Lütt Deern mit de Rietsticken Märken vun Hans Christian Andersen.
|
||
Dat weer böös koolt. Snee füll vun'n Himmel. Dat füng al an düüster to warrn. Hüüt weer de letzt Avend in't Johr, hüüt weer Olt-Johrs-Avend. In disse Küll un in disse Düüsternis leep en arm lütt
Deern mit barten Kopp un nakelt Fööt up de Straat rüm.
As se vun to Huus weggahn weer, dor harr se Pantüffeln antrocken.
Man wat kunnen de ehr helpen? Se weern ehr veel to groot. Se harrn ehr
Mudder tohöört, de harr se bet toletzt anhatt. Se weern so
groot, dat se Lütt-Deern vun de lütten Fööt rutschen,
as se flink över de Straat lopen wull. De een Tüffel weer
nich mehr to finnen, un mit den annern leep en Jung weg. He reep, he
wull den Pantüffel as Weeg nehmen, wenn he mal Kinner kriegen sull. In en oll Schört dreeg se vele Rietsticken, un en lütt Bündsel dorvun harr se fast in ehre ieskolle Hand. Keeneen harr ehr den helen Dag över wat afköfft. Keeneen harr ehr enen Penning geven. Se harr Hunger, ehr weer kolt. Sneeflocken füllen in ehre langen gelen Hoor. So leep se rüm un sehg reinweg jammervull ut. Vun all de Finster strahl hell un festlich Licht, un in de Luft hüng en lecker Ruuch na Goosbraden. Dat weer ja ok Olt-Johrs-Avend! In en lütt Eck mang twee Hüüs sett Lütt-Deern sik dal. Se kugel sik tosamen, trock de kollen Fööt an ehr weer kolt, so kolt. Na Huus kunn se aver nich gahn, se harr ja kene Rietsticken verköfft, kene Almosen kregen. Vadder wörr denn böös, he wörr Lütt-Deern slagen un kolt weer dat Tohuus ok. Man, se harrn dor en Dack över sik, un de Wind kunn nich so slimm as hier an ehr rankamen. Ach en lierlütt Rietsticken, dat wörr ehr goot doon. Wat se wohl een vun de lütten Sticken ut dat Bündsel ruttrecken kunn, dat an de Muur anrieten un sik de Finger dor an warmen? Se hett dat waagt. Dat geev ene warm un hell Flamm, as so'n fien Licht. Lütt-Deern hett ehre Hand üm dit wunnerbor Licht hollen, un ehr keem dat vör, as seet se dicht bi einen groten iesern Aven mit Messingknööp un Kassen. Dat Füür brenn so schöön un dat warm so goot. Se streck ehre Fööt ut, üm ok de to warmen dor güng de Flamm ut. De Aven verswünn un Lütt-Deern seet dor mit dat utbrennt Rietsticken in de Hand. Nu nehm se en tweet Sticken un leet dat brennen un lüchen, un wo sien hellen Schien up de Muur füll, dor wörr de Wand dörchsichtig. Lütt-Deern kunn nu in de Stuuv rinkieken. De Disch weer witt updeckt mit fein Porzellan. De Goos weer mit Appeln un Plummen füllt un damp "köstlich". Un dat allerbest weer, de Goos watschel mit Messer un Gavel in'n Liev direkt up Lütt-Deern to. Man dor weer ok dat tweet Rietsticken utbrennt, blots de kolle Muur weer noch to sehen. Lütt-Deern nehm noch en Sticken. Dor seet se up'nmal ünner
den schöönsten Wiehnachtsboom. Vele dusend Lichten brennen
in de grönen Telgen, un bunte Biller as se in de Ladenfinster
uthangen keken up se dal. Lütt-Deern streck beide Arms dorna
ut dor weer ok dis' Rietsticken utbrennt. De Flamm güng
ut, de velen Wiehnachtslichten stegen höger un höger
se weern nu blenkern Sterns, un een dorvun füll dal un leet bi't
Fallen enen langen Füürstriepen an'n Himmel trüch.
Wedder nehm Lütt-Deern en Rietsticken, se streek dormit över
de Muur, un nu lüüch dat wiet üm. Un dor kunn se ehre
olle Grootmudder sehen klor un düütlich, mit dat liesen-leve
Lachen in't Gesicht. Man, an annern Morgen, dor seet in de Eck mang de beiden Hüüs,
en lütt Deern mit rode Backen un en lütt Lachen in't Gesicht.
Doodfroren an'n letzten Dag vun't Johr! De klore, kolle Niejohrsmorgen
güng över ehr up. Se seet dor mit ehre Rietsticken, vun de
dat ene Bündsel binah ganz upbrennt weer. Keen aver hett weten, wat se Wunnerbors beleevt hett, in wat för en Strahlen un Lüchen se Hand in Hand mit ehre leve Grootmudder in dat niege Johr in dat niege Leven gahn is.
|
||
|