Levenskrinks up Fanø

vun Rudi Witzke



Bild: Witzke

De Groote See gifft, de Groote See hålt.
Johren geevt sik de Hannen,
un ik wannert liek en "Volksdanz-Dänzer"
in Krinks un överkrüüz un wedder rundüm,
sinneerte in de frieen Tieden
elkeen Johr mit Fru un Kinner un ok alleen
jümmer noch eiß up un daal
up de Sandbänken vun de däänsche Insel Fanø:
Den Kopp vull vun Plaans, groote un lütte Rosinen in'n Sack,
wiede Sicht, wiede Gedanken,
dat Hart vull vun Höpen un Lengen,
tofreden — un bedribbst un trurig.

In un üm söven Dörper is mien Leven sienen Weg gåhn,
habe hochdeutsch gesprochen,
woll plattdüütsch dröömt up de däänsche Insel:

Is denn woll förwißlich wohr: Fanø-Tiet is annere Tiet:
De Groote See!
Brusen, Ruschen, Murmeln,
alldaag un allnächten,
De Düün, schier un even,
prächtig buut ut lütte Köörn
un tonicht maakt in'e Floot vergahnen Harvst,
in Winnen weigend Haber-Halms,
hen un her un küselig rundum,
knoorge Kiefen in de "Klitplantage",
tuust un tuult in Storm un Wind,
scheif daal to Eerden drückt
de "Windflüchter",


Windflüchter. Bild Rudi Witzke

knarrend-knackend Hüüs, Heven rundum mit hoochtörmt Wulken,
un Heven boben di blaag ahn Enn;
blänkernde Stierns övernacht,
Möövenschrieg un swirrend Öösterfischers,
Knutts, torklig in Swarms.
Nevel över't Reeth
wavert un weiht.

Wat Minschen pusseln — orrer nich, rundum wevt un warkt dat liek,
nie nich haalt dat Puust, dat Wader kümmt, dat Wader geiht —
jümmer togang,
veele Johren, Hunnerte vun Johren tovör,
so denn Hunnerte vun Johren dorna.
Fanø-Tiet is annere Tiet.

Maakt di lütt!

Sogoor de Poggenstäuhl in de Düün.
Ehr fienen Hööt, nieboorn elkeen Johr,
drieven ut den griesen Sand.
Veele Johren schoon,
veele Johren noch an sülvig Steed.
Bloots Poggenstäuhl?
Veel miehr! Teiken vun Leven över alle Tieden
dörch alle Tieden
Vör di un na di! Bloots en spinnig Pilzgeflecht.

Wat sünd dor mien Levensjohren,
de mi een Tiet insluten, mitmaken laten,
avers spören laten, dat ik en Gast bün, de wedder geiht?

Gast, de mit sien Kinner Klackerborgen buut,
de sik an'n Lass, vergeten in en Stellnett, freugt,
an'n Priel mit Angeln Butt upluurt,
Bernstein-Stücken wienert un inslaten Müggen tellt,
in't Roode Steenhuus mit Frünnen Leeder singt.

Un denn noch to tweit — un doch wat alleen-de vertruten Weeg toßt,
stöckerig un trååg.
Elkeen in sien Wies in't Sinnieren,
wo Papeer-Draaken eiß in'n Maandschien stünn,
dat Pony — mit de Dochter Susanne — över't Heidkruut lööp,
uns Jung Janpeter Rapphöhner jagen wull,
groot Braaktüüters över't Moor as Majestääten stakten,
Saalhunnen in'n Priel nieschierig sik de Köpp verrenkten.

Erinnern ut anner Tieden wåågt sik vör:
Dien ierst groote Aal un sien Sik-Wehren.
Dat Binsen-Scheep, dat nie fardig wöör.
Pellkartüffeln un Matjes in Kieckbusch.
De brenn'de, bullernde Schoosteen un de Sirup 1947.
Swattarbeid för'n Kinnerwagen.

Wavernd' Nevel kümmt up:
Unscharp, verswommen de Biller!
Blinkfüürs Lüchten ward versluckt.
Dat Wader kümmt, dat Wader geiht,
wischt weg de Spuren vun güstern un hüüt.
Lieser warden de Töön.
Düüsternis luurt achter de Düün.

Sünnavend kamen niege Gäst
in dat lütte Huus achter de hoge Düün.
Butt-Angeln un enen Draken hebbt se ok dorbi.

Levenskrinks.


Foto Simon Eugster/Wikimedia Commons


16.10.2011

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet