Oogenblick mol ...

Notizen vun Jutta Lammèr

14.11.19 Tööven

Mien Naversch, dwars güntsiet in't Seniorenheim, is över 80 Johr old un dat, wat'n fröher „rüstig“ nöömt hett: Leidig goot to Foot un klor in'n Kopp. Man nich mehr so gau as in de jüngeren Johren. Maakt nix, se hett noog Tiet. Wenn wi uns in de lütte Gröönanlag blangenan bemööt, snackt wi'n beten mit'nanner över düt un dat. Se beklaagt sick nienich, ofschonst een gewohr ward, wenn'n de Ohren richtig opsparrt, wat dat Leven bi de Olen – ick meen, de ganz Olen – eegens ut Slapen, Eeten, Drinken un Töven besteiht.

Töven... op wat? Besöök vun de opwussen Kinner, ok al so üm de 50 un mit noog eegen Sorgen? Or so'n Aart Anstandsbesöök an'n besünnern Gebortsdag, vun de Enkelkinner, buten ut de frömde Welt?

Kortens hett se vun ehr Verwandschop en utrangscheert Smartphone för ünnerwegens arft. Goot meent. „To wat?“, fröög se, „is ja keen dor, de so drievens na mi telefoneeren mutt, wat dat nich Tiet harr, bit ick wedder in't Huus bün. Un to mien eegen Sekerheit bruuk ick dat ok nich. Wenn wat buten passeern schull, gifft dat noog Annerlüüd, de solk mobilen Quasselkassen bi hebbt un hölpen köönt.“

Solk truschullig Ansicht kann sick hüüt keen Minsch mehr vörstellen! Utbenahmen de Ur-Omas un -Opas.
Ach ja: Een vun de jungen Lüüd harr ehr in sien Begeisterung opto noch verklaart, wat dat mit de so nöömte Selfies op sick hett. Later hett he denn 6 Fotos vun de Oma ehr Ohr kreegen.

So is dat mit de Kommunikatschon: De een geiht mit de Tasten un Tallen op't Handy so virtuos üm as Lang-Lang op sien Klaveer, de anner kriggt grad mol den Flohwalzer trecht. Dorbi liggt dat lang nich jümmer dor an, wat de Olen nich noch lehren wullen, mit de niegen elektronischen Reetschapen ümtogahn. Nee, dor mutt blots een wesen, de jem dat in Roh un Gedüür verklaart – nich eenmol, tweemol... Teihnmol, wenn't wesen mutt.

Un wenn nich...

Wat schall en ole Minsch, de sien Leevdag meist blots Tiet för de annern harr, nu maken, wo de annern keen Tiet mehr för em hebbt?

Ünnerhollen mit de Bewahners in't Seniorenheim? Över wat? Is allens seggt. De beleevt mehr or minner doch all datsülvige. Un ehr verleden Geschichten kennt se mit de Tiet gegensietig al binnen- un butenwennig. Wedder un wedder vertellt.
Ach ja – dor is ja noch de Flimmerkist: TV mit Kaaken üm de Wett, Singen üm de Wett, Danzen üm de Wett, Sport üm de Wett, Kledaasch vörwiesen un – mehrstens kort vör nachtslapen Tiet – Ganoven griepen.

Mien Nahbersch harr Glück: se hett vun ehrn Söhn en utrangscheerten oorolen PC kreegen. Vun 2016 – also meist to nix mehr to bruuken. Man för Oma de Rettung!

So bi en Halfjohrstiet is se nu togang un hett middlewiel de Funktschonen, de se bruukt, lehrt: Nakieken, wat so in de Welt passeert, keen vun de Politikers de Näs vull un de Klotzen smeeten hett, wo dat bi Königs so togeiht, welk Promis, vun de se keen een kennt, sick in de Plünnen hebbt un wat düssen Harvst nich blots de Appels düürer worrn sünd.
Ja, un schöne ole Gedichten kann'n dor ok finnen.
Dat is doch wat!

Ok dat Lesen vun Breefen, also dat Afroopen vun Mails in't Net, klappt... wenn denn överhaupt mol een kümmt – een persönlich, meen ick.
Mit dat Verschicken is dat dwors noch so'n Saak, denn mit dat Schrieven vun de Mailadressen kümmt mien Naversch noch nich so ganz trecht, sä se. Aver dat is ja nich so hild: An wen schull se överhaupt schrieven?
Un wat?
Dat de Dokter in't Huus weer, man nich bi ehr rinkeeken hett? Dat se annerletzt de verkehrte Wäsch trüchkregen hett un ehr eegen Saaken nu nich to finnen sünd? Dat nüms ehr niege Hacken ünner ehr Schoh klütern will, wieldat sick dat nich mehr verlohnt?

Keen intresseert dat?

Kannst ok de Tied doodslaan...

Ofschonst de leeve ole Fru meist weeten kunn, wat dor woll keen niege Narichten för ehr ankaamen sünd, kiekt se, so vertell se mi, dreemol an'n Dag na ehren elektronischen Fründ. Amenn kunn ja villicht doch... eensdags...

So sitt se denn nu Dag för Dag an ehren Computer un töövt – op wat?
Op en Wunner!

Doot wi dat nich all – jichenswo?

5.11.19 Harvstwind

Al meiht sünd de Feller,
de Stoppelwind weiht.
Un hoch in de Lüften
mien Draaken nu steiht.
De Rippen vun Holt
un dat Liev vun Papier,
twee Ohren, een Steert,
dat sünd all sien Zier.
Un ick denk: So drop sweven
in'n sünnigen Strahl,
ach, keen dat doch kunn,
bloots en eenzig't mol.

As Victor Blüthgen in't 19. Johrhunnert düt lütt Gedicht in Hochdüütsch schreven hett, harr woll nüms sick drömen laten, wat dat mol nix Besünners mehr weer, mol eben so dörch de Luft to fleegen.

An dat gau Henkaamen vun A na B hett de Dichtersmann dortomolen ja nich dacht, sünnern an dat Bekieken vun de Welt vun baben, so as de Vagels: Fennen un Wischen, Strööm un Bööm, Deerden un Minschen.
All dat kann'n ja vundag ut'n Fleeger nich sehn. Geiht veel to gau dörch de Wulken na ganz baben, wo't nix to kieken gifft.

Jümmer, wenn dat Harvst ward, denk ick an düt Gedicht ut mien Kinnertiet, dat mi ok nu noch so anröhrt. Ick heff mi fröher vörstellt, wo sick dat woll anföhlen much, de Wulken antofaaten.

Draakenflegen in bargige Regionen is ja nu al lang en Oort Volkssport worrn.

De Kunst, Draakens to boen, is mehr as tweedusend Johr old. Dortomolen schull dat al in China solk Fleegers ut Papeer or Siedentüüch geven hebben.
Ok för de Wetenschop wörrn later Draakens insett. So schull t. B. de amerikaansche Forscher Benjamin Franklin in deMitt vun't 18. Johrhunnert en Draaken tohölp nahmen hebben, üm bi Gewitter de elektrische Kraft vun Blitzen to bewiesen. Dormit hett he den ersten Blitzafwieser op'n Weg bröcht.

Ick heff besünners schöne Erinnern an't Draakenboen tosaamen mit mien Grotöllern: Mien Opa klüter en Holtkrüüz tosamen un spunn an de Ecken vun Liest to Liest 'n Bindfaden. Mien Oma un ick sneeden Draakenpapier trecht, wat dat överall to kööpen geev. Denn wörr'n dat Holtkrüüz nau in die Mitt vun dat Papeer leggt un de ümslaan Kanten rundüm an den Bindfaden kliestert. Dat Technische, de lange Lien op de Achtersiet in de Mitt vun dat Holtkrütz to knütten, so dat dat de richtige Balangs harr, weer nu wedder mien Opa sien Saak. Mien Oma un ick möken denn noch twee Tasseln för de Ohren un so bi twintig or mehr Sleufen ut Papeer för den Steert, sotoseggen as Stabilisator, fördat de Draaken baben nich in't Küseln keem.

So, un denn kunn dat grote Belevnis losgahn – un dat Huulen, wenn de mit so veel Leevde maakte Papeerfleger utneih un in'n Boom behangen bleev.

Vundag bastelt de Gören ehr Draakens al lang nich mehr sülvst. Woso ok? De gifft dat ja in düsse Weeken överall billig to kööpen. Ut Plastik... wat sünst.
Aver ick denk mi, wat dat nich datsülvige Geföhl wesen kann as bi een mit Hartpuckern eegenboote Papeerfleger, de dat in sien besünner Aart blots eenmol an'n Heven geev.
Kann ick mi tominnst nich vörstellen.

Wat schall't, ick kann mi ja ok nich vörstellen, wat Lüüd dor Fiduz an hebbt, mit ehr fernstüüert Drohnen – ok'n Aart Deepfleeger – Annerlüüd in de Finstern to kieken.
De Tiet löppt. Man... wohen?

22.10.19 Ut de Tiet fullen?

Nu is't alwedder sowiet, wat wi nich blots dat Möblemang vun'n Balkon trüch in Keller or Garaasch stellen, nee, ok de Klocken schullen een Stünn trüchstellt warn. Is Wintertiet – tominnst op de Klock.

An so'n modernes Handlenk sitt en ganze Geheimdeenst-Zentraal

Kortens bün ick uns Naversjung Paul, 8 Johr old, bemöt. „Wat is de Klock?“, fröög he mi. Ick harr Lust, mi en beten dösig to stellen, un dozeer: „De Klock is en Wunnerwark mit twee verscheeden lange Wiesers un 12 Tallen, wo du de Tiet op aflesen kannst.“
„Nee, dat meen ick nich. Dat weet ick“, anter he, „en Klock heff ick ja sülvst, hier an mien Arm, man blots... de is stahn bleven, wildat de Batterie toenn is.“
„Aha“, grien ick, „man dat, wat du dor hest, is ja keen richtige Klock.“
„Nich?“
„Nee, dat is en Digital-Rekner, de di de Tiet wiest, wenn denn de Batterie... Aver wenn du weeten wullt, wo laat dat nu is, dat kann ick di furts seggen: Dat is nau veddel vör söss.“
An den Jung sien Blick kunn ick sehn, wat he mit düssen Bescheed nix antofangen wüss, un so sä ick denn: „Op dien Rekner stünn grad nu 17:45.“
Verlichtert meen he: „Dor heff ick ja noch'n beten Tiet, ick schall Klock söss an't Huus ween, bün ja glieks dor.“

Röömsche Tallen? Nee, da fritt ok Dali sien weke Klocken wedder op!

Ick dach, ick geev em noch'n lütte Hölp mit op'n Weg, un sä: „Kiek mol na baben, dor sühst du den Karktorn. Un de Karktorn hett en Klock, or beter: veer Klocken, een in elk Himmelsrichten. Un dor kannst du jümmer op aflesen, wo laat dat is.“
„Kann ick nich“, schüttkopp de Jung, as weer't dat Normalst vun de Welt, „ick weet ja nich, wat de beiden Wiesers bedüüdt, wenn een baven links in de in Mitt un de anner meist ünnen in de Mitt steiht, so as nu.“

Dat wöör mi ja nich so dull wunnern, wenn de Tornklock römische Tallen hatt harr, man dat weern heel normale Ziffern.
Ick heff denn nich mehr wieder scholmeistert, un Paul is afsuust, woll froh, mi los to ween.

Man ick frag mi: Keen is hier egens ut de Tiet fullen, de Jung or ick? Mööten de Kinner vundag överhaupt noch lehren, de analogen Klocken to lesen? För wat denn? Blots üm later mit en düüre Chronometer, solk as vun Rolex or Cartier an'n Arm, to protzen as ehr Öllern? Dor gifft dat bilütten woll heel annere Status-Symbolen — wenn't denn wesen schull. Op elk elektronische Reetschap ward de Tiet exakt angeven: Stünnen, Minuten, Sekunnen. Digital.

Tja, so is dat Leven: Wi köönt dwors de Klock trüchstellen, nich aver de Tiet...

4.10.19 „Bewegung an de frische Luft“...

...meen de Dokter, as ick em sä, ick kaam letzte Tiet nich mehr so recht in de Puuschen.
Kennt Se dat, leeve Lüüd: Dat gifft Dagen, dor is een nich goot toweg, dwors nich krank, man ok nich würklich gesund. Spötters seggt: „Dat gifft keen gesunde Minschen, dat gifft blots halfhartig ünnersöökte Kranke.“

Dat wüllt wi doch nich hööpen.

Mit de frische Luft, as de Dokter meen, is dat ja nu so'n Saak, tominnst, wenn een in de Grootstadt wahnt. Dor nimmt 'n, wat 'n kriegen kann. Un mit de Bewegung is dat na över mehr as söben Johrteihnten bi mi ok nich mehr ganz so dull as ick dat geern harr.

Ganz klaar: Düsse Rööd bruukt keen Luft!

Güntsiet vun dat Huus, wo ick wahn, is en Seniorenresidenz. Wenn de Wind vun westen weiht, as mehrstens, rüükt dat ut de ehr feine Köök elkeen Dag vun Klock teihn an na Maggi. — Dor kann de ole Minsch so nobel resideern as he mag: allerwegens ward man blots mit Water kaakt.

Nu bün ick meist vun mien Thema afkaamen.

Also, vun mien Nahbers op de annere Straatensiet sünd mehr as... seggt wi mol... 70 Perzent mit'n Rullator togang. Veele vun jem bewegt sick meist an'n Namiddag in de lütte Gröönanlag blangenan suutje vun Bank to Bank. Dor sitt se denn, klaagt över ehr Wehdag un vun dat, wat jem ehr Dokters dorto seggt hebbt.

Hör ick dorto? Nee, noch lang nich – wenn't na mi geiht. Rullator or Handstock bruuk ick to'n Glück noch nich. Un ok sünst...
Wieldeß ick so an't Sinneern bün, geiht mi miteens en Lantücht op: In'n Keller steiht ja noch mien Fohrrad, op dat ick fröher so bummelig föhlte dusend Kilometer torüchleggt heff. Dormit kunn ick mi doch eegens mol wedder afspaddeln.

Dacht un doon.

Hmmm, bruukt de Rööd ok wirklich keen Luft?...

Ja, dor steiht dat Prachtstück, fein todeckt mit'n ol Bettlaken. Wunnerbor!
Denn kann't op de Steed ja losgahn mit de Bewegung. Man erstmol inspizeeren: Fehlt dor Luft? Nee, Luft ward nich bruukt. Nich achtern un nich vörn. Annerswat? En Drüppen Öl an de Pedalen schull hölpen, wat dat en beten lichter to petten geiht. Gau is allns startklor. Helm? Heff ick nich. Dat mutt so gahn, denn ick will ja nu gau los, ehrer ick wedder ümsinns warr. De Ümstänn sünd ok passlich: dröög, nich to warm, nich to koolt un keen Wind. Also denn man los. Radfohren verleert 'n ja nich.

Noch en beten unseker bring ick mien verkalkte Knaken in Balance, jump op'n Sattel, holl mi an'n Lenker fast un pett los. Na ja, vun jumpen kann ja nich de Snack wesen, ehrer vun klabastern, as de Holländers dat nöömt: Klabastern op de Fietsen. — Nu bün ick hier an't Strampeln. Geiht eegens ganz goot los, de eersten Kilometers. Beter as dacht. Man mit de Tiet ward dat doch jümmer en beteen sworer, besünners de Been. Un op de Bost warr ick wat kortlüftiger, as mi dücht. Ick harr wat to Drinken mitnehmen schullt. Harr, harr... Ick pett noch'n beten wieder. Nich mehr so gau as to Anfang. Is ja ok nich nödig. Ick motiveer mi, as man dat bi de lütten Kinner maakt, wenn se nicht recht eeten wüllt: Een Lepel för Oma, een för'n Teddy, een för...Bi mi heet dat: Een Kilometer för den Kardio-Dokter, een für den Orthopäden, een för...

Wohraftig: Ok düsse Rööd bruukt keen Luft!

Bilütten deit mi de Rüüch weh. För hüüt is dat noog. En schöne Idee: Afstiegen, verpuusten un stolt dor op wesen, den Dokter sien Rat ümsett to hebben: Bewegung an de frische Luft.
Ick maak dat Kellerfinster op, wat ick al ehrer harr doon schullt. Buten pladdert dat vun'n Heven as ut Ammers.

Den Hometrainer ut verleden Dagen deck ich gor nich eerst wedder to. Ick warr ja vun nu an elken... or elken tweeten, drütten Dag... tominnst eenmol in de Week hier rünnergahn un mi dröög un seeker bewegen. Bi apen Finster!

26.5.19 Sülvstbedroog

Snackt wi mol över dat so nöömte "föhlte Öller".

Toerst aver en lütt Belevnis von ehrgüstern:
En Fru in de lateren Johren packt ehrn Inkööp op dat Loop-Band an de Supermarktkass. En beten suttje, as dat in solk Öller nu mol so is. De junge hibbelige Kerl achter ehr kunn nich mehr an sick hollen un sä in'n ironischen Ton: "Jaja, Oma, du hest ja massig Tiet." De Fru kiekt kort hoch un antert fründlich: "Tja, man leidergotts nich mehr so veel as du, mien Jung, un de schullst du viellicht mol to'n Nadenken nutzen, to'n Bispill hier, denn warrd di dat Tööven ok nich so lang."

Jaja, de Omas vun hüüt sünd ok nich mehr dat, wat se mol weern. To'n Glück!

Klor, ick weer gern 20 Johr jünger. Keen vun de Ölleren weer dat nich? Een harr mehr Levenstiet vör sick, müss nich so oft na'n Dokter, un de Gedanken an Demenz, Rollator or answat, wat dat late Öller so mit sick bringen kann, sünd noch en heel Stück wiet weg.

Jünger utsehn — hölpt rasieren?

För den frommen Wunsch, jünger to wesen, gifft dat veelerlei Grünnen. Uns Fründ Günther t. B. — en hartensgode Minsch, man en Pinnschieter, en Arfenteller, as'n sick dat meist nich vörstellen kann. Sien Fru is em al vör Johrenden wegloopen. Keen wunnert dat — blots Günther.

Also, uns Günther hett sick kortens mit sien Öller uteneen sett un is na lang Sinneeren op de Idee kaamen, sien Öller — nauer: sien Geburtsjohr — amtlich korrigeeren to laaten, en beten na vörn to verleggen.

Günther is 75. Süht man em nich an. Würklich nich! Aver dat, wat he ernsthaftig vörhett, geiht nu doch en beten to wiet, dücht mi: Günther föhlt sick nämli 20 Johr jünger, also rüm 55.

Woso? Ick kann blots vermoden, wat Günther sick in solk Internet-Portalen, wo Manns- orr Frunslüüd Partners sööken — för wat ok jümmer — betere Chancen utrekent, üm an jüngere Fruuns rantokaamen. As seggt, dat is en Spekulatschon vun mi. Man anners kann ick mi nich vörstellen, wat dat schall, dat mit dat Jüngermaaken.
Günther hett Erfohrungen in't Nett sammelt un is dor op kaamen, wat sick dat allens heel good anlett bit to den Punkt, wo he na sien Öller fraagt warrd. Nadat he ehrlich antert hett, treckt sick de Damens meist gau ut den Chat trüüch, vertellt he.
Nu kunn Günther ja swinneln un sien Öller so'n beten trechtrücken... eerstmol. Man wenn dat denn an't neger Kennenlehren geiht, kümmt dat op't Enn denn ja doch rut. Or he kunn en Foto in't Net stellen, wo he en beten wat jünger weer, or en Bild, dat retuscheert, also "photoshoppt" worrdn is, as dat hütigendags heet.
As ick al sä: Günther süht good ut mit sien 75 un harr sowat gornich nödig. Man dat kümmt nu ja jümmer dor op an, welk Fruuns he in't Oog hett.

Süh, un dor liggt de Haas in'n Peber.
Günther is en oprechte Kerl, un so will he nich lögen. He will, as he sick föhlt, ok in sien Papeeren 20 Johr jünger wesen. Swart op Witt so to seggen.

Un dorwegen will he en Andrag bi de Behörden stellen, amtlich sien Geburtsjohr vun 1944 in 1964 to ännern. — En snaaksche Idee!

"Günther, wat hest du di denn dorbi dacht? Dat kann doch nie nich funktscheneern!", geven Frünnen em to bedenken, "al gornich bi de Behörden!"

Rasieren nütt nu nix mehr — villicht en Toupet?

Günther is sick aver seeker: "Wenn en Fru, de sick as Kerl föhlt, hütigendags ok amtlich en Kerl wesen dörf — or ümkehrt —, woso dörf een, de sick mit 75 as 55 föhlt, nich ok in sien Papeeren 55 wesen? Kann mi dat mol een verklaaren?" Dat Öller is optletzt ja ok man blots en sotschale Konstruktschon, so as das "Geslecht". So Günthers Begrünnen.

Wenn dat nich funktscheneert, so will Günther för sien Recht dat hööchst — nee, dat tweethööchst Gericht anroopen. Wat för en Opstand!

Elk Versöök, Günther dorvun aftobringen, sick to'n Aap to maken, is fehlslaan. Bit wi em vörrekent hebbt, wat he denn ja ok sien Pangschoon erst in 10 Johren kriggt un dat Geld, wat he all verjuucht hett, trüchtahlen müss.
Dat hett holpen!

Tjaaa, wat nützt mi dat "föhlte Öller", wenn blots ick dat mark, nich? Wenn ick to'n Bispill mien Inkööp vun't Auto in't Huus slepen do, föhl ick mi mennigmol as 100, dorbi bün ick erst 90!

9.12.18 Utsichten

Dor is mi kortens en Begeevnis to Ohren kaamen, dat hett mi so anröhrt, wat ick dor en Geschicht ut maakt heff. En wohre Geschicht!

„Na, Henri, dat harrst woll nich dacht, wat ick di nu al besööken kaam, wat?“, sä de Fru, as se ehrn Fründ gewohr wörr. „Tja, wenn se kortens dat Huus nich afreten harrn, sodenn kunnen wi dor jümmer noch in uns lütte komodige Wahnung sitten, wi beiden. Avers nee, dat is und Ole ja nich vergünnt. Lever schuuft se uns af in't Olenhuus, wat se grootaardig „Seniorenparadies im Grünen“ nöömt. Schönet Paradies, wo se man blots 'n Stuuv för mi harrn. För di, mienen besten Fründ, weer keen Platz mehr, säen se. Lögenkraam! Se wullen di nich hebben in dat feine Etablissemang. So is dat! — Man hier bi di kann ick ja nu waraffig ok nich wahnen. Dat süht'n ja. Tja, un nu sitt ick dor buten in de Walachei, un du büst hier, an't annere End vun de Stadt. Ick meen... övel hest du dat ja nich draapen: 'n Butz för di alleen, keen kümmt di in de Mööt, un smachten muttst du ja woll ok nich, wat? Man, een bruukt in't Leven en beten mehr as'n Dack övern Kopp un wat mang de Tähn. Is't nich so, Henri?
Jaja, du seggst alwedder mol nix. Du seggst ja mehrstens nix. De Rötertasch weer jümmer ick. Du büst de, de nau toluustert. Un toluustern, dat kannst du as keen annern op de Welt. Dat mutt ick seggen.

De junge Deerns bi uns, de an'n Morgen den Koffi utschenkt, fraagt mi mitünner: „Na, wo geiht't denn?“ Man ehrer ick antern kann, sünd se al dree Tassen wieder. En Heim, Henri, en Tohuus, so as wi uns dat vörstellt, is dat nu würklich nich. Höchstens en Steed, wo du mit dien letzt Möblemang ünnerkruupen kannst. —— Nee, nee, eenergaal, wat dat Kinder-, Pflege-, Senioren- orr Tierheim nöömt is – en Heim hett jümmer wat dormit to kriegen, dat annerlüüd bestimmt, wat'n to doon un – vör allen — to laaten hett.

Kiek mol, Henri, so as hüüt: Wenn ick di besööken will, mutt ick mi afmellen. Un nich blots dat, ick mutt ok Report geven, wanneer ick wedder an't Huus kaamen do. — Ick segg di: as in'n Kinnergoorn. Wo gifft' denn sowat! „Seniorenparadies im Grünen“. Paradies? Dat laat man nich den Leeven Gott hörn!
Ick meen, gröön is dat dor ja. Nix as grön. Bööm un nochmol Bööm. Dat is wat för Lüüd, de kortlüftig op de Bost sünd. Man ick kann mit Bööm nich veel anfangen. Anners as du, Henri. Du muchst ja an'n leevsten elken Boom begröten. Weet ick woll.
Man du büst nich dor!
För junge Lüüd mag dat ja ganz nett wesen, sick dor buten vun de elektronische Welt to verhaalen. De köönt sick ja ok alltiet in ehr Hutschefidel setten un mol eben gau na de Stadt hensusen. Man ick...

Schall ick di mol vertellen, wo lang ick ünnerwegens weer, hier na di hen? Magst nich gööven: Eerst so bi twintig Minuten stramm marscheern na den Bus-Tööfposten. Teihn Minuten luuern. Denn negen Statschonen dwars dörch de heele Stadt karjuckeln. Un denn nochmol so üm un bi en Veddelstünnstiet loopen bit hier. Ick meen... ick do dat ja gern för uns. Dor nich för. Man wat'n Opstand! Ick segg di wat, Henri: Lang maak ick dat Kummedie nich mit. Dat holl ick nich ut! Dat will ick nich uthollen!
Ick gneister al elken Dag fröh morgens in't Blatt üm en niege Loschie för uns beiden. Un ick finnd ock wat! Kannst di to verlaaten! Un denn, Henri, un dennso treckt wi wedder tosaamen un maakt uns uns' eegen Paradies, so as fröher. Dat mehrste Tüüch in de Pappkartons vun't Flütten heff ick gornich erst hier in de Schuufen packt. För wat ok? Hier bliev ick sobiso nich!

Och, mien Henri, du fehlst mi so! Keen is dor, den ick dat niegste Horoskop vun uns beiden vörlesen kann. Wat hebbt wi uns mennigmol höögt! Weetst noch? Eensdags stunn dor, ick schull mi nu mol wat afsünnerlichs troen, so as Bontschespringen orr wat dat heet. Dat stell sick mol een vör: Ick mit mien negenunsösstig Johrn an'n Gummiband dörch de Luft spaddeln! — Ick schull mi woll wohrn.
Bi uns in't Paradies kümmt eenmol in de Week en junge Fru un maakt „Gymnastik für Senioren“ mit uns, fördat wi nich noch klöteriger wardn, as de mehrsten al sünd. Wi stten denn in'n Halfkring op'n Stohl un ficheln op ehr Kommando mit de Arms in de Luft rüm. — Lachhaftig, sowat!

Tööf, dat harr ick ja meist vergeeten: Dat Horoskop för de tokaamen Week. Heff ick ut de Radiozeitung utreeten. Bi mien Sternteken steiht: „Entscheidungen stehen bevor. Saturn mischt kräftig mit. Sie meistern alles, wenn Sie Ihre Krise als Chance erkennen.“ Sühst woll. Wenn dat nix to bedüüden hett...

Glööv mi, Henri, nich mehr lang hen, sodenn kaam ick nich bloots di to besööken; nee, denn haal ick di af, un wi treckt wedder tosaamen, so as dat bitlang weer. Dat mutt doch enerwegens op düsse Welt een Placken geven, wo'n mit sien besten Fründ in Freden old warrdn kann. Energaal, of de nu twee Been hett orr veer, so as du.“

Hund orr Minsch – wi sünd all den Leeven Gott sien Kreaturen. Dat schulln wi nie nich vergeeten!

24.11.18 Denkzettel

Mi is dor en Geschicht to Ohren kaamen, de hett mi an't Sinneeren bröcht, un dat warrd förwiss bi Se, leeve Lüüd, nich anners wesen, sünnerlich, wenn Se Kinner orr Enkel hebbt.

Veer Weeken vör Wiehnachten kümmt en Familienvadder mööd un hungrig vun sien swore Arbeit nah Huus. As he sick wuschen un ümtrocken hett, fraagt em sien söss Johr ole Söhn, wo dat eegens so is mit dat Betahlen vun de Arbeit.
De Vadder wüss gornich, wat de Jung meen, un seggt: "Dat hett keen Sinn, wat ick di dat nu all verklaaren do. Ehrer du nich richtig reken kannst, nützt di dat, wat ick di vertell, gornix. Överhaupt — woso fraagst du mi sowat? Dor büst du doch noch veel to gröön achter de Ohren för. Opto weetst du ja ok noch gornich so recht wat över dat Bedüüden vun Geld." Un denn schüttkopp he un meen: "Mienen Stünnenlohn kennt ja nich mol dien Mudder. Se hett mi nie nich dornah fraagt."

De Jung lett nich locker: "Papa, denn kunnst du mi denn ja nu mol vertellen, woveel du för een Stünn Arbeit kriggst, ick segg dat ok nich wieder."
Dat bringt den Vadder en beeten dörcheneen. "'n annermol" seggt he. "Nu heff ick keen Tiet un ok keen Gedüür, di dat to verklaaren. Ick heff mi acht Stünnen afmaracht un bün nu mööd un kaputt."

Later, as de Jung na Puuch gahn is, hett de Vadder doch so'n beten en slecht Geweeten, wildat he de Frageree eenfach so afdoon harr. He geiht nochmol to em rin, nimmt sick Tiet un verklaart em, wat he so bi de Arbeit to maaken hett un dat he för een Stünn 25 Euro kriggt.

De Jung is tofreden.

De tokaamen Dagen schrievt de Jung sienen Wunschzettel: "Vun Opa wünsch ick mi 5 Euro, vun Oma 5 Euro un vun Mama un Papa tosaamen 10 Euro."
De Grooten fragt den Jung verwunnert, wat dat denn schall? Wat he sick nich Speelkraam orr Tüüch wünsch, so as annere Kinner? Un opto: woför he denn dat Geld bruuken dä?

De Jung vertellt, wo he op af is: "10 Euro vun Oma un Opa, 10 Euro vun Mama un Papa, un 5 Euro sünd in mien Sporpott. Dennso heff ick, allens tosaamenrekent, 25 Euro. Un dorför kööp ick Papa een Stünn af. Een ganze Stünn för mi alleen, wo he nich arbeiden mutt, sünnern mit mi tosaamen is, mit mi ganz alleen, mi toluustert, mi wat verklaart, mi wat wiest, mit mi Football orr annerswat speelt un wi Spaaß mit'n anner hebbten köönt. —— Blots wi twee."

Mi dücht, dor kann een lang över sinneeren, wenn ut'n Wunschzettel en Denkzettel warrd.

1.11.18 Dummbüdel vör de Bost

De Polizei wohrschuut uns Fruuns ja jümmer, wat wi nich uns Wertsaaken – Geld un sowat – in de Handtasch mit uns rümsleepen schullen. Slötel un Utwies nich tohoop. Geldkort un anner Papieren ok nich.

Of nu Mary Poppins' geräumige Tepppichtasch...

Na good. Dor fraag ick mi: För wat bruuk ick denn eegens en Handtasch? Üm mi dor an fast to hollen? Orr as so'n Aart Lockvagel för de Langfingers, üm later to triumpfeern: „Ätsch, weer gornix vun Wichtigkeit in!“, wenn de waraffig klaut worrdn wörr? – Ach nee, ick weet nich... Wi Fruunslüüd hebbt nu mol nich so veele Taschen in uns Kledaasch as de Kerls, de allens bi sick drägen un verdeelen köönt, ahnwat dat groot opfallt.

Ahn Handtasch stell ick mi dat so vör:
Dor will ick to'n Bispill mien Kort vun de Krankenkass vörkriegen, de ick bi'n Dokter bruuk. Wo weer de man noch glieks... baben links in de Bosttasch vun mien Jack? Orr nee... villicht doch rechts achtern in de Büxentaschen vun mien Jeans? Wo heff ick blots de EC-Kort hensteken, un wo, to'n Düwel, is dat Foto vun Nahbers Bello mit de twee verdreiht un trüchwards opschreeven PIN-Nummern op de Achtersiet? Mien Utwies is dor, wo ick dach, wat de Autopapieren weern, un mien Föhrerschien... wo harr ick den man noch... un den Parkzettel un... un...?
Wo versteek ick dat Bargeld, wat ick vun de Bank haalt heff?

...orr dat perlenbestickte Avendtäschken: En Fru is bloots en halve Minsch ahn Büdel!

Wenn ick en Handtasch dorbi heff, dennso klötern dor man blots noch mien Slötels un mien Spegel mit Kamm un Papiertaschendöker üm de Wett – de eenzigen Saaken, de een, wenn't na den Ratslag vun de Udels geiht, tohoop rümdrägen dörf.

As ick mol so'n Polismann fröög, wo ick denn nu allens laaten schull: De Papieren, de Wertsaaken un den heelen Kram, de nich in de Handtasch tohoop hört, anter he: „An'n besten drägt Se de Saaken an't Lief, in en Bostbüdel.“ Ick, unglöövsch: „In wat?“ He anter in en Ton, as harr ick een op de Luuk: „In einem Brustbeutel, gute Frau“, dorbi klopp he sick op sien Buuk.

Ja, wat nu? Opeens doch alle Saaken tosaamen in een Büdel? Orr för elk Deel 'n eegen Büdel vör de Bost? Orr wat?
Ick seh mi al in de Töövreeg vun de Supermarktkass in mien Kledaasch fummeln un ünner Mantel, Schal un Pullover na den Bostbüdel sööken. Un all Lüüd achter mi kieken to, höögen sick orr wardn füünsch.

Bostbüdel? Insteed vun en Handtasch? Op solk dösige Idee kann ok blots en Dummbüdel vun Kerl kaamen.

7.10.18 Tomaten op de Oogen?

Dat glööv ick ja allens nich, leeve Lüüd:
Dor kiek ick, as elken Morgen in mienen PC, wat dat Nieget gift, wat passeert is binacht, wenn ick schöne Dröömen harr, un ok, wat mi sünst noch intresseeren kunn.
„Vorsicht beim Tomatenkauf“ stunn dor, un wieder: „Tipps vom Experten“. Dat intresseer mi, besünners, wenn ick wohrschuut warrd. Optletzt vergift ick mi noch!

Ick lees: Tomaten sünd de Favoriten ünner dat Grööntüüch bi de Düütschen. So üm un bi 25 Kilogramm — hebbt de Lüüd vun de Bundesanstalt för Ernährung utrekent — verdrückt jedeen vun uns dat Johr över. — 25 Kilogramm! Also... seggt wi mol... rund 20 Kilogramm dorvun sünd Water. Orr sünd Se en anner Meenen?

Wat steiht dor noch: 700.000 Tonnen warrdn importeert. De mehrsten ut de Nedderlannen un Spanien. 700.000 Tonnen! Dat mutt'n sick mol vörstellen! Man allto wiet hebbt de Tomaten bit to uns dat ja nich.

De Expert, Perfesser Dr. Christian Zörb, verklaart in den Internet-Bidrag nu lang und breed, wat de Smack vun de Tomaten mit de Transportwegen un de Lagerung to doon hett. So lehrt wi, dat de Smack överhaupt keen Rull bi de Inkööpers vun de Supermärkten speelt. Överhaupt keen! Wichtig is,

1. dat de Tomaten resistent gegen Pilzen sünd
2. dat se all möglichst liek utseht, also rot, glatt un rund, un optletzt,
3. dat se möglichst lang in de Reolen liggt, ohn schrumpelig orr matschig to warrdn.

Vun Smack is narrms wat seggt. - Kann een dat begriepen?

So, nu aver! — Ick heff ja vertellt, dat wi wohrschuut wöörn: „Vorsicht beim Tomatenkauf. — Tipps vom Experten“. Ünner de Överschrift „ Auf die Sorte kommt es an“ dach ick nu Ünnerwiesen to finnen, welk Tomaten de allerbesten weern, gesund un lecker. Un wo ick jem finnen kunn. Tomaten mit solk Aroma as bi de vun uns Grotöllern ut'n Schrebergoarn or fröher bi'n Gröönhööker.
Nix. Gornix! Dat eenzig, wat de Perfesser to berichten hett: De Farvstoff in de Tomaten, Lycopin, de sünst blots noch in Hiffen (also Hagebutten) to finnen is – dat is dat Gesunde an de Tomaten.
Jaja, good un schön. Man wo finnd ick denn nu Tomaten, de nich blots gesund, rund un free vun Pilzen sünd, sünnern ok na wat smeckt? Wo???

Optletzt kümmt de Expert doch noch to Pott. Sien Tipp – leeve Plattfrünnen, dat glöövt Se nich – sien Tipp... ick schriev em mol wortwörtlich in Hochdüütsch af:

„Wer nicht hinnehmen mag, dass der Geschmack unter den genannten Aspekten leidet, kann sich auch gegen die Discounter-Tomate entscheiden und die Pflanzen selbst im Garten, auf der Terrasse oder dem Balkon ziehen. Es gibt über 2.500 verschiedene Tomatensorten.“

Na, dull! Dat nöömt'n Utwahl!

Man... 25 Kilo Tomaten pro Person in een Johr op'n Balkon? Dat is ja meist en lütte Plantaasch. Wo bliev ick denn af mit mien Tabak- un Hanfplanten?
Leeve Herr Perfesser, in'n Eernst: Dat maakt Se uns mol vör, wo dat funktscheneeren schall. Besünners in de Grootstadt.

Gaaaanz blangen bi: Vör wat hebbt Se uns eegens wohrschuut?

5.10.18 Is allns Smackssaak

Een vun mien Fründins wahnt op't Land, nauer seggt: in't so nöömte „Ole Land“. Dor hett se en lütt Huus un en grooten Goarn mit Blomen, Beerenstrüüker un 'n paar Appelbööm.

Mennigmol in'n Harfst kaamt de Nahberskinner vörbi un fraagt, wat se wat oornen durven.
— Wenn een sä, mien Fründin weer nich grotmöödig mit allens, wat se sä un dä, de müss mit Willen an de Wohrheit vörbi snacken. Nee, se hett jümmer en aapen Huus un en aapen Hart. Dor kann kaamen, wat mag.

Nu is üm düsse Johrstiet ja nich mehr alltoveel to haalen in ehrn Goarn. Liggen blots noch en paar Appeln in't Gras. De mehrsten sünd al to Appelmuus verkaakt orr to Saft presst.

As kortens de lüütste Nahberdeern na Appeln fröög, sä mien Fründin, dat dor leidergotts nix mehr to haalen weer, man wenn se much, kunn se sick driest de Appeln opsammeln, de dor noch in't Gras rümlägen.
De Deern leep gau los, un mien Fründin kunn ehr grad noch wohrschuuen: „Pass op, mien Lütten, wat dor nich en Worm in sitt, wenn du afbieten deihst. Muttst erst heel nau kieken.“

Na en paar Dagen is mien Fründin Lütt Luisa bi'n Hööker bemöödt un fröög, wat se denn överhaupt noch Appeln funnen harr, de to bruuken weern.

„Ja“, antert de Deern meist so'n beten översnutig: „Dor weern blots noch welk mit Worms in, man dat maakt ja nix, de Worms smeckt ja ok nah Appel.“

Wo schön, wat echte Landkinner nich so krüüdsch sünd as wi, nich?

7.9.18 Holland in Not?

Wi schullen uns Nahbers nich an ehr Autofohrkünsten meeten un ok nich an jem ehr Footballspeelers orr ehr Tomaten, sünst kümmt dat Bild ut de Balangs. De Neederlanners sind fix hell in'n Kopp un hebbt veel niege Ideen op'n Padd bröcht. Se gahn jümmer mit de Tiet, dat mööten wi jem laaten.
Kortens heff ick lesen, wat se nu ehren Ümgang mit de Mitminschen
revolutscheneeren wullt:

„Dames en Herren“, solk Begrööten warrdn togreisende Lüüd in de Neederlannen bi de Dörchseggen nich mehr lang to Ohren kriegen. De Bohn dor will nämlich nu vun'n Dezembermaand an so nöömte „geschlechtsneutrale Anreden“ inföhrn. Dor heet dat denn „Beste Reiziger“ — översett: „Leeve Reisende“.

Dormit, so heet dat, will de Neederlannsche Bohn Rücksicht nehmen op
Personen, de sick nich mit de bitlang begängigen Geslechter-Beteeken anspraaken föhlt. Ick fraag mi, wo schall dat gahn? Keen meent se denn nu dormit: Twitters, Neutren orr wat?

Man nich blots bi de Bohn, nee ok in de Amtsstuven schall dat in Tokumst so to seggen neutral togahn: Dor snackt denn de Beamten nich mehr vun Vadder orr Moder, sünnern vun Öllern, wat in't Neederlannsche ok as Singular bruukt warrd.
Dat stell ick mi heel gediegen vör: „Wat is Dien Öller vun Professchoon?“
Anter vun den Söhn: „Welk? Een Öller is Krankenpleger, de anner Gärtner.“
Man... keen is nu wat?

„Dames en Herren“ sünd nu „anwesende Bewahner“ orr, na ehrn Wahnort beteekent, „Amsterdamer, Amstelfelder, Edamer“ orr so.
Mag wesen, int Blatt steiht denn: „En Amstelfelder is güstern mit sien Auto vull Edamer mit'n Amsterdamer tosaamenkracht“, orr sowat in de Aart.
In de amtlichen Formularen müss vun nu an ok nich mehr ankrüüzt warrdn, wat se dat mit en Fruunsminsch orr 'n Kerl to doon hebbt, wildat dat in Tokumst keen Rull mehr speelen warrd, meent de Behörden.

Wat schrievt se denn nu över ehr amtliche Breeven? „Sehr geehrte Minsch“, „Sehr geehrte Person“, orr „Sehr geehrtet Neutrum“?
Mi dücht, dor kunn mit de Tiet Holland bannig in Not kaamen.

Na ja, een, de keen Problemen hett, maakt sick eben welk.

20.8.18 Fundsaaken

Johren un Johren leeg Gerda, Onkel Heinrich sien Fru, em in de Ohren: He schull nu endlich mol opklaaren, sien Sammelsurium in Schapps, Schuuven un Kisten utmisten. Vun sien Hobbykeller gor nich to snacken.

Düsse Messi is sachs keen Messi, he heet bloots so. He kiekt so verbiestert, wieldat sien Mannschap verlaren hett. Ok Schiet.

Nix passeer, bit... ja, bit de beiden in't Fernehen en Bericht över so nöömte Messis ankeeken hebbt. Messis, as Se wiss weeten, dat sünd Minschen, de afslut nix wegsmieten köönt un jümmer noch mehr Kraam ansleepen doot.

Onkel Heinrich schüttkopp: „Nee ok, Lüüd gifft dat! Wo kann't blots angahn!“

„Na“, meen sien Gerda, „wenn du so wiedermaakst as bitlang, dennso hörst du dor ok bald to.“

Dat harr seeten!
Onkel Heinrich, kregelige 80 Johr old, gung daal na sienen Hobbykeller. — Wat heet „gung“? Al op de Kellertrepp strukel he över Kassens mit Tau, Bindfadens un allerhand Tüdelkraam: Blechbüchsen mit Nagels, Schruuven, Stücken Draht un anner Saaken, de een womöglich noch mol bruuken kunn – jichenswenn. Un dat weer erst de Anfang vun dat, wat Heinrich in sien Klüterkeller allens tohoop kraamt harr.
Schockt vun den Fernsehbericht un dat, wat he dor ansichtig wörr, swoor he sick: Morgen warrd opklaart!

Na en unrolige Nacht, vull vun gräsige Drööm, seggt Heinrich annermorgens: „So, hüüt warrd düchtig opklaart, vun baben bit nerrn na'n Keller. So kann't ja waraffig nich wiedergahn.“
Gerda kenn ehren Heinrich lang noog, fördat se nich glööven kunn, wat he dat ok würklich maak, un se fröög em mit so'n ganz bestimmten Ünnerton: „Segg mol, büst du krank?“
„Nee, nee, du warrst dat beleven“, meen Heinrich so ernst, dat sien Fru dor keen Twiefel an harr. „Ick fang erstmol ganz baben bi't Böökerschapp an.“
„Jaja, maak dat“, sä Gerda gau, „ick föhr denn vundag na die Kinner rööver, denn hest du free Fohrt. Dat Eeten maak ick di trecht. Du weetst ja: 4 Minuten op 600 Grad in de Mikrowell.“
„Jaja, is good.“
Heinrich harr de lütte Ladder ut'n Keller haalt un güng na baben.
„Aver nich nit Pantüffeln op de Ladder stiegen!“, reep Gerda, „anns mutt ick di nahsten in't Krankenhuus op de Unfallstatschon besööken, wo de Dokters di wedder tosaamenschruuvt, so as dien Frünnd Karl. Höörst?“
„Jajaa — man so leeg weer dat mit Karl dortomolen ja gornich. He kann nu meist beter loopen as vörher.“
„Maak du man dien Spijöök“, sä Gerda un klapp mit en „Tschühüüüs“ de Huusdöör to.

Heinrich kiekt sick baven de Böökers an: Du leeve Tiet, wat schall ick mit all dat bedruckte Papeer! Hier, Heinrich Heine... weg dormit. He weer mien Böökerschapp sobiso jümmer neeger as mi. So as all de annern Klassiker vun'n Book-Club... Allens, wat'n doch nich mehr leest, kümmt na links op'n Footbodden. So warrd dat maakt!

Un de olen Foto-Albums mit Lüüd, de keen een mehr kennt. Wat schall dat! Heinrich kiekt sick de Biller an, Siet för Siet. Oogenblick mol... keen is dat denn? Dree Mannslüüd op en Bild: Karl un ick un — du leeve Tiet —, ick kann mi dor gornich mehr op besinnen, keen dat eegens is. Mol driest Karl anroopen. — Ach nee, ick mutt em ja dat Foto wiesen, anners kann he ja nich weeten, wat ick meen. — Un hier, de Bootstuur, wo ick Gerda dortomolen vör den natten Dood rett' un so seeker an Land bröcht heff, dat se bit hüüt bi mi bleven is.
Neenee, dat Album geiht nich nah links, nich weg! Verwohren!

Hach ja, de Tied, as de Fotos noch analog un op Papeer weern...!

Heinrich kraamt noch so bummelig twee Stünnen in Schohkartons mit Biller rüm. Denn kriggt he bilütten Lengen na wat to Eeten un geiht daal.

Den Middagsslaap lett he suusen un wenndt sich nu erstmol dat Schapp in de Stuuv to. He wüss, dor weer de Karton mit de lütten Modell-Autos binnen. Dat eerst harr he opto kreegen, as he sick 'n Sportwogen toleggt harr. He funn bald soveel Spaaß an de lütten Hutschefidels, dat he dat Sammeln anfung. Optletzt harr he en riesigen Autopark. De Autos stunnen toerst op sienen Schrievdisch, denn op de Finsterbank. As dat jümmer mehr un mehr wörrn, un he de Mini-Flitzers in Gerdas Schapp mang de Glöös parken wull, weer't ut mit lustig. He müss sien „unnütz Stufffangers“, as se dat nöömt, in'n Pappkarton packen, wo se mit de Tiet in en deepen Slaap fullen sünd.

Nu sitt Heinrich mit groote Oogen as'n Gör to Wihnachten vör de Kist un kiekt een bi een de lütten Smuckstücken an. Nich to glööven, wat dor an't Licht kümmt! He packt jem all ut, kruupt ünnern Disch un parkt de heelen Hutschefidels in en Reeg, so as bi de Startopstellung bi't Rennen in Monte Carlo.
Opeens fallt em in, he müss doch ok noch en Karton mit'n Miniatur-Isenbohn hebben, Spoor Eens-Null...

En halv Stünn later ümkries en lütte Lok mit 8 Waggons achterran op Gleisen de Disch- un Stohlbeen in de Stuuv. Wat för en Spaaß! Op dree vun de Waggons weer Reklame opschreeven, so as „Shell“ un „Flensburger Feuer“.
Flensburger Feuer?
In Heinrichs Kopp maak dat „Klick“. Harr he nich fröher en tietlang lütte Snapsbuddels sammelt, de he vun ünnerwegens mitbröcht harr? Wo sünd de eegens afbleven? De mööten doch noch...
Heinrich steevelt daal na'n Keller. He kraamt un kraamt. Achter en Barg ole Zeitungen, de he jümmer nochmol dörchkieken wull, funn he den heelen Sammelsuus wedder: alle lütten Buddels, toschruuvt, nich anbrooken.

Heinrich sinneert: Wat de Snaps dor in woll noch goot is? —— He weer goot. Heel goot!

As Gerda an'n Avend trüch is, wunnert se sick över de Düüsternis in't Huus. Se maakt in de Deel dat Licht an. Heinrich sien Jack hangt an ehren Platz.
„Heinrich?“, röppt se. Nix röög sick. In de Stuuv wörr se de Autos ünnern Disch gewohr un de lütt Isenbohn, de jümmer noch ant Karjuckeln is.
„Heinrich!“, röppt se nu en beten wat luuder.
Keen Echo to vernehmen. Nich ut de Köök, nich vun't Klo, vun narrms.

Nu warrd ehr doch 'n beten mulmig üm de Bost, un se rennt gau de Trepp rop, na baven. Blangen de Ladder liggen Bööker un allerhand Papeerkraam op'n Teppich. — Man Gottlov nich Heinrich!
Wo stickt düsse Kerl bloots?
Mit Hartpuckern maakt Gerda de Döör na'n Keller op. Ünnen weer Licht.
„Heiiinriiich!“
Keen Antwort.
Mit wackelige Knee steiht se nu in Heinrichs Rumpelkamer. Dor liggt he, op't utrangscheerte Kanapee, in'n deepen Slaap mi'tn Snapsfahn bit na de Elvmarschen hen.

Opklaaren kann mennigmol ganz schön wesen.

5.8.18 Wesselgeld

As ick kortens op en Nordseeinsel bi Frünnen to Besöök weer as öftins, keek ick ok bi Fru Detjens ehr Dochter rin.

Ok en beten Kitsch gifft't dor un ...

Fru Detjens weer as lang as ick mi besinnen kann, en Institutschoon op de Insel. Se harr en lütten Schrievwarenladen mit allerhand Sorten Papeer för verscheeden Verlett, Schoolheften, Schrievers, Malheften, Buntstiften, Klister, grote un lütte Kuverts. Un Ansichtskorten vun de Insel: Möwen, Dünen, See un Stormgebruus. Aver ok welk to'n Graleeren mit Fotos vun schöne Blomen un Rüükbüsch.

Middewiel harr ehr Dochter dat Seggen, un nu geev dat buten dat ole Sortiment ok Computerkram, Farven to'n Drucken un wat in de moderne Welt so bruukt warrd. Zeitungen, bunte Magazinen un Comic-Heften geev dat dor natürlich ok. Man de lütte vullproppte Laden sehg meist jümmer noch so ut as fröher. De Ladenkass weer woll watjünger, man se möök jümmer noch „Pling“, wenn de junge Fru Detjens – de mit een vun de veelen Detjens op de Insel verfreet weer – op de Null drück un de Schuuf mit dat Geld opsprung.

...schöne Bildchen

As ick in den Laden keem, wenndt sick dor grad en lütte Jung to'n Gahn. Sien Geld, twee 50-Cent-Stücken, leeg noch op den Tresen. Ick harr keen passlich Geld praat, as ick mienen Inkoop betahlen wull, un so schööf mi Fru Detjens de twee 50-Cent-Stücken vun den Jungen as Wesselgeld röver.

Gediegen — ick much dat Geld gor nich recht annehmen, düsse Aart vun Geldzirkulatschon weer mi eenfach to direkt. Ick harr dat Geföhl, dat Geld hör den lütten Jung to. Ofschoonst mi klor is, dat elk Papeer- un elk Stück Klötergeld dörch hunnerte, ja dusende vun Fingers löppt, weer mi düsse direkte Weg vun Hand to Hand meist en beten scheneerlich. Weer dat Geld toeerst in Fru Detjens ehr Kass verswunnen un se harr mi denn jem orr anner Münzen trüchgeven, harr ick dor gornich över nadacht. Man so...

Wat schall ick Se seggen: Ick heff denn noch för de twee 50-Cent-Stücken en billigen Kugelschriever köfft. Ick kunn dat Geld, dat unverwohrens en Gesicht harr, eenfach nich in mien Knipp hebben.

15.7.18 Ümgang mit Handwarkslüüd

Ja, ümgahn mit den Pümpel, dat köönt wi!

Överall beklaagt sick Minschen över Handwarkers: Op keen is Verlaat, heet dat, se maakt Fatasiepriesen un mennigmol ok mehr kaputt as dat, derwegen wi jem haalt hebbt. Mit een Wort: Ehr Reputatschoon is nich de allerbest.

Nu hör ick nich to de Minschen, de sick op ehr twee linke Hannen wat inbildt un sick to een vun de beeteren Lüüd höllt, bloots wieldat se to döösig sünd, en Schruuv fast to dreihen. Orr sick nich de Finger schietig maaken wullt. Nee nee, bit hen to en wissen Grad maak ick allerhand Pinnkraam ganz gern sülvst. As ick segg: Bit to en wissen Grad, man de Speelruum is bannig eng. Wenn dat eernsthaft an't Repareeren geiht, so sünd mien Versööken ehrer mit'n Aart Sabotageakt to verglieken.

So as ehrgüstern, as mien — ja wo segg ick dat denn op feinere Aart — as mien Hygienekeramik in't Bad verstoppt weer, ofschonst ick dor nie nich wat rinsmeeten heff, wat dor nich in hört. Liekers weer't passeert, un ick weer hartensfroh, wat dor waraffig en Handwarksmann nich bloots toseggt harr, sünnern ok mit sien Hölper keem.
Fief Stünnen later as seggt, aver dor reegt wi uns nich över op, wi hangt ja sobiso vun jem ehr Gunst af.

Sworer warrt de Ümgang mit den Bohrer...

Mit professchonelle Spezialisten heff ick eeges keen Problem. Ok to'n Glück ok wenig Erfohrung. Sünner mit mien Autoschruuver. Man de kümmt ja nich in't Huus.

Ick weet nie nich so recht, wo ick mit Handwarkslüüd ümgahn schall. Schull ick de Madam rutkehren, üm mi Respekt to verschaffen? Schull ick dat arme Wiev speelen, dat ahn Hölper an'n Rand vun'n Sülvstmord steiht? De Kumpelfruu, de solk Lüüd un ehr Arbeit afslut versteiht? Orr beter de Oma, de vull Bewunnerung för de starken jungen Kerls is? Schull ick dorbi stahn blieven, wenn se an't Warken sünd, un jem bi de Arbeit tokieken, orr mi beter in mien Stuuv trüchtrecken, as güng mit dat allens nix an? Schull ick 'n Handwarker, de mi'n heel langen Vördrag höllt över dat, wat he mit sien Kundschap dagdäglich beleevt, un wat he allens tostann bröcht hett, mit Gedüür toluustern? Orr schull ick dat in Vertroen op dat ole ehrsame Handwark vun fröher lichtflünkig afdoon mit: "Jajaa, Se maakt dat al." Tja, wat nu?

...un de Warktüüchkassen schall glieks ganz toblieven!

Un denn dat mit de Gastlichkeit orr wo ick dat nöömen schall; ick meen, wat to Drinken bi de swore Arbeit. Hüütigendags sünd ja woll meist alle jungen Lüüd an't Verdörsten, wenn se mehr as twee Minuten vun't Huus weg ünnerwegens sünd. Mutt ick en Kassen Beer besorgen in Vermoden, wat dat langer duuern warrd mit de Reparatuur as dacht? Un wenn: mit orr ahn Alkohol? Orr doch leever Cola? Wo ick denn naher op sitten bliev de tokaamen dree Maanden? Mag wesen, beter en Pott Koffi praat hebben, so as bi de Kriminalkommissaren in't Fernsehen, de ahn Koffitass in de Hand schients gor nich denken köönt? Wenn't nu aver blots Water wesen schull: Mit orr ahn Sprudel? Mit'n Glas, 'n Plastik-Beker orr eenfach blots de Buddels henstellen?

Aver ok de Ümgang mit so'n "Maurer-Dekolleté" (hier bi en Klempner) is nich licht! Wat schast dorto seggen?

Dat sünd so Saaken, de kann'n narms nalesen. Un ok dat klooke Internet weet dor nix vun af. De oole Knigge al gornich.

"Dat Allerbest", sä mien Nahbersch, "glieks an'n Anfang en fett Drinkgeld springen laaten, dor kann sick de Klüter-Expert later vun kööpen, wat he mag. Schull aver tomindst noog wesen, wat dat för 'n orige Buddel Kööm langt. Un wenn he glöövt, he kriggt achter ran nochmol wat in de Knipp, denn is dat sien Saak." Oha!

Ich heff nich op mien Nahbersch hört. Heff Buddels mit Sprudelwater un Cola praatstellt. Man de Handwarkslüüd wullen geern koolen Tee drinken. Dat schull nu erstmol een gau trecht kriegen: Koolen Tee!

Bito: Drinkgeld geev dat bi mi achterran, na de Arbeit. Aver ehrer de Reeken schreeven worrdn is.

Ganz döösig bün ick ja nu nich!

30.6.18 Naverschapshölp

Onkel Heinrich is in uns Straat sowat as'n Institutschoon. He is dwors mit keen vun uns versippt, man alle Lüüd nöömt em „Onkel Heinrich“ un sien Fru „Tante Gerda“. Dat is so as lang as ick denken kann. Onkel Heinrich is tohand, sodraat en Hölper bruukt warrd. Mennigmol hölpt he ok, ofschoonst he dat gornich kann. — Aver dor snackt keen över.

Dat is woll so bummelig dree Johr her, dor wull Onkel Heinrich sien oole Schoolfründ Jan Möller sick en lütt Huus kööpen. An leevsten in Onkel Heinrich sien Neegte. Wegen de Fründschap. — Man dat weer gornich so eenfach: Op de eene Hand staht leddige Hüüs ja nich eben mol so in de Gegend rüm, op de anner Hand harr de goode Jan ok en ganze Reeg vun Bedingen opschreven.

Dat richtige Huus för Jan — wenn Onkel Heinrich in de Neegde wahnt...

„Keen Sorg“, meen Onkel Heinrich, vun Profeschoon Optimist, as he den Wunschzettel sehg, „dat kriggt wi trecht.“

Toerst weer dor de Saak mit dat Geld, also dat finanzielle Limit, as'n so seggt. Und denn gung dat wieder mit de Bedingen:

• Keen Bus-Stop in direkte Neegde. Dat Dörenklappen, dat Anhollen un wedder Losföhrn... Un denn de Schietkram, den de Lüüd jümmer nich in, sünners blangen den Papeerkassen smieten doot, un de denn överall rümliggt. Nee!
• Keen School in de Naverschap.
  Afsehn vun den Larm in de Pausen, de Jan sien ole Nerven nich mehr af köönt, speelen de Kinner ja meist buten de Ünnerrichtsstünnen op'n Schoolhoff Football orr sowat.
  Un, mag wesen, de Schoolmuskanten öövt denn ok noch an'n Avend mit Pauken un Trumpeten. Dor kümmt een ja nie nich to Roh!
• Un noch wat:
  Keen Grundstück an de Eck. Üm't Leeven nich! Dor hest du in'n Winter glieks mol en doppelt langen Footstieg to fegen un in'n Harvst de duppelte Ladung Bläder — meist vun annerlüüds Bööm — weg to karren.

„Op Ideen kümmst du“, meen Onkel Heinrich, as he allens studeert harr, „sowat weer mi nie nich in'n Kopp kaamen. Dor heff ick ja richtig Sott hatt, as ick dortomolen vör 40 Johren uns Huus köfft heff.“

Ick weet nich, wo lang de beiden söökt hebbt – jedereen för sick alleen und beide tosaamen.
Endlich weer dat so wiet: Jan harr – o Wunner – en Huus funnen, de na all sien Wünschen passlich weer: Keen Eckhuus, sünnern liek blangenan – also dat vörletzt in de Reeg. Un ok all de annern Bedingen weern passlich. Wunnerbor!

Dor leevde Jan nu meist dree Johren in afsluten Freeden mit sick un de Welt.

Süht ut as'n Öölraffinerie, is avers för'n Speelplatz!

Man dat Ünglück löppt mennigmol gauer, as 'n Minsch kieken kann. Kort seggt: Dat Eckhuus, en oole Villa vun 1900 blangen Jan sien Huus, wörr eensdags afreten. Op dat Grundstück, dat de Stadt tohören dä, keem keen nieget Huus, sünnern en Kinnerspeelplatz mit Sandkist, Schaukel, Rutsch, Trampolin un so Saaken, wat de Kinner hüütigendags to'n Speelen bruukt.
En niege Footweg leep direktemang an Jan sien Tuun lang, twüschen Huus un Speelplatz. Nu harr he miteens nich blots en Eckgrundstück un Kinnerlarm satt. Nee, dat keem noch veel leger...

Eensdags in de Fröh, meist noch to nachtslaapen Tiet, wörr Jan opweckt vun en Mordslarm. — Wat weer passeert? En städtisch Lastauto mit'n Kran harr doch waraffig an de Kant vun den niegen Speelplatz dree Containers afsett! Dree: Een för Klaarglas, een för Grönglas un een för Papeer.
Vun dor an dunnerten to alle Dag- un Nachttieden de ümweltbewussten Lüüd ehr leddige Buddels in de grooten Blechkisten: Rrrums! Rrums! Rums! Vun Rücksicht keen Spoor. An'n dullsten weer dat in de Fröh, wenn de Lüüd op'n Weg to ehr Arbeit weern, orr an'n Avend, wenn se wedder trüch na Huus föhren.

Jan klaag Heinrich sien Leed, un Heinrich harr — wo kunn dat anners wesen — en Idee: He back an elken Container 'n Schild an, dor stunn mit grote Bookstaven op:

WEGEN RUHESTÖRUNG DER ANWOHNER BITTE LEERGUT UND PAPIER NICHT VOR 8 UHR MORGENS UND NACH 22 UHR ABENDS EINWERFEN — DANKE!

En paar Dag later wörr Jan in sienen Vörgoarn dree groote Plastikbüdels vull mit leddige Glasbuddels gewohr. En Zettel weer dor ok bi: „Bitte zu einer Ihnen genehmen Zeit selbst in den Container werfen. Danke!“

Tja, leeve Lüüd, so kann't een gahn, wenn'n versöökt, sick ganz un gor vun dat Leven buten aftoschotten.

31.5.18 Dat Swarte sünd de Bookstaven

„Narrenhände beschmieren Tisch und Wände“, hett dat heeten, as ick lütt weer. Schull bedüüden: Een, de allens vullkritzelt un dormit verschannelt, is 'n rechten Dummbüdel.

Leevt wi hüütgendags in en Welt vun Dummbüdels? Dat frag ick mi.
Allerwegens is wat opschreven, opmaalt, opdruckt orr ünner de Huut prickelt. Man nich wichtige Informatschonen orr philosophische Gedanken. Nee, Saaken, de sülvstreden orr överleidig sünd.

Kiekt wi mol bi'n Supermarkt rin. Dor steiht to'n Bispill en Kist mit Appeln. Op de Kist steiht „Jona Gold“. An de Kant baben vun de Kist is en Schild. Dor op to lesen „Jona Gold“ un de Pries. Un op elken Appel is en lütt Etikett opbackt. Wat steiht dor op? „Jonagold“, richtig!
So is dat bi alle Appelsorten, de dat dor to köpen gifft. Un bi de Bananen un de Kiwi is't datsülvige. Op de dörchsichtige Plastikverpackung bi't Grööntüüch steiht „Strauchtomaten“, op en annere „Salatgurken“. Ja, leeve Lüüd, dat seht wi, wat dor nich Kantüffeln orr Plummen in sünd!

Wat schall dat? Is dat för de Packlüüd dacht, de towannert Hölpers, de nich de düütschen Beteeken kennt, also för Lüüd, de dor den Barcode för de Kass opbackt? Anners kann ich mi dat nich verklaaren.

Fröher hebbt wi lacht, wenn Opa sick bi'n Middagsslaap en Kissen ünnern Kopp klemmen dä, wo Oma „Nur ein Viertelstündchen“ opstickt harr, orr wenn he in't Achterfinster vun sien nieget Hutschefidel en Kissen mit de Autonummer platzeer. „Gottdochnee, wo spießig!“ säen de Jungen un trocken de Nääs kruus.

Un nu? Is dat nu anners?

Afsluut nich. Dor seht wi in de düüren feinen Wohnjournalen as niegstet Wahn-Biwark — orr wo schall een dat nöömen – to'n Bispill 'n Duschvörhang, op den VIP Lounge opdruckt is. Orr Keksdosen, wo cookies op steiht, Koppkissen mit Sprüch as Der frühe Vogel kann mich mal.
För wat? Keen schall dat lesen? Elken Dag?

Överall steiht wat schreven.

Wandbeschriften vun buten sünd nich överall willkamen.
Düt hett immerhin noch Sinn!

Dat Niegste för de Wahnung sünd so nöömte „Wand-Tattoos“. Sprüch mit Wiespahlen för't Leeven: Love is in the air un sowat. Mehrstens in de Slaapstuuv an de Wand backt. Mag wesen, wieldat de Leevde all inslaapen is? Man — keen will elken Dag nödigt warrdn, nich?

Orr düt: Träume nicht den Leben, lebe deinen Traum. — Ick glööv, de klöögste Spruch warrd mit de Tiet to de gröttste Döösigkeit, wenn'n em dagdäglich vör Oogen hett.

Vun de döösigen Parolen op T-Shirts snackt al lang keen mehr. Un doröver, wat de Tätowierers ehr Kunnen för de Ewigkeit ünner de Huut prickelt, will ick leever nich sinneeren. — Oftins en Alpdroom för de Mitminschen!

Man op den Schrievkraam bün ick kaamen, as to lesen stunn, de Bookhändlers beklagen sick, wat de Lüüd nich mehr leest. Dat wunnert mi nich, dat de mehrsten bookstaven-mööd worrdn sünd bi all de Schrieveree üm jem rüm. Bi elken Schietkassen bi uns in de Stadt steiht 'n Spruch, so as „Ich fühl' mich so leer“, orr „Ich bin ein Sammler“. Schull dat amenn lustig wesen?

Meent hebbt de Bookhändlers woll, wat de Lüüd keen Bööker mehr to Hand nehmt. Dat mag woll wesen, man de Minschen hebbt noch nie nich soveel schreeven un leest as nu. Kiekt wi mol bi de Sootschaalen Nettwarken as Facebook un all de annern, de dat so gifft na: Dor fallt een de Brill vun de Nääs!

In de Köök vun mien Oma op't Reaal över den Handsteen stunnen dree Emalljepötten mit de Opschrift „Sand“, „Seife“ „Soda“. Un op de Vörratspütten övern Kaakherd stunn „Mehl“, „Zucker“, „Salz“. Dat möök Sinn, denn sowat kunn een ja licht verwesseln — mit böse Folgen.

Man wenn hüüt op en Koffikann „Koffi“ steiht un op'n Teepott „Tee“, denn geiht mi dat doch to wiet mit de Bookstaven. Dekoratschoon hen, Design her.

Wo schön, leeve Lüüd, wat Se ok noch to de Lesers hört, de swarte Bookstaven op wittet Papeer to schätzen weeten, anners wüssen Se ja nu nich, dat Se womööglich to en utstarven Deel vun de Minschheit to höört.

1.4.18 Keen optletzt lacht...

"Ooooh... wat is dat..."

Düt Johr fallt de eerst April un Oostern op eenen Dag tosaamen. Un mehrstens sünd wi mit de Ostereiern mehr togang, as wi op den Dag achten, op dat Datum meen ick: den 1. April. — na? Bimmelt dor wat?

An düssen Dag sünd besünners de Kinner dor op af, enanner, aver ok de opwussen Lüüd "in'n April to schicken". Woneem düsse Bruuk stammt, heff ick nich rutfunnen, dorför müss ick denn ja woll mol richtig deep in't Internet düükern. — Na ja, de Minsch mutt ok nich allens weeten.

Annerlüüd in'n April to schicken, dat maakt veel Spaaß. Düsse Aart Schaadenfreid is ja ok harmlos. Wenn een dat aver sülvst mol ankümmt, ick meen, 'n annern opseeten is, dennso hett dat, sodraat dat opflaagen is, meist so'n lütten Bismack, as wenn'n in en suuren Appel bitt. — Is't nich so?

"...Aprilapril!"

Man mit de Tiet un mit de Johren gifft sick dat, dor grient de öllere Minsch denn blots noch'n beten över.

Vör een paar Johren bün ick doch waraffig meist in'n April schickt worrdn, ofschoonst ick dach – woll as de mehrsten opwussen Lüüd –, ick fall op solk lichtflünkig Spijöök nich mehr rin.

An fröhen Morgen vun'n 1. April bimmel dat Telefon. Mien Nahbersch in't Huus güntsiet sä: „Hebbt Se al sehn? In Ehrn Rosenbusch blangen de Huusdöör blöht doch waraffig all een Roos. Bün ehr graad gewohr worrdn, as ick mit uns Willi üm'n Block weer. Meist nich to glööven!“ Willi, dat is jem ehr Köter.

Roos? An't End vun'n Märzmaand? Kunn ja woll nich angahn. As ick mi unglöövsch op'n Padd na buten maaken wull, full mi miteens in: dat weer ja gornich mehr März, dat weer ja al April. Un dwors de Eerst!
Ick weet ja nich, wo lang de Nahbersch achter ehr Gardin tööft hett, wat ick rut bün, nah de Aprilroos to kieken.
Ha! Nich mit mi!

Ick bün denn eerst an Avend Klock 8 rutgahn, wo de mehrsten Lüüd an't Fernsehen bi de Nahrichten sitten, un heff twee verscheeden Rosen ut mien Mann sienen Rüükbusch, den he ehrgüstern to'n Gebortsdag kreegen harr, an de Telgen von unsen Roosenbusch fastprökelt. Twee verscheeden!

Schull mi mol verlangen, wat de Nabersch annerndags för Oogen maakt – vunwegen "April, April". Jajaaa, keen toletzt lacht...

4.3.18 Wenn ick en Boom weer

Ick bün nu ja nich averglöövsch, un ok mit Dingen, de twischen Heven un Eer möglich, man nich bewiest sünd, heff ick so mien Problemen.

An Weddergeburt, Inkarnatschoon orr en anner Aart vun Wiederleeven kann ick nich glööven, ofschonst mi de Vörstellung gefallt, dat to'n Bispill mien leeve Mann, de vör 17 Johren vun mi gahn müss, mi viellicht vun baben tokiekt un mennigmol ok grient, so as fröher.

Eenergaal, ich heff mi mol Gedanken dor över maakt, as wat ick gern wedder op de Welt kaamen much, wenn ick mi dat utsööken kunn. — As Minsch mol utslaaten.
Blievt noch Deerten orr Planten.

Nu is dat so, wat ick mien Leevdag jümmer en beten niedsch op de Bööm weer. Al as Kind hett dat anfungen. Ick keek mi de groten Bööm an un dach: Ji staht jümmer noch hier, wenn ick al lang weg bün. — Un dat denk ick hüüt noch mennigmol, wenn ick so dörch 'n Park orr Forst spazeer, to'n Bispill unsen schönen Hamborger Stadtpark orr op Ohlsdörp, wo so veele grote ole Bööm stahn.

Klar, so en Boom steiht wo he steiht, Summer un Winter, bi Sünnschien, Regen un Storm. Kann nich weg vun sien Platz. Man he is dor ja an wennt un kennt nix anners.

Ja, ick much geern, wenn ick nochmol op de Welt kaamen schull, en Boom wesen — dat heet översett: ick much geern ganz lang leven. Ick bün so nieschierig op de Tokaamst, op dat, wat noch allens passeern warrd, ok wenn't in'n Oogenblick nich allto rosig utsüht för de Minschen.

Man wenn ick 'n Boom bün, denn katzt mi dat wenig. Ick kiek vun baven daal op de Lüüd un frei mi, wenn veele lütte Vagels ehr Nestern in mien Twiegen boot un an't Singen sünd. As Boom bün ick ja to wat nütt. Afsehen vun de Vagels, de bi mi Wahnung nehmt, spend ick bi Sünnschien Schatten un Schutz bi Regen för Minschen, de ünnerwegens sünd. Överdat bün ick ja ok good für de Balangs vun't Klima, dat wüllt wi nich vergeeten.

Man dat is noch nich allens! Noch lang nich. In'n Vergliek to de Minschen bün ick nämlich ok, wenn't gornich mehr geiht — also so to seggen nah mien Afleeven as Boom — noch to bruuken.

Ick stell mi vör, de Discher maakt ut mien Holt 'n Schapp. En Schapp mit Döören, un viellicht een, twee Schuufladen to'n Afsluten. Mag ok wesen, de Lüüd hangt Kledaasch in mi op, schöne Kleeder orr wat se sick later to de Tiet op't Liev treckt. Un Weeken vör Wihnachten versteekt se Geschenken in mien Schuufen. Mag ok wesen, en plietsche Slaumeier backt mit Kliester buten op mien Achtersiet, de nah de Wand hen steiht, Leevsbrefen an orr en Kumveert mit veel Geld, wat keen finnen dörf.
Baben op dat Schapp weer Platz för Reisekufferten orr Kisten un Kassen.

Ja, ick as en Schapp vun en vergahn Boom, viellicht Hoochglanz-poleert, dat weer wat, dat wörr mi gefullen! Un wenn de Lüüd mi later nich mehr as Schapp bruuken orr lieden möögt, dennso bringt se mi nah 'n Antikhöker orr Flohmarkt hen. Eensdags kümmt denn en Sammler vörbi un nimmt mi mit. So kann ick bi em denn ok noch en paar schöne Johren hebben.

Ok ganz schön: De Waschdisch is de Kompromiss ut Disch un Regal. Een Glück, Pisspött gifft dat hüüt ja nich mehr!

Kunn doch wesen, nich?

Orr ick stah as Schapp in en Köök mit Reaalen vull Geschirr ut Glas, Pozlaan un sünst wat. Orr mit Pütten un Pannen. — Eenergaal: Ick bin tomindst ünner Minschen.

Mag wesen, ut mien Holt warrd en Disch maakt, wo de Lüüd an eeten doot, fiert, Koarten speelt, de Snapsbuddel afstellt, Inkööpzettels schrievt orr argerlich mit de Fuust op haut. Mag ok wesen, se drievt dat en beeten wat duller, nahdat se "50 Shadows of Grey" lesen hebt. Holl ick allens ut.

Dorbi fallt mi in: Mien Holt kunn ja ok to en komodig Bett bruukt warrdn. Wat dor allens in passeern kann — vun Slapen mol afsehn — dat kann sick jeedeen sülvst utmalen.

Paar Stöhl weern woll ok ut mien groten Stamm rut to kriegen. Man bloots keen Schaukelstöhl, do warr ick küselig bi. Awer en Bank! Ja, en Bank för 'n Goarn. Dat weer schön. So stunn ick denn wedder buten in de Neegte vun mien Boom-Enkels.

Ganz nah baven in de Neegte vun mien Boomkollegen keem ick ok, wenn de Minschen mi bi't Huusboen verwennen wörrn, to'n Bispill as Dackstohl. Parkett, wo de Lüüd elken Dag op mi rümpetten wörrn, werr ick nich so geern. Denn leever Döören orr Finster. En smuck Boot ut mien Holt to maaken, dat is ok en feine Vörstellung. Dor kunn ick amenn noch richtig wat beleeven op hooge See.

Mast- un Schotbruch!

Ick wörr ok geern wat bi't Theoter maaken, as Kasper orr Marionett bi een Buukredner as Sascha Grammel. Dennso keemen de Lüüd, mi to sehn. Un keen hett en Ahnen, wat ut mi, den Boom vun eensmols, en lütt lebennig Quasselbüdel worrn is.

Mag wesen, mien Holt is so besünners, wat se dor en Vigelien ut maaken däen. Mit mien Klang kunnen de Muskant un ick de heele Welt erobern un de eentönig Musikindustrie opmischen. Dat weer doch mol wat!

Man, mi dücht, dat würklich ewige Leeven winkt mi as verleden Boom op en heel annert Rebeet: Ut mien Holt wörr Papeer maakt. Ick meen nich solk as "wisch un weg" orr sowat Minnhaftigt. Nee, ick denk an Papeer, wo heel besünnere Bööker op druckt warrd. Bööker, de de Minschen nich blots geern leest, sünnern ok geern in de Hand nehmt un dat Leeven dor in föhlt. En Leven, dat — wenn dat Book intressant noog is — ewig duuern kunn, bit dat amenn verfallt.

Denn is't aver ok good, mit mien tweetet Leeven as Boom. — En Frünnd, den ick wat vun mien Vörstellungen vertellt harr, grien övert heele Gesicht un meen: "Kunn ok wesen, du warrst man blots Füüerholt."
Keen Fantasie, solk Minschen!

3.12.17 De Överraschung

Tja, leeve Lüüd, so'n Wihnachtsmann is opletzt ok blots 'n Minsch, nich? Ick heff hier en Geschicht opschreven, de mi vör dree Johren passeert is — kunn aver ok güstern wesen hebben.

As wi noch uns Huus harrn, müssen wi in'n Harfst elkeen Dag de Bläder vun'n Börgerstieg fegen un later denn ok den Snee. Dorwegen leeten wi in düsse Tiet uns Gummistevel nah de Arbeit jümmer buten ünnert Vördack an de Huusdöör stahn.

An een vun de letzten Dagen in'n November pingel dat bi uns an de Huusdöör, un buten stunn en Kerl, so üm de dörtig, veertig Johr old, un sä so'n beten scheneerlich, he harr dor mol en Fraag...

„Fraagen köst nix“, munter ick em op, „un bieten doot wi hier ok nich.“
Erst later is mi dat ankaamen, wat dat eegens tehmlich lichtflünkig weer.

De frömde Kerl drucks erst 'n beten rüm. Denn keem he dormit rut: „Äh... de Gummistevel buten an de Dör...“ — wat he sick de sachs mol för eenen Dag utlehnen kunn.
Ick wörr niescheerig un munter em op, rintokaamen. As he den Duft vun de Pepernööt gewohr wöör, de to'n Afköhlen in de Köök stunnen, sä he: „Hmm, rüükt so as in mien Kinnertiet, wenn uns Oma to Wihnachten backt harr.“
Ick fröög em, wat he in de Köök villicht en Tass Koffi un een vun de Pepernööten probeern much.
He much.
Ick wunner mi hüüt noch över mien unbedacht Vertruun in enen afsluut frömden Minschen. Man dat gifft so Lüüd, dor kümmt een gornich op slechte Gedanken. So een weer düsse Kerl.

As wi dor so seeten, wull ick nu natürlich weten, wat dat mi de Gummistevel op sick harr.
„Kiekt Se“, verklaar he mi, „ick kann in en Koophuus 'n Bontje kriegen, den Wihnachtsmann to speelen. Examineert hebbt se mi al.“
„Woso examineert?“, fröög ick niescheerig.
Un denn vertell he, wat he op 15 Fragen över Wihnachten, Engeln, Märkens un sowat antern müss, ehrdat se em as Wihnachtsmann nehmen däen, un dat he vun all Kandidaten an'n besten afsneden harr.
„Is ja ok keen Wunner“, sä he stolt, „ick heff al veele Johren as Wihnachtsmann arbeidt, dat is sotoseggen mien Profeschoon.“
Dat intresseer mi, un ick sä: „Na ja – so'n Wihnachtsmann hett ja nu aver blots veer Weeken in't Johr wat to doon. Un wenn dat Se Ehr Profeschoon is, vun wat leevt Se denn in de övrige Tiet?“

Graad, as he antern wull, bimmel dat an de Huusdöör. Dörch de Köökengardin sehg ick en Fruu stahn mit'n Hümpel Koorten in de Hand. Ick wüß glieks Bescheed. In düsse Tiet kaamt jümmer Lüüd an de Döör, de wat verkööpen wullt, wat'n Wihnachten bruuken kunn – orr ok nich.
As ick de Döör opmaakt harr, höll mi de Frömde, as vermoodt, Wihnachtskoorten ünner de Nääs un vertell mi en lange truurige Geschicht.
Ick haal en beten Lüttgeld un sä, se kunn de Koorten annerworrns verkööpen, ick harr noch welk vun letzt Johr. De Fruu bedank sick un schuuf af.
In de Köök seet jümmer noch de Profi-Wihnachtsmann, un ick fröög em nu nochmol, wat he denn in de övrigen ölben Maanden möök, wenn keen Wihnachtsmann bruukt wöör.
He vertell, wat he in't Fröhjohr bi'n Rummel arbeiden dä, Luftballons un Loosen verkööpen un sowat. In de Sommertiet vertick he Iis an de Gören un pass in't Freebad op, dat keen an't Afsuupen weer. In de Harvsttiet geev dat denn so allerhand Arbeid bi'n Fasching, un denn keem ja de Wihnachtstiet, so as nu.
Dat gefull mi: wat en Minsch sick mit Saisonarbeit dörchsleit un nich eenfach bedeln orr klauen gung.
„Un wat hett dat denn nu mit de Gummisteveln vör uns Huusdöör to kriegen?“, wull ick weeten.
„Tjä“, sä de Wihnachtsprofi un keek daal op sien Fööt, „ick heff ja nu nix anners as düsse oolen witten Turnschoh, man ick krieg den Bontje blots, wenn ick swarte Stevel vörwiesen kann. Ick bruuk jem man blots eenen Dag, verstaht Se? Wenn ick den Bontje heff, dennso kann ick later driest mien Turnschoh antrecken un ünner den langen Mantel versteeken. Dat fallt gornich op.“

Ick mutt togeeven, wat de Kerl mi röhrt hett. He harr de Stevel ja ok stikum binacht mitgahn laaten kunnt. — Aver nee, he fröög. Kann'n gornich vermoden, wat solk Lüüd Anstand hebbt, nich?

Leeve Lüüd, Se ahnt nu al, wat kümmt? — Nix ahnt Se, dat kann ick Se vertellen!

Also, ick geev den Kerl mien Mann sien Stevel un sä, he schull jem man bit Wihnachten to sienen Deenst antrecken un later eenfach wedder buten an de Döör stellen.
Dat wull he geern doon, un he leet as Pand sien Turnschoh – orr wat dorvun noch övrig weer – torüch.
As he weg weer, gung ick in de Köök, mi 'n frischen Koffi to maaken. Dor full mi in, ick kunn den Wihnachtsmann ja gau en paar Pepernööten mi op'n Weg geven. As ick mit de Tüüt ut de Döör gung, sehg ick em wietaf an de Eck mit dat Fruunsminsch – de mit de Koorten – tosaamen lachen un ehr bi't Antrecken vun ehr Jack hölpen.

De Sack is vull — klaute Saken!

Ick gung wedder in't Huus. Een will ja nich stören...
Eerst nah en gewisse Tiet wörr ick gewohr, wat de Jack, de de Fruu dor an de Eck antrocken harr, mien Jack weer.
Un as ick nah de Stuuv rin gung, weer mien Handtasch ok nich mehr an ehren Platz – un ok an keenen annern.
Keen Ahnen, woneem dat so gau passeert is.

Un nu? To'n Achterranjachtern weer dat al veel to laat. Ick tro de beiden Gauners to, wat se villicht sogar en Auto harrn.

Sülvstreden arger ick mi över mien klaute Handtasch mit Geld un Papeeren un över mien verlustig gahn Jack. An'n mehrsten arger ick mi aver över mi sülvst, över mien dösig Truschulligkeit.

Wat sünd dat blots för Tieden, wo'n nich mol mehr den Wihnachtsmann övern Weg truun kann!

7.11.17 Besünnere Literatur

„Wenn een en Reis maakt, dennso kann he veel vertellen“, heet dat in en Gedicht vun Matthias Claudius. Dat weer dortomolen so un is ok hüüt nich anners. Dat Bemöten vun Minschen in dat wohre Leven kann keen Fernsehen orr sünstwat ersetten.

Kortens bün ick mit de Isenbahn vun Hamborg nah Lüneborg föhrt. Wi seeten mit veer Lüüd in een vun de ölleren Wagen, de noch afslaaten Afdeelen hebbt. Blangen mi seet en Ordensfru in swarte Kledaasch. Se weer an't Stricken, keek aver gornich op ehr Arbeit. Op de Knee harr se en Book mit'n mehrfarvigen Ümslag, dat se grad to lesen anfung.

Güntsiet vun uns seeten twee öllere Lüüd, ick denk mol, 'n Ehepaar. De Fru wiest op dat Book un seggt to de Ordensfru: „Ooch, seht de Bibels hüütigendags so hübsch bunt ut?“
De Mann wiest ehr lies torecht: „Frieda, laat doch!“ Em weer dat bannig scheneerlich. Aver Frida nich.
De swarte Daam kiekt op un grient so, as düsse Aart Minschen dat meist an sick hebbt, so... so... nahsichtig: „Nee, goode Fru, dat hier is keen Bibel, dat is ehrer sowat, wat'n Trivial-Literatur nöömt.“

Fragonard, Lesen Fru

„Trivial? Dörft Se denn sowat lesen, wat gornich fromm is?“, will ehr Gegenöver weeten.

De Nonn lacht: „Ja, wiss doch, dor gifft dat bi uns keen Vörschriften, dat mutt jedereen sülvst weeten, wat he deiht un wat he lett. Een mutt sien Doon blots mit sien eegen Geweten utmaaken, so as alle Lüüd.“
„Un... un wat is dat denn för en Book, wat Se dor an't Lesen sünd?“, wull Frieda nauer weeten.
De Ordensfru treckt de Schullern hoch: „Keen Ahnen. Dat leeg op düssen Platz, as ick insteegen bün. Dat hört mi gornich to.“
„Un dor hebbt Se dat eenfach so an sick nahmen?“, wunnert sick de nieschierige Olsch.
„Ick heff dat ja nich in mien Besitt nahmen, ick borg mi dat Book ja man blots
för'n Tiet ut.“
„Un Se weeten nich, wat dor in steiht?“, wunnert sick Frieda.
De öllerhaftige Mann schubbst sien Fru argerlich an: „Frieda, nu laat de fromme Fru doch in Roh!“

Aver nix dor, Frida will dat nau weeten un fraagt: „Föhrt Se noch wiet?“
„Nee, nee“, seggt de gedullige Strickfru, „an de tokaamen Statschon stieg ick al ut.“
„Oh“, meent Frieda, „wi möten noch en ganze Tiet föhren, bit dat wie bi uns Enkelkinner sünd. Dat duert! — Äh... nehmt Se egens dat frömde Book mit?“
„Nee, förwiß nich, dat hört mi ja gornich to, as ick al sä. Ick laat Se dat dor, dennso warrn Se ja gewohr, wat dor in steiht", anter de Ordensfru mit'n lütt Oogenplieren.
Nu weer de Oma doch 'n beten verlegen un meen: „Gottdochnee, so weer dat aver nu nich meent.“

Vun dor an weer Roh.

Ick will dat kort maaken: As de Ordensfru noch nich ganz utsteegen weer, grapsch sick de Oma dat Book un fung furts to lesen an.
Nah'n Wiel schüttkopp se: „Dor schull de Minsch noch an wat glööven, wenn al fromme Damens sowat Gewöhnlichet leest!“

Wat dat nu för en gewöhnlichet Book weer, heff ick nich rutkreegen. Ick müss ja ok al in Lüneborg rut.

8.10.17 Bööm versetten

De Ohlsdörper Karkhoff un ick, wie hebbt tosaamen en Geheemnis. Dat heet, wi haarn. Nu, wo ick dat hier opschriev, ist dat ja keen mehr. — Liekerveel...

Dat is woll so bummelig söss, söben Johr her, dor weer op dat anonyme Graff-Feld bi Kapell Twee een grote ole Boom so morsch worrdn, dat he sien Ästen afsmieten dä un vun Johr to Johr mehr un mehr tosaamen full. Amenn hebbt se em afsaagt un de Stubben utbuddelt. Jedereen kunn sehn, wat de ensmols stattliche Boom nich mehr to retten wesen weer.
Lange Tiet passeer dor gornix. Denn wörr dat Lock tomaakt un Gras över seiht.

As ick later mol wedder mit Frünnen op düsse Eck vun Ohlsdörp lang spazeer, wörr ick gewohr, wat in de Neegte — man nich an de sülvige Sted vun den olen Boom — en Partie op de Wisch mit veer Holtplöcken afstaaken weer. Sehg ganz so ut, as schull dor nu en niege Boom plant warrdn.
As ick den Platz nauer in Oogenschien nehm, düch mi, wat he dor aver gornich so passlich plazeert weer – ick meen, in'n Afstand to de anneren beiden Bööm blangenbi.

Annern Dag bün ick alleen nochmol hen: Nee, dat kann'n doch nich so laaten! Wat jümmer dor hensett warrd... eenfach in de Gegend? Ahn Geföhl un Schönheitssinn für de Landschop? Dat kunn ja woll nich angahn!

Mi leet dat keen Roh. Ick bün Dagen later in'n Halvdüüstern wedder hen un heff de Holtplöcken so versett, dat de niege Boom nu mit de annern beiden, de dor staht, akraat eenen schönen rechten Winkel bildt.
Jawoll, dat süht ut!
To'n Glück weer dat Weder an düssen Dag nich so, dat de Lüüd nah buten güngen, wenn se nich müssen. Mag wesen, anners harr mi en Spazeerer bi de Büx kregen un de Udls roopen.

Wat schall ick Se vertellen, leeve Lüüd: Waraffig hebbt se dor dree Weeken later en niegen lütten Eekboom hensett. Exaktemang op de Steed, de ick för em utsöökt harr.
Un dor steiht he nu, is anwussen un mit de Tiet sowat bi fiev, söss Meter hoch, wenn ok noch 'n beten spack. Jümmer wenn ick bi em vörbi kiek, plier ick em to, un mitünner bild ick mi in, he pliert trüüch.

So, un nu kann ick seggen, ick kann Bööm versetten un heff upto an de Schönheit vun unsen Ohlsdörper Karkhoff en lüürlütten Andeel.
Dat ist doch wat, nich?

24.9.17 Dat Ehrenamt

Een seggt ja jümmer „Tiet is Geld“. Vun beide Saaken hett mien Nahbersch nog, nahdat ehr Mann al siet Johren op Ohlsdörp liggt. Man se harr ehren Weg jümmer noch nich so richtig trüch in't lebennige Leven funnen.

Frünnen säen to ehr, se schull nu man nich jümmer nah achtern kieken un de Tiet dotslaan, sünners beter wat doon, annerlüüd to hölpen – to'n Bispill en Ehrenamt övernehmen. De Idee gefull ehr so good, dat se sick furts wat ut dat Internet rutsöcht harr, sick enerworrns vörstell un denn ok gau an de Arbeit keem: Utgeven vun Kledaasch an Flüchtlingen orr Lüüd, de dat nich so dick hebbt.

Dat maak se eenmol in de Week – dach ick. Man dor hett en Uhl seten! Se hett dat överhaupt blots een eenzig Mol maakt.

As ick ehr frög, woso se nun glieks wedder de Klotzen smeeten harr, meen se: „Den Stööv dor kann ja keen Minsch uthollen, un ick mit mien wackelige Bronschen al gornich.“
„Woso Stööv?“, wull ick weten, „de Saaken sünd doch all wuschen orr weern in de Reinigung.“
„Tjaaa“, meen se, „wenn se op't Enn dor hangt. Man wenn wi jem kriggt, sünd se bruukt, schietig un stinkt. Un denn mööten wi se eerstmol sorteeren to'n Waschen un Heelmaaken orr glieks wegsmieten. Wat glöövt Se, wat dat för'n Stööv maakt, wenn dat Tüüch all op eenen Hümpel smeeten warrd! Dat is nix för mi!“

Un nu? – Mien Nahbersch weer glieks achter wat Nieget ran: Eeten utgeven in en so nöömte Suppenköök. Gifft natürlich nich blots Supp dor.

As ick ehr nah'n Tietlang drööp un fröög, wo dat denn gung mit de Suppenköök, keek se mi an, as snack ick vun verleden 10 Johren. „Suppenköök? Dor bün ick doch al lang nich mehr...“

„Woso nich?“

„Weeten Se“, verklaar se mi, „dat is nu waraffig dat Allerletzt: De heele Kledaasch un dat Haar rüükt jümmer nah Eeten. Ok wenn ick wedder tohuus bün un mi ümtrocken heff. Dor nützt dat ok nix, de Saaken to lüften över Nacht op'n Balkon. Un ick kann ja nu nich elkeen Dag mien Haar waschen, vun de Kledaasch ganz to swiegen. Nee, nee, gaht Se mi doch af!“

„Un nu hebbt Se Ehr Wohltätigkeit ganz opgeven?“, wull ick weten.
Se grien mi an: „Nee, ick hölp nu junge Lüüd mit Migratschonsachtergrund bi de theoretischen Fragen to'n Föhrerschien. Maakt richtig Spaß!“

Na, denn...

Maanden later frög ick mien Nahbersch, wo ehr dat denn mit de jungen Föhrerschien-Aspiranten geiht.
„Ach dat...“, wunk se af, as weer dat en Ewigkeit her, „dat heff ick al lang opgeven. Weeten Se, de jungen Lüüd wüllt hüütigendags ja all nix mehr lehren.“
„Nanu“, wunner ick mi, „dat is doch de ehr eegen Vördeel. De wüllt doch nix gauer als Auto föhren.“

„Stellt Se sick mol vör“, sä mien Nahhölpersch tehmlich argerlich, „All dree junge Lüüd, wo ick mi so veel Möh mit geven harr, sünd bi de theoretische Pröfung dörchrasselt. Alle dree! – Ick snack doch nich gegen Windmöhlen an. Keen nich will, de hett al! Nee, ick arbeid nu in't Museum för Kunst un Gewerbe as Opsicht.“

„Oh, dat is ja en heel wichtige Opgav, op de wertvullen Saaken optopassen“, nickköpp ick un sinneer, wo lang dat woll goot gahn kunn.

Dat gung nich lang goot!

As mien Nahbersch so in ehr Eegenaart, mit Minschen ümtogahn, eenen Besööker trechtwies, de Saaken nich antofaaten, is de Kerl so luut un so füünsch worrdn, dat se Manschetten kreegen un ehr nieget Ehrenamt opstunns hensmeten harr.

Later sehg ick ehr denn mit'n witte Kapp un wild fuchteln as'n Verkehrsudl an'n Kantsteen stahn un de lütten Schoolkinner vun de eene op de annere Siet över de Straat bringen. Dat möök se – nich to gööven – meist dree Weeken lang. Man graad, as ick mi över ehr Utduur wunnern dä, weer se nich mehr dor. Nu stunn dor en junge Kerl.

Wat weer passeert?

Mien Oppassersch harr sick bi dat unbestännige Harfstweder op de Straat 'n aasige Verköhlung haalt un leeg nu stramm to Bett. Man se hett Dusel: Elkeen Dag kümmt en junge Fruu vun de Gemeende vörbi, ehr to hölpen, klaart ehr Bett op un bringt ehr wat to Eeten.
Ehrenamtlich – versteiht sick.

21.8.17 SOS an de Nordseeküst

De lütte Geschicht, de ick hier opschreven heff, hett wat mit Seenot to doon. Is dwors al lang her, kunn aver ok güstern wesen hebben.

Frünnen vun uns Öllern harrn en lütt Weekenendhuus bi St. Peter-Ording. Wenn se dor nich grad sülvst in wahnen däen, hebbt se uns anbaaden, in de Ferien orr wann jümmer wi wullen, uns dor för'n Tietlang vun de Stadtluft to verhaalen.

Un so weern wi denn oftins mol an de Nordsee, Vadder, Mudder un Gören.

Eensdags weer Hoochwater, un mien Süster, woll so bi söss orr söben Johr old un neeschierig as'n Katt, wull dat Speel nu nauer bekieken. Se trock sick de langen Gummistevel an un marscheer los. Dat Water weer orig wat hööger as sünst bi Floot, man mien Süster weer vör nix nich bang un güng ganz neeg ran.

Nee, nee, nich wat Se nu villicht denken – is nix passeert.

De ole Boomstump, de sünst ganz baben an'n Strand stünn, weer nu mitmol mit Water ümspöölt. Keek man blots 'n lütt Stück rut. Mien Süster trock nochmol die Gummistevel hoch un waadt dörch dat Water, hen nah den Boomstump. Deep kunn dat dor ja nich wesen, dat wüss se, de heele Pahl weer noch en orig Stück lütter as se.

As mien Süster ran keem, wörr se twee Müüs gewohr. De seeten op den Pahl un weern an't Bibbern – eensdeels woll för Angst, annerndeels wegen dat klööternatte Fell.

Mien Süster mit ehr weeket Hart wull de lütten Müüs ut Seenot retten un lang nah een vun jem hen. De beet aver glieks nah ehr.

Dat weer ja denn woll erstmol nix mit de Seenotrettung vun de Deerten. Man mien Süster geev nich op. Se gung weg un keem furts mit 'n paar Goarnhanschen ut'n Schuppen trüch. Denn greep se sick de beiden Müüs, pack jem in ehr Wullmütz, stebel trüch nah't Huus un sett se in'n Schuppen, fördat se erstmol drögen kunnen, as se meen.

As se ehr Beleevnis an'n Avend vertell, schüttkopp mien Vadder un sä: „Wat is dat? Dor fangt een Müüs un lett jem wedder loopen! Büst du mall, Deern? Dor mutt'n sick waraffig an'n Kopp faaten. Müüs sünd Schädlingen!“
„Ooch“, sä mien Süster so'n beten bedrüppelt, „de hebbt mi so truurigankeeken, dor kunn ick gor nich anners. Kunn jem ja nich versuupen laaten.“
„Müüs köönt swimmen“, sä uns Vadder, „de versuupt nich!“

Annern Morgen, as uns Vadder de Huusdöör opmöök, legen op de Trepp twee doode Müüs, un de Katt seet stolt blangenbi.

Mien Süster hett to'n Glück dor nix vun mitkreegen.

13.8.17 Fidi – leeve Jung

Oole Lüüd snackt ja oftins vun fröher. Dat liggt woll tövörst dor an, wat se in ehr latere Johren maandenlang nich soveel beleevt hebbt as 'n Kind an eenen Dag. Ick vertell nich so veel vun ehrgüstern, man mennigmol fallt mi op'n Stutz wat in, dat ick denn opschriev. So as nu.

Ja, oole Lüüd... Wat sünd eegens „Oole Lüüd“? Wo warrd dat an fastmaakt? An'n Kalenner? Dornah, wo se toweg sünd? An ehr Kledaasch? An griese Hoor? Orr doran, wat se allns 'n beten suttje maakt?

Wenn een noch de Zigarettenmarken „Overstolz, Eckstein, Golddollar“ un „Juno – dick und rund“ kennt, mag wesen, ok noch de orientalschen Marken „Attikah“ un „Muratti“, dennso is he würkich old – tomindst an Johren. So as ick.

Man ick wull eegens wat heel anners vertellen: Vun Fidi, den Papagei, de Hochdüütsch, Ingelsch un Platt snacken kunn.

Fidi weer een witte Kakadu un höör Lena Hinrichsen to, de Naversch güntsiet vun uns Grotöllern. Nu harr Fru Hinrichsen dat op de Bost un müss dree Weeken to Kur. Nahdat se rundüm fraagt harr, keen sick üm Fidi kümmern much, un överall Afseggen kreeg, erbarm sick mien Oma.

Een mutt weeten, wat Fidi so 'n richtige Röötertasch weer. Den heelen Dag weer he an't Fleiten, Kreihen, Singen und Snacken. Dat is ja för'n Oogenblick ganz lustig, man jümmer un jümmer un jümmer, dagdäglich, dat höllt keen Minsch ut – sünner Lena Hinrichsen.

Fru Hinrichsen un mien Oma weern sick eens worrdn, wat Fidi in Lenas Huus blieven schull. Mien Oma kreeg denn den Slötel, nah Fidi to kieken, em mit Water un Körner un wat he sünst noch bruuken dä, to versorgen. Se kunn mit Vagels ümgahn. Mien Grotöllern harrn to de Tiet sülvst 'n lütten gröönen Wellensittich. Matzi hett he heeten. De kunn ok een poor Wöör snacken, man nich so as Fidi. „Blaue Jungs, blaue Jungs vun de Waterkant“ weer een von Fidis leevste Leeder, de he mindstens teihnmol an'n Dag singen dä.

Nah'n Week fung Fidi an, sick de Feddern ut to rieten. Mien Oma maak sick künnig, un dorbi keem rut, wat Fidi sick langwiel.

Wat nu?

Güng nich anners: Fidi bruuk Sellschap. Un so haal uns Opa den Kakadu in den groten Käfig röver. Dor stunn he nu bi mien Grotöllern op de Veranda, harr Lüüd üm sick, un wörr mit de Tiet ok wedder kregel un vergnöögt. Un 'n Kumpel harr he ok: den lütten Wellensittich Matzi.

Dat weer üm de Tiet vun de grooten Sommerferien, un wi dree Kinner - mien Süster, uns Vedder un ick – verbröchten en Deel dorvun bi uns Grotöllern.
Dor keem uns dat Snackfatt vun Riesenvagel graad recht. Wi harrn dor orig Fiduz an un överleggten, wat wi em stikum een unverlöövt, unanstännig Word bibringen kunnen. Uns Wahl full op „Mors Mors“.
Seggt un doon. Sodraat keen vun de Grotöllern in de Neegte weer, säen wi to Fidi „Mors Mors“. Mehrstens anter he: „Fidi – leeve Jung“.
Uns Matzi legg den Kop scheef op de Siet as wull he seggen: Wat is hier eegens los?“

Wi Gören hebbt uns utmaalt, wat Fru Hinrichsen woll in Amidam fullen kunn, wenn ehr Fidi nu to ehr „Mors Mors“ sä. Man Fidi wull nich lehren, so dull as wi uns ok afmöht harrn.
Man good, denn wi Kinner hebbt dor ja gornich an dacht, wat man so'n Vagel dwors wat lehren, aver nich wedder afwennen kann.

Lena Hinrichsen harr de Kur achter sick, keem verhaalt mit'n groten Rüückbusch an un wull ehren Fidi afhaalen. Fidi weer rein ut de Tüüt, as he ehr gewohr wörr: „Fidi — leeve Jung“, kreih he woll teihnmol achternanner, floog op ehr Schuller un klei ehr mit'n Snabel in de Hoor.
Wi Kinner luuerten, wat passeeren wörr. Of Fidi villicht doch dat niege Wort...

Nix.

As Fru Hinrichsen nah dusend Dankeschöns mit ehren Fidi wedder aftrocken weer, sä uns Opa verlichtert to unsen lütten Wellensittich: „Na, Matzi, dor sünd wi aver froh, wat wi den Schreehals wedder los sünd, nich?“

Matzi legg den Kopp op de Siet un sä: „Mors Mors“.

23.7.17 Daagen gifft dat...

Ick keem kortens vun't Inkööpen mit'n vullen Büdel an'n Grönhööker vörbi, as mi en schöne Melon in't Oog full.
„De is ganz riep, junge Fru – garanteert!“, sä he un höll mi en afsneden Sück ünner de Näs.
Dat weer stickenwarm an düssen Dag, un dor keem mi de Melon ganz topass. Mit Möh un Not kreeg ick ehr noch man graad even so to böverst in mien Tasch.

Man dat keem, as ick mi dat eegens harr utreken kunnt: Nah en paar Schritten keem ick ut de Balangs, strukel so'n beten un batz, full de Melon ut mien Tasch. Waraffig: se weer riep! Se kuller nich eenfach de Straat lang, sünnern platz in veele Stücken to Matsch.

En Passant – so een vun den Slag, de morgens mit Essig görgelt – sä in 'n höhnischen Tungenslag to mi: „Tjäää, nu maakt Se den heelen Swiekraam man driest wedder weg!“
„Jaja“, sä ick un överlegg, wo ick dat an'n besten anstellen kunn: Den vullen Inkoopsbüdel afsetten mang all den Swienkraam? Nee! Orr 'n beten wieder vunaf, wat denn de Langfingers sick an mien Saaken bedeenen? Ok keen goode Idee. So huck ick mi denn, mit de vulle Tasch an'n linken Arm hangen, daal un sammel dat op, wat noch vun de Melon in Stücken övrig bleven weer.
Gottloff is bi't Bücken nich noch wat anners ut mienen Büdel rutfullen.

So, nu harr ick den Kliesterkraam in beide Hannen. Un nu? Wohen dormit?

To'n Glück wörr ick glieks neegbi en Kiosk gewohr, mit'n Papeerkorf butenvör.
In den Oogenblick, as ick dat backsige Tüüch dor loswarrdn wull, keem de Baas rutschschooten un wies mi trecht: „Dat hier is för mien Kunnen, för Iespapeer un sowat. Nich för Se Ehrn Swienkraam, goode Fru!“, böller he. „Dor achtern bi de Post is 'n Schietkassen för Lüüd as Se!“

Lüüd as ick? Wat schall dat denn heeten?

Ick denn af, Richtung Post. So weer ick den Kliesterkraam optenn los.
Man den grantigen Kerl vun vörhen nich. Liek achter mit bölk he: „Den Matschkraam op'n Börgerstieg dor achtern warrdn Se ja woll ok noch wegmaaken!“

Wat schull ick doon? Bün mit mien swore Tasch nah'n Kiosk trüch gahn un heff en Zeitung köfft to'n Opwischen. De dickst de ick finnen kunn.
Wat schall ick Se seggen: De gräsige Kerl stunn alwedder blangen mi un blaff: „Dat is ja weddermol typisch: To'n Schietkleien nehmt Se en utlännische Zeitung! Dat is pure Rassenhass, is dat! Dor bruukt 'n sick nich to wunndern, wenn't överall Krieg gifft!“

Oha! „Utlännische Zeitung? Ick heff dor gornich nau henkeeken“, versöök ick den Kerl to begööschen, insteed em to verklaaren, wat em dat afslut nix angeiht. Man ick weer in den Oogenblick so verbiestert...

So verbiestert, wat ick mienen vullen Inkoopsbüdel ut de Oogen verloren harr. Grad as ick dat gewohr wörr, keem de Kiosk-Mann achteranloopen: „Hier! Se hebbt Ehr Tasch bi mi stahn laten“, reep he un sett ehr merrn op de backsige Steed af, de ick noch nich mit de Zeitung reinwischt harr.
Man ick weer orig verlichtert un bedank mi vun Harten.

Mit vullkliestert Hannen vun kleevrige türkische Zeitungsknüdel gung ick denn nochmol mit mien ramponeerte Tasch nah'n Schietkassen bi de Post hen un entsorg den Smeerkraam.
Gottloff weer mien Oppasser nu nich ok noch achter ran sleeken, üm mi to bedüüden, wat Papeer in'n Container hört.

Daagen gifft dat...

9.7.17 Utverkoop

Hm, also düt kann blieven...

Fröher – ick meen ganz fröher, as de Welt noch halfwegs in Ordnung weer – heff ick jümmer dacht, so'n Utverkoop – Sommersale as nu – weer dorför maakt, wat de Lüüd sick nochmol för billig Geld mit lichte Kledaasch versorgen kunnen, denn de Sommer harr to de Utverkoopstiet ja man graad eerst anfungen.

Middewiel weet ick al lang, wat de Geschäftslüüd dat blots maaken, üm ehr Lagers leddig to kriegen un Platz to schaffen för de niegen Wintersaaken. – Mag ick in'n Oogenblick gornich an denken.

...aver dat mutt rut!

Dat kennt besünners wi Fruunslüüd ja vun uns Kleederschapp tohuus: Mit elken nieget Stück Tüüch warrd dat jümmer enger, bit dor dwors nich allens, as bi de Geschäften, man doch düt orr dat ruut mutt. Dat Entscheeden dor över, wat utsorteert warrd, is een vun de leegsten Opgaven, de'n to lösen hett. Dat kann een keen afnehmen. – Dor hebbt dat de Geschäften, Butiken un lüttere Shops eenfacher: Dor bestimmt de Kundschap, wat rut geiht un wat hangen blifft.

Nu gifft dat aver nich blots Sommer-Utverkoop för Kledaasch, sünnern ok för Möbels. Möbels un annerswat, wat mit de Johrstiet afsluut nix to doon hett!

Wat schall dat?

Bi de Betten mag dat graad noch angahn, de oolen Gestellen rut to smieten, üm Platz to schaffen för düsse wunnerboren Slaapsteden, „Boxspringbett“ nöömt. Ja, de Werbung will uns al en tietlang wiesmaaken, wat wi sülvst schuld dor an sünd, wenn wi an'n Morgen Wehdaag in de Knaaken hebbt, slaapt wi doch alltohoop in de verkehrten Puuchen. Un dat siet Johrenden.

Na, sowat ok!

Nu opeens bruuken wi, as de Prinzess op de Arft, en Barg Matratzen, in en klobige Kist överenanner stapelt. För de Spannlakens to wesseln bruukt wi 'n Kerl mit orig Knööf, anners kriegt wi dat Matratzen-Wunnerwark gornich hoch. De Milben köönt sick ok freien, se hebbt dat nu schön klamm un warm mang de dicken Polsters un köönt sick wunnerbor vermehren.

Utlüften vun de Betten, as uns Oma dat elk Fröhjohr maakt hett, is nich mehr. Insteed vun frische Luft warrd nu dat heele Bett mit solk chemisch Rüüktüüch vullpüstert, as uns dat jümmer in de TV-Werbung wiest warrd.

Weet Se al? Matratzen warrt in Schicht-Arbeit maakt!

Gah mi doch af!

Ick heff en Matratz, de kann ick ganz alleen je nah de Johrstiet ümwennen: In'n Sommer mit de glatte Siet, in de kölleren Maanden mit de wullen Siet nah baven. Un elk Fröhjohr stell ick ehr eenen Dag lang hochkant op'n Balkon in de Sünn.

Jaaa, Utverkoop! – Morgen gah ick mol kieken, wat dat in de Binnenstadt so allens an intressante Saaken gifft. Mag wesen, ok mol probeliggen op so'n niemodschet Boxspringbett. – Ick meen... blots mol so...

18.6.17 Höögere Gewalt

„Is dat nu nich truurig un ganz un gor schrecklich, dat mit dat groote Füer in London“, sä mien ole Nabersch Fru Engelhardt, as ick ehr ehrgüstern in de Grönanlaag bemöödt bün. „Un dat is ja de Schuld vun Minschenhand – nich Höögere Gewalt, so as bi'n Blitzschlag bi Gewitter“, sä se.

„Weeten Se, ick bün ja meist vör nix nich bang, gah in de Düüsternis dörch'n Park, wenn ick vun mien Fründin kaam, heff ok keen Angst vör grote Köters. Man wenn dat blitzt un donnert över mien Kopp, dor heff ick bannig Manschetten vör. Besünners to Huus in uns Seniorenheim, wo ick ja nu ganz baven direktemang ünnert Dack wahn. Wenn dat Unweder gifft, maak ick mi meist in de Büx. Dor bün ick keen Minsch mehr, ick schlotter mi sotoseggen de Kledaasch vun't Liev. Kann ick nix bi doon.

Wat nützt de schöne Utsicht vun de 5. Etaasch bi Sünnschien, wenn een dat Geföhl hett, dat bi Gewitter dat Dack övern Kopp to brennen anfangen kunn, nich? Dat weet doch elkeen Kind, wat de Blitz jümmer an de höögste Steed insleit. Dor finn ick ok binacht keen Roh nich. Bi't eerst Grummeln sitt ick oprecht in mien Bett. Un – eenergaal of dagsöver orr binacht – ick nehm jümmer mien Tähn rut, fördat ick mi nich mol för Schreck op de Tung bieten do. Mien Hals warrd ganz dröög, mien Hart is bannig in Gang un mi löppt dat hitt un kolt övern Rüüch. Is so.

Bün ick al to Bett, ehrer dat to Donnern anfangt, stah ick furts op, treck mi an un sett mi an mien lütten Disch. Dor heff ok jümmer en Talglicht praat, wenn villicht de Strom weg is un ick kann denn de Tallen op mien Handy nich sehn.
Ick bün ja en Kriegskind un op alle Katastrofen instellt. Dat is so in mi binnen.

In mien Vertiko is allens praat för den so nöömten Ernstfall: Kerzen, Rietsticken, en paar Leibnitz-Keksen, mien Tabletten, Melissengeist gegen de Opregung, en Paket Tempo un all sowat, wat'n in de Not gau tohand hebben schull. Dor heff ick ok mien Testament to liggen, aver nich de Sporbööker. De sünd ganz wo anners. Ja, un denn sünd dor ok noch de Papieren för de Verseekerung, Utwies, Pottmanee, de Chipkort för de AOK.

Ok so – ick meen, ahndat Gewitter is – bün ick op Eventualitäten instellt. Ick meen, wenn ick to'n Bispill op'n Stutz in de Klinik müss. Dorför heff ick jümmer en packte Tasch stahn mit frischet Ünnertüüch, Nachthemd un Waschtüüch. Un ganz ünnen in de Tasch 'n lütten Flachmann. – Ick drink ja eegens nix, man in de Klinik weet'n ja nienich, of de Dokters wat vertellt, dat een op'n Magen sleit. Un denn is dat good, wenn'n en Lütten dorbi hett. Kannst ja nich de Plegersch fragen, wat se villicht 'n Schnaps harr, nich?

Un wenn dat bi Gewitter nu in mien Wahnung inslaan schull un an't Brennen is, so as kortens in London, kann ick ja ok nich eerst mienen Plünnkraam tosaamensööken, ehrdat mi denn de Füerwehr mit'n lange Ladder haalt orr ick ut'n Finster op solk Sprungdook hoppen mutt. Nee, nee, »Bereit sein is allens« hett mien Opa al predigt.

Na good: Ick heff al mennigmol binacht ümsünst mit mien packte Tasch an'n Disch or op de Bettkant seeten un tööft, wat mi villicht de Füerwehr haalt. Fröhmorgens weer ick denn so kaputt, as harr ick de heele Nacht dörchdanzt – as fröher. Man dat is ja dat lüttere Övel.“

Ja, leeve Lüüd, dat sünd so de Ängsten vun mien Nahbersch, de sick op de Höögere Gewalt instellt hett.
Ick weet ja nich, wo Se dat geiht, man ick denk över sowat gornich nah.

8.6.17 Wohen mit den Fisch?

Kennt Se dat, leeve Lüüd: Dor kaamt Se so ganz suutje an'n Fischhöker vörbi un opeens kriegt Se solken Smack op wat, wo Se tovörst gornich an dacht hebbt? To'n Bispill frisch röökte Pepermakrelen orr sünstwat?

Mi is dat kortens so gahn. De Ansicht von Matjes in Sahnestipp hebbt
mi furts in den Laden dreeven. Mit twee Matjes un 'n ungedülligen Buuk bün ick gau nah Huus marscheert. Kunn de Tiet gor nich aftööven, bit ick mi en lecker Swartbrot mit Butter smeert un een vun de Fisch baben op leggt harr.
Wat för'n Genus! Kaviar is nix dorgegen...

...oder mit Braadkartüffel! Bild: Hartmut 910/Pixelio

Leidergotts is mi in de tokaamen Stünnen en beten grummelig in't Liev worrdn, un ok de heele Nacht weer ick nich goot toweeg. Ick will ja nich seggen, wat dat an den Fisch leegen hett, heff ja vörher dagsöver ok noch wat anners to mi nahmen. Nee, nee. Man op den tweeten Matjes harr ick nu annerndags keen Aftiet mehr. Nu leeg he in sien Sahnestipp in'n Köhlschapp. Eenen Dag, noch eenen Dag...

Ja – un nu? Wohen mit den Fisch?

Dat niegmodsche Wort för „loswarrdn“ heet „entsorgen“, man dat blifft, wat dat is: wegsmieten. Mit veele Saaken is dat ja eenfach. Man mit so'n Matjes in Sahnestipp? Kann'n ja nich mol even so in't Klo rünnerspöölen. Un ok nich in de Köök in'n Schietammer smieten. För Lüüd, de en eegen Huus hebbt, is dat keen groote Saak, se hebbt en geele Biotonn, wo de Fisch denn vör sick hen stinken kann, bit se an'n Kantsteen stellt un vun de Stadtreinigung utleert warrd. Man wat maakt een, de so as ik op de Etaasch wahnt?

Ick heff veele Ratslägen vun mien Frünnen kreegen, op welk Aart ick den Matjes entsorgen kunn. Man dor weer nix bi, wat verlööft is. Ton'n Bispill, den Fisch in en Plastiktüüt packen un in Annerlüüd ehren Breefkassen steeken. Orr in'n Büdel doon un in de U- orr S-Bahn „vergeeten“. Orr in'n Schietkorv vun en Gröönanlaag steeken. Een vun mien Frünnen meen, ick kunn den Büdel mit den Matjes doch bi'n Museumsbesöök an de Gardroov afgeven un later nich wedder... Se weten all.

"Wi seggt nich nee, man her mit den Fisch..."

Annere säen, ick schull den Fisch an'n Haaben orr enswors an de Elv op'n Poller leggen, de Möwen wöörn sick woll dor över hermaaken. Solten Matjes in Sahnestipp? För de Möwen? Ick weet nich...

Un överhaupt — de Lüüd, de mi denn dorbi gewohr wörrn, wullen mi woll fix wat vertellen. Gung viellicht an'n Avend, wenn se all bi de TV-Nahrichten sitten. Man avends sünd de Möwen ja nich mehr togang. Dor kümmt höchstens 'n Katt vörbi un freit sick. Aver so'n groten Ümweg maaken för so'n lütten Fisch. Ach nee.

Dor fallt mi just en lütt Döntje in, de ok mi't Fisch to doon hett:
En Assistent harr sick bi sien Perfesser en Book utlehnt. As de Perfesser dat Book trüchkreeg, weern de Sieden vull vun Fettplacken. Toerst weer he orig in de Brass. Denn besorg he sick 'n röökten Hering, schick em nah den Assistenten hen mit'n Zettel bi: „Anbei Ihr Lesezeichen, das Sie in meinem Buch vergessen haben.“

"Ik wöör dat ok freten...!"

Trüch to mienen Matjes in Sahnestipp. Se glööven ja gornich, leeve Lüüd, wat de in mien Frünnenkring noch för gediegene Utwegen wüssen. Man keen dorvun weer, as ick all sä, legal to bruuken. Ok nich de, in Düüstern den doden Fisch dörch de Ritzen vun en Gullydeckel in de Kanalisatschon swimmen to schicken.

Tjäää, wat nu? Bit hüüt tööft de Matjes in mien Deepköhlschapp op sien Tokumst. Un ick sinneer jümmer noch doröver: Wohen mit den Fisch?

Hebbt Se viellicht 'n Idee?

28.5.17 Nix to kieken

Ick heff hier 'n Geschicht opschreeven, de mi all vör twee Johren to Ohren kaamen is. Dat geiht um oole Lüüd ut mien verleeden Nahberschap: Henri un Bertha Detjens. Wat jem passeert is, geiht mi bit hüüt nich ut'n Kopp. Also:

Meist en Veddeljohrstiet stunn nu all dat Schild in Vörgoorn vun Henri und Bertha ehr Huus:

ZU VERKAUFEN
EINFAMILIENHAUS, 98qm WOHNFLÄCHE
VOLL UNTERKELLERT
1.000 qm GRUNDSTÜCK
FREI LIEFERBAR
BESICHTIGUNG NACH VEREINBARUNG
www.maklerneelsen-aue.de

Nix röög sick.

Henri un Bertha harrn Johrteihnten ehr heele Kröten tohoop schrappt, bit dat se dat lütt Huus schullenfree tohörn dä. Mit Henri sien Inkaamen bi de Bahn un Berthas Verdeenst as Verköpersch is jem dat mennigmol suuer nog worrdn. Nu, nah över 50 Johren, wullen se dat, wat se an Mark rinsteken harrn, an Euro wedder ruthaalen.

„Keen Problem“, harr de Makler seggt. Man dor hett woll en Uhl seeten...

As Henri eensdags ut'n Goorn keem un schnuuf, wat he dat Marachen buten nich mehr af kunn, un as dat Rieten in de Knaaken un de Wehdaag in de Knee jümmer leger wörrdn, meen he to Bertha, se schullen sick man för 'n Platz in een von de Seniorenheimen vörmarken laaten. Bertha stimm em mit Hartpuckern un Traanen in de Oogen to: „Wat mutt, dat mutt“.

Gauer as dacht, weer dat denn ok sowiet: Een Platz für twee Lüüd, de all de Güllen Hochtiet achter sick harrn, weer free wordn. Kinner harrn Bertha un Henri nich. So müss denn dat Huus, dat jem över en half Johrhunnert ehr Tohuus weer, frömde Hannen överlaaten warrdn. Un dat Geld vun den Verkööp däen se ok nödig bruuken för den niegen Platz in't Oolenhuus. Wat sick dat nu grootmuulig „Seniorenresidenz“ nöömt, ännert nix an dat, wat dat opletzt is: Endstatschon – tomindst, wat dat Wahnen angeiht.
Afscheed vun't sülvstbestimmte Leven, leeve Frünnen un Nahbers verlaaten. Keen eegen Goorn, keen eegen Blomen un Grööntüch. Nix, allens weg. —

Hart is dat een, Verstand dat anner, wat'n Minsch in de Wachtschaal to smieten hett. Un wat Bertha un Henri sick eens weern, as allermeist, dat stunn ja buten op dat groote Schild to lesen:

FREI LIEFERBAR.

Dat leeg nu Maanden trüch un bilütten wörr Henri hiddelig. He telefoneer nah den Makler. De keem, beöög dat Huus nochmol vun alle Kanten un sä: „So warrd dat nix. Se schullen man dat Huus 'n beten op Schick bringen.“
Henri verstunn nix: „Woso op Schick? Wat schall dat denn heeten? Dat Huus is afsluut in Ornung, dat Muurwark is knackdröög, dat Dack...“
Makler Neelsen legg em de Hand op de Schuller: „Dat weet ick, beste Mann. Ick meen, 'n beten wat renoveern – Farv un so. De Lüüd kööpt ja op't eerst mit de Oogen.“
Henri keem dat gornich topass: „Optletzt nu noch Geld rinstecken?“
„Tjä“, sä de Huusverkööper, „dat is as bin so'n Automaat, wenn'n nix rinsteken deiht, kümmt ok nix rut.“

Bertha weer glieks Füer un Flamm: „Ick kunn för de Straatensiet niege Gardinen neihen“, meen se. Man Henri wull dor glieks 'n P vörsetten: „Aver annere Tapeten backt wi nich an!“
Bilütten keem he aver doch to Insicht. Un denn gung allens ganz gau:
He haal sienen besten Frünnd mit de lange Ladder. De witscher dat höögere Muurwark achtern un vörn över, Henri op den lütten Tritt an de Sieden. Bertha pinsel Finsterrahmen un Döören an, un de hölten Tuun kreeg ok noch wat af.

So nah teihn Daagen Plackeree weer ut den lütten griesen Kassen en richtig Smuckstück worrdn un Bertha much gornich mehr an't Uttrecken denken.
Man de Verdrag mit dat Seniorenheim weer ja all fastmaakt.

Een Week later keem de Makler an't Huus: „Wat heff ick seggt? Wat heff ick seggt...!“
Henri geev to: „Jaaa, dat is woll 'n Ünnerscheed, gorkeen Verdoon. Man nu mööt wi erstmol wedder aftöven, wat dor bi rutkümmt.“

„Aftöven?“ Makler Neelsen triumpheer: „Töven is vörbi. Dat Huus is all verköfft! Verstaht Se: Verköfft! Un de Pries stimmt ok.“

„Dat kann nich angahn“, sä Bertha verdattert, „bi uns weer ja keen een in't Huus, üm allens to bekieken.“
„As ick segg“, meen de Demmler, „de Lüüd kööpt mit de Oogen!“
Henri gnatterich: „De Oogen, de Oogen... Wo sünd wi denn hier? Kannst doch keen Huus nah'n Oogenschien kööpen!“

Willem Neelsen bleev dorbi: „Woll, woll. Ick heff ja den Kerl, de sick för dat Objekt intresseer, eerstmol dat Video wiest, wat ick anfangs vun binnen un buten maakt harr. Dat harr em all good toseggt, man an mehrsten Smack funn he an den grooten Goorn.“
Bertha wunner sick: „Ach süh an. Ick dach jümmer, junge Lüüd wullen sick hüütgendags nich mehr so veel Puulkraam ophalsen. Dat freit mi nu aver.“

Ick will't kort maaken:
Dat Huus wörr gau op'n Prick betahlt. Bertha un Henri packten ehrn Husstand tohop un troken üm in ehr nieget Heim an't annere Enn vun de Stadt. Dor harrn se dat komodig, keen Sorgen, warme Stuuv, nog to eeten un to drinken un jümmer veel to Klöönen mit de annern Lüüd in't sölvige Öller.

Allens good. Orr?

Opmol harrn se nix mehr üm de Hannen un massig Tiet – ok to'n Gruuveln.
Besünners Bertha weer jümmer an't sinneeren: „Schull mi mol verlangen, wo uns Goorn nu utsüht.“
„Dat is nich mehr uns Goorn“, brummel Henri.
„Jaja, ick weet. Man wi kunnen doch mol...“ Bertha keem nich toenn.
„Wat? Du wullt doch amenn nich dor henjachtern“, schüttkopp Henri, „Du kennst doch allens. Dor gifft dat nix to kieken!“

Bertha leet sick nich afbringen. Eensdags möök se sick op'n Patt. Toerst mit'n Bus, denn to Foot. Weer nich wiet to loopen. Mit Hartpuckern bit an'n Hals bög se üm de Eck op ehr Huus to. Dorbi keem se so in't Küseln, dat se sick eerstmol an'n Lüchtenpahl fasthollen müss. Se kunn nich glööven, wat se sehg: En hooge hölten Plank weer an de Front vun ehrn Vörgoorn sett, un op en noch höögeret Schild stunn to lesen:

HIER ENTSTEHEN 6 KOMFORT-EIGENTUMSWOHNUNGEN
MIT JE 120 qm WOHNFLÄCHE...

Bertha sammel sick, gung nöger ran un plier mang de Tuunlatten dörch. Wat se gewohr wörr, weer en groote Kuhl. Dor mutt woll ehr lütt Smuckstück in versackt wesen.

As Bertha wedder trüch weeer, fröög Henri: „Na, wo weer't?“ Gau smeet Bertha ehr klööternatt weent Daschendook in'n Waschbüdel un sä: „Hest allwedder mol recht hatt, mien Henri: Dor geev dat rein gornix to kieken.“

21.5.17 „Respekt, wer's selber macht“

... so heet dat in de Werbung bi een vun de grooten Boomärkten. Ick wöör seggen: „Hölp di sülvst, anners hölpt di keen."

Na, wo hangt de Hamer? Schallt wi't jüm wiesen?

So'n Boomarkt weer ja bitlang en Paradees för Mannslüüd. Tomindst för de mehrsten. Ick segg „bitlang“, wildat ja nu ok Fruuns dor in togang sünd, nahdat se „50 Shades of Grey“ studeert hebbt un nah besünnert Speeltüüch söökt: Kabelbinners un anner Foltertüüch.
Mennigmol müss en aver ok als ganz normale Fruu nah'n Boomarkt, för wat ganz Normalet to finnen. En Schruuvendreiher to'n Bispill. Fröher hebbt se dor „Schruuventrecker“ to seggt.

Eenergaal. Wenn'n hüüt in't Huus wat to repareeren hett, wo keen düüre Handwarker för bruukt warrd, maakt een dat sülvst. Ok wi Fruunslüüd hebbt all lang spitz kreegen, wo dat geiht. Stammt de Saaken vun IKEA, denn is dat gau doon, dor gifft dat ja man blots 3 Sorten vun Schruuven: Inbus, Schlitz- orr Krüüzschruuven. Fardig.

Hett'n aver 'n individuellet Problem, sodenn warrt dat komplizeert, dor müss an besten en heele Schruuvendreihersatz her. Mit solk primitivet Ding as fröher kann'n hüüt nix mehr rieten... orr dreihen.

Wat maakt die Minsch, besünners de Fruunsminsch vun Welt: Geiht nah'n Boomarkt. Ick, in mien grenzenloset Vertroen, stell mi denn ok so föhlte twee Stünnen an den Info-Point an. As ick an de Reeg weer, sä de Berater, för mien Anliggen müss ick de Schruuven, wo dat üm geiht, mitbringen.

Tja, man de Schruuven steeken in de Wand mit dat Reol, wat ick just afschruuven wull, un woför ick nu ja graad den Schruuvendreiher bruuken dä.

„Ach so“, meen de Fachminsch denn, „deiht mi leed, dor kannn nich hölpen. Dor is woll nix bi to maaken.“ Wat, wat, wat? Nix bi to maaken?
„Na good“, anter ick, „wenn dor nix mehr to maaken is, treck ick mi to'n Starven trüch.“

Ick weet nich... is dat eegens normal, wenn'n in solk Oogenblick Gewaltfantasien hett, so as ick? Bi mi keemen de furts op, as ick 'n elektrischen Schruuvendreiher in Form vun en Pistol gewohr wörr.

Mag wesen, mit Androhn vun Gewalt köönt wi de Isenworen-Produzenten trüch op den oolen Padd bringen, un se stellt wedder de ganz primitiven, man praktischen Schlitz- orr Krüüzschruuven – mienswegen noch mit Flach- orr Linsenkopp – her. Dat mit de Pistol göll denn ja woll as'n Aart Notwehr.

Pozidrive- orr Torxschruuvendreiher schullen nich verlööft wesen. Ick bruuk ok keen mit Tweekomponenten-Gripp un 'n robuste Kling ut Chrom-Molybdän-Vanadium. Ick will ja keenen Panzer ut'n letzten Weltkrieg uteneen schruuven. Un bitlang weer ok keen heelt Handwarker-Set nödig för Saaken, de sick nich mol even gau mit'n Schruuvendreiher uteneen klütern leeten.

Orr ik dreih dörch!

Wenn't gornich anners geiht, kööp ick mi dat Hackebiel mit „Eschen-Kuhfuß-Stiel, ganz geschliffen, Kopf goldfarbig mit polierter Schneide“. Dat is nämlich graad in'n Pries rünnersett worrdn, heff ick sehn. Dormit gah ick denn mit'n füünschen Blick tokaamen Week nah'n Boomarkt hen. De güllen Kling mit'n beeten roote Farv an laat ick man bloots so'n gaaanz lüürlütt beten ut mien Handtasch kieken.

Schull mi doch mol verlangen, wat mi dor nich furts een hölpen kunn.

7.5.17 De Wunnerbloom

Fröher harrn wi achter uns Öllernhuus 'n lütten Goorn mit Appelbööm, twee
Suerkirschenbööm, Grööntüüch un Bloomen. Dorto en Stall mit dree Stuuvenhasen, 'n ingraven Holtbalje mit Water to'n Rümspaddeln för twee lütte Anten. In den oolen Schuppen weer allerhand Warktüüch to'n Klütern för de Grooten un nich verlöövt Rümhanteern för uns Kinner.

En richtig Kinnerparadees. Wi weern vun morrns bit avends buten, sodrat dat Weder goot weer. Meist den heelen Sommer. Un elken Dag geev dat wat anners to kieken, to'n Bispill, wenn de Suerkirschen to blöhen anfungen orr de Füerbohnen sick an dat Lattenwark vun unsen Tuun hochrangeln däen.

Ensdags sünd wi aver so een richtige botaansche Sensatschon in unsen Goorn wies worrdn, de wi bitlang noch nie nich vör Oogen kreegen harrn:
Ut de Eer keem en Grööngewäss mit'n fantastische Form un griesgröönet Blattwark an'n dicken Stengel. Keen vun uns Kinner hett dat Wunnerwark kennt, un de Grooten hebbt wi dorvun nix vertellt – dat weer uns Geheemnis.

De Plant wuss gau, un nah'n Tiet fung se ok noch to blöhen an: Wunnerbore Glocken, buten witt un binnen rot.
Wat dat woll is? Wi sinneerten: En Teestrunk? Koffiboom? Orr wat, wo later Appelsins an wassen doot?
In de drööge Tiet weern wi elken Dag mit de Geetkann bi dat Wunnerding togang un platzen meist vör Neeschier, wat dor woll bi rutkaamen wörr.

Bit... bit eensdags Lisa, de junge Köksch vun de Nahbers, övern Tuun keek. Wi wiesen ehr uns exotische Rarität un se sä dröög: „Dat is'n Kantüffel.“

Se müss dat ja weeten, se weer 'n Buurndeern ut Veerlannen.

23.4.17 Nahberslüüd...

...kann'n sick ja nich utsööken, as wi weeten.
Ick heff Sott hatt, mien türkische Nahbers weeren nette Lüüd: fründlich, trüchhollen un noothölpsch. Eegens bruukten se man blots 'n Huus in de Wintertiet. Vun Fröhjohr bit wiet in den Harfst speel sick dat heele Leven in jem ehrn Goorn af, vun morgens fröh bit in den laaten Avend — wenn't nich grad Schosterjungen plörr.

Good, de Minsch wennt sick an allens. Wenn dor blots nich jümmer düsse dudelige türkische Musik weer. Nich to'n Uthollen, segg ick Se! Dag för Dag dat sülvige Gedudel. Ick heff mol de Fruu fraagt, wat se nich ehr Musik en lütten Tick lieser... Se nickköpp fründlich, man passeert is nix. Mag ja wesen, dat weer gode Musik, wat se dor speelten, so as bi uns de Klassiker. Ick kann mi dor keen Ordeel över verlöven, ick heff nu mol keen osmanische Ohren.

Eens wunnerschönen Dags kunn ick mien Glück gornich faaten, as mien Nahbersch mi vertell, wat de heele Sippschaft nun unglücklicher Wies nah Düsseldorf flütten müss, wieldat ehr Mann dor en betere Arbeit funnen harr.

As ick sä, weern nette Lüüd, würklich.

Niege Nahbers, nieget Glück! Lütte Familie: Öllern, twee Gören — wunnerbor. Roh as in'n Heven. Mennigmol 'n beten Musik: Rock, Pop, Oldies. Ok mol Volksmusik af un an — allens in'n verhollen Ton.

"Schnell schreiten? Ha, dor kann ik mitholln! Links-zwo-drei!"

Man wat seggt Willem Busch: "Doch das Unglück schreitet schnell." Eens morgens, nee, dat weer meist noch Nachtslaapenstiet, dor wörr ick ut mien schönste Drömen reten: En Hahn kreih luuthals sien Kikerikiii in de Düsternis. Nich eenmol, nich tweemol... nee, jümmerto, bit dat hell wöör!
An Slaap weer nich mehr to denken. De Nacht weer rüm.

So güng dat vun dor an nu elk Nacht. An'n leevsten harr ick den Vagel de Gurgel ümdreiht, so as de annern Nahbers woll ok. Man sowat denkt een dusendmol, deiht dat aver nich.

Een lütte Zettel, anpinnt an en paar Bööm in uns Gegend, wo een sien utbüxte Katt söch, bröch mi op en Idee... Ick leed Höhnerfoder as'n Köder an uns Heck to de Nahbers. Dag för Dag. Elken Dag 'n Stück nöger op unsen Grund to, so dat de Hahn nu jümmer röver keem un sien Körner afhaal. Bilütten weer he ganz totrulich, so as ick mi dat wünscht harr. He lööt sick sogar anfaten.

"Ik heff dor ok wat to to seggen: Kikeriki!"

Nee, nee! Nich, wat Se nu amenn denken. In't Leven nich!

Eens avends, as de Nahbers ut weern, fung ick den Krakeeler in, sett em in mien Auto un föhr los. Ick harr dat Geföhl, de Hahn harr sogar Gefullen an de Tuur. He seet op de Lehn vun den Platz blangenan un keek mol nah links, mol nah rechts. Meist düch mi, he nickköpp sogar.

Ick wüß, wat de Lüüd vun so'n lütt Goorncenter in de Neegte nich blots Planten un Bloomen harrn, sünners ok 'n paar Höhner. Un dor bün ick hen: Autodöör op, Hahn rut, Autodöör to un gau wedder af.
Verlichtert, man doch mit'n beten slecht Geweeten föhr ick nah Huus. Ick tröst mi dormit, wat de Hahn ja nu woll mehr Fiduz mit de Höhner harr as alleen in Nahbers Goorn.

De tokaamen Nächten: Roh as in'n Paradies, bit hen to de helle Morgensünn.

As de Nahbersch mi en paar Dagen later vertell, wat ehr Hahn verswunnen weer, sä ick, se kunn doch mol 'n Zettel an'n Boom pinnen: "Hahn entlaufen." "...orr entflogen", sä se. Ick sett noch eenen babenop un grien: "...orr entführt".

"Wat seggst du?! Ik schiet di nocheens op de Terrass!"

"Dat ja woll nich", lach se un meen denn: "Egens bün ick ja ganz froh, dat de Vagel weg is."
"Kann ick mi denken", anter ick, "jümmer düt Kreien binacht."
"Och, dat is nich so leeg", meen se, as weer dat nix. "Nee, wi harrn uns Opa toseggt, wat wi för sienen Hahn sorgen wörrn, wenn he in'n Heim müss — de Opa, meen ick. Un kortens keem dat denn ja ok so. Man mit de Tiet wörr mi dat doch bannig towedder mit den Vagelmann: överall hett he de Bloomenbeeten opscharrt un dat Goornmöblemang vullkackt. — Dat is ja nu dörch'n glücklichen Ümstand vörbi."

Na, denn...

Ick denk mi, de heele Familie mutt woll 'n besünners fasten Slaap hebben, anners harr sick de Nahbersch doch tomindst 'n beten schaneert wegen dat luuthals Kreien binacht, nich?

9.4.17 Wat löppt de Tiet!

Wenn ick Minschen in mien Öller draap, de ick lang nich bemöödt bün, denk ick oftins: "Du leeve Tiet, wat is de schrumpelig worrdn. Kann doch woll nich wesen, wat ick mittlerwiel ok so utseh — orr?"

Mien Frünndin, de so üm un bi 30 Johr jünger is as ick, hett mi kortens wat vertellt, dor kann ick mi nu noch över höögen. — Se nich!
Ehr ole Tähndokter harr sien Praxis opgeven un privatiseer. Nu seet se dat eerst Mol bi den niegen Tähndokter in de frisch renoveerte Tööfstuuv. Allens modern un op Schick. An de Wand, wo fröher en bölken Hirsch to sehn weer, hung nu en Aart Diplom för enswat, wo de niege Dokter för uttekent worrdn is. Stunn allens nipp un nau to lesen, ok sien vulle Naam: Dr. Claas-Ove Pries.

Claas-Ove weer echt en coole Typ dormalen... un sooo blaae Ogen!

Mien Frünndin keem in't gruuveln: Claas-Ove Pries... Claas-Ove Pries... Bi düssen Naam rööter dat in ehrn Kopp, un nah'n Tiet güng ehr 'n Lücht op. Ehr keem opeens een smucke swarthaarige Jung mit wunnerschöne blaae Oogen in'n Sinn, mit den se nah School gahn weer un vör... tööf mol... vör 35 Johren Abitur maakt harr. Se kunn sick nu wedder god besinnen: alle Deerns weern achter em ran. Se ok. — Schull dat hier amenn...?

As se nu an de Rehg keem, stunn vör ehr een fründliche, man 'n beten öllerhaftige Kerl mit dünne griese Haar, griese Oogen un 'n runnen Rügg. Sien witte Kettel spann em övern Buuk.

"Nee", dach se, "dat kunn ja woll nich de sööte Jung vun dortomolen wesen. De hier weer doch veel to old." Man as lang as de Dokter bi ehr Tähn ant Klütern weer, spöker dat in ehrn Kopp rüm un leet ehr keen Roh.
Bi't Rutgahn frög se den Doktor, wat dat woll angahn kunn, dat he fröher op de Goethe-School wesen is un 1985 Abitur maakt harr.

"Ja, dat stimmt", sä he verwunnert, "man wo kaamt Se dor op?"

"Denn weern Se in mien Klass", sä mien Frünndin, "ick heff fröher Volkmann heeten. Köönt Se sick amenn op mi besinnen?"

"Nee, deit mi leed", anter de Dokter mit Beduuern, "wat hebbt Se denn för'n Fach ünnericht't?"

Mien Frünndin hett sick furts 'n annern Tähndokter sööcht.

2.4.17 Grootreinmaaken

Mien Oma schööf jümmer dat Möblemang vun de Wand, wenn se "gründlich" maaken dä, as se dat nööm, so as in't Fröhjohr. Un ick maak dat eegens ok hüüt noch so.

Toeerst mol de ole swore Kommood in de Slaapstuuv afrücken.
Ick meen, goot is se ja noch: keen Wormstich, keen nix, keen gornix, blots 'n beeten wackelig op de Been, as mennig Stück, dat in de Johren kaamen is. Man sünst...

Een paar Ringen hett se babenop, nich wussen Johrsringen in't Holt, nee: Ringen vun de Waterglöös, afstellt to'n Drinken binacht. Gottsleider nich jümmer an de sülvige Steed.

Wi kennt uns, de ole Kommood un ick, siet — ja, siet wann eegens?
Se stunn all bi mien Grotöllern in de goode Stuuv, fein poleert un jümmer püük in Schuss, sotoseggen dat beste Stück. Ick mag ehrn mittlerwiel so'n beten muffigen Röök, wenn ick de knarrigen Schuufen optreck, de klemmt un sluurt. Dat hört dor eenfach mit to.

Nostalgie hen, Antiquität her — ick wil ehr nu nich mehr hebben. Rut mit dat swore klobige Ding an de Fröhjohrsluft!

Keen will ehr?

Ick fröög Frünnen, Nahbers, Verwandten — nüms wull ehr: to klobig, to düster, to oldmoodsch... Dörchfullen!

Nu steiht se buten vör de Döör op de Straat an'n Kantsteen. Twee Jungs mit Knööf ut de Nahberschap hebbt ehr daalsleept. Praat för'n Sparrmüll.

Een beten leed deiht se mi ja nu doch, wo se dor so steiht. Heff meist 'n slecht Geweeten. Hölpt aver nix. — Lüüd kaamt vörbi, föhrt mit de Hand övert Holt, kiekt amüseert, schüttkoppt, gaht wieder. Een Köter heeft dat Been. — Nee, dat hett se nu nich verdeent!

Baben in de Slaapstuuv seh ick de veer dicken Dellen in'n Teppichbodden, wo graad noch de Kugelbeen vun Omas Kommood stunnen, de de över hunnnert Johr swore Last vun dat Möbelstück uthollen hebbt.

Op de Tapet is nu en helle Rechtkant mit'n griesen Rand to sehn — so, as wenn een 'n Bild vun de Wand afhangt harr, blots veel gröter. To groot! De heele Stuuv dücht mi opmaal so leddig. Gornich mehr vertroot, gornich mehr mien Stuuv.
Klor, ick kunn över de veer Bulen 'n lütten Teppich leggen un de Wand mit den hellen Placken överwitschern. Man dat blifft frömd.

Lüüd ut uns Huus fraagt mi, wat denn nu mit de Kommood dor buten vör de Döör passeeren schall. "Ganz eenfach", anter ick, "ick heff mit de Lüüd vun de Stadtreinigung telefoneert, un de haalt dat Ding vundag noch af."
"Vundag?", frögen se mi mit'n unglöövsch Grientje, "wennehr hebbt Se denn dor anroopen?"
"Ja, ehrgüstern", anter ick, "de säen, se keemen an'n 12. lang un nehmen dat Ding denn mit."
"An'n 12. April? Goode Fruu", säen se in solk Tonfall, as snackten se mit een, de nich ganz klaar in'n Kopp is. "Goode Fruu, eerstmol: Vundag is de 13., nich de 12.! Un opto: Glöövt Se doch man nich, wat de bi de Stadtreinigung so gau in de Puuschen kaamt un vun eenen Dag op den annern Gerümpel afhaalt. Gifft ja gornich! De hebbt förwiß den 12. Mai meent — fröhstens!"

Ach, du leeve Tiet! So lang schall dat Gerümpel, as de Lüüd mien Kommood nöömt, an'n Kantsteen stahn? Veer Weeken lang? Bi Dag un Nacht? Wind un Weder un vörbiloopen Köters? — Nienich!

Ick gah daal, kiek mi nochmol so'n beten twiefelmödig dat bejohrte Stück mit de wackeligen Kugelbeen, de knarrigen Schuufen un de Waterringen op de Polituur an. As ick dor so an't Sinneeren bün, kaamt opeens twee junge Kerls vörbi...

Wat schall ick lang snacken... Nu steiht dat klobige, vun mi so minnachten ankeeken Stück wedder op sienen oolen Platz, baben in mien Slappstuuv, un ick bün richtig verlichtert!
Besünners, nahdat een vun de jungen Hölpers to mi sä: "Oma, dor hest du aver richtig Sott hatt: so'n schönet Möbel to retten, wat annerlüüd eenfach an'n Kantsteen afstellt hebbt. Kannst Di över freien."

Dat do ick nu ok.

23.3.17 Flüchtige Botschaften

Kennt wi ja all, leeve Lüüd: De Autos mit'n Spruch an't Finster. Ick meen nich de mit Reklaam, so as "Hilfe für Senioren" orr sowat. Nee, ick meen Lüüd, de an't Finster schrievt, wo över se sick freien — mehrstens tomindst — so as "Baby on Board", orr "Abi 2016".

In'n eersten Schridd: Baby ankünnigen!

To'n Bispill hier: Op en lütt Hutschefidel, wat de besten Johren all lang achter sick harr — dat kunn'n sehn — stunn: "Sponsored by Opa". Opa hett förwiss sien letzte Kröten tosaamenkratzt, üm för sien Enkelin orr Enkel de lütte Klöterkist to köpen. Mag ok ween, de hett em vörher sülvst tohört un nu juckelt dat junge Minsch dormit nah de Arbeit orr nah de Uni. Wüllt wi em wünschen, wat de leeve Opa af un an ok noch 'n beten Sprit-Geld spendeert!

Dat ingelsche "Just married" is nich mehr faken an de Achterschieven vun Autos to lesen. De mehrsten jungen Lüüd wüllt hütigendags ja meist nich mehr freen.
Man an dat Hutschefidel vun en Goarn- un Bloomenladen in mien Neegte stunn: "Wi sünd Swiegeröllern" — op Platt! Klar, wat mi dat gefullen hett. Aver wat hett dat to bedüden? Sünd se froh, wat se ehr Dochter orr ehrn Söhn endlich ünnern Hoot kregen hebbt? Orr hööpt se nu op Nahwuss? Freit se sick viellicht ok, wat se nu 'n Minschen mehr to'n Arbeiten in ehrn Familienbedreev hebbt? — Solk Spruch kann ja veel bedüden.
Kunn ja ok ween, wat Dochter orr Söhn all bannig lang op den richtigen Partner tööft hett, so dat de Öllern bilütten all 'n beten nervöös worrdn sünd.

Schridd twee: Alberne Babynaams op Sünnenschutz drucken laten!

Op en annere Autoschiev heff ick achtern lesen: "Noch nicht bezahlt und schon kaputt". Oha! Hier mutt woll een orig in de Brass wesen hebben, wenn he sowat op sien Auto schrievt, nich? Den Naam vun de asiatische Firma ehr Maandagsproduktschon will ich leever verswiegen.

Kortens weern twee Kerls — in't beste Öller, as'n so seggt — bi ehr Auto an't Putzen un dorbi jümmer an't Rümalvern un Gnickern. As se later an mi vörbifohren sünd, kunn ick op de blanke Rückschiev lesen: "Öllern 2017". Ick mutt togeeven, dat hett mi doch 'n beten in't Gruuveln bröcht...

Tja, so is dat, leeve Lüüd, de Welt is vull vun Geschichten, een mutt blots richtig henkieken.

Ick bün nu an't Överleggen, wat ick an mien Auto schrieven kunn. Viellicht: "Abitur Anno Negenteinhunnertdunnemols"? Man leever nich, mag wesen, amenn nehmt se mi den Föhrerschien weg.

...oder so!

12.3.17 Dor geihst an'n Stock

Ick heff all fröher mol wat över mien entfernte Nahbersch Rosi Engelhard vertellt. Se is sowat bi 80 Johr old un wahnt in de Neegte in en Seniorenresidenz, as dat heet. Meist elken Dag bi godet Weder spazeert se mit ehren Rollator bi uns dörch de Gröönanlagen. Wenn se mi ansichtig warrd, denn winkt se mi ran op'n lütten Klöönsnack. So weer dat ok ehrgüstern. Fruu Engelhard hett jümmer wat to vertellen un ick hör ehr geern to, wat se so beleeft orr över wat se sick 'n Kopp maakt.

As ick ehr dreep, harr se blots 'n Spazeerstock – Gehhilfe nöömt'n dat ja woll, wenn'n unfründlich is. Ick wunner mi un frei mi, wat se nu ja woll wedder beter op de Been weer as letzt. Se klaar mi op:

„Nee, den Rollboy nehm ick man ja blots, wenn ick bi'n Supermarkt inkööpen gah, fördat ick nich mehr so swor drägen kann. Anners kann ick sogaar sünner Stock loopen, man dat is mi denn doch to lichtflünkig. Kunn wesen ick full hen un kann denn nich wedder hoch. Nee, nee! Un mit solk Stock kann'n sick ja bi Not ok wehren, nich? Ick meen, wenn een dor so'n frömde Kerl to neeg an de Plünnen kümmt, orr grote freche Jungs Undöög maakt, hölpt de, jem in Schach to hollen.

Weeten Se, dat mit de verscheeden Stöcken is ja so'n Saak. Meist en Weetenschap: Lüüd mit twee Stöcken, dat sünd to'n Bispill düsse nordischen Wackler orr wo de sick nöömt. De maakt Sport dormit. Dat find ick vaagelich. Keen geiht denn woll mit'n Stock, wenn dat nich nöödig is. Un denn glieks mit twee... Na ja. Dat gifft övermöödige Minschen. —

Normalerwies is dat ja so: Wenn een mit'n Stock geiht un de is ut Holt, weeten alle Lüüd bescheed, wat de Person nich mehr so goot to Foot is un dorwegen Hölp för sien Been bruukt. Mien Frünndin to'n Bispill hett wat mit ehr linket Knee. De Dokter sä, dat weeren „Verschleiß-Erscheinungen“. Dor glööv ick ja nu nich an, dennso müss se in dat rechte Knee ja ok Wehdag hebben. Hett se aver nich! Un ehr Been sünd doch beide liek old. De Dokters weeten ok nich allens, un wenn se mit ehr Latien an't End sünd, dennso vertellen se een sünstwat. De meenen jümmer, wenn en Minsch old is, is'n ok tüdelig in'n Kopp un kann nich een un een tohoopreken.

Man ick wull ja noch wat vun de verscheeden Stöcken seggen. Also bi en normalen hölten Handstock, erkennt'n glieks, wo de för bruukt warrd. Is so'n Stock aver witt orr sülvern, dennso is dat mehrstens en Blindenstock. Wenn man so eenen Minschen bemöödt, schull man hölpen, wenn't, nödig is.

Nu weer ick kortens mol an de Sünn. Weeten Se, den Dag, as dat buten so schön weer. Heff mi denn in de Neegte op en Bank sett. Nah'n Oogenblick keem dor en ganz junge Fruu an mit so'n sülvernen Stock inne Hand. Man solk geele Armbinn mit swarte Punkten op harr se nich. Kann'n ok verstaahn. So'n junge Deern orr Fruu is ja ok op ehr Utsehn bedacht, nich? Ok wenn se sülvst nich kieken kann, weet se doch, wat de annern ehr sehn.

Ick sä to ehr, se schull sick man 'n Oogenblick blangen mi op de Bank setten. Un dat dä se ok, ahn överhaupt unseeker to wesen. Se funn gieks nau den Platz an mien Siet, ehrer ick överhaupt ingriepen kunn.
As wi dor so an't Klöönen sünd – weeten Se, ick heff nix seggt vunwegen, wat ick mitkregen heff, dat se blind is. Maakt'n ja nich. Is al so truurig noog. Also, as wi dor so sitten, kraamt de Fruu ut ehr Tasch en Handy vöör, maakt dat an't Enn vun ehren Blindenstock fast un streckt den eenen Arm dormit ganz wiet na vörn vun sick weg.

Denn stunn se optmol gau op, sä: „'n schönen Dag noch!“ un schuuf den sülvernen Sticken so tosaamen, dat he ganz lütt weer un in ehr Tasch passen dä. Köönt Se dat nu glööven? Ick dach later, amenn weer se gornich blind.
Dat is doch de Hohn, is dat ja, wo oole Lüüd hüütigendags rinleggt warrdn!“

As ick Fruu Engelhard bedüüdt heff, wat ehr junge Bekanntschap woll en Foto vun sick un ehr maakt harr, un wat de Sülversticken keen Blindenstock, sünners so'n Aart Stativ weer, meen se: „Ach so... Jaaa, dor heff ick wat över lesen. Denn weer dat ja woll sowat, wat de jungen Lüüd op Ingelsch „Blind Date“ nöömen.“

Tja, leeve Lüüd, nu weeten Se, woso ick gern mol mit mien Nahbersch Fruu Engelhard snack.

26.2.17 Akustik

Jaaaa, nu steiht se dor, groot un düüer, uns Erbphilharmonie. An dat Boowark mutt ick mi erst noch wennen. Allen vöran dat Dack! För mi süht dat ut as Wäsch op de Lien. Wenn mien Oma fröher buten in'n Goarn de Bettlaakens un Dischdööker ophangt hett, dennso stell se dor jümmer grote hölten Stützen ünner de Lien, fördat se mit dat swore natte Tüüch nich so dull dörchhangt. Seht Se, un so dücht mi ok dat Dack vun de Elphi. — Ansichtssaak.

Eegens schullen wi nu blangenbi Musik hören: "Die Unvollendete" vun Schubert, denn so richtig fardig is dat Konzerthuus ja nu doch nich. Dat is as bi alle niegen Saaken, Hüüs, Autos, Reetschappen orr verleevde Paaren: Een markt erst in Gebruuk, wat se richtig funkscheneert orr nich.

Intressant is t. B. de Saak mit den Chor. Se hebbt nu rutfunnen, wat dat beter weer, wenn de Sängers nich vör, sünnern ganz achter dat Orchester stünnen. De Klang keem denn erst richtig to'n Drägen, heet dat. Na schön. As lang, as de Kondakter nich mittenmang dat Publikum stahn mutt, wieldat dat ok beter is, mag't ja noch angahn. Schull mi mol verlangen, wat sick in de tokaamen Tied, wenn de Konzertsaal so richtig in Gebruuk is, noch so allens ruutstellt, wat'n beeter maaken kunn — orr ok nich, wieldat dat to laat is.

Ick kann mi sobiso nich vörstellen, wat de Akustik jümmer liek good is, eenergaal, of dor 2.100 Besööker in den Saal sitten orr blots 200. Mag wesen, de Verantwortlichen sünd dorvun utgahn, wat dat Huus jümmer vull is. Utverköfft op Johrenden. De böversten Kulturlüüd hier in Hamborg sünd ja för ehren Optimismus bekennt, siet se anfungen hebbt, de Elphi to boen.

So ganz blangenbi fallt mi dor en lüttet Beleevnis in: En beten entfernt wahnen Nahbers harrn sick en düüre Musikanlaag günnt. Vun Bang un Olufsen. Schull ja de Rolls Royce ünner de Ünnerhollungselektronik wesen. (Ick heff dor dwors annere Erfohrungen mit: Wi harrn mol en Fernseher vun jem. Sehg dull ut, smuck un modern, en heelet Prachtstück; weer aver meist mehr bi'n Reparatuur-Service as bi uns tohuus. Dat weer so in de 70er Johren. Wi lehrt ja all to mit de Tiet un mit de Johren.)

Also mien Nahbers wullen nu ok in Tokumst de Musik vull geneeten köönen un bestellten denn en namhaften japaanschen Akustiker in ehr Villa.

Dat heet ja, wat de Asiaten besünners feine Ohren hebben schullt. Wenn ick mi jem ehr Musik anhör, kann ick dat meist nich glööven. Un de Klaveeren, de se boot... Na, laaten wi dat.

He keem un keek sick de Lokalität erstmol an; gung dörch dat heele groote Huus un meen denn, de för de Musik in't Oog faaten Ruum weer nich de allerbest. De Slaapstuuv weer veel beter för de Akustik. — Dat gung de Opdraggevers nu aver doch 'n Stück to wiet un dat bleev bi den vörsehen Ruum, ok wenn de Asiaat dat Muul trook.

Na ja... He sä denn, toerst müss dat Möbelmang ut de Stuuv rut, fördat he den richtigen Stand vun de Anlag rutfinnen kunn.
As he nah en paar Daagen wedderkeem, stunn allens op'n Flur, as he dat hebben wull: Dat Böökerschapp, de Biedermeier-Kommood, de Polsterstöhl un ok dat smucke Arvstück, de lütte poleerte Mahagoni-Disch. Allens! De Perser weer ok tosaamenrullt un lehn buten an de Wand.

Bang & Olufsen harrn pünktlich leevert, un so stunn de heele Anlaag meern in dat tokaamen Musikzimmer.

De japaansche Musikexpert gung to Wark un schuuf de Saaken op dat feine Parkett hen un her, wat dat man so sluuren dä. Denn verlang he nah en hölten Stohl. De wöör gau ut de Köök haalt. He sett sik mol hier, mol dor, mal in de eene Eck, mol in de Mitt, mol an't Finster, mol in de Neegte vun de Döör daal un luuster. As he nah Stünnen de perfekten Steden för allens funnen harr un nah sien Meenen fardig weer, reep he stolt de Familje to'n Probehören rin. De stunnen denn alle veer an de Dör un luusterten vull Spannung nah de Musik — mol Stereo-, mol Quadrofon, mol mit'n gewaltigen Ruum-, mol mit'n verhollen Kammerton-Klang.

Se weern alltosaamen baff, wat'n doch ut so en Anlaag ruthaalen kann, wenn een an't Wark is, de dor wat vun versteiht. Se freiten sick as dull un kunnen gornich aftööven, sick dat in de Stuuv bi wunnerbore Musik kommodig to maaken mit ehr Akustik-Wunnerwark.

Nu weern se bi't Överleggen, wo se dat Möbelmang an'n besten platzeeren schullen, un fröögen den Akustiker nah sein Meenen.
De smeet blots kort 'n minnachtigen Blick op de Saaken un sä: "Keller!"

Ja, een kann eben nich allens hebben.

Wüllt wi mol hööpen, leeve Lüüd, wat dat mit de Elbphilharmonie nich so geiht un wat de Klappstöhl mit den griesen Wullbetooch an den Platz blieven köönt, wo se fastschruuvt worrdn sünd.

10.2.17 Doch mit des Geschickes Mächten...

So hett Schiller all seggt. Hebbt wi ja in de School lehrt, wo't wiedergeiht. Un dor kann ick vundag ok wat to bidrägen:

As ick ehrgüstern nah de Tähndoktersch müss, hett sick mi dor wat in'n Weg stellt, orr seggt wi beter: sett, wo afsluut keen mit reken kann. — As ick mien Garaaschendöör opmaak un trüchwards mit mien Auto rutföhren wull, sehg ick in'n letzten Momang twüschen de Steen vun uns Kiesweg wat Gries-Bruunet hucken. Sehg toerst ut as'n Hümpel vun 'n Muulwarp. Man wo schull dat woll gahn bi düssen deepfroren Grund?
Nee, dat weer — een glöövt da ja nich — dat weer en Hoppetuuz. Waraffig! Keen vun de Poggen — nee, en dicke Verwandte vun jem: eine Kröte, as de Hoochdüütschen seggt.

So'n Hoppetuuz schall ja Glück bringen, warrd seggt.

Fröher keem in de Summertiet jümmer mol so'n Poggüüz, as'n ok nöömt warrd, bi uns vörbi un seet denn blangen de Regentonn, weer aver ok meist gau wedder verswunnen, ehrer man ehr so richtig gewohr wörr. Aver merrn in'n Winter? Heff ick ja noch nie nich höört.

Schall ja Glück bringen, so'n Hoppetuuz, warrd seggt.

So, un nu seet mien Glücksbringer nau op de Spoor vun't rechte Achterrad vun mien Auto. To'n Utbögen bi't Rutföhren is dor keen Platz.
Ick heff denn erstmol versöökt, ehr weg to schüüchen, so mit Roopen, Fleiten, Hannenwedeln un Puusten.

Nix.

Dennso nehm ick 'n ole Zeitung ut mienen Kofferruum, knitter un ruschel över ehren Kopp rüm un strakel ehr dormit sacht övern Rüüch. Ick dach, se wöör nu furts weghoppen, för Schreck orr wieldat ehr dat unkomodig weer. Nich an to denken! — Ja, wat nu?

Ick gung wedder in't Huus un haal 'n lütten Pott lukewarm Water — weer ja koolt buten — un geet ehr dat so'n beten övern Rüüch. Toeerst röög se sick nich vun'n Placken, man graad as ick mi daalbückt harr, to kieken, wat se överhaupt leevt, möök dat klobige Veech eenen Riesensatz un hoppt mi meist merrn in't Gesicht.
Ick heff mi dorbi so verfehrt, wat ick mi den heelen Rest vun dat Water över de Büx gaaten heff.
Hölp nix, ick müss denn ja nochmol rin un mi ümtrecken.
Un de Tiet leep un leep...

As ick wedder rut nah mien Garaasch keem, weer de Hoppetuuz narrms mehr to sehn. Gottloff! Eerst as ick in mien Auto instiegen wull, tro ick meist mien Oogen nich: Dor seet de dicke Hoppetuuz doch waraffig nu in de Garaasch, ganz dicht bi dat linke Vörderrad.

Nah de Tähndoktersch bün ick an düssen Dag nich mehr kaamen. De hett ehr Praxis nämlich an Wohldrand in Duvenstedt, dor wo keen Bahn un keen Bus henföhrt. Un ick wahn an't anner End vun Hamborg. Un mit'n Taxi hen un trüüch — nee, dat weer mi denn doch to düer.

Ünner uns: Een is ja ok froh, wenn'n den Termin bi'n Tähndokter noch en beten wat rutschuufen kann, nich?

So heff ick denn telefoneert un seggt, mien Auto weer ünnerwegens unverwohrens stahnbleven un ick kunn nich mehr wieder. Dor hebbt se mi beduurt un ick harr en richtig slecht Geweeten.
Man de Geschicht mit de Hoppetuuz harrn se mi ja sobiso nich glöövt.

Wat optletzt ut dat anhangliche Deert worrdn is, kann ick nich seggen. Ick heff mien Nahber Bescheed seggt, un de hett sick denn dor üm kümmert.

8.1.17 Wesseln un Verwesseln

Wenn een hüütigendags to de Aapentiet vun de Geschäften in de Innenstadt föhrt, mutt'n tehmlich eventüürlustig wesen. Un wenn een denn noch glöövt, he funn enerworrns 'n Platz, wo'n sien Auto afstellen kunn – an'n Kantsteen orr so, as vör 30 Johren –, de is en Holtkopp.

Ick weer so'n Holtkopp.

Nah en Halfstünnstiet Rümkurveree dwars dörch Hamborg föhr ick denn optletzt in een vun de groten Parkhüüs merrn in de Stadt. Bannig düer, wüss ick, man wat schull ick maaken? Dat Parkhuus weer in de Ferdinandstraat.
Op de tweete Etaasch haar ick all Sott: Een föhr grad weg un ick harr 'n feinen Platz: Nr. 246. Dat is en Nummer, de kann sick meist de gröttste Dummbüdel marken: de 2 is för de Etaasch, de 46 för den Stellplatz – twee-veer-söss. Un noch wat to'n Marken: Mien Auto weer dat veerte blangen de griese Dörchgangsdöör nah'n Fohrstohl. Beter geiht dat ja woll nich!

As ick gau mien Besorgen maakt harr, gung ich trüch to mien Hutschefidel, Platz 2-4-6 in de tweete Etaasch. Aver eerstmol nah den Kassenautomaten.
15 Euro will he hebben. 15 Euro?! – Ick weer woll doch 'n beten langer rümbummelt as dacht. Gifft ja ok veel to kieken. Ick stopp dor also en 10-€-Schien in un 5 enkelte 1-€-Stücken. Ick weet, wat Automaten nich so gern Geldschiens möögt, man dat hier harr funktscheneert.

Ick rop nah de tweete Etaasch, wo ick mi wunner, wat de griese Dör, de ick mi markt harr, nu mitnmaal gröön weer. Ick haar mienen oolen Hoot verwetten kunnt, wat de vörher gries weer.
Eendont.
Un wo is mien Auto?
Op Platz 246 stunn en Wagen – man de weer rot! Mien Auto is pickenswart.
Ick sinneer: Viellicht is op düsse tweete Etaasch noch'n Döör op de annere Siet. Is ja tehmlich wietleftig, dat allens dor. Ick denn röver. Nix!
In mienen Kopp fung dat an to rötern: Schull en Langfinger...? Ach nee, dat Auto is ja all bummelig 10 Johr old... Oder? Ick meen, dat süht ja noch ganz püük ut.
Un wat nu? Ick keek nochmol nah: 2-4-6, so as ick mi dat markt harr.

Glöövt Se mi, leeve Lüüd, dat is en aasig Geföhl, wenn'n dor so batz op'n Stutz dorsteiht, ahn Auto un ahn irgendeen Idee.

Ick wedder daal nah den Ingang. Dor stunn ick nu... To'n Glück keemen dree junge Lüüd an. De mööt mien dumm Gesicht glieks gewohr woorn sien, denn se frögen fründlich, wat se mi hölpen kunnen. Ick vertell jem de Geschicht. Een vun de Jungs keek op mienen Parkschien un grien: „Se sünd in dat verkehrte Parkhuus, gode Fru. Dat hier is A und Se mööten nah Parkhuus B, dwars röver op de annere Straatensiet." Dor schallst nu op kaamen!

Gottloff, allens weer richtig: De griese Döör in'n tweeten Stock un mien Auto op den Platz 246.

Verlichtert föhr ick daal nah de Utfohrt un schööf mienen Parkschien in den Schlitz. – Nix passeer. – Doch: De Parkschien keem wedder rut un de Automaat sä to mi: „Ihre Parkzeit ist überschritten. Bitte nachzahlen.“ Woso dat denn? Ick harr doch man grad 15 €... De Automaat sä nochmol: „Ihre Parkzeit...“ – Dat heet, utstiegen un nochmol wat berappen.
Utstiegen? Wo schall dat gahn? Ick weer ja ganz dicht an den Posten mit den Schlitz ranföhrt, so dat ick man graad mit den Parkschien henlangen kunn. –– Optletzt bün ick denn över den Schalthebel op de Biföhrersiet rutkraapen. Achter mi tuuten as wild de anneren Tövers. – Hölp nix. Ick dwars röver nah den Kassenautomaaten blangenbi un schuuv mienen 20-€-Schien rin. Mien Lüttgeld harr ick ja all in den annern Automaaten smeeten.

As dat is an so eenen verdwarsten Dag: De Automaat spütt den Schien wedder ut. Ok dat noch! Un nu? – Aha, dor weer so'n rote Drücker, de „Notrufknopf“. Un dor mell sick ok glieks Een un sä: „Mmmlmmmrabnkmsmblamulm.“
„Wie bitte?“
Datsülvige nochmol. Nix to verstahn, so as op'n Bahnhoff.

Grad as ick dat nochmol probeeren wull, stunn en Kerl achter mi un sä: „Ick heff Se all op mienen Monitor sehn. Ehrer Se den Laden hier nu noch länger ophollen, stiegt Se erstmol in Ehren Rolls Royce, Madam.“
Denn nähm he 'n Slötel ut sien Tasch un maak de Schrank op.

„Annermol mehr Lüttgeld insteeken, junge Fru“, sä he.

Ick harr dor noch gern wat to seggt, man ick heff mi dat verkneepen. Een schull ja keen slaapen Köters opwecken, nich?

18.12.16 Dat Geweeten

Ick weer woll so üm de 4 orr 5 Johr old. Energaal: Ick glöövt noch an den Wiehnachtsmann.
Mien heelet Denken in de Vörwiehnachtstiet dreih sick üm eenen Poppenwagen, de ick mi so vun Harten wünschen dä. Man dat weer nich blots irgendeen. Nee, dat weer de schönste vun de Welt, de ick je to Oogen kreegen harr.

Bild: Pixelio, © kaemte

En Deern in uns Straat har solk ut Peddigrohr flochten Smuckstück in Witt. Nau so eenen harr ick för mien Leeven gern hatt. Keen Ahnen, wat de Wagen düer weer orr nich. Dat heff ick erst veel later spitz kreegen, as de Lüüd säen: „Oh, en Käthe-Kruse-Poppenwagen!“
As seggt, dat wüß ick nich, ick wüß man blots, wat mi keen annern gefullen dä.

Mien Öllern wunken af: Wo schull dat denn gahn? Mit 4 Kinner? Wi weern förwiß keen arme Lüüd, man uns wörr all bitieden bibröcht, wat man bescheeden to wesen hett.

In dat Johr weer dat so afmaakt, dat wi bi uns Grotöllern fiern wullen. Endlich weer't so wiet. Wiehnachtsavend weer dor. De Wiehnachtsmann keem... Nee, nee, dat weer nich uns Opa. De seet blangen den Dannenboom. Uns Vadder keem, as jümmer, later. Dat kennten wi all.

Wi Kinner nehmen Opstellung un hebbt denn uns Gedichten butenkopps opseggt. Ick keem toletzt an de Reeg, weer ja de Lüttst, man ick weer vör Opregen gornich recht bi de Saak. Tosamen sungen hebbt wi ok noch. Denn kreegen wi endlich unse Geschenken: Mien Broder kreeg en Dampmaschin, för de ick mi veel mehr intresseer as he: Dat een mit hitt Water un Damp wat in de Gang setten kunn, dat weer för mi so'n Aart Wunner. Mien öllste Süster kreeg en Vigelin, de se sick so dull wünscht harr. Mien annere Süster kreeg... tööf mol... ja, Slittschoh kreeg se. Un ick? Ick kreeg en lütte nüdliche Babypopp, wo ick mi ok över freien dä, man dat weer ja nich dat, wo mien Lengen un Hööpen nah weer. Poppen harr ick ja all.

As de Wiehnachtsmann gungen weer, full mi opens in't Oog, wat he sienen Sack vergeeten harr. Ick achter ran, dörch de Köök nah de Deel hen – un dor sehg ick em: He harr mien Moder in'n Arm un de beiden küssen sick! Eenmol, nochmol – op de Snuut! Ick harr bannig Hartpuckern un full ja woll meist in Amidam! Ick heff mi denn liesen wegsleeken.

Later keem mien Vadder in sienen besten Antog fröhlich in de Stuuv un schööf eenen – nee, he schööf den wunnerbaren Poppenwagen, de ick mi so vun Harten wünscht harr, vör sick her!
Ick weet nich – in den Momang kunn ick mi gornich so dull freien, as dat eegens wesen schull bi so en Geschenk! Ick harr jümmer dat Bild in mienen lütten Kopp, wat uns Moder sick vun den Wiehnachtsmann harr küssen laaten! Op de Snuut!
Schull ick dat nu mienen Vadder vertellen? Nee, verpetzen, heff ick vun de Gröteren lehrt, deiht 'n nich. Op de annere Hand: man küsst ja ok keenen wildfrömden Kerl – Wiehnachtsmann hen, Wiehnachtsmann her.

Kort: Ick fröög mien grote Süster, un de lach luuthals: „Hest du denn nich markt, wat de Wiehnachtsmann uns Vadder weer?“
Harr ick nich. Un ehrlich: hölpen dä mi dat ok nich so recht wat. Ick wüß nu, ick harr dwors en troschullige Moder, aver nu keenen Wiehnachtsmann mehr.

11.12.16 An de Nees rümföhrt

En frisch verleevde Kerl wull sien Hartensleevste to Wiehnachten en ganz speziellet Geschenk maaken. He wüss ok all, wat dat wesen schull: Rüükwater! Aver he harr keen Ahnen, wat ehr gefallen kunn. — Man denn keem he op en plietsche Idee, as he dach: He nehm ehren lütten Kööter mit to'n Inkööpen. As wi weten, hebbt düsse Veerbeeners ja 'n ganz besünners fiene Nees.

In de Parfümeree spröh em de nette Verkööpersch eenen Duft nah den annern op'n Stremel Papeer to'n Proberüüken. De Hund snupper un snief un müss ok mol pruuschen – aver sünst... Nix röög sick. So gung dat en ganze Tiet lang. Doch op eens fung he an to bellen un wedel mit'n Steert as dull.

Aha, dat weer dat Teken! De junge Kerl mit de Spendeerbüxen kööpte denn ok dat düüre Rüükwater un frei sick, dat Richtige funnen to hebben.

Wiehnachten keem, un dormit ok de schöne Bescheerung, as'n so seggt.
Ick will dat kort maaken: Dat Rüükwater weer utrekent dat, wat den jungen Verleevten sien Vörgänger de Fruu jümmer schenkt harr, ehrer he de Nees vun ehr vull harr un loopen güng.

Tja, as wi weeten: De Hund is de beste Frünnd vun uns Minschen, man he hett sien eegen Nees.

4.12.16 Kinnermund – nich to'n Höögen

Bi uns üm de Eck wahnt en Jung, rüm 10 Johr old, de maakt sick so sien Gedanken över düt un dat, un snackt mit mi dor över. Mag wesen, wieldat em sünst meist keen een toluustert.

As vör een paar Johren Papst Benedikt de Klotzen smeeten harr un nich mehr Papst wesen wull, dor fröög he mi, wat denn nu mit den Hilligen Stohl passeeren wörr: wat he den mitnehmen dörf, orr wat de verköfft warrd orr in en Museum kümmt. Un wat de niege Papst nu 'n Hilligen Stohl nah sien Wünschen kriegt: en annere Farv, en annere Fasson, wat komodiger orr so.

Nu is Finlay – so heet de Jung – ja een paar Johr öller worrdn, man he sinneert jümmer noch. Kortens snack he mit mi över de Flüchtlingen, de he „Frömde“ nöömt. He meent:

„Frömde sünd Lüüd, de later kaamen sünd as wi: in uns Land, uns Stadt, uns Gegend, uns Straaten un ok in uns Geschäften. De Frömden weeten aver nich so richtig, wat se eegens bi uns wullen. De eenen wüllt so leeven as wi, de annern wüllt afsluut nich so leeven as wi. Dor kann sick ja keen een 'n Riemel op maaken.

Hm, so'n Uniform seht welk Lüüd aver ok nich so geern!

Man dor sünd se sick wedder eens: All wulln Arbeit, all wulln 'n Wahnung, so as ganz normale Inwahners.
De Kerls ünner jem is nich to troen: Se wüllt uns Deerns freen, orr se wüllt jem blots anfaaten, aver nich freen, wat noch veel leeger is.

Frömd wesen, dat is en Tostand, de een nie nich wedder gootmaaken kann. Siet eenerwegens in de Welt rümballert un allens tohoop schaaten warrd, gifft dat överall Frömde, de nah uns flücht't sünd. Dat is nu ja all över twee Johren so, un mehrstens sünd se gornich mehr recht to erkennen, wieldat se sick as normale Lüüd tarnt.

Ick funn dat veel beter, wenn se so'n Aart Uniform anharrn. Ick meen as Teeken för jedeen Land, wo se herkaamt: en bestimmten Hoot orr Mütz, 'n bestimmte Jack, 'n bestimmte Büx orr 'n besünnert Halsdook un sowat.
Dennso weeten wi glieks, woan wi sünd, mit welk Minschen wi dat to doon hebbt, un köönt uns utsööken, keen wi mal to'n Koffi orr to'n Wihnachtsfier inlaaden könnt – ick meen... ok wegen den Glooven.“

Sowiet de 10 Johr oole Hamborger Nahbersjung.

Tja, leeve Lüüd, mi dücht, dor gifft dat noch veel optoklaarn: in de Schoolen, in de Medien, in de Karken, in de Familien – un in uns Harten.

27.11.16 De Sternen löögen nie!

Glööven do ick dor ja nich an, man lesen do ick dat liekers. Ick snack vun mien Horoskop. Ick much doch ganz gern weeten, wat de Sternen in de Tokumst so för mi praat hebbt. Dor mutt ick mi doch 'n beten op instellen köönen, wat mi dat eene glückt un dat annere in de Büx geiht, nich?

Nee, nee, ernst nehm ick dat förwiß nich. Dat mehrst, wat in de bunten Bläder un in de Zeitung steiht, is ja sobiso Tüünkraam. Weeten wi ja. Man – dat kunn aver doch mol indraapen.

Kortens seet ick, as öftins in de letzte Tiet, in de Tööfstuuv bi'n Tähndokter.
Dor seet mang de anneren Lüüd ok en junge Fruu, de schreev un schreev wat mit de Hand op'n Block, keek af un an in en lütt Book, överlegg kort un schreev denn wieder. En Breef weer dat woll nich, dat kunn'n sehn.

Wo wi beiden later alleen weern, weer ick an't Vermoden, se studeer ja woll, un ick bewunner ehr, wat se sogaar noch bi't Tööven op den Dokter so flietig weer. Se lach mi an un verklaar mi, wat se dwors studeeren dä; dat, wat se hier möök, harr aver gornix dormit to kriegen. Nee, sä se to mi, se müß sick blangenbi en beten Geld verdeenen, un so schreev se denn elk en Week Horoskopen för en Huusfruuenmagazin.

„Wat, dor verstaht Se wat vun?“, wunner ick mi, „studeert Se amenn Astrologie?“
„Nee“, grien se, „to dat, wat ick hier maak, hört nich veel to, man blots en beten Fantasie.“

Astrologin bi de Arbeit? Ha!

Blots en beten Fantasie?
Ick dach jümmer, Horoskopen wörrn utrekent, un dat weer en heel komplizeerte Saak! Dor bruukt'n mehr as blots dat grote Eenmaleen för. Ick dach bitlang, dat mit de Sternteken weer en richtige Weetenschap!

Nu weet ick: Dat, wat dor över in't Blatt steiht, is tomindst keen hooge Kunst.

Duuert nich mehr lang, un dat Johr is toenn. Un wi köönt bald överall lesen, wat de Sternen för de Löwen, Stieren, Widdern, Fischen orr för de Jungfruuns un all de anneren Teken tokaamen Johr praat hebbt. Dat kunn ja heel nützlich ween, wenn een dat bitieden weet, nich?

Man so richtig kaam ick dormit nich trecht. Kiekt Se mol: Nu gifft dat ja Zwillingen, Jungfruuen, Watermänner un wat sünst noch. Un Minschen, de ünner een vun de twölf Sternteken kortens erst op de Welt kaamen sünd. Also Kinner. Op de annere Siet gifft dat aver ok Lüüd mit dat sülvige Sternteken, de all an de achtig Johr un öller sünd.
So, un wenn de Sternen nu all jem tohoop ton Bispill wiede Reisen vörut seggt, orr wat se nu endlich ehr grote Leev bemööt, orr wat se in ehr Geschäften vöran kaamt, mehr Geld in de Knipp hebbt — all sowat, denn kann dor doch wat nich stimmen. Ok wenn dat jümmer heet: De Sternen löögen nich.

Wat schall ick nu dorvun hollen?

Ick heff lesen, tokaamen Johr schullen de „Fischen“, so as ick een bün, glieks de eersten Weeken bannig veel Glück hebben. Un överhaupt: allens schall so gahn, as de Lüüd ünner düt Teken sick dat wünscht.

Schull mi mol verlangen, wenn dat nich stimmt! Denn glööv ick överhaupt nix mehr. Gornix! Ook nich heemlich! Gah mi doch an'n Maand!

Wenn dor aver nu doch wat vun stimmen schull, dennso hett dat viellicht gornix mit de Sternen to kriegen.
Wat meent Se?

13.11.16 Pass op: Möör!

Weeten Se, wat möör is?
Seeker weten Se dat. Op hoochdüütsch seggt se „mürbe“ orr „zerbrechlich“ dorto.

Ick weer woll so üm de söß Johr old, dor kreeg ick mien eerst grootet Fohrrad. Dat harr holten Klötzen op de Pedalen schruuft, fördat ick mit mien korte Been dor överhaupt anlangen kunn. Un de Sattel weer mit so'n Aart Rohrwinkel nah vörn sett.
Ick kunn man grad so över de Lenkstang kieken, man ick suus modig dörch de Gegend — ahn Stützröder. De geev dat dortomalen noch gor nich.

Eensdags seggt mien Oma to mi, ick schull man gau mol nah'n Bäcker hen un Möörkeksen besorgen. Ick suus los as de Wind. De Bäcker wohrschu mi un sä, ick schull op'n Weg
nah Huus ganz ganz vörsichtig wee'n mit de Keksen, de heeten ja nich ümsünst „Möörgebäck“. Mien Oma harr dor nix vun seggt.

Na, good.

Ick nöhm mi dat to Harten un klemm mi de Papeertüüt mit de Keksen, de ja nich veel weegen dä, mang de Tähn. Mi dücht, dor weern se seeker.

Nee, nee – nich, wat Se nu denken...
Allens gung goot. Sülvst de ümbaagen Kant vun de Tüüt, de vun mien Spütt all meist dörchweekt weer, hett hollen.

As ick nu stolt ant Huus keem un mien Oma de Keksen geev, lööv se mi düchtig, schütt dat Backwark op en groot hölten Brett un möök jem mit'n Nudelholt kort un kleen.

Ick verstunn de Welt nich mehr.

„Dat warrd de Böön för en lecker Keeskooken“, verklaar se mi.

Över den Klookschieter vun Bäcker heff ick mi later argert. Dat weet ick noch hüüt.

6.11.16 Omas Breef

Mien leev Enkelkind,

du büst noch gor nich op de Welt un kriggst all 'n Breef, en Breef vun mi, dien Oma. Bloots noch en paar Dagen, denn is dat sowiet. Kann dat meist nich mehr aftööven, un in mien groote Vörfreid strick ick di nu en warme Mütz. Dat Knüttenschall ja beroligen. Eegens kann ick gornich so richtig stricken. Heff dat mol in de School lehrt, in de Handarbeitsstünn, man dat is lang her. Un nu versöök ick dat wedder – strick in de Maschen mien Gedanken mit in knütt sotoseggen 'n Faden twischen di un mi.

Ick wull besünners schöne Wull besorgen, öko un so. Heff ick ok funnen, man över de Verkööpersch heff ick mi höögt. Se sä doch waraffig, de Wull stamm ut ökologischen Anbo. "Anbo"! Vun Schaap hett se woll noch nie nich wat höört. Wi beiden warrdn later noch tosaamen doröver lachen, mien Lütten.

As Farv heff ick so'n düüster Blaag utsöökt, wildat dien Öllern en Geheemnis dorvun maakt, wat du nu en Deern oder en Jung büst. Schall en Överraschung wesen. Düsse Farv hier is ja en ganz spezielle norddüütsche Klöör. Passt jümmer.

Is ja ok nich so wichtig.

Vun groot Bedüüden is, wat du gesund un kregel op de Welt kümmst un orig kreihst bi dien Geburt. Denn kräftige Lungen bruukt'n in't Leeven för'n heel lange Puust op düsse unrolige Welt.

Bi't Stricken gifft dat rechte un linke Maschen un gediegen Verstrickungen dormit. So as in de Politik. Bi't Häkeln gifft dat opto noch Luftmaschen.
Ok as bi de Politik.

Dien Mudder sä mol, wenn du een Deern warrst, schullst du mit tweeten Vörnaam „Hammonia“ heeten, fördat jedeenen weet, dat du in de schönste Stadt vun de Welt, in Hamborg boren worrdn büst.
Ick weet nich, ick heff dor so mien Bedenken, wat de Lüüd viellicht en „r“ un en „k“ dortwischen mengeleert, un denn büst du opeens nix wieder as an Quetschkommod. „Harmonika“ — wo hört sick dat denn an! Ick glööv, dat schullen dien Öllern doch noch en paar mol överslaapen. Sünst misch ick mi ja nie nich in jem ehr Saaken in, man dütmol... Mennigmol dücht mi, de Mamas un Papas denkt gor nich dor över nah, wat se ehr Kind andoon, wenn se jem en gediegen Vörnaam geevt, blots wieldat de in'n Oogenblick graad anseggt, also modern is.

Na ja, dat is de ehr Saak. Ick meen man blots.

Omas, de stricken, sünd vundag meist nich mehr to finnen. Överhaupt sünd de Omas hüütigendags nich mehr dat, wat se mol weeren, un all gornich, as se jümmer noch in veele Kinnerbööker beschreeven warrdn. De Omas hüüt hebbt ehren eegen Kopp mit eegen Gedanken un doon mehrstens dat, wat jem Spaaß maakt un nich, wat Opa meent, so as fröher.

Dien Opa weer en leeve Minsch. He is leidergotts nich mehr bi uns, man ick glööv, he hett dat dor, wo he nu is, moi.

Ach, du leeve Tiet: nu heff ick ünnen, dree Reegen fröher een vun de Maschen överslaan. Dor is nu en lütt Lock. Maakt nix, ick laat dat eenfach so. Dat mag mi later an de Gedanken vun hüüt erinnern. Schöne Gedanken. Un blangenbi... so'n lüttet Lock kann'n ja ok nah achtern dreihen, wo't nich opfallt.

Vun dien annere Grotöllern, dien Papa sien Öllern weet ick man blots, wat dien Opa mit en annere Fruu as dien Oma övern Diek gahn is un dien Oma nu alleen op Mallorca wahnt. Of se di ok wat stricken wörr?
Ick glööv, se weet gornix vun di.
Dat sünd ja ok Saaken, över de du di keenen Kopp to maaken bruukst. Mag wesen, dat kümmt di later an.

Foto Bertram Botsch

Op di tööft erstmol en wunnerbore Kinnerwelt, en unendliche Töwer-Goarn, in den allens bunt, opreegend un schön is. Elkeen Dag, elkeenen Oogenblick. Du warrst op witte Wolken dörch de Luft sweven, op'n Kopp stahn, Sandkooken backen, en Luftslot boen, di schietig maaken, natte Fööt kriegen, twintig mol henfallen un eenuntwintig mol weder opstahn. Du warrst di freien, dröömen, wunnern un alle Lüüd mit'n aapen Kinnerhart bemööten – ahn Twiefel, ahn Angst.

Wat di dien Troschulligkeit lang erhollen blifft, mien leev Sööten, dat wünsch ick di ut vullen Harten. Un wenn dat mol nich so löppt, vergeet nich: Ick bün jümmer för di dor, bi't Lachen un bit' Weenen. Ick hör di to, un wenn't nödig wesen schull, puust ick di de Traanen weg. Ick frei mi all as dull op di.

Dien Oma

30.10.16 Achter de Döör

Een Frünnd vun mi hett en Wahnung, de sien Eegen is. In de Etaasch över em weer en niege Nahber introcken. En Single, as dat hüüt heet. Fröher hebbt se Kerls, de nich verfreet weern, „Junggesellen“ nöömt. Wat för'n döösige Beteken. As wenn alle jungen Kerls Handwarker weeren.

Allens good mit den niegen Nahber.

Nu mutt'n weeten, wat mien Frünnd en afslut freedvulle Minsch is. Tolerant seggt man dor woll to.

Nah'n Tiet harr nu de Single vun baben en junge Fruu bi sick to wahnen. För mienen Frünnd keen Problem, gung em ja nix an, wenn... tja, wenn de Fruu blots en beten lieser ween kunn. Sodraat se in de Wahnung keem, trampel se as so'n Elefant up mienen Frünnd sienen Kopp rüm – eenergaal, wat dat an'n fröhen Morgen, över Dag orr an'n laaten Avend weer.
Nich to'n Uthollen. Heff ick sülvst beleevt.

Mien Frünnd hör sick dat en Tietlang an. As ick all sä: He is en verdräägliche
langmöödige Minsch. Man nah so twee Weeken wörr em dat denn nu doch toweddern, so dat he nah baven gung, üm för en beten mehr Roh to beden.
He bimmel un tööf...
Nah en ganze Wiel wörr denn de Döör endlich opmaakt. Vör em stunn en fründliche smucke Deern – mit'n Gipsbeen.

En Överraschung an de Döör hett ok mien ingelsche Frünndin beleevt. Se leevt in London un is en Antiquitäten-Hannelsfruu mit'n besünnert Oogenmark op ole französ'sche Paperweights – dat sünd Breefbeschwerers ut Glas. Een kann meist gornich glööven, woveel ganz bestimmte roore Exemplaren wert sünd. Tomindst för de Sammlers. Düsse Schätzen stellt se för ehr Kundschap in ehr Huus ut, un dwors in so'n Aart Reaalen mit Glasdöören.
In ehren Showroom, as se dat nöömt, stunn ok noch en Ungetüm vun Konzertflögel. Dor wörr denn mennigmol op speelt, bi groote Präsentatschonen mit Musik, Tee un Kooken.
Eensdags müss nu dat Instrument stimmt warrdn. Eenen Kerl, de dat maaken schull, harr se all ut dat Internet rutsöökt un is sick ok mit em eens worrdn.

Man mien Frünndin möök sick Sorgen wegen de Schapps mit de Glasdöören, wo ja de heele Antiquitäten-Pracht to bekieken weer. Ick geev ehr den Raatslag, lütte Gardinen to neihen un jem binnen an de Schieven fast to maaken. — Ja, dat weer en Idee, de gefull ehr! Lang hett se nah billigen Stoff jachtert un kreeg dat amenn ok trecht. Man se jammer över dat veele Geld, wat dat nu doch köst harr, un denn blots för en paar Stünnen.

Se schullen weten: Mien Frünndin hett tehmlich veel Geld, tomindst mehr, as se ehr Leevdag verbruuken kann. Man se is so en richtige Knickerbüdel – as veele rieke Lüüd.

As ick Daagen later mit ehr telefoneer un fröög, wat dat mit den Klaaveerstimmer gahn is, stöhn se: „Ick arger mi gröön över dat ruutsmeeten Geld!“
„Woso dat denn? Weer de Pianostimmer nich good?“
„Doch“ sä se, „dat is allens op't Best, man... de Gardinen...“
„Vertell, wat is mit de Gardinen?“
Mien Frünndin anter so'n beten belämmert: „As ick den Klaveerstimmer de Döör opmaakt harr, stunn dor en junge fründliche Kerl vör mi – he weer blind.“

Tja, vör Överraschungen is een nie nich seeker. Un dat is ja eegens ok dat Solt in de Supp vun't Leven.

23.10.16 Nix as de Wohrheit

Mennigmol, wenn ick grote Stücken to waschen heff, gah ick hier bi mi üm de Eck nah'n Waschsalon hen. — Na ja, en Salon is ja eegens wat annert.
Laat wi dat.

As ick kortens mol wedder dor weer, speegel ick mi in de Glasdöör un maak mien Hoor en beten trecht.
Opeens steiht en lütte Jung blangen mi – so bi fiev, söss Johr old.

„Woto maakst du di de Hoor?“, fröög he mi.
„Fördat ick en beeten schöner utseh“, anter ick.
He kiekt mi an:„Du sühst aver gornich schön ut.“
„Mag woll wee'n. Man ick bün ja ok all old, nich?“
„Wo old büst du denn?“, wull he weeten.
„Raat mol.“
He nimmt mi vun alle Sieden in Ogenschien un meent denn: „Ick glööv — na – so bi 28 orr noch öller. Man schön sühst du nich ut.“
„Köönt ja nich alle Lüüd schön utsehn“, segg ick, „dorför bün ick aver nett.“
De Lütte överleggt: „Wenn... wenn du nett büst, so denn kunnst du mi ja en Euro geven för nah'n Kiosk hen to gahn.“
„Kunn ick nich“, segg ick to em.
„Woso nich?“
„Wieldat ick den Euro noch bruuken do för de Dröögmaschin. Ick heff man blots noch den eenen.“
De Jung kiekt sick de heelen Drögaschinen in den Waschaden an: „De sünd doch alltosaamen in Gang.“
„Jaa“, segg ick, „man mennigmol is dat Tüüch noch nich ganz dröög, wenn de Maschin to'n Stahn kümmt, un dennso mutt ick nochmol Geld rinsmieten.“
He sinneert: „Aver... aver... wenn dien Wäsch nu glieks doch ganz dröög is, so denn bruukst du den Euro ja nich mehr.“
De Maschin blifft stahn. Tosaamen kiekt wi rin. Dat Tüüch is noch heel klamm un ick smiet mienen letzten Euro rin.
De Jung kiekt mi meist beleidigt an.
Ich faat in mien Jackentasch un finn noch twee 50-Cent-Stücken.
„Hier“, segg ick to em, „nu kannst du di doch noch en beeten Söötkraam bi'n Kiosk kööpen.“
De Jung nimmt dat Geld un geiht. In de Döör dreiht he sick nochmol üm un seggt: „Du büst överhaupt nich nett! Un Söötkraam is afsluut uncool.“

Tja, wenn'n en Kind bemööt, bruukt'n keenen Speegel.

16.10.16 De niege Dokter

Kennt Se dat, leeve Lüüd: Se staht an'n Töövposten vun Bus orr Bahn un dor telefoneert so'n Minsch so luut, dat Se allens mitkriegt, ok wenn Se dat gornich wullt?

So is mi dat kortens wedder mol passeert. Dor snackt en Fruunsminsch mit... ja, ick weet nich, ick nehm an, dat weer ehr Frünndin. Un dat gung so:

„Ick heff ja in'n Oogenblick en niegen Dokter. Fantastisch, segg ick di!
Woso? Jaaa, mien Huusdokter weer ja nu in Ferien, un dennso müss ick nah sien Vertretung hen. In den sien Töövstuuv, dor liggt Illustreerten – ick segg di!

Wat? Bi mien Huusdokter? Och nee, dor liggt jümmr blots „Landlust", "Wild und Hund", "Geo" orr "Architektur“ un sowat rüm. Dat intresseert ja keen Swien, nich? Nee, bi düssen Dokter, dor kannst „Bild der Frau", "Bunte", "Das Goldene Blatt“ un sowat lesen. Un jümmer de niegsten Utgaven. Dor warrd een dat Tööven gornich lang. So bummelig twee Stünnen sünd gornix!

Wat? Krank? Ick? Nee, nee, ick bruuk man blots 'n Rezept för mien Bluthochdruck-Tabletten.

Wat? — Ach, woso ick all dreemol dor weer? Tja, dat eerst Mol weer ick ja meist an de Reeg, man dor keem op eens en Notfall mang un de Dokter müss gau los. Dat tweete Mol bün ick eenfach so hengahn, sünner Anmelden, wieldat ick de Geschicht in't „Neue Blatt“ toenn lesen wull. De harr ick ja vör twee Dagen anfungen. Fallt gornich op, sowat. De Laden is so proppenvull, dor markt keen wat, wenn sick dor eenfach een twüschensett.

Wat meenst Du? Ach so – dat drütte Mol: Ja, dor harr ick mienen Krankenschien vergeeten, un denn weer dat an den Dag to laat, em vun Tohuus to haalen un trüch to kaamen.
Un nu is ja ok nahstens mien Huusdokter wedder trüch ut de Ferien. Dennso kann he mi ja de Tabletten opschrieven as jümmer. Man ick glööv, ick warr noch af un an nah den annern Dokter gahn, mol kieken, wat dat dor Nieget to lesen gifft.
Oh, ick mutt ophören. De Bus kümmt. Ick will ja nich in'n Bus telefoneeren, wo annerlüüd mi toluustert. Adjüüs denn..."

9.10.16 Maaaaahltied!

Mörderwost Salami

De Weltgesundheitsorganisatschon (WHO) hett kortens en Studie rutbröcht, wo dat heet: Wost un Schinken maakt krebskrank. De blots 50 Gramm an'n Dag itt, hett all en 18 Perzent grötere Riskanz, sowat to kriegen.
Ick denk, een, de en Grillparty veranstalt', kann sick denn ja man glieks sülvst dootscheeten.
Rohet Fleesch is ok nich beter, seggt de Weetenschopslüüd.

Sushi? Ries geiht gor nich. Un Fisch hett Cadmium!

Nu hett en annere Studie vör Kohlehydraten wohrschuut: Brot, Nudeln, Ries un allen vöran Zucker sorgt dorför, wat de Lüüd to fett warrdn. Un dorup folgt denn en kranket Hart. Nix is leeger, les ick dor, as Kohlehydraten. Schullen wi blots in ganz geringe Mengen geneeten, sünst weer de Diabetes seeker.

Melk? Melk hett Melkzucker. Gaaanz ungesund! Bloots good för de lütten Babys. Utwussen Lüüd schullen Melk ut'n Weg gahn. Melk begünstigt Knaakenbrüchen, heet dat in de Studie. Nanu!? Ick heff vun mienen Dokter dat akraate Gegendeel höört. — Ach ja: Un Melk schull slechte Huut maaken un dat heele Verdauungssystem dör'nannerbringen, steiht dor.

Wohrschuug: Swoormetalln!

Tja, wat blifft denn dor noch? Een, de 'n Goarn hett, kunn sick ja nu frischet Grööntüüch, so as Salat un sowat rinhaalen... Wo unklook! Hüütigendags weet meist elken Gör, wat Planten Schadstoffen ut de Luft opsuugt! Wat glöövt Se woll, leeve Lüüd, woveel Swormetallen in en Industrieland as bi uns in de Luft rümfleegt? Un de vergift't uns Liev. — Steiht tomindst schreeven.

Also slept sick de meist halv verhungerte Minsch nah'n Weekenmarkt, Obst to kööpen. Ganz verkehrt!: In Obst is Fruchtzucker, also de kompakte Form vun Kohlehydraten. Dor kunnen wi uns glieks driest fette Kooken achter de Kuusen schuufen.

So warrd tomindst wohrschuut. — Natürlich vun verscheeden so nöömte Fachlüüd.

As wi seht, blifft eegens nix mehr övrig, wat wi noch mit'n godet Geweeten op'n Töller doon kunnen.
Man ick meen: Gor nix eeten kann ja woll op de Duuer ok nich gesund wesen. Oder?

Wenn wi sowiso starven mööt, denn mit Stil!

2.10.16 Afscheed vun güstern

Kortens heff ick en lütt Stück Karo-Papeer in en Book funnen, wat ick op'n Flohmarkt köfft harr. Dat Papeer, tehmlich old, weer eenmol langs un eenmol dwars tosaamenknifft.
As ick mi dat neeger bekeek, kunn ick sehn, wat dat dormit op sick haar: Dat weer en lütte Breef, schreeven in Sütterlin-Schrift. Kann hüüt meist keen Minsch mehr lesen. De Wörr hebbt mi so anröhrt, dat ick se in so nöömte Normalschrift afschreeven heff.

Nah de lütt Handschrift to ordeelen, mutt dat woll een tehmlich wat öllere Fruu wesen hebben, de ehr Gedanken to Papier bröcht hett – vull Geföhl, Sorgen un Toversicht togliek.

Se schreev:

Dat is ja nu mol so, dat de Minsch sick verännert un mit em sien heelet Leeven. Eensdags is een nich mehr de Person, de'n mol weer, un nimmt ganz suutje Afscheed vun sick sülven.
Nu maak ick all mien Schuufen leddig, een bi een, smiet veel weg un pack dat, wat ick noch bruuken do, in Pappkartons. Vörsichtig wickel ick de Saaken in Zeitungs in, de to Bruch gahn kunnen. De mi wichtig sünd. Ick will nich, wat mi opletzt en Deel vun mien Erinnerungen... en Deel vun mien Leeven verlustig geiht.
Meist harr ick de Zettels vergeeten, wo op to schrieven is, wat ick in welk Karton packt heff.
Dat is ja man blots en korte Reis, op de ick gah, aver in'n Oogenblick sünd dor so veel Saaken in mienen Kopp, an de ick denken, över de ick sinneeren mutt, wat ick meist dorbi in'n Tüdel kaam.
In'n Achtergrund hör ick de Musik ut mien olet Radio. Glieks warrd dat still, wenn ick dat Kabel ut de Steekdoos treck. — Ganz still.
De Musik warrd dwors annerworrns wedder wieder speelen, man dat is nich de sülvige Ton as bitlang. He warrd lieser warrdn, dumpfer klingen, viellicht ok 'n beeten swoormödiger.
Ick heff dien Bild afnahmen un dat steiht nu vör mi op dat lütte Schapp, dicht an de Wand lehnt. Du kiekst mi to, so truschullig as jümmer, un dat schient, as wullt du mi Mood maaken för dat, wat nu vör mi liggt. Un dat bruuk ick ok: Vertroen in en twiefelhaftige Tokumst, wo ick keenen Minschen kenn un keen Minsch mi kennt. Dorwegen legg ick dien Foto nu ganz baavenop in den letzten Karton.
Un dennso nehm ick di mit in mien niege frömde Ümgevung. Dor schallst du to allereerst an de Wand dienen Platz hebben – de schönst, de ick finnen kann.

25.9.16 Ansichtssaak

Wat ick all tehmlich old bün, dat seggt mi nich bots all siet Johren mien Speegelbild, dat wiest mi allen vöran mien Knaaken, de nich jümmer so wullt as ick. Un dat seggt mi de Knööf, de mi fehlt, wenn ick en Waterbuddel opschruuven will.
Is aver allens nich so leeg. Mennigmol ehrer to'n Höögen...

Kortens weer ick in en Supermarkt un söök nah en Spöölbörst. Ick kunn dat Reol nich finnen un fröög en junge Fruu, meist noch en Deern, dornah.

Se leep los un bröch mi en Handuhl. „Nee nee“, verklaar ick ehr, „ick bruuk en Spöölbörst to'n Afwaschen.“ Se leep los un keem mit een Klobörst trüch.

Ick kunn mi meist dat Grienen nich verkniepen un sä denn, se schull mi man blots dat Reol wiesen, wo ick sowat as en Spöölbörst finnen kunn. Op eens keem en Kolleg vun de junge Fruu vörbischaaten. Se leep em achterran und sä: „Klaus, de öllere Madam sööcht een Spöölbörst. Hebbt wi sowat?“ — Natürlich op Hochdüütsch.

Ick, „De öllere Madam?“ Meent se mi? – Dat Fachpersonal sä fröher tomindst „Die Dame“ oder „Die Kundin“, aver „De Madam?“
Also: Ick, de öllere Madam, wörr denn sülvst de Spöölbörsten gewohr un nehm een vun'n Haaken. De junge Uthölps-Verkööpersch orr Praktikantin orr wat dat för en Person weer, keek mi unglöövsch an: „Woför bruukt'n denn sowat?“

Ick wull ehr Bild, dat se vun oole Lüüd harr, nich tonicht maaken un anter: „To'n Tähnputzen, wat sünst?“

Op'n Stutz weer se verswunnen. Meist gauer as ick kieken kunn.

Klor, wi Oolen seht hüütigendags nich mehr so ut as de Oolen to uns Kinnertied. Man in de Oogen vun de Jugend vundag seht wi so old ut, as wi sünd: so üm de 100 Johr. — Is so.

Op de anner Siet geiht mi dat aver ok so: Wenn ick bi'n Oogen- oder Tähndokter so'n junge Fruu orr jungen Kerl mit'n witten Kittel to Oogen krieg, denk ick jümmer: So en junge Minsch, wat kann de de Lüüd denn woll hölpen? — He kann!

Is allens relativ in't Leeven.

18.9.16 De Wetenschap vun't Fleegen

Finlay, uns söß Johr ole Nahbersjung, un sien groote Broder Julius harrn an't Enn vun jem ehren Goarn en Look in de Eerd buddelt. De Lütte kleedt dat Lock mit Bläder, Gras un Moos ut. Denn leggt he sienen in een Stück Tüüch inwickelten dooden Hamster rin un sien Broder schüffelt dat Lock wedder to.

„Wat maakt de Hamster nu eegens dor binnen?“, wull Finn weeten.
„Wat schall he woll maaken?“, seggt Julius, „he is ja nu dood. He verfallt ganz suttje un warrd later denn wedder to Eerd.“
„Dat is aver komisch“, meen Finn.
„Wat is denn dor an komisch?“
„Ja, wenn eensdags de Muulwarp den Hamster besööken will, dennso is de gornich mehr dor. Dat is doch'n Överraschung för em, nich?“
„Mann, du hest villicht Ideen“, seggt de Groote.
Finn forscht wieder: „Kaamt Deerden eegens ok in den Himmel, so as Minschen?“
„Klor“, seggt Julius, „de ehr Seel kümmt in'n Himmel, nich ehr Liev.“
„Un?“, fragt Finn wieder, „is mien Hamster denn en Engel, ick meen, wenn he dor baven is?“
De Groote: „Na, dat nehm ick doch an.“
„Un... un hett he denn ok Flünken?“
„Hett he woll. Is antonehmen.“
„Un... un kann he denn ok richtig fleegen?“
De groote Broder warrd bilütten ungedüürlich: „Klor, wo he doch Flünken hett.“
Finlay kiekt sienen Broder twiefelmöödig an: „Woso klor? Pinguinen hebbt ok Flünken un köönt liekers nich fleegen.“
„Pinguinen sünd jo ok keen Engels, Mann!“, antert Julius un warrd wegen de Fraageree tehmlich ungedüllig, „laat mi tofreden, du geihst mi op'n Wecker.“

Ehrer de beiden in't Huus gahn, fraagt de Lütte noch: „Köönt Engels eegens ok trüchwards fleegen?“
„Woso schall ick dat weeten“, muult de Groote.
„Schaad, wat mien Hamster bloots 'n Engel un keen Libell warrd“, beduurt Finlay — „dennso kunn he ok trüchwards fleegen.“

Eegens schaad, wat de Alldag uns vullwussen Lüüd gor keenen Speelruum mehr för solk fantasievulle Gedanken mit ehr ganz eegen Logik lett.

11.9.16 Mund to — Hart aapen

Ick wend mi hüüt an de Junior-Omas, also solk, de to'n eersten Mal Oma warrd orr grad worrdn sünd.

Mien Raatslag: Mischt Se sick nie nich in de Kinnerpleeg un sünstwat in, wat mit dat Optrecken vun den sööten Familientowass to doon hett. Lehrt Se bitieden, sick op de Tung to bieten, wenn't ok weh deiht.

Hüütigendags weet elkeen Oma mit Erfohrung, dat en oprecht wollmeenen Woort nich jümmer de beste Weg is, wenn man mit sien erwussen Kinner över de ehr Kinner snacken will.

Eenergaal, wo geern oder wo nöödig Se Ehr Meenen to elkeen Rebeet, wat den Nahwuss angeiht, glöövt tostüüern to mööten — ick raad Se nöödig: Verkniept Se sick dat!

Wenn de lütte Jan, de nie nich an'n Avend vör Klock ölven inslaapen mag, Se dagsöver as so'n Maandsüchtigen vörkümmt, denn is dat even so! Un wenn de lütte Jule duusendmol ehren Snuller op'n Footboden smitt un glieks wedder mang de Kuusen schuuft — verleert Se keen Sterbenswoort doröver. Verkniepen Se sick Ehr Bemarken un sluckt Se jem tapfer daal.

Beeter en Dochter oder Söhn, bi de Se Ehren tokaamen Babysitter-Status fastmuuert, as vun Anfang an as unqualifizeert afschreeven to warrdn.

Junior-Omas maakt to Anfang meist den Fehler to glööven, wat ehr Raatslag bruukt warrd. Sülvst wenn dat so weer: De jungen Öllern wörren dat nie nich togeeven.
Also nochmol: Seggt Se nich allens, wat Se op de Tung liggt. Behollt Se dat för sick.
Dennso warrd ok ensdags de jungen Öllern Se fragen, wat Se dat Enkelkind nicht villicht mol twee Weeken in Obhut nehmen köönt, wieldatt se sülvst dringlich utspannen un nah Malle oder sünstwohen fleegen müssen.

Süh, un denn freit Se sick — sülvst, wenn Se dorwegen Ehr eegen Ferienplanung mit Ehr Frünndin övern Huupen smieten mööten.

Un, mag wesen, Se sünd later ok wedder froh, wenn Se Ehr Roh hebbt un den lütten Wonneproppen, de so veel Arbeit maakt, wedder los sünd.

Dat is ja dat Schöne an Enkelkinner.

4.9.16 De Largomaschin

Mien Swiegerfrünnd Horst – een Swiegerfrünnd is en Kerl, de de beste Frünndin freet hett – wat Se dat man mol weeten.

Also mien Frünndin ehr Mann is so'n richtige Technik-Freek, un so hett he sick ok doröver freit, as jem ehr oole Koffimaschin nu endlich tweigahn is.

Mien Frünndin nich.

Nu müss denn ja en neege Reetschap her. Solk, wo de Baristas, also de Espresso-Profis, alle möglichen Aarten vun Koffi mit maaken köönt.
Wenn schon, denn schon.

Ick segg Se wat: Dat Ding is so groot as'n lütt Auto un köst ok meist so veel. Aver bloots mit so en Ding is dat mööglich, de nöödigen 47 Duusend Bar Damp hertostellen, de bruukt warrd, üm dörch dat Koffipulver schaaten to warrdn.

Und wat dat Ding allens för Funktschoonen hett! Horst hett mi dat över en half Stünn lang mit glöhnige Backen verkloort. Nich to glööven! Ick heff den Indruck, solk Koffi-Töwermaschin kann meist allens — blots nich sick sülvst afspöölen.

Heff denn ja ok eenen Espresso probeert, de düüt Wunnerwark vun Maschin produzeert hett. Ick mutt seggen: Echt lecker. Ganz wunnerbar aromatisch. — Meist so as bi jem ehr oole Koffimaschin vörher.

Man bit dat sowiet is, bit so'n lütte Sluck praat is, dat duuert: Eerstmol de Maschin vörwarmen, denn Koffibohnen mahlen, denn opbröhen, de speziellen Tassen vörwarmen... Dat maakt allens de Maschin.

Aver achter ran sülvst denn de Maschin wedder saubermaaken mit de eegen Hannen – dat duuert so bummelig en Halfstünnstiet. Un dat allens för 'n paar Sluck Espresso.

Nu heet Espresso ja översett „gau“. Nau bedracht' is hier de Naam „Espressomaschin“ eegens nich ganz passlich. Wat meent Se, leeve Plattfrünnen?

29.8.16 De frömde Kerl

Elkeenen Maandag, wenn ick mit mien Hutschefidel to en ganz bestimmte Klockentied op en ganz bestimmten Patt ünnerwegens bün, seh ick güntsied op'n Gehweg in de Neechde vun en School een lütte Gestalt mit'n krummen Rüüch ganz sinnig langsluuren.

Vun de willen Kinner, de sick över dat Ünnerrichtsend freit un los störmt, warrt se meist ümreeten. Se nehmt ehr gornich wahr.

Ole Mann, maalt vun Manet

Düssen oolen Kerl dor dröben kenn ick blots vun't Vörbiföhren oder vun't Tööven an de Ampel. Man he is mi mit de Tiet so vertruut worrdn. Wo he dor so lang sliekt mit swore Been: De Büx üm de Hacken, de veel to wiet worrn Jack ut beetere Dagen mit utbuulte Taschen un en Aart Hoot, de, as to sehn, all veel Regen uthollen hett.

Ick kenn den oolen Minschen gor nich, aver mit de Tiet heff ick dat Geföhl, as weer dat jümmer so wesen. Wat spuchtig süht he ut, düsse oole Frömde, meist terbreeklich. Ganz suutje slurft he dor lang. He hett Tiet. Mit de Hektik vun düsse Welt hett he nix mehr to kriegen. Sien Oogen sünd op dat Plaster richt't, wat he man blots nich struukelt un henfallt.

Ick denk mi so: Wat düsse Minsch wohl beleevt hett in de veelen Johren, Johrteinten: welk Freid, welk Leed, welk Höögen, welk Smart, welk Truuer.

Sien Tiet weer en ganz annere, un dat schient, as kunn he sick dor meist gor nich mehr op besinnen. Freid hett he förwiß all lang verlehrt.
Op een ganz besünnere Aart röhrt he mi an, düsse eensame Kerl.

Oder is he gor nich alleen? Keen kann dat ahnen.

Wo kümmt he her, elkeenen Maandag üm düsse Tiet. Un wo will he hen?
Is dor een op düsse Welt, de an em denkt? För de he villicht wichtig is?
Orr sliekt he dörch de Gegend, wieldat he nix anners vörhett un keen sick üm em scheert?

Jümmer, wenn ick em seh, maak ick mi dor mienen eegen Riemel op. Oftins, wenn sien lütte dukert Gestalt in'n Rückspeegel von mien Auro verswinndt, sünd mien Gedanken noch bi em.
Mennigmal dach ick, ick schull doch mal bisiet parken, em afpassen un mit em to klönen anfangen. Aver mag wesen, he verfeert sick denn, kriggt en grooten Schreck. Un ick bün eegens ok nich grad so'n Minsch, de liek op Annerlüüd togeiht.

So is dat bit nu bi de Vörstellung bleeven. Is ok villicht richtig so.

Ensdags warrdn wi n'anner nich mehr bemööten, wieldatt een vun uns en annern Kurs inslaan hett.

Man ick weet nu all: Ick warr em vermissen. He mi nich.

7.8.16 Wat mutt, dat mutt!

"Mien Söten, sowat seggt man nich!"

Wenn lütte Gören seggt: „Ick mutt mal...“, dennso weeten Moder, Vadder orr de Oma glieks Bescheed: Dat Kind mutt op't Klo.

So is dat ok passeert op een Koffisellschap, wo mang Koffi un Kooken op eens dat Gör övern Disch röppt: „Mama, ick mutt mal Pipi maaken.“ De Lüüd grient, man de Moder is dat tehmlich scheneerlich. Op'n Weg nah Tante Meier verkloor se ehren Sprössling, wat dat langt, wenn he dat nächst Maal eenfach sien Moder mit'n Finger signaliseert, wat he Pipi maaken müss.

Seggt un doon. Wedder is Koffiklatsch un de lütte Jung fichelt mit'n Finger sien Moder to. De nickt, un as se grad an't Opstahn is, seggt de Jung luut un düütlich: „...un Kacken!“

Tja, so geiht't.

Wo often seggt wi in unsen Olddag „Ick mutt, ick mutt, ick mutt. Düt un Dat“, wo dat eegens gor nich so meent is. — Ick mutt noch Bloomen besorgen. Ick mutt noch wat nahkieken. Ick mutt mi noch ümtrecken. Ick mutt naher los, Frünnen besööken.

Ick mutt? Keen verlangt dat? Steiht dat in de teihn Geboten oder in't BGB?

Wiss, dat gifft Saaken, de to doon un nich optoschuufen sünd: sick üm de Kinner kümmern, mit'n Hund üm den Block loopen un sowat. Eeten un drinken mööt wi. Un de mehrsten vun uns ok elkeenen Dag to Arbeit. Wat mööt wi noch? Luft haalen un – eensdags starven.

"Ik mutt mien Söten noch en Söten geven!"

Man wi hebbt uns anwenndt, wat wi ok för schöne Saaken seggt: „Ick mutt“. To'n Bispill: „Ick mutt noch mienen Resturlaub nehmen“ oder „ick mutt gau nah'n Bäcker hen, lecker Kooken haalen. Nah'n Babutsch mutt ick ok.“ Un „Mol wedder 'n beeten Sport maaken.“

Un de Nahbersch seggt: „Ick mutt Se wat vertellen.“ — Mutt se nich, will se.

Wann hebbt wi eegens anfungen to seggen: „Ick mutt“, as harrn wi en Dwangsjack an? Woso köönt wi eegens nich wat wullen oder möögen?

So as ick nu: Ick much hüüt geern för Se, leeve Lüüd, düsse lütte Notiz opschrieven. Lesen mööten Se ehr nich, weer aver schön, wenn Se dat däen.

1.8.16 Tarif is Tarif!

Just op'n Freedag harr mien Gasherd sienen Deenst opgeven. Grad to dat Weekenenn, wo ick mit mien Frünnen tosamen an'n Sünndag kaken wull.
Sowat passeert ja jümmer in en Momang, wo't afsluut nich passlich is. Kennt wi ja.

To'n Glück harr ick 'n Zettel opwohrt, wo „24-Stunden-Kundendienst rund ums Haus“ op stunn un dorto noch „Service zu fairen Preisen“.

Hör sick good an.

Ick, in mien kindlich Gottvertoen, reep dor an. Toeerst keem Musik ut dat Telefon, denn en Stimm ut'n Automaaten, ick schull man 'n Oogenblick tööven.
Denn keem wedder Musik un – o Wunner! — weer waraffig en richtige Minsch an'n Apparaat. „Was können wir für Sie tun?“, fröög en nette Fruunsstimm.

Ick heff ehr denn lang un breed vertellt, wat dat mit mienen Herd op sick harr. Se wull allens ganz nau weeten: Wat för en Fabrikaat, wat för'n Typ un wat för en Fabrikatschoonsnummer dor achtern orr an de Siet stunn.
Nahdat ick ehr verklort harr, wat dat Ding fast inboot is un ick nich an de Nummer rankaamen kunn, sä se: „Da muss ich Sie mit unserem Installateur verbinden.“ Dornah: Bitte warten Sie – bitte warten Sie – bitte warten Sie...

Wenn ick den Herd nich so dringlich bruuken müss, harr ick dat Telefon all lang to'n Swiegen bröcht, dat kann ick Se vertellen. Een kann ja ok mal an't Wekenenn nah'n HöhnerHugo orr McDonalds gahn, nich?

Na ja, denn weer endlich doch de Installatschoons-Macker an't Telefon. Jaja, he wull denn glieks morgen vörbikamen, ofschoonst dat Sünnavend weer, üm den Herd wedder in Gang to kriegen. — Gottloff!

Sünnavend fröh, Klock acht bimmel dat an de Huusdöör.
Klock acht! An'n Sünnavendmorgen!
Wenn een bedenkt, wat de Kunn König wesen schall, so denn müssen de Lüüd bi den Kunnenservice doch weeten, wat Königs bit Middag slaapt!

Man ick weer verlichtert, wat överhaupt een dor weer, de mi hölpen kunn. — Dach ick tomindst ...

Man dor hett'n Uul seeten! De Fachminsch keek sick den Herd vun alle Sieden an, probeer hier un dor wat, un meen denn: „Dat Ding is ja woll noch ut Kaiser Willems Tieden. Deit mi leed, goode Fruu, dat warrd hüüt nix mehr. Ick mutt ja eerst mol kieken, wat dat överhaupt noch Ersatzdeelen gifft för Ehren Methusalem. Ick kaam denn Maandag wedder.“

Ick sinneer: Wo old is Methusalem eegens worrn? Mien Herd is knapp söss Johr old. Kann'n mol sehn, wo gau de Tiet löppt.

„Ooch“, sä ick to den Nothölper, „dat is ja nu ganz gräsig. Ick heff Sünndagmiddag Lüüd vun butenwards to'n Eeten to Besöök. Geiht dat nich villicht...ick meen... provisorisch – so för den Övergang?“

Ut den Kunn König is op'n Stutz en Bettelfruu worrdn.

„Jaaa, wenn Se afslut mit dat Ding in de Luft fleegen wullt“, sä de Kerl un stüer op de Huusdöör to: „Denn bit Maandag. Klockentiet kann ick nich seggen. Ick mutt ja eerstmol nah Ersatzdeelen kieken.“

Nah McDonalds orr den Sushi-Man müss ick to'n Glück trotzdem nich hen. Grad as ick en Rundspruch loslaaten un mien Gästen afseggen wull, meen mien Frünndin: „Pack man all dienen Bickbeerenkraam tosaamen un wi maakt denn de Köökenparty bi mi.“ Ännert sick nix, blots de Adress.
Seggt un doon.
Wat schall ick Se vertellen? Dat is en heel lustige Sünndag worrdn.

Maandag Klock teihn keem de Macker vun den 24-Stünnen-Service. He sinneer: „Ick weet nich... dor mutt woll 'n neege Herd her.“
„För'n neegen Herd heff ick keen Geld“, löög ick.
As de Minsch mien Neihmaschin gewohr wöör, sä he: „Och, junge Fruu, köönt Se dor op neihen?“
„Nee, Kantüffeln kaken!“, sä ick tehmlich patzig.

„Weeten Se“, drucks he nu rüm, „ick heff dor mol en Fraag: Kiekt Se hier an mien Jack, dor is de ganze Naht opgahn un ick weet keen, de mi dat gau mol maken kunn.“
„Woso?“ frög ick, „dat gifft doch meist an elkeen Eck so'n Prüünladen, de sowat trechtkriggt.“

„Woll“, seggt he, „man dat is ja nu so: Maandag henbringen un fröhstens een Week later wedder afhaalen. Dat geiht aver nich, ick bruuk de Jack elkeenen Dag för de Arbeit.“
„Just so as ick mienen Gasherd“, triumpheer ick. „Dor mööten Se sick woll een neege Arbeitsjack kööpen.“

„Wat, blots wegen een so'n tweie Naht?“ — He weer ganz verlegen: „Köönt Se nich villicht... ick meen... wenn ick ünnerdes Se Ehren Herd in Gang bring...?“

Ick kreeg ganz groote Ohren un mi gruul ok en beeten vör dat schietige Tüüch, man ick dach an mienen Herd un sä: „Na, good.“

As sien Jack un mien Herd nah een knappe Stünnstiet trecht weern, schreev de goode Mann ok glieks de Reken: Twee Arbeitsstünnen, tweemol Anfohrt, hüüt un ehrgüstern, Ersatzdeelen, dorto Weekenenn-Toslag un bavenop Mehrwertstüer. Op't Enn keemen dor 174,50 € bi rut. He geev mi de Reeken un meen grootmödig: „Na, seggt wi 170 €.“
„Priesen sünd dat...“, stöhn ick.
„Tjä“, anter he, „Handwarksarbeit is hüütigendags düüer. Tarif is Tarif!“

Ick kreeg denn mien Knipp vör un geev em 150,- €.

„Oh, dor fehlt aver noch wat“, sä he, as he dat Geld insteeken wull.
„Nee, nee“, anter ick, „Se hebbt ja de Naht vun Ehr Jack vergeeten. Dat Neihen köst 20 €. As Se all säen: Handwark...“

He schüttkopp, pack sien Klüterkraam tohoop un bekeek sick sien flickte Jack. Bi't Ruutgahn grummel he: „Wiefer!“

24.7.16 Wunnerschöne Ferien!

Siet Johrteihnten hört Günther to mienen Frünnenkring. En hartensgoode Minsch, man mennigmool en beeten gediegen. So hett he eenen kloren Weekenplaan, wat he an elkeenen Dag doon will, to'n Bispill Dunnersdag: an'n Dunnersdag putzt Günther sien Schohwark, schietig oder nich. Dor kann kaamen wat will, dor geiht he nich vun af. Un so hett he ok noch annere Dagen besett, mit Saaken, de nich op to schuuven sünd. Meent he.

Günther is dat, wat een op Hoochdüütsch Individualist nöömt. Gifft keen plattdüütsch Wort för, wat nau passlich weer.

So hett Günther nu ok sienen Urlaub sülvst organiseert. Anwiest to wesen op Annerlüüd – dat is nich sien Aart.

He is ehrer in Ferien gahn as de mehrsten Lüüd, wildat he de Schoolferien vun de Kinner in't Oog harr un nich de Familien den Platz wegnehmen wull. Ja, so is he, uns Günther. Man he hett sick natüürlich nah de Ferientieden bi uns hier in Düütschland richt't. — Energaal... Nu is he wedder trüch. Frisch verhaalt, bruun un goodtoweg. „Na Günther, wo weer denn dien Urlaub?“, fröögen wi em, „segg doch mol.“

Nu is dat ja so, wenn een sien Reis sülvst organiseert, gifft dat keen vör Ort,woneem en sick beklaagen kann. Günther is dwors 'n beeten pütscherig, man keen Nörgelpott, kann'n eegens nich seggen.

Günther vertell:

„Dat weer en schöne Urlaub, allens tosaamen bekeeken. Würklich. Kann ick woll seggen! Dwors harrn wi all bi't Avfleegen Verspätung un ick harr meist dat On-Board-Gahn noch verpasst, wildat de Dörchseggen in Flooghoben nich to verstaahn weeren.
An'n Ferienort ankaamen, is dat Taxi eerstmol mit mi dreemal üm'n Block föhrt, ehrer dat ick in mien Hotel weer.
Dat Hotel sülvst – ja, wat schall ick seggen. In de söödllichen Länner is dat ja allens nich so as bi uns. Ick meen, so püük: Haar in'n Avfluss vun de Vörgängers, 'n oolen schietigen Socken ünnert Bett, en half vulle Papier-Roll in't Klo... All sowat. Kenn ick vun fröhere Reisen. Reeg ick mi nich över op. Bloots, as an de Lamperien eenswat Lebenniges langhuuscht is, dor heff ick denn telefoneert nah de Service-Lüüd. Nah bummelig een Stünnstied keem een to'n Kieken. Weer natürlich nix to sehn. —
Aver sünst...

Ja, mien Stuuv: teemlich lütt. »Wat'n mit de Hannen opstellt, ritt'n mit'n Moors wedder üm«, as wi seggt. Aver ick wull ja dor ok blots in slaapen un nich danzen. Man mit dat Slaapen weer dat so'n Saak: Blangen mien Stuuv leeg de Schacht vun'n Fohrstohl, un de weer Dag un Nacht in Gang.
De Utsicht ut dat groote Finster weer nah de Watersiet hen, man nich op't Water, as in den Prospekt schreeven stunn. Wat ick sehg, weer en mächtige Boo-Tuun ut Planken tosaamenklütert. Na ja, wat kann'n dorgegen seggen: Boot warrd överall. To'n Glück weer dor aver de heele Tiet keen Minsch togang an't Warken. Harr ja ok leeger kaamen kunnt, to'n Bispill, wenn dat dor den heelen Dag över larmt. Nich?
Aver sünst...

'n lütten Balkon harr ick ok. Kunn aver nich buten sitten, denn vun ünnen keem to alle Tieden Frittengestank ut de Köök hoch. Un vun den Balkon över mi drüppel dat mehrstens son beeten daal. Ick will ja hööpen, dat weer blots Water.
Ach ja, de eene Waterhahn in mien Badestuuv drüppel ok – Dag un Nacht.
Eenen Hotelpool harrn se dor ok. Dat Water sehg nich so ut, wat ick dor rinspringen much. Annerlüüd, schien't, woll ok nich. Un opto: wenn ick in'n Pool baden wull, kunn ick dat ja tohuus maaken un müss nich dusend Kilometer wiet wegfleegen.
Aver sünst...

Mi dücht, ick heff en feine Reis hatt: Wunnerbaret Weder elkeenen Dag. Bün veel rümkaamen, heff mi veel ankeeken. Un an den halven Kilometer Footweg nah't Meer heff ick mi ok gau wenndt.
Blots dat Eeten... Naja, een kann ja nich allens hebben.

Nee, weer schön. Würklich!“, sä Günther un nickköpp.

Schönen Urlaub? So? Na danke. Kann ick mi nich vörstellen. Nu is uns' Günther aver een Knickerbüdel, ofschoonst he dat gornich nöödig hett. Man wenn he sick nu all en paar Schiens för sien Reis göönt, dennso hett de ok schön to weesen. Punkt! Anners weer dat jo rutsmeeten Geld.

17.7.16 Över dat Winnen un Verleeren

Wenn ünner de Lesers Hartz IV-Empfängers sünd, mutt ick Se, leeve Lüüd, wohrschuuen: Speelt Se blots nich Lotto! Spaart Se sick dat Geld för den Lottoschien, denn dat kunn ja passeeren, dat Se waraffig wat gewinnt.

So as Normalverdeener dat däen, dörft Se sick aver nich dor över freien, denn Ehr Gewinn warrd se Cent för Cent vun ehr „Sozialleistung“ — as düt wunnerbaare Wort heet — aftrocken. Wenn nich in een Summ, so drüppenwies.

Tomindst is dat en arm'n Stackel ut Bielefeld so gahn. Endlich, so frei he sick, harr he ok mol Sott hatt: 500 € in't Lotto wunnen.

Man, dor hett en Uul seeten! Dat Sootschaalgericht — Betonung op Sootschaal – hett em ratenwies de 500 € wedder afnahmen.
Dat hannel sick ja üm en Inkumst, hett dat dor as Begrünnen heeten, un dat müss vun de Ünnerstützung aftrocken warrdn.

Jaja, so is dat: Pechvaagel blifft Pechvaagel, ok wenn he mol för fief Minuten Glück harr.

Nich to glööven!

Stellt wi uns mol vöör, de Minsch harr nich blots 500, sünners... seggt wi mol... fief Millionen Euro in'n Lotto wunnen.
De harr he denn jo woll ok an den Staat afdrücken müsst, denn dat Sootschaalgericht wörr seggen, dat he den Lottoschien jo vun dat Geld vun de Stütze betahlt harr, Geld, dat eegens den Staat tohöör un dorwegen de Gewinn ok den Staat tofallt.
Un överdat höört Lotto-Insätzen nich to de levensnotwennigen Kosten. Also hebbt Hartz-IV-Empfängers överhaupt nich dat Recht, Lotto to speelen!

Ja, leeve Plattfrünnen, seggt Se later nich, ick harr Se nich wohrschuut!

10.7.16 Krimis un anner Fruunsböker

De verleeden Ministerpräsidentin vun Sleswig-Holsteen, Heide Simonis — Se weeten all, dat is de Fruu, de jümmer gediegene Hööt op'n Kopp harr, oolet Geschirr vun'n Flohmarkt sammelt hett un 2015 bi de RTL-Sendung „Let's Dance“ op'n besten Patt weer, sick ehr över 70 Johr oolen Knaaken to breeken.
Ja, düsse SPD-Person, de vun 1993 bit 2005 in dat nördlichst Bundsland dat Seggen harr, de hett nu eenen Krimi ruutbröcht. De Idee, so sä Se to de Kieler Nahrichten, harr se all hatt, as se nich mehr wedder an't Ruder wählt worrdn is. Mag wesen, dor sünd de eersten Mordgelüsten in ehr opsteegen, denn in ehren eersten Krimi – „Heringstage“ heet de – kaamt glieks in de eersten 24 Stünnen 3 Wiewer üm't Leven.

De Geschicht speelt sick in dat idyllische Kappeln an de Schlei af. To'n Glück nich in Kiel, wo Fru Simonis wahnt. Mag weesen, optletzt kunnen de Leesers dorbi Verbinnung to reale Lüüd in ehr Ümgeevung herstellen. Wi warrdn sehn. Dat Book „Heringstage“ schall all op'n Markt wesen.

An leevsten, so sä de Nee-Schrieversch, läs se Romanen vun Donna Leon. Kennt Se förwiss: De Venedig-Krimis, nich? Kunn keen Schaden wesen, wat se dorbi 'n beten wat lehrt harr.

Blifft aftotööven, wat Fruu Simonis mit ehr Book riek warrd.

Man bi't Böökerschrieven is nix unmöglich. Dat seht wi ja ok an de veelen so nöömten Fruunsromanen. Dat sünd solk, de fröher as Gröschenheften, to'n Bispill „Lore-Romane“, an'n Kiosk to kööpen weern. Hüüt liggt düsse Aart Literatuur huupenwies in de Bökerlaadens. Jedeen, de mal wat beleevt hett, meent, all de anneren Lüüd wüllt wat dorvun weeten, un schrievt 'n Roman. Un mi dücht, mennigeen vun de Verlagen denkt ok so.

Nich vergeten: Wilden Sex beschrieven!

Wenn Se, leeve Fruunslüüd, nu ok Lust kreegen hebbt, een Fruunsroman to schrieven: Denn man to!
Dat Rezept is ganz eenfach: Se bruukt blots in'n Urlaub an eenen mööglichst wietaf leegen Platz mit eenen mööglichst gediegenen frömdaardigen Kerl — een Massai, een mongolischen Kannibalen oder een karibischen Reggaemuskant — een mööglichst gräsige Leevschaft antofangen un denn later, wen Se wedder tohuus ankaamen sünd un sick verhaalt hebbt, allens doröver to Papier to bringen.

Tja, also, wenn Se nich verfreet oder verbandelt sünd un noch nich Ehren Urlaub plaant hebbt, leeve Fruunslüüd, dennso maakt Se sick man op'n Patt:

• Fleegen Se wiet weg.
• Lehren Se an Ort un Sted eenen exotischen Kerl kennen un laaten Se sick een paar Weeken lang verwöhnen – vun baben bit nerrn.
• Nah düsse eenmolig wunnerbaare Tiet fleegen Se denn wedder nah Huus, verkööpen ehr Möblemang un verschenken den Rest an Flüchtlingen.
• De Katt bringen Se nah't Tierasyl. Dat allens bruuken Se ja nich mehr, wenn sehr to ehren potenten Natuurburschen in't Wüstenparadies oder sünstwo ganz hentreckt.
• Dor warrd Se denn to allereerst dat heele Geld afnahmen un achterran warrdn Se insparrt, belaagen un bedraagen un Gott weet wat noch allens....

Tja, wat hebbt Se denn dacht? —

• Un wenn Se denn de Näs full un sick 'n beten wat vun Ehr eegen Geld ut Ehren Lover sien Versteck torüch haalt hebbt, denn neiht as gau as dat man geiht ut – torüüch nah Huus.
• Achterran schrievt Se allens op. Allens – un viellicht noch'n beten wat dorto. Fardig is de tokaamen Bestseller!

Äh, wilden Sex nu nich mit jedeen...

Glöövt Se mi, anner Fruuns leest sowat heel gern, warrd se nu doch gewohr, wat dat Leeven in Alfeld oder Zarrentin mit ehren langwieligen Kerl an de Siet woll doch nich dat Allerleegste weesen kann. — Tomindst beeter, as in en stööviget Wüstentelt to husen, mang fuustgroote Spinnen un anner Deerten, un sick vun en Tuareg un sien Sippschaft rümschubsen to laaten.
Datsülvige köönt Se natüürlich ok in'n afrikaanschen Dschungel beleeven, wenn Se de Gegend passlicher schient.

Also, leeve Fruunslüüd, nu weeten Se, wo dat geiht, eenen Bestseller op'n Markt to smieten. Un dormit verdeent Se denn ja ok wedder Geld noog, üm sick nochmol eenen origen Huusstand antoschaffen.

Wat? Se grient? Glöövt Se mi, sowat is all passeert – un nich blots eenmol!

10.7.16 Bi'n Tähndokter

Ick seet leidergotts allweder mol in de Tööfstuuv bi'n Tähndokter. Dor seeten ok twee Mannslüüd un ünnerhollen sick över – tja, över watt denn woll?
Richtig: Över Football. Beter seggt: Över Fruuns un Kerls bi't Footballkieken vun de EM.

Nu sünd ja Frunns- un Mannslüüd, as wi weeten, grundverscheeden, dorwegen treckt se sick gegensiedig an – oder ut, as sick so gifft. Aver bi'n Football...

Dat Piktogramm för Football. Ganz klaar: Männersaak!

„Ick bün in en Tiet groot worrdn“, seggt de Öllere vun de beiden Töövers, „as de Footballers noch Littbarski oder Gerd Müller heten hebbt. Oder Horst Hrubesch. Un liek so hebbt se ok utsehn. Keen Frunnsminsch weer op de Idee kaamen, sick en Panini-Bild vun Hrubesch to besorgen. Ick glööv, nichmal Fruu Hrubesch. Keen Wief harr as'n hypnotiseert Karnickel op den Fernseher stiert, wenn Gerd Müller oder een vun de anneren Jungs sick nah en Tor dat Trikot vun't Lief reten harr. — Man dor weer dartomalen ja sobiso keen op kaamen. Dor weer Football noch'n reine Männersport. De ünnen op dat Gröön sehgen nau so ut as wi, de wi in't Stadion seeten. Hüüt heeten de düütschen Speeler Gomez oder Khedira.“

„Oder Schweinsteiger“, sä de Jüngere vun de beiden Footballexperten.

„Ja“, meen de Eerst: „Hüüt hebbt se all Föhnfrisuren, coolet Tüüch un en Frünndin, de sick „Model“ schimpt – Model för wat, is nich seggt. Man for sowat intresseert sick de Fruunslüüd. Nich, wo de Kerls Football speelen köönt. Nee, dat wat ünner de Trikot is, tellt. Man dat süht oftins nich veel anners ut, as dat vun de Muurlüüd op'n Boo blangenan.“

„Footballspeelen antokieken, wieldat de Speeler so sexy utseht, is so, as'n Porno kieken, wieldat de Deern dor so kloog in'n Kopp is“, sä de jüngere Kerl. „Gah mi af!“

Football-Experten®: Bloots echt mit dat Y-Chromosom!

De Öllere: „Un dorwegen meen ick, Fruuns un Mannslüüd schullen de EM nie nich tosaamen ankieken. Ok, wenn se mehrstens in ehr Leven veelet mitnanner maakt – optenn sünd se ja nich de Kessler-Tweeschens, de ehr Leevdag tohoop huukt hebbt. Woso mööten de Fruunslüüd överhaupt Football kieken? Se köönt sick doch ehr eegen Rebeet utsöken, so as Swimmen – dor gifft dat noog halfnackte Keerls to bekieken.“

Schaad, leeve Toluusterers, ick weer denn bi'n Dokter an de Reeg. Ick harr geern noch en beten länger wat dorvun mitkreegen, wat de Kerls würklich denkt.