Seemannsgarn:
Landgang in USA

vun Günter Sohnemann

In de USA as Seemann an Land to gahn, dorto muttst en ganze Masse Hürden nehmen.

In't Prinzip kann en Seemann an Land gahn, wenn de Inwannernsbehörde mit all ehr Lü an Bord west is. Vun düsse Behörde heff ik, as ok mien Bordkameraden, enen Utwies kregen. Tovöör müssen wi uns Fingerafdrück op en Stempelkissen un denn na de Reeg op en Formular drücken.

Denn woor vun mi en Foto maakt, 'neem ik en lange groot druckte Tallenreeg ünner mien Kinn hollen müss. Nu sehg ik endgüllig en Sing-Sing-Insassen liek!
Denn endlich kreeg ik en Koort, de mi as Liddmaat vun de Mannschap vun de "M.S. Rheinland" utwiesen dä. — Un wat schull ik 1961 in Los Angeles an Land? De Ümtuuschkurs vun'n Dollar weer enorm.

Man dor keem uns — mi un Günther Möck — de Tofall to Hülp. En Mann op de Pier snack uns an, he weer Öösterrieker un sien Sinn stunn em so dull na düütsches Swattbroot, un wat wi em nich helpen kunnen? — Kunnen wi! Uns Kock, mit den ik mi good verstunn, rück en Swattbroot rut.

De Öösterrieker wull sik glieks revancheern un laad uns to'n Wekenenn to en Utfloog in — na Disneyland, dat jüst frisch apen maakt harr!
Kinner, weer dat en Kontrastprogramm!

Hamborg in sien Opbuphase na'n Krieg; dat geev noch rieklich Trümmerflächen … un Kalifornien, en Land vun de Superlative! De längste Strand, den ik jemalen sehn heff. Autostraten — so brede Fohrsporen geev dat narms in Düütschland.

Tja, Hitler hett de Autobahnen erfunnen, aver de Amis hebbt se perfektioneert!

Bi en nächtliche Fohrt trüch na'n Haven ut de Wööst in de Neegde vun Los Angeles föhr uns en Brüch över en Highway. Verbaast reep ik ut: "Vun wat is de denn maakt?!" Ünner de Brüch un wieder slängel sik en rood glöhen Lindworm dör de Landschap üm Knülln un Bargen rüm un in de Feern, 'neem dat Richt Horizont dünner un dünner woor. Eerst na'n Stoot kreeg ik kloor: Dat weern de velen groten Rücklichter vun de reesenhaftigen amerikaanschen Stratenkrüüzer, de to Fieravendtied alltohoop vun Los Angeles trüch in ehr "Slaapstäder" fohren dään.
Allens weer reesenhaftig, bi't Tanken woor in Gallonen tellt, nich so littaftig in Liter as in Düütschland. Un Iesbeker geev dat, in Grött un Klöören, ik segg di — bi de Hälft müsst' dat stahn laten, dat kunnst nich Övermann warrn — de Porschonen weern eenfach to groot.

Neegsten Dag fohr he uns mit sien Wagen na Disneyland.
Solk faste Vergnögensparks weern en niege Erfindung ut Amerika. Wi in Hamborg harrn den Dom to ünnerscheedlich Johrstieden. De woor jümmer wedder op- un afbuut. Avers sowat as düssen Vergnögenspark harr ik noch nich sehn. Hett keen Sinn, optotellen, wat dat dor allens geev. Denn hüüt weet jedeen Kind, woans dat dor utsüht. Hüüt hebbt wi ok in Düütschland solk Vergnögensparks — in Hansaland, in Soltau, enerworrns. De Beschrieven laat ik mal butenvör.
Dat lohnt veel mehr, de Minschen antokieken.

In Hollywood-Filme heff ik jümmers bloots slanke, fien opfladuuste Fruuns sehn. Un wat sehg ik in de USA? Dicke Fruuns, de smöken as'n Schosteen un de Zigarett ok denn nich ut'n Mund nehmen orr etwa utmaken dään, wenn se op en Parkbank ehr Baby wickeln dään.

Eens muttst de Amis avers laten: Se sünd heel fründlich un hölpswillig. Alltohoop avers much ik nich in de USA leven.

Liekers de köhle, indrucksvull-smucklose Hoochhuus-Architektuur heff ik jümmers wedder sehn, wo dull de US-Amerikaners in Dekoraschoon verleevt sünd. De Hüüs warrt man bloots ruug tosamennagelt, man denn mit Zement un Gips reinweg as Hollywoodkulissen optakelt. Na en poor Johr sünd de Nagels dörchrost't, un de eerste gröttere Storm maakt en Schutthupen ut dat Huus. Anners lücht mi nich in, woans jedeen Hurrikan so gewaltigen Schaden anrichten kann. — Woso buut de Lü in Amerika nich solider? Se köönt dat doch, süh de Hoochhüüs.

Heel un deel toweddern weer mi avers de Geldgeilheit in dat Land ahn Soschaalversekern för de Armen. Nee, leven will ik dor nich — un mutt dat ja ok nich. Muchen de Minschen dor glücklich leven, wenn se köönt — man wenn mööglich nich op Kosten vun ehr Mitminschen.

Tschüß!