Fiete. Klick op to'n Vergröttern!

Rüm Hart, kloor Kimming

vun Richard Weigand

De Snack is friesisch: "Reines Herz, klarer Horizont".
Een Bild keem mi düsse Daag in de Mööt, dat Bild vun den Matrosen Fiete. Fiete is ut Eekenholt un steiht op en Sockel in't Woter, dicht bi de "Passat" in Travemünn. Wat mi besünners gefallt: He hollt de rechte Hand över de Ogen un söcht mit wieden Blick den Horizont.

Dat Bild erinner mi an en Seemann, den ik mool bi de Arbeet beleeft heff.
Ik harr in Hamborg en Opdrag in de Müggenkampstroot, dat Dack vun den Huusingang mit Kopperbleck nieg intofoten. Dat weer en gode Arbeet un so blangenbi kunn ik og de Lüüd bekieken, de vörbi kemen. Ik weer nu so'n beten an't Wunnerwarken, woans de Lüüd rümlepen an so'n fienen sünnigen Dag. De mehrsten weern deep in Gedanken, argerlich, og besorgt; nich een weer so'n beten vergnöögt. Doch dor keem he üm de Eck, boben bi den Autohöker: "Oha, en Seemann, sowat gifft dat noch?" Den Elwsegler op'n Kopp, en fiene blage West an, de Büx mit wieden Slag över de Schoh un en groten Seesack op de Nack.

Wat mi gliek opfull, weer de wiede Blick, so as söcht he den Horizont mang al de Hüser.

Düssen Blick hebbt all de Seelüüd — hier een in Mexiko

Doch för den Ogenblick weer ik sien Horizont, de Handwarker op dat Dack.

Noch weer he so bummelig tein Meter vun mi af, dor bölk he al mit faste Stimm: "Mann, Mann, nu kumm dor vun dat Dack hendaal, büst doch og nich mehr de Jüngst! Un den Kopper lot uns versupen, leggst dor'n Stück Papp op!"

Nu stunn he ünner mi op den Footweg un lach mi vergnöögt to.
Över den forschen Snack müss ik og lachen un seeg to em: "Na, Seemann, lütt beten Friegang, erstmool no Huus, no Fro un Kinner kieken?"
"Nee", seeg he, "Fro un Kinner heff ik nich, ik besöök mien Mudder!"
"Na süüst wol!", seeg ik un wies op den prallen Seesack. "Mudder freit sik og över de schietig Wäsch, Hauptsook, ehr Jung is mol wedder bi ehr!"
"Dor hest du wol bannig recht an!", seeg he un sien Blick ward al wedder lang, so as keek he dör mi hendör.
"Na, Seemaann, denn vertell di fein wat mit dien Mudder un holl di stiev!", seeg ik.
"Du og, Klempner, un blief scheun gesund!"

Dor seilt he af, mien Seemann, üm de Eck rüm, no de Osterstroot, dor, wo enerwo sien Mudder wohnt, de al op ehrn Jung töben deit. Mien Gedanken loopt achteran: "Rüm Hart, kloor Kimming!"

Kloor Kimming