Wiehnachten

vun Hildegard Köster


De Wiehnachtstied kummt nööger ran,
un bald nu ok de Wiehnachtsmann
mit sin witten Rauscheboort;
dat is den Wiehnachtsmann sin Oort.
Swarte lange Stevel ok,
hett en Mantel knallig rot
un en groodet Book.
Mit sin Brill up de Nääs
he vun de Kinner dorin allns leest.
Bringt jümm in Verleegenheit,
kieckt se verdutzt, wat de Wiehnachtsmann allns so weten deit.
Mannigmol nimmt he de Rood in de Hann.
De Kinner meisttied ortig sünd,
villiecht een lüüt beten bang.
Over se wüllt en Gedicht opseggen,
so ward de Wiehnachtsmann mit all sin Paketen
sick dat ok woll överleggen.
Un kramt in sien Geschenkesack
un gifft denn jedet Kind ok wat.
De Kinneroogen ward so groot —
Wiehnachtsmann, büst vun Harten good.
De Hilligavend jo wat Besünners is,
born is de lüttje Jesus Christ.
So künnt wi us up Wiehnacht frein.
Lever Wiehnachtsmann, kannst nich ok doran drein,
dat use Welt beten sinniger ward,
un nich blots Hektik, Dodslag un Katastrophen jeden Dag.
Wo föhrt dat no hen, dat nimmt jo gor keen Enn.
Wi künnt veel doran doon, jümmer aver nich,
mööt tokieken, wi allns tohobe brickt.
Lever Wiehnachtsmann, strengst du di en beten an?
Ick glöv an di, dat is en Wiehnachtswunsch von mi
för us all to Wiehnachtstied un de tokomen Johr.
Wiehnachtsmann, maakst du dat kloor?
Dat weer en schöne Wiehnachtstied
för all de Lüüd.
De Stern vun Bethlehem wiest us den Weg, gifft ganz veel Licht,
Hoffnung un ok Toversicht.



na baven