 |
Op ole Weeg un Brüchen: Woltersmöhlen: De Dööp
vun den niegen Diek vun Antje Heßler Se köönt de Fotos per
Klick vergröttern.
Trüch kaamt Se denn mit den Zurück-Knoop op de Browser-Symboolliest.
Dat Dörp Woltersmöhlen harr ik vör eenige Johr'n al mal tofällig funnen. Bi Kesdörp güng en ole Holtbrüch över de Schwartau. In de Schwartau weern de Fischotter tohuus. Dat Rumpeln vun Peerd un Wagen harr de Fischotter verschucht. Dor hett man extra de Schwartau 2001 för de Fischotter ünnertunnelt.
De Schwartau weer hier teemlich mit Waterplanten towussen. Mien Fohrer hett mi holpen, den Hang na ünnen an dat Över vun de Schwartau to gahn. So kunn ik den Övergang för de Ottern ahn Ottern knipsen.
De Schwartau slängel sik dor dörch de grönen Wischen. De Wischen weern mit Sölle ut de Iestied ünnerbraken. De Schwartau harr sik dat Urstromtal ut de Iestied as Bett utsöcht. Mitünner keem mal en rodes Dack achter en Boom to'n Vörschien. Dat neegste Dörp weer in Sicht. In Kesdörp hebbt wi uns bi den bekannten goden Slachter mit Wuss un Suurfleesch versorgt.
Egentlich wullen wi noch na Braak. Dor geev dat ok en Wotermöhl an de Schwartau. Aver de Wegwieser mit den Naam Woltersmöhlen hett uns en anner Richt inslaan laten. Schon keem de Schwartau in Sicht. Över en restaureerte Brüch ümrankt mit blöhend Geißblatt weer dat Möhlenhuus to sehn. Ünner de Brüch leep gemächlich de Schwartau.  De Schwartau bi Woltersmöhlen
Dat Huus vun de ümbuute Woltersmöhl sehg ut as en Slott. Wenn man de wuchtigen Grundmuurn süht, kann man sik vörstellen, dat de Möhl in verleden Tieden mal en groot Bedüden harr. Se tellt to de öllsten Watermöhlen in unser Land. De Möller harr dat Möhlenrecht; dat heet, de Buurn ut de Ümgebung müssen bi em dat Koorn mahlen laten.
De Ritter ut de dormalige Tiet harrn de günstige Laag för en Watermöhl an de Schwartau sehn. Hans von Buchwald warrd erwähnt. Later is vun den Müller Scharbau bekannt, dat he de Möhl in Arvpacht övernahmen hett. He hett noch en Windmöhl dorto buut. Denn keem aver de Tiet, dat de Möhlen nich mehr rentabel weern. Na 1910 harr de Stunn ok för de Woltersmöhl slaan.
Dor hett Philipp von Polier de Möhl köfft un se to en Ferienhuus ümbuut. En wunnerbore ole Linnenallee geiht up dat "Slott" to. De Holtgitter weern all witt lakeert. Achter dat Gitter leeg en smucken Park. To geern weern wi in den Park gahn. Aver en witte Poort versparr uns den Weg. An de Poort hüng en Vörhängeslott.
Aver o Wunner, dat weer gor nich afslaten. De Slötel stekte. Ganz liesen slikern wi uns in de Park. Dat weer ja en Paradies! Ole Bööm un bunte Bloomen lösen sik af. Aver wi harrn nich so de richtige Rooh.
Vörsichtig slikern wi uns wedder ut den Park. Wi wullen ja ok noch wieder. So kemen wi in uns Märkenland. Wer dor wull dat Seggen harr. De Diek weer noch nich up de Landkort to finnen.
Wi hebbt denn rutkregen, dat de Diek in de achtiger Johrn anleggt worrn is. Dat hett för grote Upregen in't Ümfeld sorgt. De Bürgermeister meen, dat süht ja na en Friedhof ut! Anner Lüüd hebbt düchtig mit den Kopp schüttelt. Aver de Diek is en wunnerboren Placken to'n Drömen worrn.
Wi hebbt uns denn mit den Egendömer ünnerhollen. Hebbt na den Namen vun den Diek fraagt. He weer noch namenlos! De Diek müss doch enen Namen kriegen. He müss ok in de Landkoorten indragen warrn. "Haralds Diek" hebbt wi vörslaan. An enen schönen Dag mit Sünnenschien hebbt wi Harald eenfach överrumpelt. Mit en lütte Buddel Sekt sünd wi tohoop up de Insel gahn. De Insel liggt meern in den See. Eik, de swatte Hund, weer ümmer an uns Siet. Ganz offiziell hebbt wi den Diek denn up den Naam "Haralds Diek" döfft. Wenn man den Diek nich kennt, hett man wat versüümt!
Nu hett de Diek ok noch en richtig smuckes Naamenschild kregen. Babenup sitt en Adler un passt up. Alle Lüüd, de an den Diek vörbi kaamt, weet nu Bescheed!
So grööt dat Schild de Besöker — un op de anner Siet seggt dat Tschüß op Platt!
|
|||||||
|
|
