Lütt Deern mit de Rietsticken

Märken vun Hans Christian Andersen.
Plattdüütsch: Anke Nissen

Dat weer böös koolt. Snee füll vun'n Himmel. Dat füng al an düüster to warrn. Hüüt weer de letzt Avend in't Johr, hüüt weer Olt-Johrs-Avend.

In disse Küll un in disse Düüsternis leep en arm lütt Deern mit barten Kopp un nakelt Fööt up de Straat rüm. As se vun to Huus weggahn weer, dor harr se Pantüffeln antrocken. Man wat kunnen de ehr helpen? Se weern ehr veel to groot. Se harrn ehr Mudder tohöört, de harr se bet toletzt anhatt. Se weern so groot, dat se Lütt-Deern vun de lütten Fööt rutschen, as se flink över de Straat lopen wull. De een Tüffel weer nich mehr to finnen, un mit den annern leep en Jung weg. He reep, he wull den Pantüffel as Weeg nehmen, wenn he mal Kinner kriegen sull.
Nu güng denn Lütt Deern ahn Strümp un Tüffeln dörch Snee in Ies, un ehre Fööt weern root un blaag vun de Küll.

In en oll Schört dreeg se vele Rietsticken, un en lütt Bündsel dorvun harr se fast in ehre ieskolle Hand. Keeneen harr ehr den helen Dag över wat afköfft. Keeneen harr ehr enen Penning geven. Se harr Hunger, ehr weer kolt. Sneeflocken füllen in ehre langen gelen Hoor. So leep se rüm un sehg reinweg jammervull ut.

Vun all de Finster strahl hell un festlich Licht, un in de Luft hüng en lecker Ruuch na Goosbraden. Dat weer ja ok Olt-Johrs-Avend!

In en lütt Eck mang twee Hüüs sett Lütt-Deern sik dal. Se kugel sik tosamen, trock de kollen Fööt an — ehr weer kolt, so kolt. Na Huus kunn se aver nich gahn, se harr ja kene Rietsticken verköfft, kene Almosen kregen. Vadder wörr denn böös, he wörr Lütt-Deern slagen — un kolt weer dat Tohuus ok. Man, se harrn dor en Dack över sik, un de Wind kunn nich so slimm as hier an ehr rankamen.

Ach — en lierlütt Rietsticken, dat wörr ehr goot doon. Wat se wohl een vun de lütten Sticken ut dat Bündsel ruttrecken kunn, dat an de Muur anrieten un sik de Finger dor an warmen?

Se hett dat waagt. Dat geev ene warm un hell Flamm, as so'n fien Licht. Lütt-Deern hett ehre Hand üm dit wunnerbor Licht hollen, un ehr keem dat vör, as seet se dicht bi einen groten iesern Aven mit Messingknööp un Kassen. Dat Füür brenn so schöön un dat warm so goot. Se streck ehre Fööt ut, üm ok de to warmen — dor güng de Flamm ut. De Aven verswünn un Lütt-Deern seet dor mit dat utbrennt Rietsticken in de Hand.

Nu nehm se en tweet Sticken un leet dat brennen un lüchen, un wo sien hellen Schien up de Muur füll, dor wörr de Wand dörchsichtig. Lütt-Deern kunn nu in de Stuuv rinkieken. De Disch weer witt updeckt mit fein Porzellan. De Goos weer mit Appeln un Plummen füllt un damp "köstlich". Un dat allerbest weer, de Goos watschel mit Messer un Gavel in'n Liev direkt up Lütt-Deern to. — Man — dor weer ok dat tweet Rietsticken utbrennt, blots de kolle Muur weer noch to sehen.

Lütt-Deern nehm noch en Sticken. — Dor seet se up'nmal ünner den schöönsten Wiehnachtsboom. Vele dusend Lichten brennen in de grönen Telgen, un bunte Biller — as se in de Ladenfinster uthangen — keken up se dal. Lütt-Deern streck beide Arms dorna ut — dor weer ok dis' Rietsticken utbrennt. De Flamm güng ut, de velen Wiehnachtslichten stegen höger un höger — se weern nu blenkern Sterns, un een dorvun füll dal un leet bi't Fallen enen langen Füürstriepen an'n Himmel trüch. —
"Nu is en Minsch an't Starven", sä Lütt-Deern. Dat wüß se vun ehr Grootmudder. De weer de eenzigst west, de dat goot mit Lütt-Deern meent harr, un de harr seggt:
"Wenn en Stern vun'n Himmel fallt, denn geiht en Seel na unsen Herrgott."

Wedder nehm Lütt-Deern en Rietsticken, se streek dormit över de Muur, un nu lüüch dat wiet üm. Un dor kunn se ehre olle Grootmudder sehen — klor un düütlich, mit dat liesen-leve Lachen in't Gesicht.
"Grootmudder!" reep Lütt-Deern, "oh, nimm mi mit! Ik weet, dat Du wedder verswindst, wenn dat Rietsticken utbrennt is — jüst so, as de warm Aven verswunnen is, un de braden Goos, un de lüchen Wiehnachtsboom!"
Un se streek gau all Rietsteken an, de se noch harr, denn se wull Grootmudder so lang fasthollen, as't jichtens güng. Un de Flamm, de lüüch so warm un mit so'n Glanz, allens ümrüm wörr hell, as de helle Dag. Un Grootmudder sehg so schöön ut un so leevlich. Se nehm Lütt-Deern an de Hand un flöög mit ehr in de Warmnis, dorhen, wo't keen Küll gifft, kenen Hunger un keen Bangen.

Man, an annern Morgen, dor seet in de Eck mang de beiden Hüüs, en lütt Deern mit rode Backen un en lütt Lachen in't Gesicht. Doodfroren an'n letzten Dag vun't Johr! De klore, kolle Niejohrsmorgen güng över ehr up. Se seet dor mit ehre Rietsticken, vun de dat ene Bündsel binah ganz upbrennt weer.
"Se hett sik an de Rietsticken warmen wullt," sään de Lüüd.

Keen aver hett weten, wat se Wunnerbors beleevt hett, in wat för en Strahlen un Lüchen se Hand in Hand mit ehre leve Grootmudder in dat niege Johr — in dat niege Leven — gahn is.