Dat Huus, Deel 5:
Nå 200 Johrn

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Nun steiht dat Huus all —— tweehunnert Johr. Tweehunnert Johr sünd sülvst för 'n Huus all 'n recht ehrwürdiget Öller! Åvers — wat dat nu utsüht! Gries — un vull vun Runzeln.
Sien Fru, de Goorn, is em so nå un nå dorhenwelkt un liggt nu doot — denn dat lütte Stück Wildnis kann man wohrhaftig nich mehr Goorn nömen.

Fief Dååg un fief Nachten hett dat ole Huus meist unünnerbråken doröver weent, un de Himmel un de Wohld un de Wisch hebbt mitweent, ja, sogor de Landstrååt un all de Hüser un Goorns in de lütt Stadt. Denn all harrn se vun de lütt Fru blots Godet höört, un sünnerlich ehr neegst Ümkrink harr se bannig geern mucht.

De Folgen vun düsse allgemeen grote Bedröövnis — dat vele Natt — sünd dat ole Huus bannig slecht bekåmen. Nu sitt em wohrhaftig de Gicht all in't ganze Lief. Verdächtige düüster Placken wiest sik an de Wännen. Dat Treppengelänner, op dat sik eenst de Minschen stütt't hebbt, dat bruukt sülvst 'n Stütt. So henfällig is dat ole Huus worrn!

Eenmål (ik true mi kuum, dat to seggen, denn ik weet: Dat ole Huus schååmt sik! Also, ik segg di dat blots in Vertruen, un ganz liesen), eenmål is in sien Hartkåmer, dat is de Stuuv vun de Modder, all en Stück Deck dåålfullen — schrecklich, segg ik di!
Nülich weer en ganze Kommisschoon vun Såkenkunnige Doktoren, Kapazitäten sotoseggen, Buefachlüüd dor. Dee hebbt dat Huus vun'n Kopp bis nå de Fööt, vun't Dack bet nå 'n Keller, ünnersöcht, hebbt dat beföhlt, behorcht, bekloppt, un hebbt denn nådenkern schüttköppt un dat ole Huus för swoorkrank bescheden. "Dat mutt vullstännig renoveert warrn", hebbt se seggt.

Wieldat dor åvers nüms weer, dee dat Betåhlen vun düsse Renovern dregen wull, un wiel dat, wegen sien grote Henfälligkeit, liekut seggt, gemeengefährlich worrn is, dor hebbt se in den hogen Rååt beslåten, man wull dat ole Huus afrieten.

Dat Rååthuus, wat ja sülvst noch öller is, hett dütt Geheemnis nakloor nich verråådt! Åvers de Huusuul, de lütte Kauz, hett jümmers luter ropen: "Kååm mit! Kååm mit!" De Minschen sünd ut't Huus ruttrocken, un sülvst de Rotten hebbt em Leevwoll seggt. Dat is jümmers en leget Teken!

Ja, un nu steiht 't ganz eensam un verlåten dor, dat ole Huus. Nu hett 't rieklich Tiet, över sik un sien Leven nåtodenken.

En Barg Denken an ole Tieden, dee besöchen em allerdings noch, un dee sünd ok sien eenzige Troost un sien Freud. Sünnerlich de ganz olen harr dat Huus leev.

"Weetst du noch", heet dat dor, "weetst du noch, wat dat Weertshuus domåls bi de allgemeen Begrötensreed sä? Goot eten un drinken …"
"Ha, ha, ha", lach dor dat ole Huus, "eten un drunken is wohrhaftig noog in mi worrn! Ok danzt un speelt un lacht! Åvers ok de Kunst is nich vergeten worrn, un noch veel weniger de Armen. — Åvers, wodennig steiht 't mit denn Sinn un Zweck, vun dee de Postkutsch domåls snackt hett?"

"Du hest de Glockentöön, dee di den Weg nå't schöne Ziel wiesen wullen, alltiets geern rinlåten", sän de Gedanken.
"Ja, åvers ik weet jümmers noch nich recht: Wat is denn egentlich dat Ziel?"

Dat arme, ole Huus! Dat terbrickt sik den Kopp un weet in sien torüchhöllern Åårt nich, dat 't sien Ziel all lang tofåten kregen hett! Ackers un Feller, Wischen un Wohlden, so as de rieke Gootshoff, dorto is't nich kåmen, åvers truelich hett 't alltiets sien Opgåven tostannen bröcht un dåån, wat in sien Kräften stünn.

Un nu schall't dåålreten warrn. Sien Steens schüllt, wenn se noch goot sünd, wedder verbuet warrn, nieget Leven schall wedder ut jüm erblöhen! Ut sien tweihackte Holtbalken åvers schall Füer mååkt warrn. Doran warrt sik noch vele Minschen an warmen, un de Funken vun't Füer warrt bet nå'n Himmel stiegen. So warrt de Segen vun dat ole Huus rutgåhn, ok wenn't nich mehr dor is. Un dat is mehr, as man vun so männicheen'n Minschen seggen kann!