Vergnööte Karkenvertellers:
Erinnern an Propst Wilhelm Kieckbusch    

vun Addi Kahl

Propst Wilhelm Kieckbusch woor wegen sien grote Beleevtheit geern to Familienfiern inlaadt. Ok bi uns weer he faken to Gast un jümmers hoochwillkamen, wieldat mien Moder as Karkenorganistin sien Opgaven in de Kark musikaalsch bi to ünnerstütten weer.

As Jung möök sien persöönliche Aura groten Indruck op mi, un ik heff noch de launigen
Geschichten un Döntjes in'n Kopp, de he mehrsttieds an'n Koffidisch in en fidele Runn to'n Besten geev. He hett de karklichen Döntjes jümmer so vertellt un dorbi so in sik rinsmuustert, as wüss he, dat eentlich nüms em düssen Schalk totruun dä. Hüüt wöör he wisslich as karkliche Comedian dögen.

Hier is een vun sien Vertellers:

Gröttste Alarm in de Karkengemeen. — De Pastoor fröög den Küster, ob em villicht
ok opfull’n weer, dat jümmers weniger Lüüd ehr anstammten Plätse in de Karkenbänke nich mehr besetten würrn?

De Küster anter bedächtig: „Ja, dat heff ik ok all länger mitkregen, Herr Pastoor — un ik heff mi dor ok jichtenswo Gedanken maakt un wull Se mit mien gode Idee ünnerstütten, dat de düsse Lüüd weller in us Kark kommt!“ —

Foto Ole Nissen

„So, wat för en Idee sall dat denn woll sien?“

De Küster smuuster: „Se hebben doch in Goorn achter't Pastoraat jümmers noch düssen oolten müürn Duvenslaag stahn un den hett een sneewitte Düffer as sien niege Heimaat in Beslagg nahmen!“

„Ja goot — un wat is denn nu Dien Vörslaag?“

„Tscha“, meen de Küster, „ik meen man bloots, dat wi in de Zeitungen un Klatschbleder un ’t regionale Feernsehn us eenmalige Geschicht verbreden doot, — wat ik ok all anleiert heff. — Se hebben bloots noch de Opgaav, düt Wunner in ehr Pingstpredigt op de Kanzel so richtig theatralisch to vertellen, dat de hillige Geist to Pingsten in us Süs’ler Vicelin-Kark hööchstpersönlich opdükern deit!“

„Wat hest du verbreedt, Küster?!?“

„Tscha — dat Se bi de Pingst-Predigt op de Kanzel theatralisch verkünnen doot, dat de hillige Geist jedeen Momang tohööcht an de Deck vun uns Kark opdükern deit!“

„Wat för ’n Blödsinn is dat denn bloots“, schimp de Pastoor, „un woanns weer dat to bewarkstelligen?“

„Doch, Herr Pastoor, bloots en lüttje beten Vertruun! — Ik fang also toneegst den witten Düffer maal in, steek em in ’n Sack un bring em all baven op denn Glockenböön. — Sett mi denn dor bi de Luuk in Positschoon un nu möten Se bloots noch rechttiedig us Stichwoort bölken: „Der heilige Geist erscheine in der Gestalt einer weißen Taube!“ — Denn riet ik fix de Luuk op un smiet denn witten Düffer dörch de Luuk un op de Lüüd warrt dat depen Indruck maken!“ —

„Wat für’ n Dummtüüg hest du di dor bloots utdacht?“ —

„Dummerhaftig?, — Herr Pastoor! — Se wülln doch ok de Kark weller vull hebb’n un in us Gemeen is bloots mit Wunnerwarken wat to rieten!“

Un so kööm de Pingstsünndag jümmers neger. — De Reklaam för dat Spektakel harr prima funktioneert. — Busladungen vull Lüüd wullen nu den „Hilligen Geist“ sehn un de Rundfunk plaan dat Spektakel live to överdregen.

Un mit weeke Knee in sien swatten Taloor kladder de Pastoor na sien Kanzel rop. — De Küster luur vör ’t Böönlock un tööv mit spitzte Ohr’n op dat besnackte Stichwoort. De Pastoor harr gottsleider in de Opreeg en Klümp in Hals, as he denn mit broken Stimm to liesen rööp: „Der heilige Geist erscheine in der Gestalt der einer weißen Taube!“

Ahn Atem töven de Besökers in de brekenvulle Kark, woanns bloots dat Snurren vun de Kameras to hören weer. — De Pastoor möök den tweeten Versöök un bölk nu mit Vertwiefeln in de Stimm: „De Düffer, Küster, wo blifft de hillige Geist?“

Dor reet de Küster de Luuk op un kriesch vun baven hendaal: „Hallo, Herr Pastoor, ik mutt hier fuurts wat mitdelen — mit den hilligen Geist kann dat hüüt gottsleider nix warrn, de is even vun usen Huuskater opfreten wuurn!“