vun Jennifer Mathilde Borchers Ik droop de Filmcrew
Ik loop door datt groote UNO-Gebäude, un door koomt Elin un
eere Crew mie all in de Mööt. Ik harr Elin in'n Mai all
kinnenleert. We lacht uns an un umarmt uns. Un de Swatte met jem,
Minsch, watt hett he föör helle, fröhliche Oogen! Datt
mutt wohl Yared ween. Elin harr mie seggt, datt he von Ethiopien kummt.
Watt föör'n flotten Typ! He hoolt mie gliecks de Hand hin
un ik griep se und wie schüttelt und lacht uns De Crew hett Erlaubnis kreegen, in datt UNO-Gebäude to filmen. Watt een Ehre! Datt passeert man selten. Datt Department föör Public Information hett Romaine, een junge Doom von de Philippinen, beopdroocht, met uns rumtaugohn, uptaupassen, datt de Crew nich irgendwo hingeiht, wo se nich hinschull, und gau door hinkommt, wo see drooft. Romaine is nett un is een groote Help. In de General Assembly Taueerst goht wie no booben in de Gallerie von de groote General-Assembly-Hall.
De Crew baut de Kameras up. De beiden Tonmännner baut de Mikrofone
up. Elin sett sick Kopphörer up, dormett sie alles höörn
kann. Se nimmt een Kasten in de Hann'n, wo se sehn kann, watt beide
Kameras filmen daut. Mie warrt Yared steiht blangen mie un seggt: "Gornich in de Kamera kiecken, blots mie ankiecken," un he lacht mie so fründlich an. Un denn krich he den Wink antaufangen. De Kameras loopt. De Mikrofone sünd an. He seggt, "Wie sünd hier in een groote Halle in de Vereinten Nationen mett Mathilde Borchers von Köhlen in Nedersassen. In disse Halle weert velle Sprooken snackt, Sprooken von de ganze Welt, over een Sprook is hier wohl noch nie snackt woorn Plattdüütsch. Nu snackt wie hier Plattdüütsch vondoog met Mathilde. Du, Mathilde, in watt för een Halle sünd wie hier denn eegentlich?" Jo, un denn heff ik Yared vertellt, watt datt mett disse Halle up sick hett. Yared snackt so een gaut Plattdüütsch, un he höör mie so upmerksoom tau, datt ik mie gornich um de Kameras kümmert heff. Ik heff jüss snackt, wie mie de Mund wussen is. Ik heff mie gor keene Sorgen mookt, wie ik utseen dee up den Film. De Crew, dach ik, sünd jo alles profeschionelle Tekniker. De woot an End een gauet Produkt hebben. De waart viellich 30 Minuten filmen un just 3 Minuten ruutsooken, de am besten sünd. Ik vertru jem, datt Beste ruuttosooken. Ik mook mie gorkeen Sorgen. Ik wüll Spooß hebben. Un so heff ik denn ganz lustig Yareds Froogen beantwortet. Ik heff
vertellt von den 192 Metgleeder von de UNO, de sick hier droopen daut;
datt ik, tosoom met annere UNO-Arbeiter, hier eenmol in't Johr unseren
grooten Chef, den Secretary-General, anhöören dau; un datt
datt nächste Week hier ganz hüllt w In datt "stake-out" Elin geev datt Signal, datt wie fertig weern an dissen Platz. De nächste Platz weer datt "stake-out" in datt Sekretariats-Gebäude, wo fooken de Secretary-General von de Presse befroogt warrt. Yared stellt mie ganz fabelhafte Froogen. He seegt: "Wie sünd hier nu in datt berühmte stake-out, wo all veele ganz wichtige Lüüd met de Presse snackt hebbt. Büss Du ok all mool hier interviewed worrn?" Door muss ik doch ganz luud lachen. "Ik bünn blots een lütte Angestellte hier up de UNO...." Yared segg: "Ja, over nu warrs Du doch hier interviewed...." Door muss ik noch mool woller luud lachen. As wie in't stake-out fertig weern, güng datt hin no den Besookeringang, wo de Büller an de Wand hangt von de süüs Secretary-Generals. Yared un ik müssen door langsgoon, ganz entspannt, und een beeten sabbeln. Datt Gewehr met een Knutten
Korte Pause
Filmen in mien Büro Den nächsten Morgen deiht mien Been jümmer noch verdammt
weeh. Ik roop mien Heilpraktiker an, heff Glück un krieg een
Veraffredung föör Klock 6 obens. No'n warmed Bad un een
schön Fröstück schaff ik datt, in't Büro to humpeln.
Kort no mie kummt de Crew an. Wie hebbt een Veraffredung dissen Morgen
in mien Büro to filmen. Ik wüll jem met mien Chef un miene
Mitarbeiter bekanntmooken, over eers koomt de Arbeit un denn datt
Snacken. Wie goht in uns Konferenzzimmer und mookt de Döör
dich. Yared und ik mööt uns bie't Finster upstöllen,
door, wo ik an 9/11 datt groote brinnende Lock seehn heff in Tower
1, un wo ik seehn heff, wie de tweete Fleger von Westen in den Beeten snacken As wie met datt Filmen biet Finster fertig weern, heff ik de Crew met miene Mitarbeiter und mien Chef bekanntmookt. Benedicta, de kummt von Ghana, un Imran, de kummt von Südafrica, un Ben, de kummt von de Philippinen, un mien Chef, de kummt von Guyana. Benedicta hett jem gliecks Witze vertöllt von George Bush un alle hebbt lacht un sick gaut verstoon. Elin harr mien Chef all in Mai kinnenlernt un se hett em noch mol woller dankt, datt he mie Verlööv geven hett, bie datt Filmen mettomooken. Mien Chef is de Auditor-General von Guyana weest und kinnt sick gaut uut met de Media. He seggt, datt hett em freiht, datt siene Assistentin von een Filmcrew von eehr düütschet Heematland filmt warrt. Fertig bie de UNO
Wie weer datt eegentlich anfungen? Datt is een lange Geschich. Voor twee Johr weer ik in een annert
Büro in de UNO. Mien Chef weer een Amerikooner met een langen
Nom, over he weer bekannt ganz eenfach as "Fritz Reuter".
Een Dach seggt ik em, datt ik Plattdüütsch snack, un he
seggt mie, datt datt een plattdüütschen Dichter geven hett,
de heet Fritz Reuter. So, ik heff googled no "Fritz Reuter"
un ook no plattdüütsche Dichter. Un door fünn'n ik
ganz famoose Websieden: www.numanto.de,
met moderne plattdüütsche Dichter un jehr Gedichte, un www.plattpartu.de,
een Süster-Websied met plattdüütsche Geschichten. Ik
weer fasciniert. Över all de Johre, de ik all in New York bünn,
heff ik doch jümmer mien plattdüütsche Sprook üüvt
un heff de nich vergeeten. Ik wüll jo gern bie die Websieden metmooken. Schrieven ist jo all mien Paschoon ween, as ik noch in de Köhlener Grundschool gohn bünn. In Inglish heff ik een Book schreeven und ook eenige Artikel, de druckt woorn sünd. Nu schriev ik watt up Plattdüütsch un schick datt aff met e-mail to Marlou, de Webmeester von de Sieden. Bald krieg ik een Antword von eer un de Bootschaft, dat een von mien Geschichten is uplood woorn up disse Websied, und twee Gedichte sünd up disse Sied. Ik freih mie gewaltig, mook Kopien un schick de an alle Lüüd, de ik kinnen do. In't Föhrjohr von 2007 kriech ik een e-mail un denn een Anroop von Elin von'n NDR-Fernsehen, datt se mie kinnenleern mooch. Se keem no New York in Mai un we hebbt tosoom Meddach eeten in datt UNO-Restaurant, wo de Delegeerten eet. De ganze Tied snackt wie Plattdüütsch. Ik heff vörheer noch nie met jemand in de UNO Plattdüütsch snackt. Datt deiht mien Seel overs gaut, de Sprook von mien Kindheit hier in de UNO to snacken! Elin vertöllt mie, datt de NDR een ganze Serie von plattdüütsche Programme mookt. Se gifft mie en DVD met een Programm, datt mit Plattdüütsche in Paraguay mook worn is, un een tweeted, datt weer in Namibia mookt. Se secht, datt se viellicht een Program met Plattdüütsche in New York mooken wullt un ob ik wohl Lüss harr, mettomooken. Jo kloor, datt much ik schoon. Filmen in'n Central Park
Twüschendöör mookt wie een koorte Pause. Blots Elin,
Yared un ik snackt Plattdüütsch. De annern snackt Hochdüütsch.
Up den Padd blangen us loopt een poor Lüüd vorbie. Manche
blievvt stoohn. Sie verstooht Düütsch un wüllt weeten,
watt hier denn filmt warrt. Manche bliefft stoohn un kieckt us bie't
Filmen tau. Twüschen jem weern ook een Ehepoor met jehr lütte
Dochter. De Familie koomt von Hannover un sünd in New York to
Besook. Se kinnt Yare Denn filmt wie woller. Yared un ik mütt swiegend den Padd lang goohn, döör de Büsch, so ganz natürlich, as ob wie jüss een Spaziergang mookt. Komisch, den Mund to hollen fallt mie ganz swoor. Ik mach so geern mit dissen charmanten swatten Mann Plattdüütsch snacken! Wie mütt dreemol door döör loopen, un datt schall ganz natürlich uutseehn. As wie datt drütte Mol door döör gooht, seh ik twee lütte Dinger mit flinke Flünk döör die Büsche flitzen. Datt köönt doch nich miene Lieblingsvögel ween? Nee, de giff datt in New York doch nich. Een lütten Vogel mit ganz flinke Flünk
Nich datt Auto wegnehm!! Nu sünd wie met Filmen in'n Park fertig un slept alles Geroot,
alle Jacken un Wooterbuddels datt is nämlich woller herrlich
warm uuten Park ruut un no de Stroot hin, Central Park West,
wo de Crew eehrn Mietwogen parkt hett. Erik komplimentiert mie
datt ik so natürlich bünn vör de Kamera, un datt ik
ganz fienn mien Geföhle door mit rinbringen dau. Oh, datt freiht
mie. Ik föhl mi noch fien und sitt stolt up opp datt hooge Peerd,
do kummt datt Maleur: "S Wie nehmt twee Taxis un loot us no datt Lincoln Center hinföhrn un wööt hier den allerletzen Film dreihn. Ik heff nämlich siet söss Johr jeden Winter 9 Korten to de Metropolitan Oper för de Saison. Wie koomt no de Oper hin. De Crew hett Verlööv, dissen Obend von Klock 7 bitt Klock 9 vöör den Brunn'n un vöör de Oper to dreihn. De Brunn'n inne Mitt von'n Platz is affdreiht, un een annere Crew mookt Tonproben met veel Krach. De NDR-Crew is gewaltig enttäuscht, könnt over nix mooken. Mööt een niege Erlaubnis kriegen vöör een annern Obend un woller koomen. Elin seggt, se ward mie anroopen, wenn alles gautgeiht, mook wie Dingsdagobend wieder. Vöör de Oper Dingsdach koom ik voon de Arbeit no Huus un verbring twee Stunnen dorbie, uuttosooken, watt ick anteen wull. Elin harr seggt, ik schüll watt Elegantes' anteen, over nix Wittes un nix Swattes. Ik wull eehr gern den Gefallen doon, ober datt is so hitt vondog. Klock söben is datt jümmer noch 80 Grod (Fahrenheit). Ik wüll over watt Bequemes anhebbn, ansonsten kann ik keen Spooß hebbn. Endlich finn'n ik datt richtige Kleed mookt von een elegantet, elfenbeinfarbiget Materiol met roote und lila Bloomen. Datt hett een langen, wieden Rock, körte Ärmel, un is oben schön utschneen, so datt ik een goldene Keed um'n Hals dreegen kann. Ik koom half negen bie de Oper an. De "Jungs" von de Crew
komplimiert mie wegen mien eleganted' Kleed, un ik Mikrophone warrt anstellt, Kameras loopt, un Yared stellt mie Froogen. Jede Froog is een Överraschung. Yared wull mie nie vorheer seggen, watt he mie froogen wull. Manchmal seggt Elin ehm Froogen vor mie, over se seggt mie ook nich, watt komen deiht. Vonobend heff ik een Överraschung för Yared ik wink mien rechte Hand met de negen Intrittskorten för de Oper. "Watt hess Du denn door?" froogt Yared. Ik wies em de Korten. "Na, kieck mol an," seggt he un denn froogt, wat för een Oper denn de eerste weer. Ik segg em, datt weer Mozarts Figaro. Yared hett noch veele Froogen stöllt, un de sünd all een Överraschung. Vonobend geiht nix verkeehrt. Mie mookt datt Spooß. Wenn datt Filmen fertig is, mook de "Jungs" noch Büller met jehre Kameras vöör jehr Familien. Wie sitt noch rum un snackt.
Elin seggt mie, datt seh nu veel Arbeit hebbn wardin Düütschland, von datt Filmte een schön Programm to mooken. Se seggt, wenn datt Program an'n Fernsehen wiest woorn is, denn schickt se mie een DVD. Ik segg: "Blots een?" un se seggt: "Jo, blots een. Du kanns over geern Kopien mooken för dien Familie un Bekannten." Ik heff Elin un de Crew een Geschenk metbroocht, een Buddel von Himbeerwien, den ik sölber mookt hefft von Himbeern, de ik in Juli in'n Inwood Hill Park in Manhattan plückt heff. Un denn ward datt Tied, "Tschüss" to seggn. Nu kann ik gornich meehr so lich snacken. Ik mag jem alle so geern! Ik ward jem alle vermissen! Ik krieg eene warme Umarmung von allemann.
Wandervageln |