Theodor Fontane, en düütschen Schrieversmann, hett ja bannig veel schreven: Romane, grote Geschichten, Vertellen un Riemels. Un dorvun hett Klås een heel feinet Gedicht rutfunnen, wat een mit "Nis Randers" vun Otto Ernst verglieken kann. Dat weer een vun dee Balladen, dee Klås doomåls in de School lehrt hett. Ok düsse hier hett he för ju un sik översett un dat heet ...

John Maynard

vun Theodor Fontane, op Platt nadicht vun Klaus-Dieter Tüxen

John Maynard!
"Wokeen is John Maynard?"
"John Maynard weer uns' Stüermann,
dee utheel — bit an't Över ran.
Hee hett uns redd't, hee driggt de Kroon,
hee storv för uns — uns' Leevde is sien Lohn,
John Maynard!"

De "Swulk" flüggt över den Eriesee.
Gischt schümmt üm den Bug as Flocken vun Snee,
vun Detroit flüggt se nå Buffalo.
De Harten åvers sünd frie un froh,
un de Passageren mit Fruens un Kinner,
in't Schummern all seht nå't Över rümmer.
Un frågend gåht's an John Maynard ran:
"Wor wiet is't noch, Stüermann?"
Hee kiekt nå vörn un kiekt in de Runn:
"Noch dörtig Minuten, 'n halve Stunn!"

All' Harten sünd froh, all' Harten sünd frie,
miteens ut den Schippsruum her een Schrie:
"Füer!", weer't, wat dor klung.
Un Qualm ut Kajüüt un Luuk rutdrung,
een Qualm, un denn Flammen — lichterloh,
un noch twintig Minuten bit Buffalo ...

Un de Passageren, all bunt mengt,
ståht an'n Bugspriet, tosåmendrängt.
An'n Bugspriet vörn is noch Luft un Licht,
an't Stüer åvers packt sik dat dicht.
Un een Jammern warrt luut: "Wo sünd wi? Wo?"
Un noch föffteihn Minuten bit Buffalo ...

De Togwind wasst — man de Qualmwulk lickt,
de Käpten nå dat Stüer henkiekt.
Hee süht nich mehr sien'n Stüermann,
åvers dörch't Språåkrohr fråågt he an:
"Noch dor, John Maynard?" — "Jå, Herr, ik bün!"
"Op denn Strand! In de Brandung!" — "Ick hool dorop hen!"
Un dat Schippsvolk juvelt: "Hool ut! Halloo!"
Un noch teihn Minuten bit Buffalo ...

"Noch dor, John Maynard?" — Un de Antwoort
mit erstarvende Stimm: "Jå, Herr, ik hool't!"
Un in de Brandung — wor Klipp un Steen'n to finnen,
jåågt he de "Swulk" merrn dorin.
Schall Reddung kåmen, so kümmt se blots soo!
Reddung: De Strand vun Buffalo!
Dat Schipp ut'neen — dat Füer, dat sweelt,
all sünd's redd't — blots een, dee fehlt!

All Glocken gåht, seehrs Töön, de swellen,
himmelan ut Karken un Kapellen.
Een Klingen un Lüden — sünst swiggt de Stadt,
een'n Deenst blots, den se hüüt hett hatt:
Teihndusend folgen, oder mehr,
un keen Oog in'n Toog, dat trånenleer.

Se lååt den Sarg in Blomen af,
mit Blomen slüten se dat Graff.
Un mit gollene Schrift in den Marmorsteen
schrifft de Stadt ehr rin een Dankeschöön:
"Hier roht John Maynard! In Qualm un Brand
heel he dat Stüer fast in de Hand.
Hee hett uns redd't, hee driggt de Kroon,
hee storv för uns — uns' Leevd is sien Lohn.
John Maynard."