Nonnengöösdaag

vun Antje Heßler

Dat Eerst, wat ik in uns lütt Ferienwahnung in Dagebüll in de Hand kreeg, weer en Informationsblatt, en Flyer, as man dat hüüt nöömt, över de Nonnengöösdaag. De sullen vun 13. - 21. Oktober in Noordfreesland sien! Un wi müssen al an 27. September wedder na Huus. To schaad, dat wi nich dorbi sien kunnen. To geern harr ik de Nonnengöös seh'n. "Villicht draapt wi al vörher en poor Nonnengöös in den Hauke-Haien-Koog an", begöösch mien Mann mi. "De Deerten weet doch nich, an welk Termine se sik hollen mööt!" Wi sünd denn ok tweemal avends na dat Spiekerbecken in den Hauke Haien Koog föhrt. De Koog is 1958-60 indiekt worrn un driggt sin Naam na en Figur ut de Novelle "De Schimmelrieder" vun Theodor Storm. Grote Swärm vun Kiewitten un Spreen flögen över uns Köpp. Aver narms weern Nonnengöös to seh'n. Harrn se etwa doch de Termine mitkregen? Wullen se ehrn Optritt pünktlich maken, nich to fröh?

Neegsten Dag müssen wi wedder na Huus. Teemlich fröh möken wi uns up den Weg. Natüürlich güng dat wedder över den Hauke-Haien-Koog. Mank dicke grote Wulken keem af un an de Sünn to'n Vörschien. Dat weer so'n richtigen Noldehimmel. De Luft weer so kloor un wi harrn heel gode Sicht. Wi kunnen na de Halligen un na de Insel Föhr kieken.

Dor, mit eens wöör ik bi't Autoföhr'n Nonnengöös in de Wischen vör dat Spiekerbecken wies! De weern dor an't Grasen. Dat neegst Parklock weer uns. Vörsichtig versöch ik nu to Foot wat neger an de Göös ran to kamen. De weern mi aver al wies woorn un böörn ehr Köpp hoch. Ik bleev lever stahn un heff denn mit mien lütt Kamera Biller vun de smucken swartwitten Göös maakt. Se heet ok Weißwangengänse. Wenn een sik dat Bild op dat Plakat ankiekt, weet een, woso.

De Autos susen mit en groot Tempo de Straat lang, kunnst bang vör warrn. Mien Mann harr groot Sorg, dat ik anföhrt wöör. De Larm vun de Autos möök de Göös nix ut, dat weern se wull wennt. Aver wenn ik enen Schritt neger an se rankeem, slöög en vun de Göös Alarm un all böörn se wedder de Köpp hoch.

Ik kunn dat nich laten un versöch wedder wat neger an de Göös to kamen. Mit luut Gesnatter möken se sik dor alltohoop in Goosmarsch up den Weg na dat Water. Dor güngen se in de Luft, kreisen nochmal över uns Köpp un flögen na dat anner Över.
"Nu köönt wi ruhig na Huus föhr'n", meen mien Mann mit enen breden Grinscher in't Gesicht. "Du hest de Nonnengöös noch to seh'n kregen. För di sünd se seker fröher kamen!"

De Nonnengöös höört to de Meergöös. Se leevt hoch in Noorden in de Arktis. Dor treckt se ok ehr Kinner groot. In Winter kaamt se in groot Swärm in de warm Küstengegenden. Dor freet se vun dat Gröönland un richt oftins groten Schaden an. De Nonnengöösdaag süllt to dat beter Verstahn över dat Leven vun de Nonnengöös bidregen. Se staht ünner dat Motto: "Gemeinsam zum Nutzen für Mensch und Natur".

Avendstimmung up de Dörchreis

Un wieder güng uns Reis an de Küst lang. Ünnerwegens geev dat noch veel Regen. Mitünner kunn de Schievenwischer dat gor nich mehr schaffen. Dor hebbt wi nochmal in Tönning Statioon maakt. De Regen harr gegen Avend nalaten un wi wull'n vör dat Slapengahn nochmal n'beten frische Luft snappen.

Uns Pensioon in Tönning leeg dicht an de Eider. En Stratenschild "Badestelle" wies uns den Weg. An de Eider güng en Trepp up den Diek. Baben vun den Diek harrn wi enen wunnerboren Blick na dat anner Över in dat wiede Maschland. Achter dicke witte Wulken keem de güllen Sünn to'n vörschien. Dat weer Ebbe un in dat blanke Wader vun de Eider spegeln sik de Wulken. De Wind weer inslapen, un sülvst de groten witten Windmöhlen up de anner Siet vun de Eider stünnen still. De slängel sik sinnig na de Noordsee.

De Badesteeg ünnen an't Över vun de Eider leeg in Slick. "Du wullt dor doch wull nich noch rünner?", fraag mien Mann, "kannst ja gahn, ik bliev denn aver hier baben up de Bank sitten!" Ik schüttel mit den Kopp. Aver dor wöör ik mit eens ünnen in dat Watt vun de Eider en Brandgoos wies. Gau leep ik up den Steeg. Un dor weer nich blots en Goos. Twölf Göös tell ik. Alltohoop trocken se ehr'n Snavel dicht an de Waterkannt dörch den Slick. Ik kunn dat Sappern hören.

Ganz liesen weer mien Mann ok noch up den Steeg kamen. Mank de Göös hebbt wi ok noch en Sävelsnävler utmaakt. De weer seker up de Dörchreis. Un denn wöör mien Mann Vagels mit enen langen dünnen Snavel wies. Se stolzeern up lange dünne Been dörch den Slick un stochern mit ehr'n Snavel in den Slick rüm. Se purren so lang, bit se enen Wurm harrn. Sowiet wi dat utmaken kunnen, weern de Vagels en Oort vun Snippen. Se weern seker ok up de Dörchreis in ehr Winterquarteer. Wohrschienlich weern dat Pfuhlschnepfen.

Dat Water leep ümmer mehr af un de Spoorn vun de Watervagels teken sik in den Slick af. Hand in Hand an dat Gelänner vun den Badsteeg lehnt, stünnen wi twee al en helen Stoot in den Avendsünnenschien. Wi kunnen uns nich satt sehn. De Sünn sack immer deper un dat wöör langsam schummerig. "Avendfreden!" meen mien Mann mit liese Stimm. —

Up de Eider dreev noch en lütt Motorboot mit Angler. Den Motor harrn se afstellt. Se leten sik mit dat utlopen Water de Eider rünnerdrieven. De utleggten Angeln trocken se so dörch dat Water. Dat Boot dreev an uns vörbi un wöör langsam ümmer lütter. Nu stellen se den Motor an un dat güng gegen den Strom. De Larm hett de Watervagels för'n Ogenblick verdreven. Aver dat duur nich lang un all söchen wedder de Slickbröh na Freten af.

De Angler un de Watervagels söchen sik ehr Avendbrot. Nu kregen wi beid ok Hunger un möken uns glücklich un tofreden up den Nahuusweg. Düssen wunnerboren Avend warrd wi nich vergeten. In uns Pensioon bruken wi keen Licht. De Vullmaand luur achter den Kirchturm vun Tönning direktemang in uns Finster. Dat weer för uns hell noog.