Jan Flink, de Eekkater


Leev Kinner,

ik will mi eerst mal bekannt maken!
Ik bün de Eekkater un heet Jan Flink.
Den Lünkendisch in den Goorn vun de Fruu kennt ji al.
Up den Disch streut se för de lütten Vagels jedeen Dag Foder ut en Ammer. Dor blifft meisttiets wat för mi över.


"Dat ik de Reste vun de Vagels kriegen schall, is twoors eentlich en Schann,
op de anner Siet smeckt dat aver good."


"Nanu? So wenig???"

Ik spring denn ümmer up den Lünkendisch un haal mi de Koorns, de de lütten Vagels nalaten hebbt.

Annerletzt weer de Disch meist leer. Vun de poor Koorns kunn ik nich satt warrn!

Aver ik wüss, wo de Ammer stünn. Gau sprung ik hindaal un klatter up den Hocker mit den Ammer. Dor weer noch noog Foder binnen.

 


"Sülvst is de Katteker! Dat is en ole Seggwies bi us."

Den Deckel mit den groten Steen heff ik eenfach up de Siet schaven. Dat weer för mi gor nich so licht un denn heff ik mi richtig satt freten!

Achterna kemen ok noch de lütten Vagels un hebbt sik bedeent!

De Kleiber reck sien Kopp, truu sik aver noch nich so recht.


"Hm, dat rükt lecker, aver..."

De Amselfru sett sik glieks up den Ammerrand. Dor kunn se beter kieken un in den Ammer langen!


Mamsell Amsel lett sik doch nich bang maken!

Annern Moorn keem ik to laat. De Ammer weer up de Eer fullen un leer. Irgendeen hett em daalstött. Blots noch en poor Koorns legen up de Eer.

Ik harr aver Glück. Ik harr tokeken, as de Fru en Tüüt mit Nööt up dat Schapp leggt harr. Gau sprung ik up dat Schapp. Un wohrhaftig, dor leeg noch de Tüüt!

Ik versööch se hindaal to smieten. Dat weer gor nich so eenfach!

Endlich kreeg ik se tofaten un de Tüüt full up de Eer.
Aver wi keem ik nu an de Nööt?


"Sesam, apen di!"

Na'n ganzen Stoot harr ik se so dreiht, dat ik rinlangen kunn un mi en Nutt ut de Tüüt halen kunn.


"Aver nu! Dat hett sik lohnt! "

Un de hett smeckt! En lütt Meesch hett tokeken, se wull ok wat af hebben. Dat heff ik aver nich tolaten. Ik heff se nix afgeven.


"Deit mi leed, Meesch, ik bün de Stärkere...."

Gau heff ik de Tüüt mit de Nööt över den Rasen trocken un heff se in Sekerheit brööcht.


"Hier sünd mi to veel nieschierige Meeschen un anner Konkurrenz..."

Denn heff ik mi in Rooh noch en poor Nööt gönnt.


"...ik will in Roh eten!"

Ji köönt glöven, dat weer en richtig Festeten för mi!

De letzten Nööt ut de Tüüt heff ik denn lever in de Eer verpurrt. Dor kunn ik se mi later wedder rutbuddeln.


"Verbuddeln, dat is för mi as Spoorbüss un Bankkonto bi de Minschen!"

Wi seht uns seker noch mal wedder!
För hüüt segg ik eerstmal Tschüüs!

Juuch Jan Flink


"Tschüüs!"


Fotos un Text: Antje Heßler
15.7.2012


na baven