Letzte Reis mit Hasperhai
(Haspelhei, Hasperhei)

vun Anke Nissen

„He is wedder ünnerwegens“, sä Vetter Jan un keek mi mit trurig Ogen an.

„Oh“, ik straak em licht över‘n Arm, „harr he veel Pien?“

He nick: „De Doktor weer al dor. — Du kannst ja mal rinkieken“.

Unkel Johann-Peter leeg in siene Kissen as jümmers, he harr de Ogen en lüürlütt beten apen, un mi weer meist, as weer en fien Lachen in sien Gesicht. Ik sett mi för en Wiel an‘t Bett. Dor höör ik:

Eller, meller, maak, mien,
du sallst Hasperhai sien!

Un glieks reep ik: „Mogeln gifft dat nich!“ – so harrn wi as Kinner jümmers seggt, wiel bi ’t Aftellen geern versöcht wörr, en beten to mogeln.

Man nu verjaag ik mi, villicht harr Unkel Johann-Peter sik verfeert över mien Bölken. Aver he leeg still dor.

Kinnerspille, Brueghel

Un denn höör ik:

Een, twee, dree, veer, fiev, söß, söven,
wo is Hasperhai denn bleven?
Is nich hier, is nich da,
is wohl in Amerika...

He harr mi verstahn, he tell mit enen annern Riemel af. He denkt an sien Kinnertiet. Sull he an’t „Hasperhai“-Spelen sien?

Hasperhai – wat för en Spaaß! Wat hebbt wi dat as Kinner geern speelt. „Hasperhai! —— Hasperhai!“, so klüng dat mal hier, so klüng dat mal dor. Un wenn du dat Kind weerst, dat söken müß, denn leepst du hier hen un denn wedder dor hen — un kunnst' ok mal reinweg in’n Tüdel kamen.

Fangspill bi Wikimedia Commons, Engraving: Carl Bock

Hasperhai, dat weer en Versteekspeel.

De, de söken müß, de weer de „Hasperhai“. Bi’t eerste Speel wörr he uttellt. Wi kennen vele Riemels to’n Aftellen:

Ene, mene, mu — rut büst du.

Dreck, weg,
för fiev Penn Speck,
för fiev Penn Rum –
du büst dumm!
Een, twee, dree – du büst free!

Dat Kind, dat an’n End uttellt weer, dat stell sik in en Eck un holl sik de Oogen dicht. All de annern Kinner susen los un söchen sik en goot Versteck. Harrn se all en funnen, repen se: „Hasperhai, dien Büx is twei!“

Un dor höör ik’t al ut dat Bett, atenlies:

„Hasperhai, dien Büx is twei!“

Ik keek mienen ollen Unkel an. He ripp un röög sik nich. De Ogen weern nich ganz dicht. Ik weer nu seker, up sien Gesicht leeg en licht Lachen. Unkel Johann-Peter, de speel Hasperhai!

In dat Speel güng nu dat Söken los. Allens weer musenstill. Keen wull toeerst funnen warrn; denn de weer bi’t nächste Speel de Hasperhai.

Af un to reep elkeen Kind ut sien Versteck „Hasperhaaaaaiii“, dat schull de Richt angeven.

Dat Speel duur oft Stunnen un’t güng över en groot Rebeet, un all Kinner, de in dit Rebeet wahnen, de spelen mit. Die Lütten blots denn, wenn de Groten se leten.

Ik erinner, dat Unkel Johann-Peter mi mal vertellt hett: „Wi Kinner vun’n Bargerend...“, dorbi meen he dat Rebeet vun‘n Börnstieg bet Steenkamp und Landkirchener Weg up Fehmarn; disse Grenz för Kinnerspele, de is woll al vör Generationen so fastleggt worrn — „Un eenmal, dor heff ik den ganzen Namiddag in Wichmanns stinken Mistkuhl seten. De sünd bald över mi weg hasperhait, de Jungs vun Hartmann un Kuchel, man sehn — funnen — hebbt se mich nich.“

Wenn en Kind funnen weer, denn müß dat mit söken. Toletzt weer de Grupp vun de Sökers jümmers grötter un grötter.

Wi spelen dat geern gegen Avend, wenn’t al en beten düüster weer.

Ok mien Mudder hett as Kind dit Speel speelt, se vertell geern dorvun. En Speel duur oft recht lang, un se sä, dat „Hasperhai-Ropen“ hall denn dörch ehr still Dörp, wo se groot worrn is.

Un de Kinner leten sik ganz besünner Versteken infallen, so is mien Mudder mal in de olle „Lade“ – ene würklich olle Truhe in de Landkirchener Kirch – krapen. De Deckel weer denn tofullen, un se kunn em vun binnen nich upmaken. Se harr dit Super-Versteck binah nich överleevt.

As ik mienen Grootvadder mal fraagt heff, wat he fröher ok Hasperhai speelt harr, güng en Lüchen över sien Gesicht, un he nickköpp.

„Aver“, sä he denn, „Deerns hebbt to mien Tiet nich mitspeelt!“

Bild: flickr.com

Un dor höör ik Unkel Johann-Peters liesen Stimm: „Hasperhaaaaaiii“.

He wull de Richt wiesen. –

Sien Ogenlider klappen dal, dat fien Lachen bleev up sien Gesicht backen.