De
Klimawannel un ik
Vun Marlou Lessing
De Konferenz in Nairobi is ut, un wat is rutkamen? Nich mehr, as sik
jedereen verwachten weer: vörsichtiges Interessengeschiebe, Ik-röög-mi-nich-röög-du-di-toeerst
un Wat-krieg-ik-dorför. Also dat Öövliche. Man dat Problem,
üm dat dat güng, is allens annere as dat Öövliche. In uns
Johrhunnert is dat so wiet: Dat Klima kippt. Katastrophen ahn Bispill staht in't
Hus. Aftowennen
is dat nich mehr, bloots noch to mildern un ok dat bloots, wenn wi anners
to Wark gaht as jüst in Nairobi. Is dat nich gresig? Ja un Nee. Mal
ehrlich: Wenn wi so leven dään, as wi leevt, un nix änner sik,
dat harr rein gor keen Konsequenzen dat weer würklich gresig.
So, as dat nu is, kümmt de Welt, as wi ehr kennt, vör de Hunnen; passeer
dat nich, weer avers wat mit de ewigen Oordnungen nich in't Loot, mit de Gesetten
vun Uursaak un Wirken, actio un reactio. Dat weer denn richtig slimm.
Lever heff ik en Desaster an'n Hals as tweie Natuurgesetten! Lever för uns
Undaten in de Höll kamen as keen Gott mehr in'n Heven weten! Rückblende.
In de fröhen 60er Johrn, as de eersten groten Konsumwelln över dat kriegsrekonvaleszente
Düütschland wegrulln dään, as de letzten Ozelote op den Jungfernstieg
in Hamborg as Pelzjacken spazeern dragen woorn un dat bedenkenlose Verslieten
vun Ressourcen sik as chic, as genussvulle Levensstil fastsetten dä,
geev dat in Hamborg en junge Fru, de wüss, dat dat verkehrt weer. Se kunn
nich bewiesen, dat dat lege Folgen hebben wöör, se harr nix studeert
un nüms wöör op ehr höörn, avers se wüss dat
eenfach. Un se kunn nachtens nich vun s lapen.
Dat hett ehr mall maakt. Toeerst füng se an, bloots noch Saken to eten, de
bi us anbuut warrt. Appeln un Nööt, avers keen Bananen nich, un keen
Fleesch. De Transporte un de Slachterien müssen ophaaln, meen se. Denn hett
se Breven schreven an grote Bläder, an den "Spegel" usw., man nüms
hett ehr antert. Dat Besinnungslose, dat na't Verdarven tendeer, toov munter wieder
üm ehr rüm. Na en Tied woor se rabiat. "Nu is Sluss. Nich een Auto
dröff hier mehr langsfohrn", sä se sik een Dag, as se an en grote
Krüüzung stünn. Jüst harr se tofällig en groten Rosenstruuß
schenkt kregen vun den Mann, de mal min Vadder warrn schull. De Krüüzung
bleev still. Denn keem en Motoornluut nehger. De junge Fru, de later min Moder
warrn schull, treed op de Krüüzung. En Bundswehrkolonne keem op ehr
to. Se heev den Rosenstruuß hooch övern Kopp, as en Signal. De Kolonne
höll an. Se stünn; de Autos töven. Vun anner Sieden kemen anner
Fohrtüüch; se höllen an. Merrn op de Krüüzung stunn en
schöne Fru mit hoochreckten Rosenstruuß un höll den gesamten Verkehr
op en grote Hamborger Krüüzung still. Vertwievelt. Ganz alleen.
Natüürlich duur dat nich lang. Dat enn in de Psychiatrie, un amenn weer't
bloots to ehrn Schaden. Bloots to ehrn Schaden? Weer't nich ok to
de Welt ehrn Schaden? Nich veel mehr? Wosaken
kunn min Moder dat weten, dat düsse Levensstil verkehrt weer? Se kunn nich
hengahn un de Welt seggen, "Wenn ji so wiedermaakt, haalt sik in 100 Johr
de Grote See juun Städer." Dat wüss se ok nich, un dorüm weer
ehr't ok nich to doon. Man se harr en intakten Sinn för Good un Leeg. Dat
lang. De Minsch kann weten, wat richtig un wat falsch is, ok ganz ahn Studeern
un komplizeerte Klimaforschung. De Levenswies vun't Verslieten weer in sik
verkehrt. Nich vunwegen de Konsequenzen; de weern dormalen ja noch gor nich
to föhlen; nee, in sik sülven weer düt Hanneln un Wanneln verkehrt.
Dat kunnst sehn un föhlen. Dat weer brutal, egoistisch, rücksichtslos.
Liekso, as de Faschismus nich dorüm verkehrt weer, wieldat de 2. Weltkrieg
verlaren güng, sünnern in sik. Ok wenn dat gor keen slechte Konsequenzen
hatt harr, weer't liekers verwerflich. Man wat Verwerflichs dröff nich ahn
Konsequenzen wiedergahn. Dat mutt ophöörn nich vunwegen de Konsequenzen,
sünnern an sik. De Konsequenzen sünd bloots en Middel, de Welt
torecht to rücken.
In
min Generaschoon weer ik al nich mehr ganz alleen mit de Idee, dat dat Plattmaken
vun jümmer mehr Natuur nich de rechte Richt ween kunn. Togliek bün ik
in den komfortablen Levensstil vun vundaag rinwussen, un natüürlich,
as alle Minschen, de op't Land wahnt un mobil ween mööt, mit Autofohrn,
autofohrn, autofohrn. Ok för mi woorn de Straten buut, vör de ik, wenn
ik an de Autobahnbuusteden dat grote Wöhlen in de Eer ehr Kaldunen sehg,
bi mi seggt heff: Gott, laat us dat nich dörgahn! Dat dröffst du nich!
Bloots
in en Fleegtüüch heff ik noch nienich een Foot sett un will dat ok miendaag
nich doon. Op düsse Wies bün ik also froh, dat nu endlich sichtbor
un föhlbor is, wat wi lang weten kunnen. Dat kamen is, wat kamen müss.
Dat Ordnung wedder herstellt warrt; dat wi ut de Schienwelt, in de wi fungen weern,
in de Wirklichkeit ankamen sünd. Dat is en Verlichtern, en Opaten. Nu
is dat ja so, dat düsse kathartische Opfaten vun den Klimawannel ok wedder
bloots en westliche Luxus un zynische Verwöhntheit is. Ik kann mi dat leisten,
wieldat ik in de bevördeelte Halv vun de Welt leven do, ok lütt beten
över den Meeresspegel. Wa weer dat, wenn ik to de Minschen höörn
dä, de vun den Klimawannel al nu un würklich drapen warrt?
De nich bloots en hitten Sommer, sünnern keen Water mehr to'n Drinken hebbt?
Un de dat nich verschüllt hebbt? Dat is de Gretchenfraag. Wiss wöör
ik denn vun Gott wat anners flehen as nu graad düsse Aart vun Konsequenz.
För uns Wohlstandsbörger is sogoor de Moral noch relativ billig.
Düsse Weddersprook maakt us nich frie vun den Roop na Konsequenz.
Recht un richtig is, dat Gott orr de ewige Konsequenz vun de Natuurgesetten,
orr wat jümmers wi op seggt uns düt Desaster op den Hals schickt
hett. Man liekso köönt un mööt wi nu höpen, dat Gott
us nich verlett in düt Slamassel un sünnerlich nich de povern
Minschen un Deerten, de dat nich verschüllt hebb t
un doch de swaarste Last opkriggt. De Welt warrt nich schoont, man wedder
drept dat toeerst de Swacken. De schallt op uns Geweten liggen. Dat wi
ehr Loos opfangt, linnert, gerechter maakt, un de Last, de wi uns op't Geweten
packt, na Mööglichkeit lichter maakt, dat schull uns eerste Sorg ween.
Un dorwegen üm ehr willn mööt wi us nu anstrengen,
dat Roder so wiet as dat geiht noch rümtorieten. |