De Welt vun witte un swatte Tasten    

vun Addi Kahl

Us schööne oole Klaveer harr Moder vun Grootmoder arft un in ’t Erinnern klüng an so mancheen Daag ehr Spill mit klassische Musik vun Mozart, Beethoven un anner grote Namens dörch us Hus. Ok as Organistin in Süsels Dörpskark harr se in düsse Johren vun 1936/45 ok noch bi Gottsdeenste ehr Plichten.

Mien ölleren Süstern schullen dat Spill op de witten un swatten Tasten denn ok liehren. — Ik woll ok, harr avers tomeerst anner Grappen in ’n Kopp un begreep, dat dat Klaveerspill wat mit bannig veel öven to doon harr. För mi weer dat Scheten mit Piel un Flitzbagen or mit Katapult un Steen, avers ok dat Toven op ’n Heuböön un in ’t utdöschte Kaff Springen veel interessanter. Düsse kommoden Kinnertieden mit Angelee an ’n See, dat Klau’n vun Appeln, Kirschen un Plummen in Pastoors Goorn un anner Dummtüüg blievt mi unvergeten in dormalige Tieden.

Eenes Daags nöhm mien öllere Süster mi mit to ehr Klaveerlierersch in us Naverdörp un Moders Anwies: „Pass goot op dien lütten Broder op, he schall ok maal een Proovstunn kriegen!“. — Dor seten nu all de mi goot bekannten Dörpsdeerns mit Slöpen un Schörten as de Orgelpiepen op oole Polsterstöhl in de „gode Stuuv“. En swatte Steinway-Flögel stünn in de Mitt vun ’n Ruum un dorvör throon op en mit Ledder betrockene Klaveerbank in ooltmoodsche Kleedasch de teemlich füllige Klaveerlierersch. Ehr pechswatte Hoor harr se to Zöpp flochten un de decken as Snickenkringel beide Ohren af; un ick dach in düssen Momang an so ’n „Moder Hex“ un verkrööp mi achter Süster Hannas Rüüch, as de Liehrersch to mi sääh: „Komm bitte mal zu mir, mein Junge!“ — Ik verkrööp mi achter Süster Hannas Rüüch.

„Also, du bist der kleine Dolfi (Koseform vun Adolf) aus Süsel? Komm, setz dich mal zu mir auf den Stuhl, ich will mal sehen, op deine Hände für die Übungen auf den Tasten schon groß genug sind!“ Dat klüng för mi nu teemlich na de Hex, de Hänsels Fingerknaken pröövt...

So bün ik an de witten un swatten Tasten kamen mit de Opgaav, Dag för Dag in mien Frietiet an Moders Klaveer mit dat unleefte Tonleddern-Öven to verbringen.
„Und immer in die Noten gucken und die Übungen langsam wiederholen!“, mahn se mi. „Und nichts aus dem Kopf spielen!“, drauh se achteran. — Ik spöör opsternaatsche Geföhle gegen düsse pechswatten Hoorsnicken op ehr Ohren.

Un sünnerlich ok Dag för Dag nu dat dösige Notenlesen! Ut ’n Kopp spelen, dat möök mi bannig veel mahr Spooß — un so kööm dat denn ok bi dat neegste monatliche Vörspill mit all de Dörpsdeerns to düsse Situatschoon. De Liehrersch fröög mi (vun de Dörpsdeerns höör man bloots ünnerdrücktes Kucheln): „Na, Dolfi, hast du auch zu Hause gut geübt?" Mien Süster Hanna keek mit verdreihte Ogen an de Stuvendeck. „Spiel mir mal die Czerny-Edüde vor!“ — In düssen Momang wüss ik fuurts: Hüüt geiht dat an Notenlesen in de Büx!

Vertwiefelt versööch ik, de Noten to lesen, de ik to Huus ni nich övt harr, un sööh den drauhen Schadden neven mi. — „Noch einmal bitte“, sääh de Liehrersch mit scharpe Stimm, „Und spiele bitte das, was du da siehst!“ — Mien tweete Versöök brööch ok keen Verbetern un ik kreeg suutje dat Bevern in de Hannen — un sööh op’nmaal den Rohrstock achter ehr’n Rüüch un hör den Befehlston: „Sofort stehst du auf und öffnest deine beiden Handflächen!“

Un bevör ik dat jichtenswo begreep, slöög se jewiels dree Witschers in beide Hannen. „Un nun stehst du Faulpelz auf und stellst dich mit dem Gesicht zur Wand da hinten in die Ecke un schämst dich!“ —

Dat weer mien letzte Ünnerrichtsstunn bi düsse Klaveerliehrersch in Saken Klassik, un ok mien Süster güng dor ni nich mehr hen. — Vertellt hebben wi domaals ni nix dorvun, wieldat düt Beleefnis för Spinneree vun Kinner halen würr. So een beleefte Liehrersch slöcht doch keen lüttje Kinner?!

Beten wat vun de verhasste Överee mutt aver doch woll backen bleven sien, denn en Leven lang würrn de witten un swatten Tasten as en Levens-Elixier för mi…