Karl H. Nissen
De groot Stern

Wi weern in de Marien-Kirch west un sünd denn över den Wiehnachtsmarkt bummelt. Nee, Punsch hebbt de beiden Deerns nich kregen, de weer för mi.

Achteran hebbt wi ok noch in de Petri-Kirch rinkeken.

Dat is schöön dor, wiet un hell, un denn all de hübschen Saken vun den Basar. Un dat Best weer, kort vör dat End geev dat noch en lütt plattdüütsch Andacht, mit Orgel un mit Singen. Dat harrn wi fein afpasst.

Bi't Rutgahn bleven wi buten up de Stufen stahn, un denn keem Christina mit ehr Fraag:
"Grootvadder, wi hebbt so veel grote Kirchen in Lübeck, welk is denn nu de öllst?"
Tja, dat weet ik nich, man ik heff mi Möh geven mit dat Verkloren.

"Uns Stadt liggt up so enen lütten Barg. Nich hooch, avers in dat platte Land is he wiethen to sehn. So vör 860 Johr sünd Lüüd hierher trocken, toeerst man wenig. Na en poor Johr, so steiht dat in en oll Chronik, is de Bischop Vicelin hier her kamen un hett enen Altar weiht. Dor mütt dat hier denn al en lütt Kirch geven hebben. Man wo disse Kirch stünn un wo de heten hett, dat is nich upschreven. Wi mütt raden, un ik tipp up St. Petri.

Worüm? Kiek, dor linkerhand geiht de Petersgruuv steil dal na de Traav, un dor rechts de Holstenstraat. Un hier, wo wi nu staht, güng dat ok glieks bargdal, kiekt mal över de Muur. Dor deep ünnen is de Pagönnienstraat un de Traav. Disse Kirch stünn ganz an de Kant vun den Barg, dichter ran as de annern.

Un so en Kirch up den Barg, de weer wiet to sehn.
Holstendoor un Soltspieker, Linnenplatz un Bahnhoff, de ganze Vörstadt St. Lorenz weern noch nich dor. Allens weer Ackerland un Wischen, villicht stünn dor en Schaapstall. Wenn nu en Handelsmann ut Holsteen keem, mit Peerd un Wagen, orrer en Buur, de en Swien verköpen wull, de kunnen denn vun wieden all de Kirch up den Barg sehn, de weer denn as so en Wiespahl, as en Teken: "Wenn wi dor sünd, denn hebbt wi dat schafft. Keen Bang mehr, dor is Sekerheit, dor is Freden."

Ji mütt juuch dat vörstellen, as wenn en Schipp in düüster Nacht bi Storm up See is, undenn mit'nmal, ganz wiet vörrut, is dor en Licht: lang-kort-lang, un nochmal: lang-kort-lang! Dat Lüchtfüür! Denn weet de Seelüüd, se sünd up den richtigen Kurs.

Orrer denkt an den Stern vun Bethlehem. De hett de Lüüd henbröcht na den Stall, de hett ehr den Weg wiest. De groten Lüüd hebbt sik na dissen Stern richt, ji kennt de Geschicht vun de Weisen ut dat Morgenland. Un ok de lütten Lüüd sünd henfunnen."

"Ik weet", meldt sik Helen, "die Hirten auf dem Felde".

"So weer dat. All hebbt se enen Wiespahl, en Lüchtfüür, enen Stern bruukt, de Lütten un de Groten.
So is dat jümmers noch. Ji bruukt ok enen."