Se hören nich mihr

Schalom Ben-Chorin vermahnt Israeel

"Gott sien Swiegen maakt de Saak noch leger. Aver swiggt Gott würklich? Sünd nich wi dat, de ehm nich mehr höört? Doof worrn dörch de Stimmen vun uns Tiet, wo wi de "Stimm vun fienes Swiegen", de Elia an'n Barg Horeb mitkreeg, nich mehr hören köönt?

De Propheten wöörn an verscheden Teken jümmer wedder de Stimm un den Anroop vun Gott wies. Wi gahn minnachten an de Teken vörbi, de Wiespahls warden köönt. Dat vörnehmste Gebott beginnt in de Befehlsfoorm: "HÖÖR ISRAEEL!" Dat Gebott vun't Hören steiht an de ierste Steed - un ward nich mihr befolgt.

Blots en hören Israeel ward den Sinn vun sien Utwähltsien verstahn. En hören Israeel kann en hören Gott beleven, de dat Beden vernümmt. Wo aver nich blots düüsterste Düüsternis üm Gott, sünnern Doofnis för Gott sien Bund-Volk befallen hett, kann sien Stimm — Gott sien — nich mehr höört warrn. Dat is de truurige Laag, de wi gegenöverstaht. —

Köönt wi de Dööststreck dörchhollen?

Hören un Oordigkeet un Befolgen hangn orgaansch tosamen. Wo nich mehr höört waart, kann keen mit Oordigkeet un Befolgen reken. Un wo Oordigkeet un Befolgen fehlen, verleern Gott sien Utwähltsien un Toseggn ehr Kräfft.

Mit de Bidd üm een nieges Hören-Können to't Wieswarden vun Israeel's fastsetten Weg sluut ik mien Nadenken af."

Gott wiest sik Elia an'n Barg Horeb

De Bibelsteed, op de Ben-Chorin henwiest: Gott is in de Stillnis

Veertig Daag un Nächten wannerte Elia bit an Gott sien'n Barg Horeb. Dor fünn he een Höhl un bleev övernacht. Un dor keem an ehm Gott's Woort un spröök: "Wat driffst du hier, Elia?" De anterte: "Ik heff mi iefrig insett för den Herrn, den Gott Zebaoth, wieldat de Kinner Israeels hebbt den Bund verlaten un dien Altaren tweibraken un dien Propheten mit't Sweerten wörgt. Un ik bün alleen övrig bleven. Un se sünd achter mi her, mi ümtobringen."

He spröök: "Kumm rut ut de Höhl un stell di op'n Barg vör dienen Herrn." Un de Herr keem an ehm vörbi un een groote, starke Storm, de de Bargen tweireet un Felsen tweibröök, güng vör den Herrn her. — De Herr weer aver nich in den Storm. Na den Wind beverte de Eerd, aver de Herr weer nich in dat Erdbevern. — Un na dat Bevern keem een Füür, aver de Herr weer nich in dat Füür. —

Un na dat Füür keem een stilles sachtes Süseln.
As dat Elia höörte, hüllte Elia sienen Kopp in sienen Mantel un güng rut ut de Höhl un stellte sik in den Ingang.
Un süh, dor keem een Stimm to ehm un spröök: "Wat hest du hier to söken, Elia?"

1.Könige 19, 8 - 13.
Översett vun Rudi Witzke