Kultur?

Gedankens vun Heinz Rehn

"Sünd wi in Urlaub", vertell Jan-Hinnerk, "gifft dat keen Slott op unsen Weg, dat mien Guste nich sehn mutt. To gern lätt se sik vun Prunk un Riekdoom begöschen.
'O, Jan-Hinnerk', flüster se mi annerletzt in't Ohr un verdreih de Oogen, as wi uns en Slott ansehn dään, in dat so een lütten Landesfürst mol resideert hett. 'Nu stell di doch blots mol vör, de Fürst un de Fürstin keem'n uns hier nu inne Mööt — mit all sümm Hoffstaat: smucke Daams in wiede Kleeder, Eddellüüd mit lange Perücken, villicht ok noch een lütten Prinz un een Prinzessin. O, Jan-Hinnerk, dat eenmol sehn, dat eenmol beleben, dat is mien Droom.'

Wat later seten wi in Stottpark op een Bank. De Torms un de Muern lüchen hell över de Bööm in den blauen Heven, an den eenkelte witte Wulken seilen. Wi harrn uns bi de Hand tofaat un dösen vör uns hen. In Gedanken bewunner ik noch eenmol all de groten Stuben, mit de smucken Biller, de Wandteppiche, dat vele Snitzwark an Schaps, Stöhl un Dische. Sünd doch düchtige Lüüd ween, de Künstler un de Bumeister, de dat alls mol, meets in Handarbeit un ohn veel Technik, op de Been stellt hebbt.

Miteens aver full'n mi de Oogen dicht un ik seeg dat Slott as Bustell vör mi. Seeg Mannslüüd mit tweireten Hemden un blödige Striemen över de Schullern; seeg halfwussen Kinner in Lumpen — mager un utmergelt. Keen Freud, keen Verlangen, keen Hoffen lüch in sümm Oogen. Blots Angst, de blanke Angst stunn dorin schreben. Denn Oppasser mit mehr Witts in de Oogen as Seel in de Pupillen stunn achter se. Se schimpen un grölen un swungen de Pietsch. Dat lange Band vun Hand to Hand vun Liev to Liev muß lopen.
Afsiet ducken sik een paar windscheve Katen. Över de reetdeckten Daken stunn hungern Rook. In een Beek wuschen Frunslüüd sümm Plünn'n, vergrämt un lustlos. Op een Weg spelen Kinner. De gröttst Bengel harr een Wichelstock inne Hand. Se spelen: Herr un Knecht. Wer nich pareer oder nich dull noch leep, de kreeg een mit den Wichel övertroggen.
O Gott, schoot dat do in mi: Wi staunt över de söben Weltwunner, goht mit de Mütz inne Hand dörch Karken un Tempel, stoht andächtig vör oole Kultursteden un seht nich, ja, vergeet eenfach op woveel Elend un Not all de Glanz buut is, de uns ok vundaag noch blendt. Un still dräng sik de Fraag in mien Sinn: Is dat Kultur? Is dat unse Kultur, op de wi Menschen so stolt sünd?"