Seemannsgarn:
"Fallen Anker" in'n Uurwoold

vun Günter Sohnemann

As eerst much ik mien Ehrenwoort geven, dat düt hier nu keen Seemannsgarn is! Ofschoonst dat in de Överschrift steiht.

Dat weer wedder op de M.S. Rheinland. Ik weer meddewiel al lang Vulltimmermann; de Aggewars mit den Chef weer Geschichte. Ik weer also "Blau". Un harr en Jungtimmermann an de Siet. Den ik natüürlich anstännig behanneln de!

Op den Weg na de Westküst vun Nordamerika legen wi op Reede vör de Slüüs vun'n Panamakanaal. Wi töven "standby" op dat Signaal, in de Slüüs intolopen.

Töövtied kannst di ja so un so verdrieven. Wi weern alltohoop krüüzfidel un frein uns op de Fohrt dör den Kanaal; ik besünners, harr ik de Revierfohrt dör den Panamakanaal doch al mol maakt, op de Back as Deenst an't Ankerspill. Dat is so Gesett, dat de Timmermann dor an sien Ankerspill steiht. — Na, wi stunnen so in'n Pulk tosamen un lachen över de Witze, de een na'n anner to'n besten geven dä. Natüürlich full mi ok een in, un ik vertell em frieweg:

De Grootkoppschen vun düsse Welt kemen alltohoop in'n Himmel, denn se harrn ja grote Verantwoorden dragen in ehr Eerdenleven. So schulln se — denn de Himmel is ja heel groot — na ehr Verdeenst to Belohnung en fohrbaren Ünnersatz kriegen. — As Eerst kümmt Eisenhower an de Himmelsdöör un kriggt vun Petrus en Handslag un en funkelnagelniegen Buick. He wull jüst losfohrn, as Stalin ankeem; he kreeg vun Petrus en VW-Käver, jump rin un wull losbrusen. Do keem ok al Churchill an — un kreeg en Motorrad. De dree Motoriseerten begröten sik as ole Frünnen, do sehgen se Hitler an de Himmelsdöör kamen — un swegen benaut still. Wat wöör he kriegen? En Fohrrad weer de Gaav. Hitler keem mit sien Fohrrad bi de Motoristen anschaven, de grienen em schadenfroh an. Do reep miteens Eisenhower: "Kiek eins, 'keen dor kümmt! De Papst op Rullschoh!"

Keen Lachen vun de Matrosen üm mi rüm.
En lies Respern achter mi, un ik dreih mi üm. Ik sehg bloots noch den Eersten Offzeer weggahn.
Do sä een vun de Matrosen: "Blau, nu treck di warm an! De "Eerste" is streng kathoolsch, ik kenn em vun en anner Schipp. De harr opleevst, dat de ganze Mannschap kathoolsch weer!" — Do keem jüst dat Signaal to'n Inlopen in de Slüüs.

As wi in de Slüüs legen, keem de Eerste Offzeer to mi un sä, "Blau, du geihst in'n Kanaal nich op de Back, du törnst to." Domit meen he, ik schull mien dääglich Arbeit doon, Peilen un so wieder.

Ik arger mi düchtig, sweeg avers still un sä em, ik wöör denn na dat Slüsen eerstmal fröhstücken. Denn ik weer al siet Klock fief in de Fröh sünner Fröhstück op de Been. De "Eerste" brumm, dat weer okay.

Na dat Slüsen fohr dat Schipp langsam ut de Slüüs in den Gatunsee achter de Slüüs, un ik güng alleen in de Messe to fröhstücken. — De Maschien möök mit langsame Dreihtall Fohrt op.
As opmaal de Maschien verstumm, höör ik, wo se versöch, trüchwarts wedder antospringen. Do keem ok al de Jungmann Harry Sommer in de Messe birst un schreeg mi den Befehl vun'n Koptein to: "Blau, op de Back! Fallen Anker!"
Ik as'n öölte Blix op de Back na't Ankerspill, 'neem de Eerste Offzeer bi to versöken weer, de Bremsen vun't Ankerspill to lösen, wat nich klappen kunn. He dreih de Brems verkehrt rüm jümmer faster!
Mit een Blick sehg ik, wo dat Schipp langsam, man stüttig op Land to drieven dä.

En Jump an dat Ankerspill, den "Eersten" mit de Hüfte vun de Brems wegbinscht, de Ankerspill-Brems opdreiht!
In den Momang, wo de Anker ut de Klüse ruus, schoov sik de Steven vun't Schipp op den lehmigen Strand in de Uurwooldbüsch — un mien Anker full mit en Russeln nau mang de Büsch. Ik sett de poltern Ankerkeed mit de Spillbrems fast. Nu weer Stillnis; — bloots dat Schriegen vun en Koppel Apen weer to hören, de ünner Schimpen un Schamferen deper in den Uurwoold flüchten dään.

Wat weer passeert in de korte Tied, wo ik fröhstücken wull?
De Rudermaschien weer utfulln, dat Schipp weer stüürlos, dat Ankerspill op de Back nich besett — ut de bekannten Grünnen. De Eerste Offzeer weer in sien Panik över de Brückennock in sien sneewitte Uniform an de Lademasten, de direkt vör de Brückennock stunnen, an en öölig Stahlreep op Deck rutscht un na't Ankerspill scheest, den Anker to smieten.

De Rest vun de Geschicht is fix vertellt. Wi harrn Glück, dat geev noog felsige Över, 'neem de Schaden grötter west weer. So harr en Schutzengel för uns en Uurwoold-bewussen Insel mit Lehmöver utsöcht.
Den Rest vun'n Dag weer ik op de Back bi de Dörchfohrt dör'n Kanaal un heff dat genaten. Bi de Kuntrull vun de Vorpik heff ik nich een Buul an't Schipp funnen. Wi harrn wirklich Sott hatt.

Dat Schöönste keem toletzt. De Eerste Offzeer sä stief un fast, ik harr dat Ankerspill nich good pleegt un fett't. He geev mi den Befehl, dat in'n Haven vun San Francisco ut'nannertonehmen un gründlich to fetten. — Dat heff ik mit mien Jungtimmermann Julius Emmert daan. Natüürlich weer allens vörbildlich fett't un öölt west. To'n Bewies heff ik düssen Arbeitsopdrag fotografeert.

Wat ik över den "Eersten" dacht heff, is keen Geheimnis. He weer en dusselige Sack. Geern hett he sik mit de Maschineningenieure op't Bootsdeck drapen un dor orig een achter de Binde kippt. He wull jümmers wat Beters ween un güng ok de Ingenieurslüüd mit sien frames Gedoo op den Senkel. Un dor hebbt se em denn mal so richtig to'n Narrn hatt; dat hett mi een vun de Maschinenassistenten to mien Högen vertellt:

In den chilenischen Haven Antofagasta harr sik en Ingenieur en käufliche Señorita an Bord haalt, de fier mit dat Decks- un Maschinenpersonaal op dat Bootsdeck ganz züchtig un anstännig en kandidel Party. As de Eerste Offzeer mal na Tö müss un sien Fotoapparaat op'n Disch liggen leet, do hebbt düsse Ingenieur un sien "Daam" fix en poor verdüvelt swiensche Fotos mit den Apparaat maakt.

To mien Tied geev dat keen Digitaalkameras. Den belichteten Film bröch man to'n Entwickeln in de Drogerie. Dat hett denn jichenswenn ok de frame kathoolsche "Eerste" maakt...

De Mann dä mi leed. He weer verheiraat un wahn jichenswo bi München. Ik heff em nienich weddersehn.