Pingsten un Spraak

vun Marlou Lessing

In'n Anfang weer dat Woort, un dat Woort weer bi Gott, un Gott weer dat Woort, heet dat in't Johannesevangelium. Avers Gott wull dat Woort ünner de Minschen bringen.

To Pingsten, heet dat in de biblisch Geschicht, hett Gott de Jesusjüngers den Hilligen Geist geven, un foorts fungen se an to snacken. In anner Spraken. Spraken, de se nienich lehrt harrn. — Ik ünnerricht ok Hoochdüütsch för towannerte Minschen, un ik weet, wo vigeliensch dat is. De Hillige Geist mutt wirklich wat op'n Kassen hatt hemm. Un wenn ik eerst an noch utfuchstere Spraken denk, as dat Chineesche, 'neem du an de Schriftteken gor nich sühst, woans dat utspraken warrt! O ja, dat wöör sik lohnen, so'n Hilligen Geist to hebben! Opneegst kann avers de KI uns veel dorvun afnehmen. De KI is so plietsch, kann dusende Spraken togliek in Echttied dolmetschen. Is de Hillige Geist villicht so'n Aart KI?

Avers is denn Sprakenverstahn dat Swoorste? Is de Spraak överhaupt dat Hindernis bi de Verstännigen? Wo veel Minschen mit desülvige Mudderspraak köönt nienich op een Bredd kamen, liggt sik leevlang in de Wull orr swiegt sik bloots an? Helpt Spraak överhaupt to'n Verstännigen? Warrt se nich veel fakener to'n Beleidigen orr Verleumden bruukt? Dorför wöörn wi wohraftig keen Hillig-Geist-KI bruken! Orr villicht en noch plietschere KI, de bloots de verstännigen Wöör dörchlett un de unverstännigen rutfiltert...

Wi weet binnerlich avers, dat dat allens nix verslaan wöör. De Minsch finnt jümmers Middel un Weeg, sien Mitminschen een to verpulen un sik gegen em dörtosetten, wenn he dat will. Orr em klipp un kloor sien Menen to verklamüüstern un worüm he in't Recht is. Orr em vör anner Lüüd to blameern. Allens, wat Rhetorik leisten kann — leisten kann, üm en annern Minschen aftowehren, sik aftogrenzen gegen den annern Minschen, sik un em gegenenanner to versluten. Wenn de Minsch binnerlich bang un unseker is, maakt he jedeen Ding to'n Waff, sik to verdeffendeern un sien Territorium to sekern. Denn köönt twee Minschen sik verstännig maken, avers nich verstahn.

Verstännigen is wat anners as Verstahn. Den Hilligen Geist geiht dat üm dat Verstahn. Un dorto mutt wat anners in den Minschen beweegt warrn as bloots de Sprakenkünn in den Bregen: dat Hart mutt sik wanneln. De Spraak vun't Hart is de wichtigste Spraak, de wi to lehren hebbt. Dat is de Will un Wunsch, den annern wirklich to verstahn un sik mit em to verbinnen; de Will un Wunsch, de Spraak för dat to bruken, 'neem se för dor is: Brüchen buun, Gemeenschap, Klaarheit un Troost schaffen.

Wenn wi wirklich vun den Hilligen Geist beseelt warrt, denn slaat wi uns op för den annern Minschen, laat dat to, gedanklich mal in sien Huut to sluppen un sien Sicht op de Saak intonehmen. Denn wüllt wi em wirklich verstahn. Ok en Minsch, de uns op de Nerven geiht — villicht en eensame Minsch, de eenfach bloots will, dat wi uns sien Geschichten anhöört, de avers för uns Geschichten gor keen apen Ohr hett — ok so een Minschen köönt wi denn tohöörn un uns — för en Tied — in em rinversetten. Wi köönt över unsen egen Schadden jumpen, köönt wirklich opnehmen, wat de annere — mit orr ahn Wöör — uns mit-delen will. Un denn köönt wi — mit orr ahn Wöör — den annern en Bott seggen: Du büst nich alleen. Wi sünd Minschengeswister. Vun Gott leevt.

Un dat is de Gode Bott, dat Evangelium, de uttobreiden de Hillige Geist na uns kamen is. Dör all Tieden weer dit de wichtigst Bott in de Welt. Ja, in'n Anfang weer dat Woort, un dat Woort weer bi Gott, un Gott weer dat Woort. Avers dat Woort weer bloots de Anfang. Vun en wunnerbore Geschicht.