| |
Paris, dien Stolt,
dien Notre-Dame,
een Schatz för Land un Welt...
Een lodern Füü'r,
een Flammenstorm,
een Macht, de nix mehr höllt:
 Paris, Alarm,
een Kark brennt dal,
een Huus för
Gott un Lüüd...
De Schreck geiht
üm,
de Harten klaagt
un söökt
de Ostertied.
Veel hunnert Johrn
een Gotteshuus,
een Segen för dat Land,
een stebig faste
Toversicht,
doch denn de gräsig Brand:
Paris, Alarm,
een Kark brennt dal,
een Huus för
Gott un Lüüd...
De Schreck geiht
üm,
de Harten klaagt
un söökt
de Ostertied.
De Doornenkroon,
dat Folterding,
de hett dat överstahn;
een Andenken
an Passion,
an Folter, Krüüz un Hohn:
Paris, Alarm,
een Kark brennt dal,
een Huus för
Gott un Lüüd...
De Schreck geiht
üm,
de Harten klaagt
un söökt
de Ostertied.
Ruinen stellt
de drängen Fraag,
wat weer, wat is un blifft.
Wannehr kümmt Oostern,
wann dien Troost,
du Gott, de Leven gifft:
Paris, Alarm,
een Kark brennt dal,
een Huus för
Gott un Lüüd...
De Schreck geiht
üm,
de Harten klaagt
un söökt
de Ostertied.
|
