Trinitatis: Gott in unendlich veel Formen

vun Marlou Lessing

Vun all abrahamitische Religioonen — Judendom, Christendom, Islam — hebbt wi Christinnen un Christen wisslich dat komplizeerteste Bild vun Gott. Wieldess Jüdinnen un Juden liek as Muslime mit een eenzig Gott utkaamt, glöövt wi Christenminschen an de Dree-Eenigkeit. Orr wi versöökt dat tominnst. Hüüt fiert wi na den liturgischen Klenner den Dag vun düsse Dree-Eenigkeit, "Trinitatis".

An Pingsten hebbt wi över Gloven un Spraak nadacht. Trinitatis is ok so'n Fall: Op dat Konzil vun Nicäa üm't Johr 325 rüm hebbt se versöcht, en Gedankenbild un Utdruckswies für de ünnerscheedlichen Rulln vun Gottvadder, Jesus un den Hillgen Geist to finnen, de all Christenminschen ünnerschrieven kunnen. Natüürlich is Jesus de gröttste Brocken dorbi — Jesus de Minsch, Christus de Gottssöhn, wat weer he nu, orr weer he beid orr gornix dorvun? 200 bet 300 Bischööf hebbt sik in Nicäa de Köpp terbraken. Dat hett duert, un opletzt harrn se dat nicänisch Glovensbekenntnis tosamen dicht. Na dat is Jesus de Minsch ganz Minsch un Christus de Gottssöhn wohraftig Gott. Un de Hillige Geist is beid jichenswie ünnerordnet, man ok en Erscheinungsfoorm vun Gott. So dat Gott een Eenheit is, avers ut dree Delen. Dree-heit heet op Latiensch Trias, Eenheit heet Unitas. So hebbt se in Nicäa vör 1700 Johr dat Kunstwoort Trinitas utfunnen — de Dree-Eenigkeit orr Dreefaltigkeit. Un uns Fierdag hüüt, Trinitatis, is eenfach de Genitiv dorvun — de Sünndag vun de Trinitas.

Wi seht al: De christliche Gloov blifft kumplizeert.

Dree-Eenigkeit. Ikoon, 16. Jh.

Man dat kann nich de Sinn ween. Gott is eenfach, togänglich. Gott to finnen, Gott to erkennen mutt jedeen Gotteskind mööglich ween, ok sünner en Konzil vun 300 Bischööp. Schallt wi wirklich Gott bloots in düsse dree Foormen söken? Wi weet doch all: Gott drückt sik ok in anner Wiesen ut. Dor is de Natuur — en religiöös Book, vun Gotts Hand schreven. In all ehr Foormen, vun de Rosenblööt bet to de Atoombomb, is dat vun Gott. Ja, ok de Atoombomb — de Natuurgesetten, de ehr mööglich maakt, stammt vun Gott, un uns Sünn is (as all Steerns) en reesenhafte Waterstoffbomb, de duernd explodeert. Ehrfurcht böödt uns allens, wat Gott schapen hett.

Dat dat Leven gifft, un afsünnerlicherwies: dat dat Leven en Ingang un en Utgang hett — is dat nich ganz kloor Gotts Wirken? Allens, wat leevt, wat lebennig is, hett den Levensaten vun Gott — vun'n Eenzeller, de gor nich aten deit, bet na de intelligenten Söögdeerten, de en Bewusstween hebbt, as Minschen, Apen un Delfine. Dat Bewusstween bedüüdt ja ok, dat düsse Deerten op de Söök na Gott gaht. Op de wi sülvst ja al sünd. Wenn en Wesen över dat kreatüürliche Leven rut kiekt, en Geist entwickelt — is dat denn nich al de Hillige Geist?

Ja, wat is överhaupt mit uns sülvst? Schullen wi nich as Gotts Kinner ok dorna streven, en Utdruck vun Gott to ween? Wenn wi Gotts Leevde föhlt un naleevt, wenn wi Barmhartigkeit öövt — sünd wi denn nich ok en Foorm, in de Gott sik wiest?

So sehn, hett uns Gott unendlich vele Utdrucksfoormen. Ik bün wiss, dat Jesus dor gor nich ieversüchtig is. Dat is nich sien Aart. Un wi, wenn wi uns so seht, warrt eernstlich üm beden, unsen Gott Ehr to maken. Gott, de sik in allens utdrückt, wat existeert un atent — in unendlich vele Foormen. De Unendlichkeit, blangenbi, heet op Latiensch Infinitas.