Dat Schlaraffenland — Droom un Würklichkeit

Arbeit för alle? Gedankens vun Heinz Rehn

Dor hebbt de Menschen nu siet Johr un Dag vun een Schlaraffenland dröömt. Nu aver, wo se den Wunsch recht een paar Schreet näger kaam'n sünd, ward se dor nich mit ferdig.

Ohn Arbeit good leben is een olen Droom vun de Menschen. Nu aver, wo vele Menschen keen Arbeit hebbt, also zwangläufig ohn Arbeit leben mööt, is arbeitslos to ween een Straaf un arbeitslos to warrn een Angstdroom worrn. Un de Angstdroom ward alle Daag grötter.
Wiß, dat gifft Lüüd, de sünd vun Beruf arbeitslos. De meetsten aver wüllt arbeiden, schriebt sik de Finger wund un find keen Arbeit. Dor hölp dat ok nix, dat de Politiker nu al siet 20 Johr vör jede Waahl dorför sorgen wüllt, dat wedder mehr Lüüd Arbeit kriegt. Denn beschicken doot se doch nix — un könnt se ok nich! In Gegendeel. Johr um Johr drifft de Technik mehr un mehr Arbeitslüüd op de Straat, un wo vundaag dree niede Arbeitsplätze entstoht, ward morgen irgendwo in de Welt fiev Mann ohn Arbeit ween. Dat is de Tiedloop, un keen Mensch, un wenn he noch so kloog snackt, kann sik dorgegen to Wehr setten un dat Rad torügg dreih'n. För jeden, de Arbeiden will un kann, sünd keen 40 Stunn'n Arbeit inne Week dor.

Dorto een Bispeel. Ik bün in de Seefohrt groot worrn. 1956 heff ik as Matroos op een Schipp fohrt, dat good 2000 Tonnen Ladung drägen kunn. Wi weern een Besatzung vun 22 Mann. Vundaag fohrt een Schipp, dat jüst soveel Ladung driggt, mit 8 - 9 Seelüüd.
Hento kummt: Ünner de Regerung Kohl is meets de gesamte düütsche Handelsflott utflaggt worrn, um de Schepen mit billige Seelüüd — Philippinos un Südsee-Insulaner — to besetten.
As dat Werk doon weer, weern 20000 Seelüüd arbeitslos un full'n mehr oder weniger soziale Inrichtungen to Last. Togliek fehl'n de Lohnstüern vun 20000 Seelüüd in de Staatskass. De paar Seelüüd aver, de dorna noch Lohn un Brot in Seefahrt funn'n hebbt, hebbt to'n Deel ünner Bedingungen fohrt, in de de freee Machtwirtschaft regeer un de männichmol an Leibeigenschaft grenzen dään.

De Lüüd vun de Bremer FDP aver, de sik as Motor för disse Gesetze stark un dor mit 20000 Seelüüd arbeitslos maakt hebbt (na Recherchen vun dat Magazin "Spiegel"), weern recht stolt op süm Doon.
Togeben, vun dat, wat to de Tied de internationale Frachtenmarkt hergeev, weern de Besatzungskosten op de meetsten europäischen Schepen nich to betohl'n. Wosük dat Problem aver to lösen weer, hebbt de Schweden wiest. Dor hebbt de Gewerkschaften un de Reeder de Saak tohoop anpackt un lööst, um soveel Arbeit as möglich för dat Land to retten.

Ähnlich as in de düütsche Seefohrt gung dat ok an Land to. Wo de Technikde Arbeitslüüd nich um Lohn un Brot broocht hett, sünd geldmächtige Lüüd, de den Gewinn vergöttert, mit süm Betriebe in Billiglohn-Länder utwannert.
Wenn vundaag de Gerwerkschaftsbosse mehr Arbeit fordert un männich Politiker de lütte Mann op de Straat noch ümmer grootsnutig gläuben lätt, dat he mehr Arbeit schaffen kann, denn is dat Dümmtüüg. Eenmol is Arbeit keen Produkt, dat man herstell'n kann, un to'n annern: wat schüllt de Lüüd denn doon oder herstell'n? Alls, wat wi bruukt, is in Överfluß op den Markt. Schüllt se noch mehr Wohlstandsmüll fabrizeer'n?

Keen Snack, weltwiet is de Arbeit knapp un ward noch alle Daag knapper. De Arbeitsmarkt lätt sik nich mehr in dat faste Schema vun güstern pressen. Wenn nu aver eenkelte Ünnernehmer Mehrarbeit för glieken Lohn verlangt, ward noch mehr Menschen in Armut un Not dreben un alle Politiker lächerlich maakt, de vun soziale Verantwortung snackt. Un dat is de Mudderboden, op den al mol en Diktatur wussen is.

Dorum fraag ik: Wenn een Saak knapp is, as de Arbeit vundaag, is dat denn nich de Plicht vun de Lüüd, de Verantwortung dräägt un sik dorvör fürstliche Gehälter genehmigt, dorfor to sorgen, dat de Arbeit gerecht verdeelt ward? Denkt wi an de Tied, as alls op Marken geev. Dat wenige an Lebensmittel, wat dor weer, worr so opdeelt, dat keeneen verhungern muß. Een good Bispeel ut slechte Tieden.

Vundaag sünd in uns Gemeinschaft rund 10 Prozent Arbeitslüüd ohn Arbeit. Dat heet, 10 Mann mööt mit süm direkten un indirekten Stüern den ölbenten mit dörfodern, un dor mutt man doch fragen: Worum ward de Arbeit nich so opdeelt, dat ölben Mann in Lohn un Brot stoht? Klaar, wo de Arbeit deelt ward, mutt ok de Lohn deelt warrn.
Doch leggt man dat Arbeitslosengeld un den Lohn vun de 10 Mann tohoop un deelt de Summe dörch 11, kann sik de Reken noch sehn laten. Bedenkt man dorto, wat de düre Verwaltung (Arbeitsamt, Bundesagentur für Arbeit un Harz IV) unsinnig an Stüern verschlingt, denn ward de Reken noch beter utsehn. Un nich toletzt: Wat kost uns de Jugend, de op de Straat liggt un vör Langewiel nich weet, wat se anfang'n schall un an End kriminell ward? Süh, reekt man all de Fakten tohoop, denn is dat Lock in de Lohntüüt an End nich mehr dat Snacken nich wert.

Natürlich, so een Konzept, in dat man dat Op un Dal vun de Wirtschaft statt mit Arbeitskräfte mit Arbeitstieden uttoglieken deiht, lätt sik nich fix un ferdig ut den Ärmel schütteln. De Dübel stickt ümmer in dat, wat lütt schreben is. Aver ik bün seker, wenn de Politiker, de Gewerkschaften un Ünnernehmer ernsthaft na een Weg söken dään, keem'n se ok to Rand, un de Politiker bruken nich mehr soveel Dummtüüg snacken.
Nu mag de een oder anner segg'n, de Gedanke mag good ween, alleen wosük schall dat in de Praxis togohn?

Nu, ik heff 30 Johr in een Gemeinschaft vun 100 Mann an den glieken Stremel troggen — Dag un Nacht, Sündaags un Fierdaags. Wer an Törn weer, müß los. Een Acht-Stunden-Dag hebbt wi nich kennt. De Arbeit, de dor weer, muß doon warrn.
Alls, wat wi verdeent hebbt, keem in een Kass un worr an Monatsend andeelig opdeelt. Weer veel Arbeit, harrn wi wenig Freetied un een good Stück Geld op dat Konto. Weer wenig to doon, un dat hett dat ok geben, denn harrn wi mehr Freetied un weniger Geld. Aver op de Straat sett worr keeneen. In Dörchsnitt aber hettt jeder, wenn he nich överspöönsch leevt hett, ümmer een Mark mehr verdeent, as he to'n Leben bruken dää.
Dat Systemhett funktioneert, un dat funktioneert ok vundaag noch.
Wiß, in jede Gemeinschaft gifft dat ok Drückeberger. Aver dormit mutt man leben. Denn sülbst dat beste Schwien hett Knaken un besteiht nich blots ut Schinken.

Mehrarbeit verlangt ok de Bosse, de de Leibeigenschaft wedder inföhr'n muchen. "Dat Filetstück för uns, de Knaken för de Arbeiters!"