Modder Sünn ehr Kinner:
De lütt Geiger in't Holt

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Dat weer an een'n schönen Sommernåmiddag. Keen hüüt dörch de Dannenkinnerstuuv güng, dee kunn glieks marken, dat man hier op Besöök töven dä. Jümmers, wenn de lütten Dannenbööm Schreed oder Stimmen hörten, repen se: "Nu kååmt se!"

Dat een Dannenkind, dat in de Eck stünn, grååd dor, wo de Weg ut de Kinnerstuuv rut nå de Brommelbeernstrüker un in dat root blöhende Heidkruut rinföhren dä, keek alle Ogenblick üm de Eck un sä denn jedetmål dåålslåån: "Dor kümmt ja doch keen."

Wokeen weer dat blots, op denn se all töven dän?

Ik weet't! Un ik will ju dat vertellen. An'n Vörmiddag weer op de Landstrååt ünner mit Schellenklingeln en markwürdige Wågen vörbifohrt. Gröön, as'n grote Möbelwågen, åvers mit Finstern in un en'n Schosteen, dee roken dä.

Verwunnert harrn de lütten Dannenbööm düssen seltsamen Wågen op dat Dörp tofohren sehn un nakloor foorts de Muhme mit Frågen bestörmt, wat woll in den Wågen binn weer un wat viellicht een dor binnen wåhnen dä. De Muhme harr jüm denn vertellt, dat in den grönen Wågen Zirkuslüüd wåhnern, dee vun wiet her kemen.

"Unrohige Lüüd sünd dat", sä se, "dee nich geern to Huus blievt, sonnern lever op Reisen gåht. Dorför hebbt se ehr Huus glieks op Rööd sett un kutscheeert nu dormit lustig dörch de Welt."

"So maak ik dat ok, geiht bloots nich so fix!"

Wat de Zirkuslüüd denn in't Dörp måken, wullen de lütten Dannen weten.
"Se geevt en Vörstellung för de Minschen un speelt un danzt, se springt dörch Riepen un wiest seehrs dresserten Deerters", meent de Muhme. Un denn hett se de Dannenkinner noch vertellt, dat de Zirkuskinner ok överall helpen un öftins lüttje Künstler sünd. Un dat se goot danzen un ok feine Musik måken köönt.

Dat wullen de Dannenkinner to geern sehn. All den ganzen Dag harrn de Dannen töövt un hööpt un luert, dat de markwürdigen Wågens ok nå jüm kemen. Åvers bit nu hebbt se jümmers vergeevs töövt. Eenmål harrn se meent, dat weern Zirkuslüüd, dor weern dat åvers blots de Kinner ut't Dörp west, dee mit ehr Bleekemmers nå de Brommelbeernstrüker güngen.
Een annermål harr dat in't Holt so verdächtig knackt, åvers de Muhme sä, dat weern de drögen Twiegen, dee vun de groten, olen Dannenbööm afbroken.

Nu weer dat all Nåmiddag worrn, un de Dannenkinner harrn binåh dat Höpen opgeven, noch wat Besonneret to beleven. De ganz lüttje Dann an de Eck keek jümmers wedder in den Heidkruutweg rin, de annern stünnen still un stumm.

"Dor kümmt een", röppt't miteens un wiest mit sien'n Twieg nå den Weg hen. Un wokeen keem dor? En Zirkuskind! En Jung mit swarte Locken un swarte Ogen.

"Gåh dor in't Holt rin", reep em de lütt Dann to, "dor is dat veel schöner!"
Åvers den Jung full dat gor nich in un he güng direkt op de Kinnerstuuv to.

"Muhme Dann! Muhme Dann!", reep dat vun hier un dor. Un mehr as een vun de Dannenkinner wünsch sik in düssen Ogenblick, dat stünn 'n lütte beten neger bi de ole Muhme. Åvers dee lach blots un sä: "Ji hebbt ju doch Besöök wünscht!"
Denn streckt se åvers doch begööschend ehr Twiegenarms ut un sä: "Mien leven lütten Dannen, ji bruukt nich bang to sien. Ik heff ju doch seggt, dat de Zirkuskinner lüttje Künstler sünd."

Middewiel weer de Jung ganz in de Kinnerstuuv rinkåmen. Nu bleev he ståhn, keek över de lütten Dannen henweg nå de hogen, düüstern Wohldbööm rop. Denn dreiht he sik üm, keek in't Dåål rünner, op dat Dörp, un denn keken sien Ogen wiet, wiet weg, op wat, wat in de Feern leeg.

Un nu bröch he en'n brunen Kasten ünnern Arm hervör, en'n brunen, ganz wunnerbor formten Kasten mit 'n langen Stööl doran. Hee fååt em sorgsam an'n Stööl un leggt em op de Schuller. Denn nähm he in de anner Hand een'n Sticken. Un wat weer dat? En wunnervulle, fiene Toon klung dörch de Dannen-Kinnerstuuv:
Musik — so schöön — so fien, noch veel schöner as nülichs Åvends vun't Dörp ünnen.

Wat weer dat för een wunnerbore Kasten, ut den sik so schöne Musik hervörtövern leet? Grååd so, as wenn in't Holt en lüttje Vågel sung, so klung dat. Un nu? Klipp klapp — klipp klapp — klipp klapp! Klung dat nich as dat Möhlenrad vun de Såågmöhl dor ünnen? Oh ja, de lüttjen Dannenbööm kennern düssen Toon genau.

Un dat weer woll en Leed för den lütten Beek, dee en Möhlrad andreev? Wohrhaftig, sowat Schönet harrn de Dannenkinner noch nich höört. Ohn wat to seggen, keken se op den wunnerboren Töverkasten.
Nu fung he an to ruuschen as de groten, mächtigen, düüstern Dannenbööm in't Holt, un so, as keem de Storm so recht mit Macht dorherbruust. Un denn wedder klung dat zoort un leevlich. An en bunte Wisch vull vun Blomen un in'n Sünnenschien müsst man dorbi denken. Oder an den willen Rosenbusch mit sien'n söten Duft un mit all de velen Botterlickers.

Hier in Dannenholts Kinnerstuuv harr eenmål en junge Modder seten, dee harr ehr lüttjet Kind in den Slååp schunkelt un dorbi en Leed sungen. Liek so klung düsse Melodie. Bi de letzten Tönen vun de Musik harr jedet vun de Dannenkinner an wat anneret denken müsst. As nu de Töverkasten still weer un all noch selig entzückt ringsüm stünnen, dor fråågt een: "Wat is dat för en Töverkasten, Muhme Dann?"
"Dat is een Vigelien", sä se.
"Een Vigelien?", frogen de annern wieder.
"Ja. See is'n grote Künstlerin. Un wat dat Schöönst is: See stammt ut de Familie Dannenboom, ik heff se foorts wedderkennt!"

Wenn in düssen Ogenblick de Fröhlingswind kåmen weer un harr fråågt: "Nu, mien Dannenkinner, hebbt ji ju dat överleggt — wat wüllt ji denn nu warrn?"
Nich een lütt Dannenboom weer dorünner wesen, dat nich luut ropen harr: "Een Vigelien!"

De Dannenmuhme harr all sowat åhnt. "Nu bruukt ji åvers nich glieks to denken, dat ji all Vigelien warrn köönt. Dorto mutt man ut ganz besonners fienet Holt sien. Ik glööv, so'n fienet Dannenholt, dat gifft't bi uns gor nich."
Dat is nich swoor to råden, dat jedet Dannenkind bi sik dacht: "Wer weet? Ik bün viellicht doch ut so'n Holt."
Un dat een jedet all vun dee Tiet drömen dä, wo't singen wull, as de Vigelien vun den Zirkusjung, trillern un juuchzen as'n Vågel, lachen un plätschern as de Beek un ruuschen as de Dannenwohld.