Modder Sünn ehr Kinner:
De Mistelbusch
Deel 2

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Wi hebbt ja all eenmål vun den Mistelbusch vertellt, dee sik in't Fröhjohr in een'n willen Appelboom innistet harr. Wat am Enn ut em worrn is, dat warrt nu vertellt.

In de Twischentiet weer dat Harvst worrn. De Vågels kemen, se bröchten den Boom kein Ständchen, se möken sik blots över de schönen, kleevrigen Mistelbeeren her. So geiht't in de Welt to: Een tehrt jümmers vun den annern un seggt tomeerst noch nich mål ‚dank schöön'.

"Ik ill höpen, dat't ju smeckt hett. Un — hm! Hm!", lacht de wille Appelboom — "woll bekümmt 't den Nåver!"
De Vågels — Drosseln un Amseln weern dat — wüssten förwiss nich, dat man ut de Beeren vun de Mistel Vågelliem mååkt! Anners harrn se sik seker dorvör wohrt, seehrs backsig-schietige Sååtköörn dor antoplanten!

Dat is wohr: De Harvststörm möken de Mistelbüsch gor nix ut! See wüssten seehrs Bläder, so as Wedderfåhnen, nå em to dreihen. Ok de Küll nåher schåådt jüm nix. Åvers "Unkruut vergeiht nich" wåågt de Appelboom doch nich mehr recht to seggen.

Dat leeg nu en sünnerbor Drömen över düsse Gäst! Besonners an kole Nevelåvende worr man dat gewohr. As en swacke, gollene Lichtschien leeg 't över de Mistelbüsch.

Veerteihn Dååg vör Wiehnachten kemen twee Mannslüüd vun de Allee röver; se drogen Ledder, Körv un en scharpet Mest. Ritschratsch — weer de Appelboomweert sien lästigen Gäst los!

"Of se nu nå Engellend kååmt?", dacht de Appelboom.

Åvers de Mistelbüsch kemen nich nå Engelland — se kemen in en düütsche Stadt. Dor hett man se in en'n Korv steken, neven rode Steekpalmen, un vun en Fru an en Stråteneck to'n Verkoop anbåden. Wodennig weer dat de Misteln, dee bit nu so rohig un eensåm op't frie Feld wåhnt hebbt, tomoot, bi düssen wüsten Stråtenlarm?

"Misteltwiegen, wokeen köfft schöne Misteltwiegen un Steekpalmen?", reep de Frau un hett dormit de Lüüd de Woor anbåden. Dee müsst dat woll gefallen, denn all ehrdat de Åvend keem, weer de Korv lerrig.

De Mistelbüsch un -twiegen weern nu in vele Hüüs verstreut. "Wat egenordig vörnehm se doch utseht!", seggt en Dååm, "düsse fiengrönen, slanken Bläder — dee mattschemernden, witten Beeren! Nu, ja; se sünd ja ok in en Kroon geboorn! Binå seht se sülvst ut as en lütte, zackte Kroon, un de witten Beeren sünd de Parlen dorbinn."

Dorop worr en grote Mistelbusch mit 'n poor Steekpalmen un Dannentwiegen tosåmen in en Kristallschåål mit Wåter in steken.

Dat harr de gröne Dannenboom mit ansehn. "Wat hest du hier to schaffen — du Unkruut?", froog he; dat klung nich allto fründlich.
"Ik bün en Hillige", sä de Mistel, "de Ur-Ur-Ur-Ur-Urgrootöllern vun de Minschen hier hebbt mi hillig språken, un ik heff an Wiehnachten en hillige Plicht to erfüllen."

"Du?", froog bannig verwunnert de Dannenboom. "Ik! Ik — heff mi in't Holt afhauen låten un bün hierher kåmen, üm in mien jümmersgröön — höörst du woll? — ok in'n Winter noch gröön Nadelkleed de Minschen vun en grote, grote Leevde to vertellen. Vun en Leevde, dee — as ik — jümmers frisch un gröön blifft, dee jümmers dor is, sülvst in'n kolen Wintersnee. Mien Kerzen warrt di hüüt Åvend all seggen, wor stråhlend düsse Leevde lüchtet. So stråhlend as dat Sünnenlicht, wat nu bald de düüstere Winternacht dörchbreken warrt."

De Mistel sweeg 'n lütte Wiel. "So, ok du schallst nu vun't Sünnenlicht vertellen?", froog se. "Du, ik glööv åvers, bi di denkt de Minschen doch mehr an de grote Leevde! De Sünnenstråhlen hebbt mi dat vertellt. Un so köönt wi uns'e Plichten heel goot tosåmen nåkåmen. Schullst du vun Leevde snacken — ik heff den Opdrag, de Minschen doran to besinnen, dat nu de längst Nacht vöröver is, dat Fru Sünn sik nu wedder de Eer towennen un jeedeen Dag 'n beten länger un warmer schienen will. Dat se all ganz, ganz bald wedder anfangen will, de Saftfåten vun de Bööm to füllen un denn de eersten Blomen — de Sneeglöckchen — ut seehrs Bett heruthålen will. Is dat nich en grote Freud? De Ur-Ur-Ur-Ur-Urgrootvadders vun de Minschen hier fiert üm düsse Tiet en grotet Fest — dat Fest vun de Sünnenwenn. Åvers wokeen denkt denn hüüt noch doran? Blots bannig, bannig wenige! Över di — den Christboom — warrt hunnert Geschichten schreven. Över mi heel roor mål een. Sühst du: Un dat is mien Plicht, de Minschen an dat Fest vun de Wintersünnenwenn denken helpen! Un wenn du vun so grote Leevde snackst, so dörvst du ok de Ur-Ur-Ur-Ur-Urgrootöllern nich vergeten."

Op düsse Reed kunn de Christboom nix antwoorden. As he an'n Åvend — smückt mit Papeerrosen, Steerns, Harten, Keden un gollenet Engelshoor — dorstünn, as sien Lichten stråhlt un de Wiehnachtsglocken lüden, dor sä he: "Wollan, leve Swester, lååt uns enig tosåmen den Minschen en fröhlich Wiehnachten un Fest vun de Wintersünnenwenn schenken!"

To de glieke Stünn åvers floog vun'n Himmel dåål en gor söte lüttje Engel. Sien witte Flögels un sien blonde Locken schemert hell dörch de Düüsternis. He floog över den Kassbeerboom op de Allee henweg un sett sik op den willen Appelboom in't Feld. Grååd op dee Stell, wo de große Mistelbusch seten harr, hock he sik hen.

"Ik schall di gröten vun de leve Sünn un de Sünnenstråhlen", seggt de Engel. Un denn böör dat sien lütt Vigelien un speelt den Boom en heel wunnerleve, liese, söte, weke Wiehnachtsmelodie.