vun Antje Heßler De Biller köönt Se per
Klick vergröttern!
Torüch kaamt Se denn mit'n Zurück-Knoop vun den Browser. Dat Eerst, wat ik in uns lütt Ferienwahnung in Dagebüll in de Hand kreeg, weer en Informationsblatt, en Flyer, as man dat hüüt nöömt, över de Nonnengöösdaag. De sullen vun 13. - 21. Oktober in Noordfreesland sien! Un wi müssen al an 27. September wedder na Huus. To schaad, dat wi nich dorbi sien kunnen. To geern harr ik de Nonnengöös seh'n. "Villicht draapt wi al vörher en poor Nonnengöös in den Hauke-Haien-Koog an", begöösch mien Mann mi. "De Deerten weet doch nich, an welk Termine se sik hollen mööt!" Wi sünd denn ok tweemal avends na dat Spiekerbecken in den Hauke Haien Koog föhrt. De Koog is 1958-60 indiekt worrn un driggt sin Naam na en Figur ut de Novelle "De Schimmelrieder" vun Theodor Storm. Grote Swärm vun Kiewitten un Spreen flögen över uns Köpp. Aver narms weern Nonnengöös to seh'n. Harrn se etwa doch de Termine mitkregen? Wullen se ehrn Optritt pünktlich maken, nich to fröh? Neegsten Dag müssen wi wedder na Huus. Teemlich fröh möken wi uns up den Weg. Natüürlich güng dat wedder över den Hauke-Haien-Koog. Mank dicke grote Wulken keem af un an de Sünn to'n Vörschien. Dat weer so'n richtigen Noldehimmel. De Luft weer so kloor un wi harrn heel gode Sicht. Wi kunnen na de Halligen un na de Insel Föhr kieken. Dor, mit eens wöör ik bi't Autoföhr'n Nonnengöös
in de Wischen v De Autos susen mit en groot Tempo de Straat lang, kunnst bang vör warrn. Mien Mann harr groot Sorg, dat ik anföhrt wöör. De Larm vun de Autos möök de Göös nix ut, dat weern se wull wennt. Aver wenn ik enen Schritt neger an se rankeem, slöög en vun de Göös Alarm un all böörn se wedder de Köpp hoch. Ik kunn dat nich laten un versöch wedder wat neger an de Göös
to kamen. Mit luut Gesnatter möken se sik dor alltohoop in Goosmarsch
up den Weg na dat Water. Dor güngen se in de Luft, kreisen nochmal
över uns Köpp un flögen na dat anner Över.
|
|
![]() Un wieder güng uns Reis an de Küst lang. Ünnerwegens geev dat noch veel Regen. Mitünner kunn de Schievenwischer dat gor nich mehr schaffen. Dor hebbt wi nochmal in Tönning Statioon maakt. De Regen harr gegen Avend nalaten un wi wull'n vör dat Slapengahn nochmal n'beten frische Luft snappen.
Dat Water leep ümmer mehr af un de Spoorn vun de Watervagels teken sik in den Slick af. Hand in Hand an dat Gelänner vun den Badsteeg lehnt, stünnen wi twee al en helen Stoot in den Avendsünnenschien. Wi kunnen uns nich satt sehn. De Sünn sack immer deper un dat wöör langsam schummerig. "Avendfreden!" meen mien Mann mit liese Stimm.
De Angler un de Watervagels söchen sik ehr Avendbrot. Nu kregen wi beid ok Hunger un möken uns glücklich un tofreden up den Nahuusweg. Düssen wunnerboren Avend warrd wi nich vergeten. In uns Pensioon bruken wi keen Licht. De Vullmaand luur achter den Kirchturm vun Tönning direktemang in uns Finster. Dat weer för uns hell noog. |
|