Seemannsgarn:
"T.S. Darmstadt"

vun Günter Sohnemann

Na düsse Reis heff ik vun de "Rheinland" afmustert un mienen Johrsurlaub in Stuttgart bi mien Frünnin Giesela tobröcht. Ok en Besöök in Ulm bi Günther heff ik natüürlich maak. As jümmers woor ik vun sien Öllern in Ulm so fründlich opnahmen, dat ik vundag noch an't Staunen un an't Freuen bün, wenn ik doran denken do.

Günther un sien Broder Eberhard möken mit uns Utflöög op de Alb na'n "Blautopf", de Quell vun den lütten Fluss Blau. Orr wi wannern to drütt an'n Rand vun de Alb, wat nich jümmers mien gröttst Plaseer weer.

Wi stunnen in'n Woold an en schräge Afbrookkant. Dor güng dat dreehunnert Meter dal in de Deepde. "Da gings nab", meen Eberhard; he un Günther weern in en drange Felsrönn klabastert. In't Stahn rutschen se op dröges Loof un Geröll in de Deepde un leten mi alleen dor baven trüch. Eerst mien Gebrüll leet de twee stoppen.
"Ik kann dat nich, ik maak dat nich! Ik bün en Flachländer! Ik bün doch nich mall!", bölk ik.
Ünner Koppschüddeln stegen de twee wedder na mi rop. Denn kreeg ik verklaart, wat se "Schuffeln" nömen dään: Mit heel korte Schreed schull ok ik över Loof un Steen rutschen.

Nee, dor leet ik doch ganz entschieden den Flachländer un Städter ruthangen. Dat kenn ik nich, un ik wull mi doch nich nu al den Hals breken — dat Leven harr doch jüst eerst anfungen!

De twee nickköppten verständnisvull, geven mi en dicken Knüppel un sään, ik schull dat een enn op den Felsen slepen laten, mi dorop setten un as'n Rieder op'n Steckenpeerd vörn den Knüppel fasthollen. So wöör ik an dree Pünkt Kuntakt mit den Felsen hebben.

Na, so ganz un gor den Steert inkniepen, dat kunn ik ja nu doch nich. Also versöch ik dat, un dat güng ganz good. — De twee "Einheimischen" rutschen in't Stahn düsse Rönn mit en rekordverdächtig Tempo daal in de Deepde. Nerrn töven se mit Gedüür op den noorddüütschen Steckenpeerdrieder.

Allens schöne Erinnern, avers jedeen Urlaub geiht mal to Enn. Wi sehgen uns denn ok bald in't Heuerbüro vun'e Hapag wedder.

Un kiek, dat Glück leet uns nich in'n Stich: Wi kregen beid en Heuer op de T.S. Darmstadt, Günther as Offizieranwärter un ik as Timmermann.

Nu harr Günther en egen Kamer, ik dorgegen müss mi de Kamer mit en Bootsmann delen. Egaal, wi frein uns as verdull: Wi wöörn tosamen en Söss-Monats-Reis na Indonesien maken. Indonesien, dat kenn ik noch nich. Günther kenn dat Fohrtrebett un harr vun Utritte op lütte Peer in'n Uurwoold swärmt.

De Darmstadt leeg noch twee Daag to'n Beladen in Hamborg. An'n tweten Dag möök ik noch en Inventur in de Timmermannswarksteed. Miteens fehl mi en wichtig Warktüüch; bi'n Eersten Offzeer haal ik mi fix den Verlööv, fix an Land dat fehlen Warktüüch to köpen.

Dree Stünnen vör Utlopen weer ik wedder trüch an Bord. Un do kreeg ik denn vertellt: Mien Fründ Günther harr Hals över kopp vun Bord müsst, op en anner Hapag-Schipp, 'neem kortfristig en Offzeersanwärter utfulln weer.

Mann, wat'n Enttäuschung! Ik harr mi so freit... Nu wöör Indonesien bloots de halve Spaaß ween. Naja, ik weer keen Frömde an Bord, de Laadoffzeer Bluhm un en poor Matrosen, de ik vun de Rheinland good kennen dä, höörn ok to de Mannschap. Avers de Slag seet doch deep.

De "Düsseldorf", en Süsterschipp vun de "Darmstadt".
Bild Buonasera/Wikimedia Commons

De Darmstadt weer en Dampfturbinen-Schipp. De Afkörten "T.S." heet ok "Turbinenschipp". Se weer en tyypsches Arbeitsschipp, entwickelt för de Indonesienfohrt entwickelt. All Ünnerrüüm kunnst ok as Spiesööltanks bruken. För de Hinfohrt woorn de Tanks ok as Stückgood-Staurüüm nütt. Op den Rüchweg na Hamborg harrn wi denn Kokosööl in de Tanks. Orr sogor en Tank mit Latex-Gummimelk.

Jedeen Fohrtrebett rüükt anners, dach ik. Hier weer nu de Kokosnutt en grote Deel vun de Ladung — blangen Kautschuk un Tee.

Toeerst avers sammeln wi in europääsche Havens de Stückgoodfracht för Indonesien in. Wat wi dor kregen, vertell ik neegst maal.