|
Dor weer mal en lütt Jung, de harr sik verköhlt. He weer
ünnerwegens west un harr natte Fööt kregen. Keeneen verstünn,
worüm, denn buten weer dröög Weder.
Sien Mutter dee, wat en Mutter so deit, se trock ehren Jungen ut un
steek em in't Bett. Denn haal se den Teepott, üm enen goden Fledertee
to kaken.
To lieker Tiet keem ok de oll Mann na de Döör rin, de baven
in't Huus wahn. He leev dor alleen; he harr keen Fru, keen Kinner. Man,
all de Kinner rundüm, de muchen em geern, denn he wüß
vele Geschichten un Märken to vertellen. All hören se em geern
to.
"Nu drink du dienen Tee!", sä de Mutter, "villicht
kriegst du denn nastens en Märken to hören."
"Tja, wenn ik man blots wat Nieges to vertellen wüß!"
sä de oll Mann un nick fründlich. Un denn fraag he "Wo
hett de Jung denn överhaupt de natten Fööt her?".
"Wo de Fööt so klüternatt un kolt warrn kunnen,
dat versteiht keeneen," sinneer de Mutter.
Man de Jung drängel: "Vertellst Du mi nu en Märken?"
"Tja, kannst Du mi denn eerstmal seggen dat mütt ik
nämlich weten wo deep de Rinnsteen in de lütt Straat is,
wo du in de School geihst?"
"Dat kann ik di licht verkloren," sä de Jung, "dat
Water geiht graad bet to de Mitt vun mienen Stevel-Schaft. Un denn mütt
ik ja ok noch dör dat deep Lock gahn."
"Na, dorvun hest du also de natten Fööt," sä
de oll Mann. "Un nu mütt ik di denn ja en Märken vertellen
man, ik weet keen mehr."
"Hach," lach de lütt Jung, "Se köönt licht
un glieks en maken! Mutter seggt, dat ut allens, wat Se ankiekt, en
Märken warrn kann. Un ut allens, wat Se anfaat, köönt
Se en Geschicht maken."
"Jaha man de Märken un Geschichten, de döögt nix!
Nee, wat so'n richtig Märken is, dat kümmt vun alleen. Dat
kloppt mi an de Stirn un seggt: Hier bün ik!"
"Kloppt dat nich bald?" fraag nu de Jung, un sien Mutter lach,
dorbi kreeg se Fledertee in'n Pott un geet dor kaken Water över.
"Vertell! Vertell!" reep de Jung.
"Tja, wenn so'n Märken vun alleen kamen wull!
Man Märken sünd trüchhöllern, de kaamt blot, wenn
se Lust hebbt. Aver, tööv mal! Dor
hebbt wi en! Pass up, mi dücht, dor sitt en in den Teepott!"
De lütt Jung keek fast up den Teepott. De Deckel, de heev sik,
eerst blot en beten, denn jümmers mehr un mehr. Flederblöden
frisch un witt kemen dor rut un denn grote, lange Telgen.
Sülms ut de Tülle kemen se rut. Se breden sik na all Sieden
ut, wörrn grötter un grötter. Toletzt weer't en wunnerschöön
Flederbusch, un denn en groot Boom. De raag in dat Bett rin, schööv
den Vörhang to Siet. Und vun all de velen, lütten, witten
Blöden weer en wunnerfien Duft in de Stuuv.
Un merrn in den Boom seet ene olle, fründliche Fru mit en komisch
utsehn, gröön Kleed, jüst so gröön, as de Bläder
vun'n Flederboom. Un up dat gröön Kleed weern grote witte
Blöden to sehen, jüst so, as de Blöden vun den Flederboom.
Een kunn gor nich kennen, wat dat Kleed ut Tüüg weer orrer
ut levig Gröön un Blomen.
"Wo heet de Fru?" fraag de lütt Jung.
"Tja, de ollen Römer un Griechen hebbt Dryade to ehr seggt.
Man, dat köönt wi nich verstahn. Wi hier in de Vörstadt
vun de Matrosen wi hebbt enen veel betern Namen för de Fru,
wi seggt 'Fledermütterchen' to ehr. Un Du müsst up ehr Acht
geven, müß up ehr hören. Kiek doch blot mal,
wo schöön ehr Flederboom is!"
De Jung keek doch denn füllen em de Ogen dicht, he drööm.
Wiede wunnersam Reisen hett he mit dat 'Fledermütterchen' maakt.
As he na lange Tiet mark, dat he in sien Bett leeg, dor wüß
he nich, wat he dröömt harr orrer wat dor een vertellt harr.
De Teepott stünn up'n Disch, man vun den Flederboom weer nix mehr
to marken. Un de oll Mann, de so fein vertellen kunn, de wull graad
dörch de Döör rut gahn. Un dat dee he denn ok.
"Ach, weer dat schöön", sä de lütt Jung,
"Mutter, ik bün in ganz warme Länner west."
"Ja, dat glööv ik, "sä sien Mutter, "wenn
een twee Beker hitten Fledertee drunken hett, denn sall man wohl na
warme Länner kamen!" Un se deck ehren Jungen to, dat he sik
nich noch mehr verköhlt.
"Du hest slapen un ik heff mi mit den ollen Mann streden, wat dit
nu ene Geschichte orrer en Märken is."
Den Jung weer dat pottegaal, wat dat nu en Märken orrer en Geschicht
is. He wull weten:
"Wo is dat 'Fledermütterchen'?",
"Dat sitt in den Teepott," sä sien Mutter, "un dor
mag dat denn wohl blieven."
|
|