Dat Huus, Deel 1:
Dat niege Huus

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Dor stünn dat, an'n Rand vun't Holt. Nie buet, schöön, stark un wedderfast.
De Wind rüddel glieks vun alle Sieden an em, üm to sehn, wat't ok wohrhaftig nich ümfull. De Regen begoot't as ut Emmers; denn schick he en'n Sünnenstråhl, dee schull nåkieken, wat't ünner dat Dack nich doch 'n lütte beten rinregent hett!

Nee, dat Dack harr ok nich een'n Regendrüppen dörchlåten. Un dat Huus stünn so rohig un fast, as geev dat överhaupt gor keen'n Wind. Dor leet man denn ok vun em af.

Åvers — nu regent dat Glückwünsch! Denn dat weer in de lütt Stadt so bruuk, dat jedet niebuete Huus vun de anneren Hüser in düsse Stadt grööt't worr. Besöök måken is de Hüser ja nich mööglich.

"Grööt Gott", sä as eerstet das Nåverhuus, "lååt uns gode Nåverschop hool'n. Gode Frünnen un true Nåvers sünd veel weert in't Leven!"
"Åvers de Hauptsååk, Herr Kolleeg", meent de Schosteen, "is: Sorgen Se dorför, dat Se jümmers wat to'n Roken hebbt. Un keen to slechtet Kruut!"

Utnahmen, op den Schosteen nist de Storken! Denn kannst slecht roken!

Frünnen, Kruut, wat weern dat blots för Såken? Dat niege Huus harr keen Åhnung dorvun.

Nu heel de grote Gootshoff sien Reed to'n Begröten. "Seht Se to, bald 'n poor fette Äcker un Wischen to kriegen. Kiekt Se sik mi an! Håver, Weten, Garst, Kantüffeln, Röven — un dorto dat nödige Veeh in'n Stall. Wollstand un Ansehn sünd de Grundlååg för 'n glücklichet Leven."

"Ik wünsch See vör allen Gesundheit!", reep dat Krankenhuus.
"Spoor in de Tiet, denn hest du in de Noot!", måhnt dat Huus, in dat de Spoorkass weer. Åvers: "Ååch wat, de Glåsers wüllt ok leven!", klung dat ut de Glåserie, "also schimpen Se blots nich glieks, wenn mål 'n Finsterschiev twei geiht!"

Waaat, en nieges Huus glieks Glasbruch wünschen?!
Wokeen deit denn sowat?!

"Un trösten Se sik an'n Åvend bi'n Glas Gooswien. Wunnervulle Bloom, de Goosbloom!", sä dat Weertshuus. "Goot eten un drinken höllt Liev un Seel tosåmen."
De Slottmåkerie spååßt: "De Hauptsååk is, dat man den Huusslötel hett un em ok nich verleert."
"Ja, jeedeen is de Smitt vun sien Glück", lach de Smeed.

Dat stimmt, Goosblööm sünd ganz wat Fiens!

Dat niege Huus funn, dat düsse Glückwunschregen veel leger weer as de Regengååt, dee vörhen vun'n Himmel fullen weer. Åvers man weer mit de Reden noch nich an't Enn.

"Sorgen Se dorför, dat Se an't Ziel kååmt", sä de Postkutsch, dee grååd op de Landstrååt vörbifohren dä, "Dat Ziel is de Hauptsååk, dat man jümmers vör Ogen hebben mutt."
Ziel — wat weer dat nu wedder?
"Dorüm schall man jümmers de Verbinnung mit de Butenwelt plegen", sä de Poststatschoon.
"Un in de School denn Grund för de Wetenschop leggen. Wetenschop ist all'ns!" Dat is nich swoor to råden, wokeen dat sä.

In de buterste Wohld-Eck stünn een ganz lüttet, åvers bannig smucket Huus, vun Rosen ümrankt. "Vergeten Se de Kunst nich", klung dat vun dorher ut't Målerhuus.
"Ååch — un ok dat towielen Danzen nå de Musik!

Wi danzen hüüt recht fien —
Danzen mutt ok mål sien!"

Dat weer nakloor de Danzbodden vun dat Weertshuus, dee dat sung. Liek vör em stünn dat Rååthuus. Dat seeg eernst un streng ut un sä ok glieks: "Ja, åvers all'ns mit Mååt un Ziel. Nich över de gesetzliche Stünn rut, un keen Striet! Anners …" Dat Rååthuus wiest nå dat Sprüttenhuus röver, dat hier in de lütt Stadt ok as Kaschott deent.
"Ååch Gott, ja", klåågt dat ok all vun dorher …

"Wokeen de Schutzmann hett an't Schlafittchen,
dee kümmt glieks unbarmhartig in't Kittchen."

De Füerwehrsprütten lachten över düssen Vers. Åvers denn geven se dat niege Huus denn Rååt:

"Is di dien Leven düer,
denn hööd di vör Füer!"

Un vergeet nich de armen Lüüd!", bevert ut een Eck vun de lütt Stadt herut en swacke Stimm, dat weer dat Armenhuus.

Nu sloog de Klock an'n Karktoorn. "Pünktlich sien, de Tiet richtig indelen, dat is de Hauptsååk!", reep se mit ehr depe Stimm. Åvers hork: Dor mischten sik noch annere Stimmen mit in, schöne, wollklingende Stimmen. Dat weern de Karkenglocken.

"Lååt uns Kläng alltiets geern
bi di intrecken,
denn wüllt wi di den Weg
nå't schöne Ziel all wiesen",

sungen se in fierlichen Chor dörch de Åvendluft.

Dat niege Huus brumm all de Dackschädel. Himmel, wat schull 't sik nich all'ns marken! Un all'ns schull de Hauptsååk sien. Ja, wat vun all dat weer denn nu wohrhaftig de Hauptsååk? Un wat bedüüd överhaupt all dat, wat man em toropen harr? Wo veel harr 't doch to lehrn! Åvers so veel stünn fast: Storm un Regen weern nix wesen gegen düsse Kopparbeit!

Dat niege Huus stünn ganz in Gedanken dor. Dor höört de Ohren vun sien Wännen (dat Wännen öft Ohren hebbt, weet man ja all lang) op eenmål een vergnöögte Stimm op de Wisch singen:

"Blots nich lang wat bedenken,
sik nich mit Gedanken kränken!
Hett di liekers wat versnuppt,
frisch doröver weghuppt!"

Un denn keem noch glieks dornå as'n Gesang to'n lütt Zupfvigelien:

"Ja, de Heuschreck hett ganz recht,
sien Rezept is gor nich slecht.
Woto schall man Grillen fangen,
Kopp un Ohren låten hangen?
Warrt di mål dat Glück bescheert,
to warmen mi an'n egen Heerd.
Sing dörch't Huus ik alltiets:
För dat Kommodige en Prosit!"

Düsse Leder kemen dat Huus grååd recht! Gau jåågt 't all de Bedenken weg un freu sik blots noch an de Schöönheit vun den Sommeråvend.

Veer Wuchen låter weer en junget Eh'poor in dat Huus introcken un mit em dat Leven, wat ja — dat weet jedereen — de best Lehrmeister is.

Toeerst worrn de Gardien'n opsteken. "Oh, wat schååd", repen de Wännen, "nu kümmt ja nich mehr so veel Licht rin, un man kann ja den Himmel, dat Holt un de Wisch meist gor nich mehr sehn!"

Denn keem de Möbelwågen anklingelt. En ganze Barg Möbelmang worr in't Huus drågen un op de Stuven verdeelt.
"Puh!", möök de Footborrn, as man den Disch op em stellen dä, "so schöön platt weer ik ok! To wat dee goot is, bün ik all lang goot!"

As denn de Köök inrichtet worr, meen de Ölanstrich an't Finster duersåm: "So veel Krååm üm dat beten Futter? Wenn dat de Vågels un de Blomen op de Wisch ok so måken wullen!"

De schönen Tapeten in de Stuven åvers, mit de Rosen un de wunnerboren Vågels un de Blomenkörv, dee weern total füünsch! "As wenn wi nich smuck noog weern! Schullen de Dinger dor in ehr'n swarten Råhmen viellicht schöön sien? Sünd ja so stief un swoor, dat se nich mål mit Kliester hoolt, sonnern extra an Någels ophangt warrn mööt! Müch weten, wat de Heuschreck un de Grill ok Biller in ehr Wåhnung hebbt!"

Bilütten åvers fungen de Wännen, Tapeten un Finstern an to begriepen, dat't mit de Minschen doch 'n beten annere Sååk weer as mit Vågels un Grillen.