vun Karl-H. Nissen Sünndag hett Korl uns to'n Kaffee besöcht. Wi freut uns, wenn he kümmt. He sall nix mitbringen. Dat weet he, un dat deit he ok nich. Man ditmal harr he en Kokenpaket dorbi, vun en feine Konditorie. Dree Tortenstücken weern dor in, mit Marzipan un Nööt. "Wat is dat? Hest du arvt? Lotto speelst du doch nich?" "Nee, mit arven is dat nix. Aver, ji weet doch: Dat gifft mehr Rente, un dor süllt ji ok mal en beten vun hebben." "Na Korl, so dull is dat nich utfullen, 1,1%." "Segg dat nich. Vun dat, wat ik mehr krieg, kann ik mi alle twee Daag enen Semmel köpen. För foffteihn Semmel langt dat. In'n Maand."
"Na ja, junge Lüüd, de bruukt mehr. Beter eten, nie Büxen, utgahn, dat mütt sien." "Aver, Korl, wenn ik dat bedenk wenn ik dat utreken do wo kümmst du trecht mit so en lütt Rente?" "Och, dat geiht so. Ik heff en Dack över den Kopp, un satt warr ik ok. Avers Semmel kööp ik mi nich. Ik will sporen." "Wat wullt du? Vun de poor Groschen ok noch sporen?"
"Mann, Korl, dat sünd du, dat sünd denn ja vele Maande! Överlegg mal. Dat sünd ja licht poor Johr, de du dor för spoorn müsst. Dor kümmst du gor nich achteran."
Dat hebbt wi denn ok daan. Man, wat wi dacht hebbt? Nee, dat segg ik nich. 28.9.2008
|