Kreienschiet

vun Heinz Tiekötter


De gröttste Bugenotenschop weer in de Söbentiger Johrn de Nee Heimot vun den DGB. Öberall in Düütschland weern se mit dorbi, wenn dat üm dat grote Geschäft mit Wohnungen un Hüser güng. Bi een Gewerbeutstellung in Wahlstedt, dat liggt nich wiet weg vun Bad Segebarg, harr de Nee Heimot 'n Barg Grundstücken un dorop wull'n se Fardighüser boen. Düsse Messe sull jem helpen, Keupers to finnen.


Lütt, aver solide: En Hus, as wi dat leevt. Foto: Antje Heßler

De Utstellung pladder so för sik hen. Veel Interesse geev dat nich. Op't Land wulln de Minschen Wännen ut Steen hebben un nich ut Spoonplatten or Beton. All de Argumenten öber Kosten un Wärmedämmung hebbt nich veel nützt. De Lüüd meenten, 'n Huus is solide, wenn du blots dorch de Döör un nich dörch de Wannen rinkoomst. In de Nomeddagsstünn op'n Sünndag keem 'n teemlich ollerhaftigen Mann an den Messe- Stand un snack Hein op Platt an: "Du heur mol, mien Jung", froog he em, "du snackst doch Platt?" Hein nickköpp un de Ool vertell wieder: "Ik heff dor an'n Mözener See 'n Ufergrundstück. Versteihst du mi? Dat is en wunner-scheune Koppel mit Bööm direkt an't Woter. Wenn du mi för düsse Koppel 'ne Wohnung hier in Wahlstedt giffst, denn tuusch ik mi di. De Koppel is gode fief Hektar groot."


Nanu... wat is denn dor achter den dicken Tuun?

"Djä" , anter Hein, "dat heuert sik goot an, blots heff ik nich so veel to seggen. Ik warr mit mien Boos snacken un mell mi denn bi Se." Un denn geev de Mann em siene Adress un vertell, wodörch he licht to finnen weer: "Ik heet Ernst Meier", säe he to Hein, "un wohnen do ik in de Kieler Stroot. Du warrst mien Huus kennen or du findst dat licht. Ik heff in mien Vörgorrn so grote swattbunte Keuh henstellt. Keen lebennige, nee, de sind ut Sparrholt. Kumm man driest rin." Un ob Hein dat Huus kennen däe. Jedetmol wenn he doran vörbi fohrt is, hett he sik öber düssen Jux mit de Keuh wunnert un doröber grient.


En Plastikkoh ... ok noch mit Höörn!

"Du", fung de Ool wedder an, "nu gläuv du bloots nich, dat ik een an de Marmel heff. Ik find düsse utsoogten Deerten ok nich scheun. Man miene Nobern, de argert sik swatt öber düsse Beester un meent, ik verschannel de Gegend dormit. Se sind all bie'n Amt vörstellig worrn, üm mi dat verbeden to loten. Man se schafft dat nich! Weest wat, mien Jung, ik bün nu dreeuntachentig Johr un so'n olen Mann as ik, de mutt jümmers noch 'n beten Kreienschiet in Kopp hebben. Ansünsten mookt dat Leben jedoch keen Spooß! Un blots dorüm mook ik dat. Ik will sehn, wat se sik noch alln's infallen loten."


De sünd heel aggressiv un mööt goot insparrt warrn!


23.7.2017


na baven