De Schlaraffenplaag

vun Heinz Rehn

Is all recht een Tied her, dor hebbt sik een Droom un noch een Droom un noch en Dutten Dröme mehr in en Stille Eck sett un dat Schlaraffenland tohoopklütert. De Schlaraffen, also de Lüüd, de in dit Land leven, harrn dat good. Süm Hüüs weern ut Peperkoken, un de Steen, de so an Wegrand rumlägen, werrn ut vele Sorten vun den besten Kääs. In de Beeken plätscher de Melk, un de Gröben weern vull mit Hönnig. De Duben, de all braat weern, flogen överall rundum, un harr een vun de Schlaraffen Hunger, dennso reet he dat Schnuutwark wiet op, un de beste Kost lääg op sien Tung, harr he döst leep em de beste Wien de Kehl hendaal.

Wat so'n echte Schlaraffe is,...

Dat bequeme Leben weer se hillig, sinnvulle Arbeit weer en Schann.

De ersten Geschichten vun en Schlaraffenland sünd an dat End vun dat 16. Johrhunnert daalschreben worrn. Liggt nääg, dat de Schrieberslüüd de feudalen Fürsten und den gierigen Klerus mit de Geschichten en Spegel vör de Nääs hool'n wulln, de to de Tied op annerlüüds Kosten en goden Dag leven.

Nu dat sünd de Geschichten vun güstern, de Welt hett sik dreiht un is doch stohn bleven. De Wunsch un de Droom, in Riekdom to swögen, lett sik nich doodsloog'n. Dat Streben na Geld un Macht ward ok vundaag noch vergöttert. Noch ümmer gläubt vele Menschen: Wenn dat vele Gold in de Karken den leven Gott ehrt un freut, denn kann dat ok för den Menschen nich sündhaft ween, na överdreben Prunk, Ruhm un Ansehn to streben.

...de kann utdelen, ...

Dat Wort 'Schlaraffe' stammt ut ole Tieden un heet so veel as 'de fuul'n Kerls' oder de 'fuul'n Aapen'. Will man dat Wort in uns Tied överdrägen, kann man wohl segg'n: de modernen Schlaraffen sünd de Gauner, de vundaag mit dat Gesetzbook in de Hand in dat düstere Water an den Rand vun dat Recht na Goldfisch angelt.

Gauner sünd, so schrifft Ulrich Wickert in sien Book, all de grisen Geschäftslüüd, de in dat Grenzland mang Recht un Unrecht ehr Unwesen driebt.

Nu, will een dit Slag Lüüd na Rang un Grötte ordnen, so kann man de Gesellschafter un Spekulanten, de ehrliche Handwerker um den Lohn prellt un ruiniert, in de erste Reeg stell'n. Jüst so de Bambusen, de op dat Recht studert hebbt un för en good Handgeld all de Lüüd, de op so en Aart na Riekdom lengt, to Hand goht un to Siet stoht.

Aver ok de Lobbyisten in Berlin, de vun de Industrie betohlt ward, um de Regerung to regeer'n, sünd so en Aart vun de modernen Schlaraffen. Een besonnern Slag Lüüd vun leege Gesellschafter sünd wiß ok de Bosse in de Vörstandetagen vun de Banken un vun de Sparkassen, de mit "gezielt falscher Beratung"— so stunn dat in de Zeitungen — Anlagen in Wert vun 30 Milljon Euro an an de Kunden verköfft un dorbi dat Vertruen vun de Kunden missbruukt hebbt.

...kann insteken...

Um dit Porträt full uttomool'n, mutt man ok de Sozial- un vör allen Subvensjonsbedräger mit in't Bild nehm'n. Denn de Schaden, de een Subventijonsbedräger mit eenmol Henlang'n anrichten deit, schafft hunnert Sozialbedräger in tein Johr nich.

Jüst so de Halunken, de as Internet-Haie un Telefon-Piraten Lüüd, de an nix Slechtes denkt, över den Disch treckt.

Nu, un de Reeg is noch lang, man kann se nich optell'n. Leest un höört man doch alle Daag vun Saken, de den eenfachen Menschen de Haar to Barg stohn laat.

Kummt in en Krimi en Verbreker in de Kniep un weet sik keen Raat mehr, so schriggt he na sien Anwalt. Dat gifft to denken un dwingt to fragen: Gliekt de beiden villicht nich op de een oder annere Aart Mudder un Kind? Gliekt de Anwalt dor nich — Recht hin, Recht her — en Mudder, de ehr Kind vör gerechte Straaf schützen will?

Antonehm'n is dat. Hett doch so en Rechtsschoster annerletzt en Breef schreven, in den he mit veel Blabla un Paragraphen Kruuskruut ut en lächerlich lütt Vergehen en Schuld tohoopklütert hett, un för dit Doon hett he vun den Empfänger över 1000 Euro an Honorar hebb'n wullt. Op to hett he em droht, dat he klagen ward, wenn he dat Geld nich in en korte Frist op sien Konto överwiest.

...un hett alltied en Reddungsschirm praat!

Mang Swart un Witt liegt de Grautöne. So wiss, as en Blender sehn warrn will, bruukt en Ünnernehm'n Kapital in Achterhand, wenn dat Wark op gesunne Fööt stohn schall. Un för en Arbeiter, en Chef un en Ünnernehmer, de för dat Wark leben deit, schall man den Hoot trecken. Denn se sünd de Kraftstoff för de Wirtschaftsmöhl.

Wiss, Kloogschieten is licht to, nahdenken kost Tied un is nich jedermanns Saak. Dorum mutt ok seggt warrn, dat dat ok Lüüd gifft, de sik — vun Ehrgeiz dreven — reell nah boven to hocharbeit hebbt. Dat se dorbi op den Weg na boven nich markt hebbt, dat se vun den Erfolg blend, nich sehn hebbt, dat de böversten Stufen vun de Ledder ümmer schietiger worrn, is to verstohn. Wer kann dor mit Steen smieten?

Een Deel laat mi noch segg'n. Dit is en Bild, maalt vun en lütten Mann, de nadenkern in den Heven kickt un en düstere Wolk süht, op de sik de Schlaraffen tummelt. Dat deit em weh, un wenn he denn ok noch süht, dat se noch alle Daag frische Knospen un niede Aflegger driebt, denn kann he doch fragen: Is dat noch en Rechtsstaat, de tolätt, dat de Schlaraffen ungeneert de Lücken in de Gesetze bruukt, üm den Börger to schröpfen? Na ja, so as de Herr, so sünd ok sien Knechte, seggt dat Volk. Liekers fraag ik mi: Weer dat nu Tofall oder is dat en Offenbarung, dat de Dübel (nämli Fritz Teufel) de Eerste weer, de in de hilligen Hallen vun dat Recht vull vun Ekel un spötsch de Büx daal laten hett?

"Da köönt wi doch nix för, dat wi so sünd!"

Nu dat Fazit vun dat Gedankenspeel över den Rechtsstaat un de modernen Schlaraffen. Kickt een vun boven op dat Heer vun Sleutendriever hendaal, de stolt op sik sülbst un ehr Doon sünd, so kann een wohl segg'n: Dat ehrliche Wort is süm Fiend, un se scheut keen Kosten, um dat eegen Ansehn in't reine Licht to stell'n. So hebbt se dat to Ehr, Ansehn un Vermögen broocht. Wenn een nu aver bedenkt, wat disse Lüüd ut süm School- un Studententied, de den Staat veel Geld kost hett, un wat se ut de Geistesgaben, de de Natur se in de Weeg leggt hett, maakt hebbt, denn kann een blots segg'n: Schaad, dat se blots moderne Schlaraffen worrn sünd.