Ulenspeigel un däi lange Tuun

van Hiärmen Boude

Äinmaol kam Ulenspeigel ouk nao Meckelnbuorch. Da saoch häi en langen, langen Tuun van Stiäckeldraoht. Dao woll häi ganz dicht daobi gaohn, wieldat häi seihn wull, wat dao drächter wär.

Dao reip dao so'n Kääl: "Wäch dao! Gau! Kuomm van diäm Tuune wäch! Dat es gefäöhrleck!"

Ulenspeigel dräägede siëck üm un fraogede: "Wat küërs du dao?"

Män däi annere käik nao alle Sieden, leip nao Ulenspeigel hen un trock em wäch, üöwwer däi bräië Straote ächter äin Hülsenbusch.

"Wat es denn met di, du Däöskopp? Wat lösste mi nit in Friän?", fraogede Ulenspeigel stuff. "Ek well mi doch blous maol inken Zoologischen Garen ankieken. Dat mäuten jao gräösige Undiërs sin, däi iëhrt dao ächterm Tuune hett! Sitt dat Löüwen orre Tigers?"

"Wat denn? Undiërs? Löüwen? Tigers? Wat küërs du för'n dumm Tüüch? Dat es doch kenn Zoo un da sitt ouk kenne Undiers derbinnen. Ächterm Tuune dao wellt siëck däi acht mächtigsten Lüü van däi ganze Welt tehoupedriäppen! Wat siësse nu?"

"Un vüör däi grouten Hansen hett iëhrt Meckelnbörgers souviëll Manschetten, dat iëhrt so'n grouten Tuun daorüm maket?" , fraogede Ulenspeigel retour.

"Vi un Manschetten? Du büs wuoll nit klauk, du unwiesen Kääl, du? Däi acht grouten Hansen hett jao sewwes diän Tuun buggen laoten!"

"Wat denn? Däi acht mächtigsten Lüü van däi Welt, däi hett diän Stiäckeldraohttuun hewwen wollen?" Ulenspeigel woll dat nit glöüwen.

"Jao, sei siëtt, dat säi in Ruhe beküërn wellt, bu dat met däi Welt sou föddergaohn sall…"

"Met däi Welt sou föddergaohn? Wat sall dat bedüüën?", woll Ulenspeigel wiëtten.

"Jao, sou met Wassdum un Verantwaortung un sou. Mäh wäit ek ouk nit…", mennte däi Kääl schläi.

"Bu lang es denn däi Tuun?"

"Däi sall wuoll twüölf Killometers lang sin un houge es häi twäi fiftich."

Ulenspeigel flodde düör däi Tiähnne: "Dat maut jao kosst hewwen!"

"Jao, sou twüölwe orre drüttiën Milliounen, secht däi Lüü!"

"Jao, dao hett säi siëcker ouk Rabatt kriën. Mengenrabatt, denk ek."

"Dat mach wuoll sin!"

"Un dat ganze Geld blous, dat säi in Ruhe üöwwer Guott un däi Welt küërn konnt?" Ulenspeigel weigde diän Kopp hen un hiär.

"Bofüör denn süss?", fraogede däi Kääl.

"Däi Wiesheit hev ek all paraot:
Wä bange es, hiät Stiäckeldraoht!", fünterde Ulenspeigel.

"Wat denn? Wat denn? Däi grouten Hansen un bange? Däi mächtigsten Lüü van däi Welt?" Däi Kääl was boalle am stuottern.

"Glöüw mi maol: Macht hiät ümmer wat te daun met Bange-Sin", sach Ulenspeigel sinnig.

"Dat glöüw ek nit!"

"Dann luster maol: Wann ek Macht üöwwer di hev, wat bedütt dat för di?"

Däi Kääl dachte en Ougenschlach naoh. "Dann maut ek maken, wat du woss."

"Blous wann du dat ouk woss?"

"Näi, ouk wann ek dat nit well!"

"Borümm deis du denn, wat du nit woss?", woll Ulenspeigel wiëtten.

"Wieldat ek bange si vüör di?", fraogede däi Kääl vüörsichtig.

"Sühsse wuoll? Ek segge jao: Macht hiät ümmer wat te daun met Bange-Sin."

"Jao, dat seih ek nu in…" Me konn häören, dat et in diäm Kääl am arbäiën was.

"Män du büss noch nit tefriän?", fraogede Ulenspeigel.

"Doch, jao, män … ek wäit nit …"

"Jao, bi inken Tuun es dat noch en anner Dingen", sach Ulenspeigel. "Däi Lüü hett jao diän Tuun nit bugget, däi grouten Hansen hett ne buggen laoten. Däi, däi Macht hewwen, däi bruket Stiäckeldraoht! Dat es doch nit in Uordnung. Dat es tiägen däi Macht-Uordnung."

"Dat hett jao, dat däi grouten Hansen bange sitt! Un becke bange es, däi hiät doch kenne Macht mäh!" Däi Kääl harre wat spitz kriën.

"Wann däi annern dat miärket, dat häi bange es!"

"Wann däi annern dat miärket…", simmeläiërde däi Kääl.

"Wann däi annern dat miärket?" fraogede Ulenspeigel.

"Jao, wann däi annern dat miärket, dann es däi Macht bi'm Düwel!", sach däi Kääl un was richtich frouh, dat häi dat nu rut harre.

"Sühsse wuoll! Un met diäm, met diäm Düwel, dao well ek nicks met te daun hewwen", sach Ulenspeigel, kloppde diäm Kääl op däi Schuller un kroup düör dat Buschwiärks retour. Un häi sung:

"Es keiner bang' mäh: Üöwwer Nacht
es et vüörbi met all däi Macht…"

Däi Kääl bläiw verdattert staohn. Dann reip häi ächter Ulenspeigel hiär: "Häi, bou wosse denn hen?"

Un Ulenspeigel, däi all wiër en Wiägg funnen harr, däi iähm van diäm Stiäckeldraohttuun wächfouherde, dää iähm Beschäid: "Bou däi Draoht kenne Stiäckeln hett un blous för Kauhkämpe bruket wätt!"

Un daomet was häi ouk all ächter ne Dräige verschwunnen, un me haorde blous noch dat Liedken, wat häi siëck am fleiten was.