Seemannsgarn:
Äquaterdööp

vun Günter Sohnemann

Ik heff dat al mal seggt: De "MS Rheinland" harr en Kru vun 48 Mann. 25 dorvun — ok ik — weern noch nienich över den Äquater fohrt. Uns Leven harr sik bloots op de nöördlich Eerdhalvkugel afspeelt.

Düsse 25 Mann schulln nu "Hochseetransportbegleiter" warrn. Dat Woort steiht för "Seelüüd, de op de süüdliche Halvkugel ehrn Deenst doot". Dorto is dat Beding, dat de Seelüüd an Bord vun de "MS Rheinland" Neptun sülven üm Verlööf biddt, dat se den Äquater övertreden dröfft, op de Süüdhalvkugel to kamen, dat se dor ehr Seemannschap wieder bedrieven kunnen. — Na denn.

Neptun sien Hoffstaat besteiht ut sien Dörchlaucht sien Fru, sien Steerndüders, sien Lievdokters, sien Hoff-Putzbüdel un — för de Sekerheit vun'n Äquater sülven — en ganzen Trupp Udels un Hülps-Udels. — Na denn.

An den Dag, as wi över den Äquater fohrn schulln, güng ik fröhmorgens över Deck vun uns Schipp. Ik wull bilgen un peilen — dat heff ik hier al mal beschreven. Dorto bruukst en 2 Meter langen Meetstaav, den "Peilstock", vun Veerkantstahl un en lange Lien. — As ik dor bi't Peilen de Tallen in mien lütt Book bi to notieren weer, weern mien Gedanken al lang bi mien neegste Arbeit. Miteens full mi op, dat ik ganz alleen dan Deck weer. Snaaksch, dach ik, sünst sünd morrns doch jümmers vele Matrosen bi de Arbeit an Deck?! — Man ik dach dor nich wieder över na un kunnerleer nocheens den Swimmingpool, den ik sülven för de Äquaterdööp buut harr. Dat Water dorbinn wippwapp man so sachten hen un her, in densülvigen Rhythmus as de Dünung vun'n pazifischen Oozeaan, de dat ganze Schipp sacht an't Schuckeln weer.

Op een Slag spöör ik de Gefohr, man dat weer to laat: Twee düüster, swatt anmaalte Gestalten stunnen links un rechts vun mi, en diabolischen Grientje op de Schurkenvisaasch un ööl- un farvversmeerte Reepen un Keden in de Hannen. Ik wenn mi to wilde Flucht un rempel vull gegen en drütten, swatt pöönten Hünen mit blonde Hoor. — Nu güng de Kampf los; ik wüss, wat nu passeern wöör, un ik wull nich. De dree Reesen, anpöönt as wille Krieger ut dat deepste Aafrika un mit rode Düvelskäppis op den Kopp; dat weer de Neptun-Polizei. Se harrn de Opgaav, jedeenen fasttosetten, de över den Äquater wull un keen Dööppass vörwiesen kunn. Af mit em in't Neptun-Kaschott! Dor wull ik nich hen, tominnst nich kampflos. Man so wild ik mi ok to Wehr setten dä: As sik de dree Hünen op mi smieten dään, harr ik keen Schangs, se weern mi övermann. Bavento weern se nich farbecht — se harrn op mi affarvt, un ik sehg nu al slimm ut, halv swatt un versmeert. Man dat schull noch leger kamen, dat wüss ik. Na denn.

Neptuns Udels weern nu dorbi, mi mit ehr smerige Keden un Repen to fesseln — un man nich so sacht, se langen orrig to. Aua! Mien Arms un Been weern versmmert, ik stünk, as weer ik dörch ole Ööl- un Farvreste trocken woorn. Un vunwegen de fesselten Been kunn ik man bloots noch trippeln!

So woor ik mit Trippelschreed na't Heck föhrt. Ik müss dör en Iesenschott, en Trepp hendaal, jümmer deper, bet vör den Rudermaschinenruum humpeln. De Dör na'n Rudermaschinenruum woor vun noch dree "Udels" bewacht, de mi de Fesseln Gottloff eerstmal wedder afnehmen dään. Een Schubs, rin mit mi in den Rudermaschinenruum! Dor keek ik hooch op: 24 vun mien Boordkameraden grienen mi an. Allens Fungene vun de Neptunpolizei! Ik weer de Letzte west, den se sik snappt harrn — de Letzte vun de 25 Gröönsnavels.

Natüürlich sehgen all Mitfungene liekso lädeert un versmeert ut as ik, un natüürlich lachen se mi liekers schadenfroh ut. Wi wussen, een bi een wöörn wi nu to de Dööp ruthaalt warrn. "Gnade uns Gott", sä en Maschinenassistent. He harr al en Barg Gresigs över Äquaterdöpen höört — vun't Kielholen bet hen to'n Kollaps vun de Dööplinge. Dat schull al döödliche "Unfäll" op düütsche Scheep geven hebben, sään welk. Na un na möök sik na dat lude Hallo en Unsekerheit un Beklommenheit ünner uns breed.

Uns Kaschott weer jüst de rechte Ümgeven, düsse Geföhle to verstärken: De Ruum leeg jüst över de mit luud Pultern sik dreihn Schippsschruuv. Un miteens güng de Dör wedder op, un hest nich sehn, stunnen söss Neptun-Udels vör uns un feddern de eersten fief Fungenen op, ehr "friewillig" an Deck to folgen. As'n Spöök güng dat Schott wedder to, un wi weern bloots noch 20 Lü hier in't Verlies.

Vadder Neptun kiekt bramstig

Düsse Spöök wedderhaal sik noch dree Maal; denn woor ok ik mit de veer letzten annern Maten an Deck föhrt.

Jungedi, wat harr sik dat Schipp verännert! Festliche Flaggensmuck överall! Vör de Ladeluuk weern Sittbänk för de dankboorn Tokiekers opstellt. Mit strahlen Gesichter seten dor Passagiere, Koptein, Chief, Ingenieure un Offziers un en lütte Tall Mannschaps-Maten, de en Dööpschien harrn vörwiesen kunnt un de nich bi de Dööp-Zeremonie bruukt woorn. Se all verfolgten nu dat Drama, dat op de Ladeluuk stattfunn, mit luud vermünnern Spröök un Torööp.

So, un nu will ik vertelln, woans dat mit mi wiedergüng.
As Eerst woor ik luud vun den Böver-Udel fraagt, wat ik över den Äquater wull.
Ik müss luud antern: "Ja, ik will över'n Äquater!"
"So warrt dat avers nix!" "Hett dor'n Muus fiepst?! Luder, Mann!"
Ik bölk also: "Ja, ik will över'n Äquater! Bitte!"
"Tjahaa, dien Bidd warrt villicht erhöört, wenn du Fru Neptun ehr Fööt küssen deist!"
Ik müss mi also vör Neptun sien Fru henkneen un luud fragen: "Fru Neptun, verlöövt mi de Gunst, Juuch den Foot to küssen!"

Fru Neptun weer avers nüms anners as Matroos Pickenpack, antüdert mit Rock un Locken vun Teerstrick un Hanf.

Dat Neptunsteken

Huldvull sä Fru Neptun nu: "Düsse Gunst will ik di wiesen!" un höll mi den Foot hen. Op den Foot keek mi en dicke Klumpen Smeerseep vun 10 cm Dickde an. Dör hendörch schull ik den Foot küssen? En Foot, de sünst (so veel will ik seggen) nich jüst to veel Kuntakt mit Seep harr? Nee, dat wull ik miteens doch nich. — Se leten mi de Wahl, dat friewillig to doon. Nee, hier wull ik de Speelregeln verännern. Man nüms harr en Insehn. Also packen mi dree Neptun-Udels bi't Genick un drücken mien Gesicht dör de ganze Smeerseep op den Foot vun Pickenpack. De Smeerseep drüng deep in miene Nüstern, mien Ogen fungen to brennen an. Ik swöör binnerlich Wraak un föhl in mien Raasch meist nich mehr, dat ik mit en dicken Pinsel oles Smeerööl dat Neptunsteken op de Schullern maalt kreeg.

Blind vun de Smeerseep woor ik na Neptun sien Raadgever, den Töverer, föhrt. De froog mi, wat ik de Äquater sehn kunn, 'neem ik rövergahn wull. — Woans woll? Blind vör Smeerseep en unsichtbore Linje sehn? Nee, kunn ik nich. "Nu helpt den Günter doch mal, he kann ja den Äquater gor nich sehn!" Batsch, kreeg ik ken groten natten Quast un en Emmer Water to'n Reinmaken överschüddt.

As ik halvwegs wedder kieken kunn un mitkreeg, wo de Dööpgesellschap sik as verdull högen dä, do sä mi de Töverer: "Kumm man her un kiek dör düt Feernglas, denn sühst den Äquater!" Twee Beerbuddeln weern tosamenbunnen un schulln en Feernglas vörwiesen. Ik nehm dat, höll dat an mien Ogen un dä so, as wenn ik över de See na den Äquater keiken dä. Ik wull düsse dösige Äquaterdööp bloots noch achter mi bringen. — To laat! En scharpe Flüssigkeit scheet ut twee lierlütt Löcker ut dat "Feernglas". Mien Ogen brennen as Füür.
"Hest du den Äquater sehn?", fröög de Töverer.
"Jaja, ik heff den Äquater sehn", anter ik fix. Bloots nich nochmaal dör düsse blöde Buddel kieken!

Na, wo is he denn nu, de Äquater?

Denn höör ik den Töverer seggen: "Günter süht so witt üm de Nees ut, ik glööv, ji bringt em mal na'n Dokter!" Un batz, harrn mi wedder de öölversmeerten Hanschen packt un na'n "Dokter" föhrt.

Dat weern sogor twee Dokters, beid mit Roodkrüüz-Bind un en Plastikschört, de vördem mal witt west weer. Se weern jüst dorbi, de Liege för ehrn Patschenten to bereiden: En höltern Ledder woor schraag op den Lukendeckel lehnt un mit Fischööl un Ooltööl tokleistert. Dat anner Enn leeg op en Holtbock. — Op düsse hatte scheepe Evene mit smerig, ölig Iesenkeden un dat frisch teerte "Patientenbett" woor ik nu beden: "Bitte op de Liege Platz nehmen!" As ik en beten töger, funn ik mi ruckzuck al to "Behandlung" op de smerige Ledder fastbunnen!

De eerste Dokter sä to mi: "Du kiekst en beten bleek ut de Wäsch, nimm düsse Tablett, denn geiht di dat beter!" Redig nehm ik de "Tablette" —— dat weer en Keks, backt mit veel Solt, Fischran un Zigarettenkippen. Stantepe woor mi dorvun övel to'n Speen. Nix güng mehr mit den Keks in'n Mund.
De twete Dokter sä: "Nu kaam. kau schön un sluk em daal!"
Ik kunn nich.
Mit schienbor Mitleden sä de Dokter: "Kaam, ik geev di wat to drinken." Jüst dat bruuk ik; man staats kloor Water woor mi — ik weer mit Keden fesselt an Hannen un Fööt! — Tran un noch wat annern inflößt, wat heel un deel toweddern weer. Fix as de Blix beet ik de Tähn tosamen. Nixnich schull vun dat Tüüchs mehr över mien Lippen kamen. Nu is Sluss, dat is doch gemein, dat Ganze!
"Nu nimm doch noch en Sluck", woor ik anwiest. "Maak den Mund op, kaam, nimm dien Medizin!"
"Nee, Nee", schreeg allens in mi, ik wörg un wull nix as weg.
"He kann dat nich, de Arme, oh, wo schall he bloots sien Medizin nehmen?"
"Dat warr ik maken!", töön Dokter Nummer 1. "Ik heff dor en Idee."
För all Tokiekers sichtbor höll he en lütt Pumpflasch för Maschinenööl hooch. De Inholl weer nu keen Maschinenööl, sünnern Lebetran, vermengelt mit Tabaksaft — wat weet ik?! Düsse Öölpump mit dünner Düüs stek he mi twüschen de Tähn un pump mi düsse Sauce in den Mund. — Ik müss slucken, sünst weer ik erstickt.

Na düsse fründliche Behandlung woor ik fraagt, wat ik denn för de "ärztliche Hülp" to betahlen praat weer. Mi woor kloormaakt, de Arztkosten bedrögen in mien Fall twee Kasten Beer. — Wat ik praat weer, düsse Arztkosten to betahlen?
Ik nickköpp, stumm un spaddlahm.

Denn woor ik losbunnen, dat ik en Formulaar för de "entstandenen Arztkosten" ünnerschrieven kunn. Ik harr noog un ünnerschreev. Dor töven ja noch anner Dööplinge op düsse Behandlung.

Twee Udels bröchen mi dorna na'n Putzbüdel. Denn den Äquater schullst bloots mit schir maakte Hoor överqueren! — Ik weer verlichtert: De Putzbüdel weer mien Fründ Günther Möck. Bi em müss ik mi rüchlings na den Pool setten, un he sneed hier un dor mien Hoor af. Dat weer mi allens egaal, man bloots rut hier, dach ik. Al kreeg ik den Quast mit Sepenwater in't Gesicht, dat mi de Ogen al wedder brennen. Denn kreeg ik en knövigen Schubs un lann rüchlings in den mit Seewater füllten Pool in de Lukentasch, den ik sülven buut harr. Dor töven nu al wedder twee Neptuns-Udels, de mi dükern wulln, bet ik Water sluken müss. — Wat de twee nich wüssen: Ik bün en gode Düker un kunn dormalen de Luft bet tweeunhalv Minuten anhollen.
Dor heff ik den so daan, as weer ik an't Verdrinken. Foorts kreeg Koptein Petersen en Schreck un geev Befehl, mit dat Dükern optohöörn.

Ik woor denn över de Kante vun'n Pool hievt un müss dör en 10 Meter langen Seildook-Slauch, de halv vull Water weer, in de Frieheit krupen. Wieldess sik Matrosen jümmer wedder op den halv mit Seewater vullen Slauch smeten un dat orig swoor möken, dor ruttokamen. — Ik heff dat ganz good schafft, ik weer en träneerte Düker. Man Peter, mien Vulltimmermann, is in den Slauch binah verdrunken. As he sik nich mehr bewegen dä, hebbt wi em mit alle Mann ut den Slauch rutschüddeln müsst.

Neptun bedripst: "Nee also, so'n Sadist weer ik nu wirklich nich!"

Düsse Prozeduur kunnst bloots beennen, wenn du för de twee Kisten Beer för de Äquaterfier ünnerschreven harrst. Een Matroos an Bord weer avers en ganz harte. Op de Fraag, wat de för de Dokterfolter betahlen wull, anter he wedder un wedder nix as: "Een Selter." He müss dree Maal dör düsse Prozeduur vun de Äquaterdööp. He bleev bi "een Selter". Bi de Fier an'n Avend hett he kräftig in de Beerbuddeln blaast.

Dorför harr he bi de Äquaterdööp en Extrabehandlung kregen: As he op de Ledder fesselt leeg, hett een vun de "Dokters" em de Büx lüft, un denn fohr em en mit Teer versmeerte Quast ein poor Maal över sien bestes Stück.

Nahdör hett he vun uns all an'n längsten ünner de Dusche stahn.

Ach ja, en Äquaterdööpschien heff ik ok kregen. Mit mien niegen Dööpnaam op. "Glasaal" weer de Naam, wieldat ik so dünn weer. Dormals.