Vun
Flaute na Storm un nu?
En Afreken mit 60 Johr Finanzpolitik. Vun Heinz
Rehn
De Fröhjohrswind strook lau över dat Land. De Trümmer
vun den Krieg weer'n to'n gröttsten Deel wegrüümt.
De Wirtschaftsmöhl fung an sik langsam to dreih'n. Fabriken worrn
instand sett, Wohn- un Hochhüüs hochtroggen un Schepen buut.
Dat Handwark harr düchtig to doon, de Industrie maak gode Gewinne.
Mehr un mehr Autos stunn'n op de Straten. De Flügel vun de Wirtschaftsmöhl
worrn vun Dag to Dag rascher
un lepen recht een paar Johr as för dull. De Zeitungen schreben
vun een Wirtschaftswunner un överslogen sik, wenn dat gell, alls
dat, wat de Menschen in de Johrn op de Been stellt harrn, to löben.
Doch unverwohrn's lätt de Wind na, un de Flögel dreih'n
sik wat langsamer. De Märkte weern satt.
"Wir müssen maßhalten", sään de Kanzler
un de Volksvertreter to dat Volk, un grepen sülbst düchtig
in de Staatskass.
De Tied gung in't Land. De frische Wind wull nich kaam'n. De Flögel
vun de Wirtschaftsmöhl scheppern wat still vör sik hen.
"Wi mööt Schulden maken", sä Minister Plisch,
he harr dat Leiht vun de Wirtschaft in de Hand. "Ole Maschien'n
rut, niede rinn, hier wat umbuun, dor wat Frisches op de Been stell'n.
Denn stiggt de Umsatz, dat bringt Stüern, un dat Land kummt wedder
op gesunne Fööt."
"Dat is de Gedanke", sä Minister Plum, he wär
för de Finanzen toständig un geev mit vulle Hann'n dat Geld
ut, dat he nich harr.
"Dat is een Ding", sä ool Henry, greep na den Köömbuddel
un sä: "Suupt, Lüüd, suupt, denn stiggt de Umsatz!
Stiggt de Umsatz, stiegt de Stüern un de
Staat hett mehr Geld. Hett de Staat mehr Geld, kriegt wi mehr Rente,
un denn könnt wi noch mehr supen. Suupt, Lüüd, suupt,
dat alleen bringt de Wirschaft wedder na boven!"
Un richtig, de Wirschaftsmöhl kääm wedder op Tour'n.
De Wirtschaftsbosse lachen, de Gewinne översloog'n sik, de Stüern
sprudeln.
Blots, dat in gode Tieden de Schulden ok wedder torügg betohlt
warrn mööt, wenn de Huushalt för de Duer op gesunne
Fööt stohn schall, doran worr nich dacht. Nee, de Verwaltung
worr grötter, de Gehälter vun de Beamten stegen kräftig,
de Diäten maken een düchtigen Satz na boven un de lütte
Mann in de Fabrik kämpf um twee Groschen mehr an Stunn'nlohn.
Keem de Wirtschaft aver mol wedder in't Stottern, worrn mehr Schulden
maakt. Dat weer dat Rezept vun Güstern, also weer dat vundaag
ok good.
Männich
Woohl gung in't Land, de Regerungen wesseln. De, de in de Sesseln
seten, wull'n ümmer dat Beste. De de annern wull'n alls beter
maken. Blot in een Saak weern se sik na jede Woohl eenig: Se wull'n
mehr Geld un lang'n alltohoop düchtig in de Staatskass.
De Tied gung ehr'n Gang. De Wirtschaftsmöhl aver all gnarr düchtig
in't Getriebe. De Kampf um den Markt worr grötter, niede Technik
brooch de ersten Arbeitslüüd um Lohn un Brot. De Zinslast
för de Schulden fung an to drücken, un de Subventionsgeier,
de Bosse vun Industrie un Banken brochen veel Geld buten Lands, wat
dor betere Gewinne to maken weern.
Johr um Johr mussen mehr Schulden maakt warrn, um de Löcker in
den Huushalt to stoppen.
Denn kääm de Dag, as dat Land op anner Siet vun de Elv
in sik tohoop brook. Dor is billig wat to kriegen, dachen de hogen
Herrn un sään: "Dat sünd uns Bröder, dor
mööt wi hölpen." Un dormit weer dat Schuldenfatt
randvull. De Staatskass stimm vörn un achtern nich mehr.![](welt_biller/finanz8.gif)
Een Storm huul över dat Land un sung: Lüüd, kaamt to
Besinn, bringt de Finanzen in't Lot. De Technik un dat Wirtschaftswunner
wiest sik nu vun de düstere Siet. Ümmer mehr Werke, groot
un lütt driebt in de Pleite oder ward mit Absicht in den Konkurs
stüert. Dorför steekt sik de Herrn, de Manager, veele Miljon
in de Tasch un de Arbeitslüüd ward för een Handgeld
op de Straat schickt. De Millionäre ward mehr, de Armut ward
grötter.
Doch de Storm huul sien Leed umsonst. Grootmanns denken läät
de Herrn, de dat Regeerungsleiht in de Hand harrn, över de Wolken
sweben. Nu wo dat Land nich mehr deelt weer, schull ok de ole Hauptstadt
in nieden Glanz strohl'n.
Dat kost wedder veel Geld, dat se nich harrn, un dat brooch dat Schuldenfatt
to'n överlopen.![](welt_biller/finanz5.gif)
Nu as ok de hogen Herrn begrepen, dat se de Schuldenbarg övern
Kopp wussen weer, muß ok een Schuldigen her. Een Doktor Negenmolkloog
na den annern geev sien Weten to'n besten. Dorbi wies man ümmer
vun boven op de Etasch ünner sik, bit man ganz ünnen ankeem.
Nich de Herrn, de gewissenlos Johr um Johr mehr Schulden maakt harrn,
un nich de Bosse, de dat Geld butenlands broocht hebbt, ok nich de
grote Eierkopp mit den Schööf vun Leerloopbeamte harr de
Schuld, dat an all de Ecken un Kanten dat nödige Geld fehl. Nee,
de lütte Mann weer dat Übel, dat den Staat un de Wirtschaft
in't Slingern broocht hett. He verdeen toveel, kreeg toveel Urlaub
un speel toveel krank. Dat weer een Last, de keen Wirtschaft drägen
kunn. Nu harr man den Schülligen un de schull dat nu mit alle
Macht an't Fell gohn.
Togliek keem Affären vun Parteibosse an't Daglicht. Schietige
Wäsch worr wuschen. Jeder wies mit den Finger op den annern.
Blots as dat um de Diäten gung, weern se sik wedder eenig: Wi
bruuk mehr Geld. Dat is uns Recht, dat seggt de Gesetze,
de wi uns sülbst an de Verfassung vorbi torechtschostert hebbt.
De nödige Arbeit för dat Land aver bleev ligg'n, hier worr
een beten flickschostert, dor een beten övermoolt, mehr Tied
weer nich.
Nu is dat wedder Fröhjahr. De Storm huult över Land und
singt sien Leed: Lüüd, kaamt to Besinn! Laat af vun jüm
Dünkel un Recht wedder Recht warrn, dat för jeden gelt.
Egaal op ![](welt_biller/finanz1.gif) rechts
oder links, jüm all, de sik sülbst de fürstliche Gehälter
toschanzt hebbt, un jüm Bosse vun de Wirtschaft, spaart endlich
bi sik sülbst un geevt een Bispill. Goht jüm vöran,
ward ok de lütte Mann sien Last drägen, de nödig is.
Denn sonst is Fierobend, un dat Volk sitt an End mol wedder op de
Schöörn, de de Herrn in süm Unverstand mootwillig tweismeten
hebbt.
|