vun Heinz Rehn De Tied geiht in't Land, Wienachten is da. Dat Fest, dat uns vun de Leev vertell'n schall. De Kerzen, de Symbole vun dat Licht schüllt Hoffen wecken. Hoffen op hellere Daag, Hoffen op en christliche Welt, op Freden un Recht. Doch sünd de Fierdaag vorbi, ward alle Wiehnachtsgedanken in
en Schuuvlaad leggt un vergeten. De Aktionäre freut sik, wenn
de Rüstungsaktien stiegt, un de lütte Mann maakt sien Arbeit,
buut Kanon'n, Raketen un wat dat sonst noch an Speeltüüg
för de Unvernunft geben deit. De Suldaten Geiht dat Johr to End, ward de Menschen nochmol nadenkern. Se fraagt sik, wat se dat niede Johr bring'n ward. Denn jedeen nied Johr is mit Hoffen verbunn'n und endt mit de Insicht: De Welt dreiht sik, de Wahn regeert, und de Egoismus is uns Bispeel. De Schien lücht grell, un dat Sein blifft blots en Platz in den Schatten.
De armen Menschen ward armer. För Kinner, de nich noog to eeten hebbt, wüllt se wat doon. De Snacks höört sik good an, alleen, wat doot se? Wat blifft na, wenn de Lobbyisten de goden Gedanken tweisnackt hebbt?
O pardon, över politische Neejohrsgedanken wull ik nich snacken. Aver se hebbt sik nu mol so insleken in mien Gedanken, dat ik se nu nich mehr an de frische Luft setten mag. Un worum ok? Se hebbt dat doch in sik. Doch nu noch en Gedanken torügg in den Alldag. Siet Generationen schuft un entbehrt de Öllern för de Kinner.
De Snack "de Kinner schüllt dat mol beter hebb'n" hett
al uns Uröllern um de Ohr'n weiht. In een vun mien Geschichten heff ik mol schreben: Männichmol schaam ik mi, dat ik en Mensch bün. Mit de glieken Wöör much ik dit Schriefwark nu ok afsluten. |
|