Vergnööte Karkenvertellers
Erinnern an Propst Wilhelm Kieckbusch: Leve Gott, woans kunn dat passeern?

vun Inge Müller un Addi Kahl

Propst Wilhelm Kieckbusch weer för sien volkstümliche Aart heel beleevt. Mehr dorto steiht al in uns eerste Folg.

Hier is en Erinnern an em vun Inge Müller, opschreven op Platt vun Addi Kahl.

In Bischof Kieckbuschs Goorn, so vertell man sik achter de vörhalen Hannen, harr he in sien beten Frietiet Spooß an ’t Anboon vun Gemüüs. — Mit allergröttste Leev un Lust för natüürliche Levenswies kunn dat all ok maal to deepdenkern Situatschonen kamen un denn so ok maal de bannig velen karklichen Plichten bisiet laten.

Dor summen em mangs sien Blomenrabatten vele Immen un ok Plüschmörs üm de Ohren, un he kunn so vun de lüttje witte Goornbank ut de buntigen Bottervagels bewunnern, wenn se in warme Sünnenschien op Blöten de zorten Flögel op un to klappen. — Mit en oole Heckerscheer weer he graad flietig dorbi, de tohööcht wussen Büüsch to besnieden, as de Glocken vun de Kark to lüden anfüngen, wat den Probst jichtenswo teemlich verdattert ophorchen lööt. — Wat harr dat denn to bedüden? Harr he womööglich wat vergeten?

In sülvigen Momang rönn de Küster mit hoochrote Kopp dörch de Goornpuurt un bölk in Hektik mit sik binah överslagene Stimm: „Herr Bischof, wo blievt Se denn bloots, üm Gotts Willen — hebben Se de Hochtiet hüüt vergeten? Dor schöllt Se doch Klock twee en junges Poor truun? De Kutsch steiht noch vör de Karkendöör un dat Bruutpoor is all afstegen un op den Weg to ’n Altar. Hier, ik heff mi even all ehr’n Taloor grepen un glieks mitbröcht, man to. Se mööt em bloots noch över ehr Ooldaagsdracht smieten!"
Wat denn ok in de ganze Hektik so passeer.

So birs de Bischof, so fix as he lopen kunn, de dreehunndert Meter in hööchste Iel na de Kark. — De Glocken lüden noch jümmers, as he in vördern Karkentrakt ankööm un mit sien lange weihende Taloor den Kanzelopstieg anviseer, vörbi an dat verdutzte Bruutpoor un de grote Hochtietssellschop — man he bleev as anwöddelt stahn, as de Brüüdigam seggen dö:

„Herr Bischof, ünner ehr’n langen Taloor hebben Se ja noch Gummisteveln an?!“