Seemannsgarn:
Dat Seemannsgraff in de Mess — De Morgen dorna

vun Günter Sohnemann

Annerletzt heff ik ju vun uns Spitakel mit dat Gräffnis vun de Snapsliek vertellt. Dat harr noch en Naspeel.

An'n Morgen dorna. Keen Opschrieg ut de Mess, allens still.

Ik güng in de Mess. De Moses harr allens rein un schier maakt. De Backs glänzen, de Footborrn weer feudelt, de Bulloogen apen, en köhle frische Wind weih dör. Ja, wi weern op de Süüdhalvkugel un al teemlich dicht bi den Süüdpol.

Vun en Snapsliek geev dat keen Spoor, al lang nich vun en Seemannsgraff. In de Eck blangen de Döör op en Bord leeg püük tosamenfoolt de düütsche Flagg, de Flaggenlien nipp opwickelt dorblangen.

Also weer dat keen Droom west! Man vun uns Öveldeders harr nüms wat höört. Verbaast keken wi uns an.

De Snapsliek, frisch duuscht: "Is wat?"

Denn güng een in de Kamer vun uns "Snapsliek". De weer al waak un keem jüst vun sien Morgendusche trüch — utslapen un fein toweeg.

Wat weer passeert?

As wi Öveldeders unsen Duuntje utslepen, weer en öller Matroos na Tö gahn. Ünnerwegens höör he, as he bi de Mess vörbi keem, en gewaltig luud Snorken. He möök dat Licht an un stunn vör dat "Seemannsgraff" mit den Maschinisten op de Back.

Matroos Henneberg harr keen Sinn för düsse Aart Humor. He tüder den armen Keerl frie, weck em op un bröch em in sien Koje. Flagg un Lien versorg he nipp so, as ik dat vörfünn.

De annern Matrosen woorn dorwegen füünsch op Henneberg, avers to beförchten harr he nix; jedereen dach tweemaal na, ehrdat he sik mit so'n Trumm vun Keerl as Henneberg anleggen dä. He dä jümmers, wat he för richtig höll, un nüms reed em dor rin.

Nu weern wi bi't Fröhstücken — uns Seemannsfröhstück mit Schinken un Spegelei. Dor denk ik jümmers noch geern an trüch — en wirklich godes Fröhstück. Blangen unsen Kock harrn wi natüürlich ok en Bäcker an Bord, för lecker Broot un Brötchen.

Ik weer jüst bi mien twete Tass Koffi, do keem Koptein Ludolf Petersen in de Mess.
"Moin Männer, goden Aptiet. Mal glieks to de Saak: Wokeen hett an'n achtern Mast de Lien trocken?"
Rums, mi schoot dat Bloot in't Gesicht. Fraagwies schuul ik na den Lichtmatrosen Willi Bahr ut Cuxhoben röver. De lees mit besünnern Vermaak in en uurole Utgaav vun de "Seemannsnarichten".
Ik kreeg keen Hülp.

"Ik weer dat", höör ik mien Stimm in de Mess seggen.
"Aha. Woso?", froog Koptein Petersen.
"För en dummen Spaaß. Seemannsgraff un so."
Koptein Petersen verstünn. He nehm de 18 Johr, de ik dormaals oolt weer, sachs as straafmildern an.
"So, un wokeen schall de dor wedder ropbringen?"
Wedder keek ik na Hülp vun den Lichtmatrosen Willi Bahr. He weer jümmers noch deep versunken in de uurole Zeitung. Wo sik de ganze Rest vun de Lü nipp för Koptein Petersens Besöök intresseern dä. Dat weer doch mal wat. Un ik un mien Daat weern ja allerbest Amüsemang. In meist all Gesicher lees ik sowat as Schadenfreud.

De Koptein wedderhaal sien Fraag: "Na, wokeen schall de Lien nu wedder ropbringen?"
Keen Hülp vun nüms.
"Ik", höör ik mi seggen.

Ik stunn so wied blangen mi sülvst, as harr ik jüst mien egen Doodsurdeel spraken.

"Na denn. Kannst dat ok?"
"Keen Probleem, maak ik", weer mien Anter. Mit mien Fröhstück weer ik trecht. De Koffi smeck ok nich mehr.

Ik sammel mien Gelatenheit, stunn op, haal mi de Lien vun dat Bord an de Döör un möök mi op den Weg na't Achterdeck. Ik, de Gröönsnavel an Bord, de noch nienich to See fohrt weer. Avers veer Johr Künn bi en Werft mit Schuten un Kümos. Op en Schippsmast weer ik noch nienich kladdert.

Schippsmast, hier vun de "Passat", mit mehrere Rahen
(hier vun Holt, bi de MS Rheinland vun Iesen)

De Gröönsnavel güng nu lösig as en Profi na achtern över dat Schippsdeck — eskorteert vun de Koptein un de kumplette Mannschap ut de Mess. Dat weer en Prozessioon. Nüms wull dat Spitakel verpassen.

An'n Mast ankamen, tüder ik mi de Flaggenlien mit en Palstek üm den Buuk un güng bi, op dat Winschendeck to klabastern. Tovöör stek ik mi noch en twee Pund swaren Schäkel in de Tasch.

As ik de Ledder na't Winschendeck ropsteeg, keem Bewegen in mien Publikum. Koptein Petersen reep vun nerrn: "Blau" (dat is de Ökelnaam vun den Schippstimmermann an Bord bi de christliche Seefohrt), "Blau, schull dat nich beter en Matroos maken?" — En good meent Anbott, mi ut de Gefohr to haalen. Nee, dat wull ik nich annehmen. Ik weer dormalen good träneert, in Hamborg harr ik na mien Arbeit op de Werft noch rudert; tovöör weer ik in Turnvereen un möök locker mien 10 Klimmtöög. Bavento weer ik "koppfast": ik kreeg nienich miteens en Rappel, Panik orr Büxenfladdern orr sowat. Ik bleev in Gefohr ruhig. Dat wüss ik vun mien Kladderee in de Ruinenfassaden vun mien Kinnertied. Ik vertruu op, dat ik nich loslaten wöör.

Ik bedank mi för dat Anbott un lehn af. Ik stunn al op dat Winschendeck.

Dat weer still woorn ünner de Tokiekers. Denn reep de Matroos Henneberg luud: "Blau, kaam trüch, ik maak dat!"

Avers ik wull dor rop. Nu harr ik ja vun'n Koptein den Opdrag, in den Mast to kladdern — wat in uns Frietied, to'n Spaaß, streng verbaden weer!
Ik faat de Ledder an'n Foot vun'n Mast an, sammel mi, schick en lütt Beden an Gott un mien Schutzengel. Denn güng dat los, ahn Iel un Hast. Een Schritt un noch en Schritt; de üm'n Buuk tüdert Flaggenlien woor sachten swoorer, je höger ik steeg. Nu weer ik op de Saling ankamen. Bet nu weer de Mast so dick, as wenn ik an en Wand hoochstegen weer. Vun dat Schipp kunn ik nix sehn.

Ahn Tögern nehm ik de högere, dünnere Halv vun'n Mast in Angriff. In mi weer en Roh, villicht sogor Freud, dat ik düt Aventüür hebben dröff. — Ik keek kort torüch op't Deck. Wied nerrn stunnen Koptein Petersen un de Mannschap, all lierlütt, un keken ut de Deepde hooch na mi. Stumm bleven se stahn, as ik nu wieder hooch steeg.

Bald weer ik an de Rahe ankamen. En wunnerbore Rundblick breed sik üm mi ut, op de een Sied de blage See, op de anner Sied de lange Küst vun dat schöne Land Chile in Süüdamerika.

Nu kunn ik al meist an den witten Kopp vun de Mastspitz rögen.

Hier weer dat heikelste Stück Weg. Ik müss vun den Mast weg op de Rahe kladdern. De Rahe weer en acht Zentimeter dick Iesenrohr, dat mit twee dicke Schruven an'n Mast fastschruuvt weer. De Schruven weern locker, dat Rohr wackel, avers dat weer seker.

Ik övertüüg mi nocheens, dat de dicken Schruven hollen wöörn. En dicke Draht, de an'n Mastkopp fastmaakt weer, leep an de Rahe langs. Draht, Mast un Rahe billen en Dreekant. Allens sehg teemlich stabil ut.

Noch een kort Beden, denn stapp ik op düt 8 cm brede Rohr. In lütte Schreed rück ik siedenwarts vun'n Mast weg. Dat güng prima, avers de Fastholl-Draht, de toeerst op mien Oogenhööcht weer, keem jümmer mehr daal, je wieder ik vun'n Mast weg keem. Eerst op Bosthööcht, nu op Buukhööcht, nu harr ik dat Geföhl, ik stunn in't Nix. — So kunn ik ut de Balance kamen...

Ik güng in de Knee un deper un sett mi dal op dat Rohr, dat in'n Wind un ünner mien Wicht swanken un penneln dä. Nu weer ik wedder seker un de Draht leep wedder vör mien Bost. In't Sitten güng dat nu wieder, op de Böverschenkel rutschen un an'n Draht trecken, wied ünner mi de ganze Welt. Bit an't Enn vun de Rah.

De Mast weer nu mehr as dree Meter weg vun mi. De Block vun de Flaggenlien leeg in mien Riekwied. Nu keem dat op an: "Een Hand för't Schipp, een Hand för'n Mann." Mit een Hand höll ik mi fast. Mit de anner löös ik den Palstek üm mien Buuk. De Flaggenlien weer frie. Nu bloots keen Fehler maken. Nich dat mi de Lien dör de Hannen flutschen wöör. Man nee — noch hüüt heff ik dat schöne Geföhl un de Roh in mi, de ik dormalen föhlen dä.

Ik seker de Lien mit een Böverschenkel, ik sett mi dor eenfach rop. Twüschen mien Been un de Rah weer se seker. Wieldess stek ik dat een Enn vun de Lien dör den Flaggenblock, trock dat na mi ran un knütt den mitbröchten Schäkel doran fast.

Vörsichtig leet ik dat Ganze in de Deepde glieden. As de Schäkel an Deck opslöög un ik en "Okay!" vun nerrn hören dä, harr ik en wunnerschöön Glücksgeföhl. — Een Oogenblick noch geneet ik de Utsicht. Dat weer grandioos.

Denn möök ik mi in'n Siedwarts-Gang, op mien Böverschenkel sitten, op den Weg Richt Mast. As ik mit mien Hannen övern Kopp langen müss, üm den Draht to faten, stunn ik op. Mit twee Siedwartsschreed op de Rah weer ik wedder an'n Mast — den Mast mit sien stabile Stiegiesen!

So langsam un genüsslich, as ik opstegen weer, bün ik ok wedder dalstegen.

Nerrn op Deck laav mi Koptein Petersen: "Gode Arbeit, Blau, un maak so'n Dummtüüchs nich wedder!"

Opletzt much ik nochmaal Gott danken, dat ik so good behöödt weer. Denn op See un vör Gericht sünd wi all in Sien Hannen!

Upps, hebbt se an de Flaggenlien de verkehrte Fahn hoochtrocken?!