De ole Fründ

vun Wolfhard Sauerbrey


Ik bün bi'n olen Frünn jüst ween —
ik harr em lange Tied nich sehn —
un glieks bi'n Anfang vun'n Besöök,
dor worr he knöterig un flöök,
flöök över Süükdom, över't Öller,
an'n mehsten avers, dull un döller,
da räsoneer he monoton
över de junge Gen'ratschoon
un keem an't Enn natürlich dann
ok mit dat Thema "Händy" an:

"Dor warrt de Minsch jo heel verrückt,
wat sik de Lüd tohopen klickt!
Bild vun mi sülmst! Ik seh mi doch
jedeenen Morrn in'n Spegel noch!
Schall ik mi knipsen bi't Raseern?
Dor wörrst wohrschienlich di verfehrn!
Man nee! De Lüd, de dor to sehn,
sünd all kandidel, rosig, schön!

So'n Twen, maakt he sien Selfies op,
süht jümmerto sien blieden Kopp,
un blots de Hintergrund wiest drang
villicht mol den Tosamenhang...


Her mit dat Handy!! Dat een süht,
wat wi so maakt, wi junge Lüd!!
Dat wiest se denn ok jedeneen,
ok, will he dat partuh nich sehn!

Doch" — klaagt he — "is een achtig Johr,
denn "selft" he nich mehr — is ja klor!
Ik kröpel nu so vör mi hen
un överleggt mi denn an't Enn:

Vun wat schall ik een Foto maken?
Villicht mal vun de fief, söss Saken,
de een an Hakens an sien Bett
denn so bilütten hangen hett?

An'n Haken links, dor hang denn ik
eerstmal vörsichtig mien Perück.
Dat Höörgerät kümmt blangenan.
Platz dree — dor kaamt de Tähnen dran.
Denn Nummer veer — Stääd för de Brill.
Fief — hang ik hin mien Bruchband still.
Un denn Platz söss — dat kenn ik schon —
de Gummistrümp för Kompression...


So'n Klöterkraam gifft dat genug,
den 'n nich op't Selfie hebben much!

Ik segg di, Wolfhard, för so'n Leven,
dor much ik keenen Deut mehr geven!"

Ik keek ut't Finster, un ik sweeg.
Vörbi an't Oog trock mi de Reeg
vun Johren: harr keen Krieg nich hatt,
harr jedeen Dag to eten satt,
kunn köpen, wat ik jümmers wull,
de Ladens weern to'n Bersten vull,
de Kinners, Enkels kunnen geern,
wat se ok jümmers wulln, studeern —
Minsch — achtig Johr, de weern nu um:
Ik leev as in't Elysium!
Un harr mi dat mal bannig drapen —
alltieds bleew dor een Utweg apen!


Un Reisen — Reisen hebbt wi maakt,
dor warrt in Johren noch vun snackt!

As ik nu sowiet kamen weer,
dor worr de Afscheed mi nich schwer!
Un mi full in: för unser Leven,
dor deit dat'n schöne Seggwies geven:

Das wahre Wunder besteht nicht darin,
auf dem Wasser zu wandeln,
sondern auf der Erde zu gehen!


Un dat kann bannig schöön ween!


4.10.2019


na baven