Gedankens vun Heinz Rehn Geiht man dörch de Stadt, süht man ümmer wedder Menschen,
de so anners sünd, as du un ik. Se sitt op de Bänke vun
de Holstenstraat, mit een Doos Beer in de Hand. Se stoht in Ecken,
palavert luuthals un stehlt den Herr Gott den Dag. "Prost Alter!" sä annerletzt een vun disse rugen Gesell'n
to mi un lach. Nu dit Lachen weer keen Lachen. Dat weer mehr een künstlich
Grien'n un een wehledig Kieken, as een Hund, de Prügel kregen
hett. He weer wohl an de veertig Johr old, villicht ok wat öller.
Ik gung mien Weg, wull keen Disput un nix mit em to doon hebb'n. Liekers:
De Kerl dä mi leed un maak mi bedrapen. Ik harr em hölpen
mucht un föhl mi hölplos. Miteens mell Fiete, dat twete
Ik in mi, sik to Wort: "Ja", sä he, "dat is en
Jammer mit disse Lüüd. Aver vun nix kummt nix alls
hett een Grund, alls hett sien Ursaken. Erinner di: To Anfang vun
de söbentiger Johrn hebbt vele vun disse Lüüd keen
Lehrstell, keen rechte Arbeit funn'n. Se sünd praktisch vun de
School op de Straat schickt worrn. Keeneen hett domols dorna f Wat schull ik dorto segg'n? Fiete harr recht. En Deel vun de jungen Lüüd, de domols süm Leben in de eegen Hand nehm'n wull'n, worrn slicht un eenfach an de Kant stött. Liekers fallt mi dat swoor, dat meetsto willenlose Sik-drieben-Laten vun disse Lüüd to verstohn. Aver ik schaam mi ok, dat ik still in en Gesellschaft leev, in de winterdaags Dusende vun Autos in warme Glaspaläste stoht un togliek de Menschen ümmer mehr ward, de keen Dack övern Kopp hebbt. Dat Leben vun disse Lüüd beweegt. Ik much hölpen un weet, dat ik nich hölp, wenn ick se en paar Euro in de Hand drück. Ik much se op de Schuller kloppen un segg'n: "Ok du büst een Mensch, besinn di", un bün doch bang, dat anner Lüüd mi dorbi sehn doot. So loopt mien Gedanken gegen'anner op. Ik finn keen Weg, keen Lien, an de ik mi lang hangeln kann. Togliek rumort Fiete in mi un seggt: "Büst du ehrlich mit
di sülbst, so ist doch alls, wat du hest un wat du kannst, ja,
sülbst dien Will un dien Kraft en Geschenk, dat di in de Weeg
leggt worrn is. Woher nimmst du di denn dat Recht, op disse Lüüd
hendaal to kieken, de nich de Kraft hebbt, in slechte Tieden ok mol
gegen den Wind to seil'n? Klaar, is licht, den Tscha, mi dücht, Fietes Raatschlag hett dat in sik. Oder? wat seggt jüm dorto? |
|