Caspar David Friedrich: Levenskrinks Wenn vun Caspar David Friedrich snackt waart, den föllt wiß de mehrsten vun uns dit Bild in, dat den hochdüütschen Titel "Lebensstufen" hett. |
Dat Bild is so vull vun Bedüden, dat bit hüüt
noch nich rutfunnen is, wat he allens mit seggen will. Is Schummertiet an'n Avend. Wi seiht en lütten
Haven, egenlich gor keen rechten Haven, meist blots en Ankersteed
för Seilscheep. Drei Scheep sünd noch buten up See. Dat
schient so, as keemen se vun wiet her ut en besünnern Grund na
Huus hen. Up dat gröttste sünd de Seelüüd al dorbi,
de Seils intohalen. Twei wat lüttere Scheep dorvör sünd
schon an ehr Ankersteed ankamen. Dat rechte stüürt up den
Platz to, wo an't Över en Grupp Minschen tosamenkamen is. De Grupp Minschen, dat sünd fief Lüüd, Lüüd ut de Stadt, keen Fischerslüüd orrer Seelüüd. En Jung un en Deern sitten an't Water. De lütt Jung höllt en blaage Fahn mit en geel Krüüz hoch, de Schwedenfahn, de sik in lumig Winnen beweegt. Up de rechte Siet sitt de Mudder. Orrer is dat dat Kinnermäten? Se wennt sik schütten de Kinner to, wiest up wat hen. Se gifft jüm woll Raatsläg, sik vörtoseihn. Vör disse Grupp stahn twei Mannslüüd. De wat jüngere in'n Gehrock un mit Zylinner wennt sik uns Bekieker to un haalt uns so in den Krink vun dat Bild rin. So sünd wi meern mank. De ole Mann in'n sworen Mantel dreiht uns sien Rüüch to. He mütt sik up en Stock stütten. Allens düüdt up hen, dat dat woll en Sommeravend
is. De ole Mann spört aver den Winter, sienen Winter
kamen. He freert. Sien bruun-gries Mantel hett en Pelzkragen. Dat
Barett lett mehr as en swore Pelzmütz. Sien Blick geiht an de
annern vörbi rut up de See. Is meist so, as wenn he weggahn will.
Dat aver wüllt de jung Mann un de jung Fru nich. De jung Mann
winkt ehm mit sien rechte Hand to un mit de anner wiest he up de Kinner.
Dat hett den Anschien, as wenn de ole Mann dat nich mitkriggt. He
süht nich, wo fröhlich de Kinner sünd. Sien Blick geiht
stief un stuur hen na de Kimm, hen na de Kimm, de he mehr tohört
as dat quicklebennig Leven. Un denn de Scheep: Ok fief sünd dat. All föhrt
se hen na Land. Dat gröttst is in de Mitt. De Bug geiht nau up
de Kinner to un kümmt so mit jüm tosamen. De groten Seils
sünd binah so as en schütten Dack för de Lütten.
Dat hebbt wi rutfunnen: Up kenen Fall maalt Caspar blots en Sommeravend an de See. So veel is seker: De junge Mann is Caspars Broderkind
Heinrich Wilhelm, Caspars Patenjung. De wahnt 1835 bi Caspar, as ehm
de Slag dreep. Villicht will de Patenjung sien Onkel mit sien Handbewegen
seggen: Ik warr mi üm de Kinner kümmern, för se sorgen.
Wenn dat so richtig is, denn hett Caspar hier sien Testament un sienen Afscheed maalt. Wat dorför sprickt, dat is, wat wi vun Caspars letzte Johren bit 1840 weiten: In de letzten Johren levte Caspar in en anner Welt, to de keen anner mehr Totritt kreeg. He weer eensaam un as utlöscht. Caspar hett uns dit woll letzt Bild maalt, dat wi seihn, woans Leven in Krinks lopen deit. Elkeen kann sik hier an Land orrer up de Scheep wedderfinnen un sinneern, woans Leven wiedergeiht. Un dat is goot so, dat keeneen bet hüüt dat Bild hett utdüden kunnt. Dat Caspar uns en Allegorie maalt hett, dat is seker. Dat heit, he wiest uns up dat Bild wat, wat aver anners meint is. Woans? Elkeen kann sien egen Anters söken. Caspar hett dat Bild keen' Naam geven. Rudi Witzke
Bidrääg to anner Biller
vun C.D.Friedrich:
Kriedfelsen up Rügen, Frünnen in't Maandlicht, , De Mönk an de Grote See |