Klås sien leevstet Gedicht, wat he lehrn müsst, in sien fröheste Schooltiet, hett ok dorto bidrågen, dat de Noordseeküst — nå den Rhein — de meist nennte düütsche Landschaft in de Literatur is. Wokeen kennt nich de Ballade, dee Otto Ernst 1901 schreven hett? — Klås hett se översett in't Plattdüütsche! — Höört wi nu ut "Heut' bin ich über Rungholt gefahren" ...

Nis Randers

vun Otto Ernst, op Platt nadicht' vun Klaus-Dieter Tüxen

Krachen un Huulen un barstende Nacht.
Düüster, — un Flammen in råsende Jagd!
Een Schrie dörch de Brandung!!!

Un brennt de Heven, so süht man goot:
Een Wrack op de Sandbank! Noch weegt dat de Floot;
glieks geiht dat in'n Afgrund.

Nis Randers luert — un ohn' Hast
seggt hee: "Dor hangt noch een Mann in'n Mast;
wi mööt em hålen!"

Dor fåådt em de Modder: "Du stiggst mi nich in!
Di will ik beholen, — du bleevst mi alleen;
ik will't, — dien Modder! —

Dien Vadder güng ünner, ok Momme, mien Söhn;
dree Johr ik nu üm Uwe all ween!
Mien Uwe! — Mien Uwe!"

Nis geiht op de Brüch, —de Modder em nå!
Hee wiest nå dat Wrack — un seggt: "Ik gåh!!!
Un sien Modder?"

Nu springt hee in't Boot, un mit em noch söss:
stoltet, hartet Friesengewächs!!!
Foorts suust de Ruder! —

Boot nerrn, — Boot båven — een Höllendanz!!!
Nu mutt dat zerschmettern ... — Nee!!! Dat blifft ganz!
Wo lang? —Wo lang???

Mit füerige Gieseln pietscht dat Meer
de Minschen fretenden Rosse dorher!
See snuuvt — un schüümt!

As hachelnde Hast se tosåmen dwingt!
Een op de Nack vun de anner springt,
mit stampende Hoven!

Dree Wedder tohopen!!! — Nu brennt de Welt!
Wat dor ...? — Een Boot, dat landwarts höllt!
See sünd dat! — Se kååmt!

Un Oog un Ohr in't Düüster spannt ...
Still! — Röppt dor nich een?
Hee schriggt dörch de Hand!
"Segg't Modder: dat's Uwe!!!"