Seemannsgarn: vun Günter Sohnemann Muttst ja mit allens reken, ok dormit, dat so'n Landrott fraagt: "Wat, op so'n Schipp gifft dat ok en Brügg?" Ja wissdoch gifft dat en Brügg, man nich as ji Landrotten sik dat vörstellt, so as över en Beek orr Fluss, sünnern en Brügg dwars över dat Schipp vun de Backboord- na de Stüerboordsiet. In de Merrn vun't Schipp un in de Merrn vun'e Brügg steiht de Kompass un de Stüerstand, dat so nöömte Ruder. Fröher weern de Brüggen apen un dat Weder slöög dor man bloots so rin. Later woor üm Kompass un Stüerstand en "Ruderhuus" buut. Hüüt, in de modernen Scheep, is dat Ganze en Aart Salon vull mit Elektronik un komodige funktionale Sessel. Un liekers: Wenn du dor ropgeihst, geihst du jümmer noch "op de Brügg". Dör düt Ruderhuus orr düsse Salon kannst in Nullkommanix vun de Backbordsiet na de Stüerbordsiet wesseln un dör komodige Schuuvdören op elk Siet rin- un rutgahn. Butenrüm löppt de Brüggennock, en apen Ümgang dor büst wedder Wind un Weder utsett. Un dor staht de Peilkompasse, een an elk Siet. Eendoon, woneem de Koptein op de Brügg is, he hett alltied de Översicht över den Kurs.
So, dat heff ik verklaarn müsst, dat ji sik op dat Schipp trechtfinnt, wenn ik wat vertell. Denkt ji, Seelüüd terreet sik nich dat Muul över'nanner? Dor hett 'n Uul seten. Orr meent ji villicht, wenn achtunveertig Mannslüüd op en Reis vun Hamborg na Valparaiso in Chile dicht bi dicht op'nanner sitt, warrt nich sludert? Dat weer 1960 op de MS Rheinland. Wi weern al wedder op de Trüchreis vun Chile un harrn Kopper un Fischmehl laadt. In en ganz seker afslaten Bucht harrn wi sogor 500 Barren Sülver an Bord. Nu schulln wi op den Trüchweg in Guayaquil in Ecuador in Luuk 1 en Köhllaadruum Bananen för Le Havre in Frankriek laden. In so'n Köhlruum laat sik de Bananen fein gröön hollen. Denn Bananen mööt gröön aarnt un gröön verladen warrn. Wi frein uns all op düsse Ladung, denn wi wüssen: Poor Bananenstauden löpen jümmer ünner, de al geel weern, un de dröffen op keen Fall in den Laadruum; se wöörn de grönen Bananen to'n Riepen anregen. Tja, dor geev dat denn rieklich Bananen för de Mannschap. Un wat meent ji: Bananen, de op natüürlich Wies an de Sünn riept sünd, smeckt orrig wat leckerer as de künstlich riepten Bananen, de wi bi'n Gröönhöker orr in'n Supermarkt köpen köönt. Nee, de smeckt nich bloots beter de smeckt kööööstlich.
Wi all seten in de Mess de Mannschaps-Kantine ünner Deck an de Back to'n Middageten. De Kock harr mal wedder Labskaus kaakt. De ganze Mannschap weer vergrellt. Labskaus kunn nüms vun uns mehr sehn. De Kock weer en Mann sünner all Fantasie. De Offziere un Ingenieure ut de Maschien eet in'n Salon een Deck höger. Wi seten also teemlich muulsch vör uns Teller un dachen an tohuus. Wat weern uns Moders doch kaptaale Köökschen! Dor keem de Lichtmatroos Harry Sommer in de Mess. He harr Deenst op de Brügg. Dat nöömt sik in de Seefohrt "Wache". He kümmt in de Mess un japst man bloots so vör Lachen. "Pickenpack! Düsse Pickenpack!" Grient un lacht wieder. Matroos Pickenpack, en waschechte Oostfrees ut Leer, is en Seemann,
as dat man je een geven hett drinkfest un vull Humor. Quartermeister
is he, dat sünd künnige Matrosen, de an't Ruder staht,
wenn dat Schipp op Revierfohrt is un dat op jeden Meter Water ünner'n
Kiel ankümmt. Düsse Quartermeister hebbt en ganz fien
Geföhl för dat Schipp, för de Kommandos vun'n Koptein
oder Lotsen. To'n Bispill de Kompass wiest 155 Grad. De Koptein
gifft Befehl, op 180 Grad to gahn. Denn wedderhaalt de Matroos an't
Ruder luut de Wöör "auf 180° gehen" un röögt
dat Stüerrad ganz sacht, dat de Kompassnadel wirklich op 180°
kümmt un nich op 185. Denn seggt he luut "180° liegen
an". Sowat kann eben düsse Matroos Pickenpack heel
toverlässig. Ok Matroos Pickenpack harr al sien Labskaus to Middag eten, as dat Kommando keem "Quartermeister auf die Brücke!" Pickenpack nix wie hooch un op de Brügg. Wi wüssen nu: Uns Schipp fohrt nu dör sied Water. Wi seht Land un liekut vörut dat Lotsenboot op uns Schipp tokamen. De Gangway geiht rünner, un Señor Gomez, de Lotse, kümmt in sien sneewitt Kommodore-Uniform un sien guldblenkern Mütz de Gangway hooch. An Deck steiht Koptein Petersen, ok in sien beste Tropen-Kapitänsuniform, praat to'n Begröten. Beten mit militärisch zeremoniell geiht de Begröten to, de Koptein un Señor Gomez sünd ole Bekannte. Se lacht hartlich, un Kapitän Petersen gifft den Lotsen dat Leit op de Brügg.
Op de Brügg gifft de Lotse glieks de Kommandos, denn dat Schipp kümmt nu in dat siede Water, 'neem sik de Lotse utkennt. Dat is warm, un wi sünd dicht bi'n Äquator. Dat Schipp maakt langsame Fohrt dör dat Revier, kannst de Bööm an't Över un de Bananenplantagen sehn, hen un wenn ok Hütten un Minschen in ehr Bööt. Op de Brügg staht de Koptein un de Lotse dicht bi den Ruderstand un hebbt en Oog op dat Vörschipp, as sik dat sien Weg dör dat Revier bahnt. In de Stüerbord- un Backbord-Nocken staht je twee Matrosen as Utkiek. An't Ruder steiht Matroos Pickenpack. Harry Sommer vertellt: "De Lotse kommandeer jüst: 228 Grad!, dor gifft dat vun't Ruder, 'neem Matroos Pickenpack steiht, en gewaltigen Puup. Pickenpack kehrt sik an nix, kiekt bloots op dat Ruder un wedderhaalt dat Kommando vun'n Lotsen: "Op 228 Grad gahn". Koptein un Lotse, beid piekfein, kiekt sik mit iesig Stillswiegen an; man nich lang, denn hollt se sik de Nees to un rennt na buten. De twete Offzier ok. De eenzige, de sik an nix kehrt, is Matroos Pickenpack. Mit seker Hand höllt he dat Ruder un röppt nu den Lotsen to "228 Grad liegen an!" De Lotse antert vun buten an de frische Luft. Vun dor kriggt Pickenpack nu sien Kommandos.
Na, dat Schipp geiht ahn Fehler un Gefohr dör de smalle Fohrrinn. De Fohrtwind lüft bilütten dat Ruderhuus, un Koptein un Lotse truut sik trüch mit scheele Blicke op Pickenpack. Un de, kooltsnutig as nix, seggt in reinstes Berlinerisch: "Ja, det is keen Jasmin. Det is min Jas." Op't Muul fullen is he nich, de Oostfrees, un berlinern kann he ok! Koptein un Lotse hebbt bloots gaapt as twee Kamele." Un Harry Sommer kunn sik nich inkriegen vör Lachen. Tja, wat schall ik seggen, de Rheinland is ahn Schaden in Guayaquil ankamen. As ik op de Back müss, den Anker in'n Haven vun Guayaquil to smieten, harr al jedereen vun Pickenpacks Slagfertigkeit höört, un de Snack vun Jasmin un min Jas möök de Runn. Wi weern seker, schuld an den Puup un Pickenpacks Plie weer de ewige Labskaus vun unsen Kock op en Grundlaag vun riepe Bananen. Probeert dat sülven bloots nich!
12.4.2019
|