bröcht woorn — gegen Betahlen natüürlich. Dat Betahlen in Rupien merken wi meist gornich. So veel Geld as dormalen harr ik noch nie to'n Utgeven för allens, wat ik wull. Dat hier weer dat totale Gegendeel vun de USA! Düütsche Mark in Dollar ümtuuschen möök uns Seelüüd reinweg arm.

In Djakarta harrn wi de Fracht vun de T.S. Darmstadt utladen. Nu güng dat wieder na Surabaja.

Op See lieet Lee sien Vagel an Deck frie flegen, wat all Seelüüd wunnerwarken möök. De Vagel sett sik op'n Laadboom un geneet sien Frieheit, bet Lee em "Kaam!" reep, denn keem he brav wedder an. — Düt Kunststück kunn Lee nich faken noog vörföhren, he weer bannig stolt op den Vagel. Den Käfig nöhm he jümmers mit in sien Wäscherie, 'neem he nu bi't Waschen un Bögeln nette Sellschap harr.

De Vagel harr ok musikaalsch Talent, he twischter wunnerbaar un keek Lee dorbi so verstännig an, as wull he em wat ganz Vertrulichs mitdelen.

De Wäscherie leeg blangen mien Timmermannswarksteed in'n Heckopbu vun't Schipp. Praktisch Döör an Döör. Wenn Lee en aus möök, nehm he den Käfig un sett sik óp en Doppelpoller, he op den een, de Käfig op den annern Poller — in Ogenhööcht.

Hier vun't Schippsheck keek ik op dat Schruvenwater vun'e Darmstadt un op de twee Poller. Dor stunn Lee miteens op, möök de lütt Döör vun den Käfig op un leet den Vagel op sien Hand sitten.
In mi güng de rode Alarm an. Ik steeg an Deck to de twee.

"Lee, laat dat bloots na, den Vagel hier flegen to laten!", sä ik. Un he, mit sien asiatisch-fründlich Smüüstern: "Ik weet, wat ik do, maakt sik keen Sorgen!" Un he leet den Vagel flegen, de sik mit fröhlich Tereleern op de Reling setten dä.

Op dat "Kaam!" vun Lee sett he sik wedder op Lees Hand, de mi altklook anstrahlen dä. "Sühst?" Denn leet he den Vagel wedder flegen — achter dat Schipp ran...

Toeerst sehg dat so ut, as wenn de Vagel dat schaffen wöör, wedder op Lee sien Hand to kamen. Ik sehg dat Unglück kamen. Dor fehlen man bloots poor Zentimeter.

Fix jump ik in de Timmerie, greep mi den Warksteedbessen un höll em den Vagel hen —— wedder fehlen een, twee Zentimeter...

Ik höör noch hüüt dat ängstliche Piepen, as de Vagel opgeven dä. Sien Kräfft langen nich, dat Schipp intohalen. Binnerlich verflöök ik Lee un sien dummen Stolt op dat Deert.

Ik sehg noch, wo de Vagel höger stiegen dä un sien Flögelslääg spoorsamer woorn, Kräfft to sporen.

Wi weern hier in en Küstenrebett op den Weg na Surabaja. De Küst weer wied weg ganz swack to sehn —— ik wünsch den lütten Buttjer, dat he dat schaffen wöör...
Vergretzt keek ik Lee an. Man liekers sienen Verlust smüüster he mi bloots an un sä: "Never mind!"

Dat Wesen vun de chineesche Mentalität warrt mi sachs jümmers frömd blieven.

Bi mi hett dat duert, bet ik düssen Verlust verdaut harr. Wi all an Bord harrn den lütten Vagel in't Hart slaten, he harr uns ja ok all Vertruun wiest, so tamm un truschüllig as he weer. Ahn Schuug harr he sik bi all op Kopp un Schullern sett. Sien Ogen un Snavel wiesen alltied op den, den he sik jüst as Sittplatz utsöcht harr... so nüdelig un plietsch.

Un nu schull he Fischfoder warrn?! Nee, dat wulln wi all nich glöven.