Na, heet de 1950er-Schöönheit wohl Gisela?

 

„Gisela, du büst de Fru för mi!“

En wohre Verteller vun Addi Kahl

Moder weer in Kriegstieden bit 1945 un dorna de Organistin in uns oole Kark in Süsel. — Geev dat dortomool dat gresige Sirenen-Gehuul wegen Flegeralarm, weer dat mitünner ok maal verbunnen mit Stromutfall för uns oolteKarkenorgel. Kloor weer avers liekers in düsse Tieden, dat wi Kinner to ’n Klaveerünnerricht na Stawedder schickt würrn, wo wi un ’n poor annere Döörpsgören jümmers an en riesige swatte Flügel sitten müssen un ünner de strenge Regeer vun en
Klaveerliehrersch endlos langwielige Tonleitern un klassische Etüden spelen möten.

Ik harr dat nich so mit de Klassik, dorför bannig wat mehr mit de „Lichte Muse“ un dat „Ut’n-Kopp-Spelen“, to ’n Bispill en Slager ut mien Kinnertiet mit den Titel: „Gisela, du büst de Fro för mi!“ — Ik koom later noch dorop t’rüüch…..

Kark in Süsel, Bild qwesy qwesy/Wikipedia Commons

Ik müss jümmers öfters mit Moder mitgahn, üm an ’t sogenannte „Feernwark“, wat achter de Trüüchsiet vun de Orgel en wichtige Funktschoon harr, ganz düchtig in de twee Pedale to pedden, üm so de nödige Lufttofuhr för Moders Överree to kriegen. Weer de Stroom weller vörhannen, föhl ik mi in Frietiet as magisch antrocken vun en uroole wörmstichige Harmonium, dat all langen utmustert weer un in den vördersten Karkentrakt stünn. Fix op de oole Bank rutscht, de quietschigen Pedaals wesselsietig mit Elan daal to pedden, üm an den utdröögten Zegenbalg to versöken, em mit Luft vulltopumpen un de velen Register uttoprobeern. Un wenn denn mit veel Gedüür ut dat Harmonium wat rutkööm, wat sik na ’n beswippste Dudelsackspeler anhüür, de sik in ’t dorbinnen versteken harr, dörchleev ik mien Glücksgeföhle un de ungestörte Gelegenheet, düssen Ohrwöörm vull Inbrunst to öven. —

Denn güng miteens de grote Karkendöör op un uns Küster kööm in sien swatte Kledaasch bedrohlich op mi to, tröök mi an ’t Ohr hooch un schimp: „Dumme Bengel, du kannst doch dien Moder nich mit so ’n Kattenmusik bi ’t Öven stören. Ruut mit di, Rotzlöpel — un laat di hier ni nich noch eenmaal tofaten kriegen!“

So enn denn för lange Tiet ok mien Klassikutbillung an den swatten Steinway-Flögel von de Klaveerliehrersch un ok mien flotte Ohrwörm: „Gisela, du büst de Fru för mi“ un ’t Erinnern an dat oolte wörmstichige Harmonium. — Vörbi för jümmers...?

Veel Papeer för lange Vertellers över ’t Leven reckt nich, üm över de veelen „Ops un Daals“ to vertellen, dat würr bestimmt to ’n Verstuven in irgendeen Schufflaad ennen. Un so gifft dat denn nu ’n Riesensprung in mien Verteller över latere Tieden, to ’n Bispill as Koopmann för klassische un ok moderne Instrumente, Noten, Böker un Tobehör un ok jümmers noch ’n beten wat över Improviseern un de „Lichte Muse“ an witte un swatte Klaveertasten. — Un dat geev ok jümmers mehr Minschen, de för lütte un gröttere Fiern en Muskanten engageern wullen.

Gisela, gah nich na Amerika!

So ok eens Daags en öllere Daam mit den Wunsch, ik müch för ehrn 70. Boortsdaag kommood ehr Gäste mit bekannte Ohrwörm ünnerhollen. Ehr Fründin, op Besöök ut dat ferne Amerika, fröög mi niescherig, woanns wull mienen Fundus för ’t „Musikmaken“ tostannkööm; un so vertell ik ehr vergnöögt vun mien Slager„Gisela, du büst de Fru för mi!“

Se anter: „Könnt Se dat mool för mi anspelen?“ — „Natüürlich“, sääh ik, güng an ’t Klaveer un speel ehr de Melodie över „Gisela“ vör. — Se würr op’nmool liekenbleek, un ik beed se, sik doch op’n Stohl to setten, haal ehr fix ’n Glas Water, as se denn gau mit belegte Stimm sääh: „Dat is mien Leed! Dat hett mien Leevster samt Text för mi alleen komponeert. He weer in Hamboorg dortomool as Kapellmeister bi den NWDR anstellt un dirigeer deelwies dat Dansorchester. Un weet Se wat — de „Gisela“, de he besingen deit, bün ik, un deswegen heff ik mien Hart wull ok an em verloren!“ Ik nickköpp vull Twiefel. — „Glöövt Se mit dat“, sääh se, „ik heff noch jümmers de ganz oole Opnahm op ’n Tonbandkassett mit sien Singeree för mi un de Musik vun de NWDR-Combo!“

Dat ik totaal baff un bannig anröhrt weer, könnt juuch mi all glöven. Un so slütt sik düsse Kreis üm den Slager „Gisela, du büst de Fru för mi“ na so lange Johr, un för mi as Luusbengel blifft bloot noch in Gedanken mien Spill an ’t wörmstichige Harmoniom in uns Vicelinkark in Süsel.