Wiehnachten 2008:
De Reis no Bethlehem

vun Cord Denker


"Josef, Joosef!" klüng em dat in de Ohrn. He dreih sick op de anner Sied un tast in dat Düüster noh de Klock. För een'n Ogenblick lüch dat Ziffernblatt op: Halbig fief. Dat is de Tied, wo de Minsch dröömt. — Josef Ackermann, de Herr öber en Bank-Imperium, harr unruhig slopen. Dat Döreenanner in de Finanzwelt harr em de Roh nohmen: Nüms wüss in düsse Tieden to seggen, woans dat wiedergüng op den Finanzmarkt. Banken, mit de he in goden Kontakt stohn harr, weern öber Nacht insolvent worden. So as he ok hebbt de Lüüd, de op de hogen Posten seten, Millionen scheffelt. Man op een'n Schlag kunn dat vörbi sien. Un all de Macht un Herrlichkeit — dor güng de Wind mit af.

"Josef, Jooosef!" höör he nu wedder. Denn weer dat also doch keen Droom. Man wer reep em dor? Un wat schull dütt Ropen in de Nacht? He kääm tohööchd un trock den Vörhang an't Finster to Sied. In dat Licht vun siene Meldelampen seeg he een lütten Pulk Minschen in Karnevals-Kledagen dor ünner sick op dat Gras-Flach. Woso weern de dor henkomen? Wo bleew de Objektschutz? Un siene Wach-Hunnen — de scharwenzeln üm de Lüüd rüm. As de em nu an't Finster wies worden, do winken se em to: "Josef, dat is so wied!"

He hebel dat Finster open, un de kole Dezemberluft weih em an: "Wat schall düsse Larm to nachtslopen Tied? Sünd ji mall?" — "Nee", wi wüllt di afhool'n!" — "Afhool'n?" fröög he: "Worüm? Woto?" — He harr bilütten de Stimmen wedderkennt, dat weern siene Frünnen, sien Kegelvereen. — "Wi wüllt di afhooln to de Reis noh Bethlehem!" kääm de Antwuurt vun ünnen.

Josef A. weer baff. Dor müss jo wol wat döreenanner lopen sien. He wull düssen Morgen noh New York flegen, he harr een strammen Dag vör sick un wull sick nich noch öberto mit so'n dösigen Kroom befoten: Karneval is annermol, doch nich to Wiehnachten! — He trock den Morgenrock an un güng noh ünnen, üm de Verrückten to Räson to bringen. Man as he achtern ut de grote Terassendöör rutgüng un de brede Trepp noh'n Goorn vör sick harr, do weer em, as geew de Grund ünner siene Fööt noh, un he full un full, un dat Fallen wull keen End nehm'n.

Noch ganz beswiemelt un hachpachen funn he sick in een oold orientalisch Stadt wedder. He keek sick üm. He stunn vör dat Amt in Bethlehem. Dor schull he nu rin un vör den Amtmann, de in römisch Deensten stunn, sien Vermögensstand utwiesen. Un de wörr em denn taxeern un een Stüüerlast toschriewen, de em de Luft afdrücken dä. Un vun de Stüüern un den Wucherzins, de se hier ut dat jüdisch Volk rutpressen dään, schwelg de grote Stadt Rom in Luxus un Öbermoot. He ball de Hannen in de Daschen vun sien Morgenmantel un lett sick inschriewen in de Stüüerlist.

He wüss nu ok, woans dat wiedergüng. He harr doch as Jung een poor Mool mitmookt bi dat Krippenspeel. Nu müss he mit de Deern, de se em to Sied stellt harrn, noh een Ünnerkunft söken, un dat weer gor nich so licht. Fröher harr he sick ümmer doröber wunnert, dat so'n piepsig Schooldeern al een Kind hebben schull. Man dat weer jo man ok bloots een Popp west, un dat Ganze een Speel.

Man nu weer dat op eenmol wohr för Josef A.: De Armseligkeit ümrüm, de Hunger un de Bangnis bi de Minschen, de Hass op de Besatzer; all dat legg sick em swoor op dat Hart. Un denn noch de junge Fru, de sick op de Eer dol leggt harr un dat Kind ut sick rutpress. Un he as Mannsminsch, de appeldwatsch dorbi stunn un nich recht wüss, wat he doon schull. Dat weer keen Droom, dat weer keen Film! Dat weer dusendfach trister un schedderiger as bi de romantischen Kippenspeel'n in sien Kinnertied.

Un denn weer dat Kind dor un krakeel in de Welt. Josef A. keek sick üm. Egens geew dat hier keen Platz för een Kind. Villicht dor in de Eck, de Krüff. He schüttel dor de Muuskötels rut un denn trock he sien Morgenmantel ut, üm dat Kind dor to betten: Wat schull ut dütt Kind mol warrn?

Awers nu müssen jo ok bald de Schäper opdükern, so harr he dat doch lehrt. De harrn dor bi düüster Nacht buten op de Heid een'n Engel to sehn kregen, un de harr jem seggt: "Hüüt is de Messias to Welt komen, de alle Minschen den Freden bringt. Nu man los, nu goht man gau noh Bethlehem röber un öbertüügt sick, dat de Saak wohr is!"

Un denn kämen de Harders ok warraftig to Besöök. Un Josef A. kunn sick dat Smuustern nich verkniepen. He kenn jem meist all. Vun wegen Schäper! Bankmanager weern dat. Se harrn sick fröher üm de grote Krüff versammelt un harrn Millionen scheffelt, so lang as dat güng. Man op eenmol güng dat nich mehr, un se weern böös op de Nääs fulln, all de Herren vun Landsbanken un Privatbanken un Kredit-Instituten. Nu weern se fix wat lütter, harrn sick armselig verkleedt un bögen de Kneen mol nich vör dat grote Kapital. Nee, se wulln jo wol wiesen, dat se ok noch minschlich mitföhlen Harten in ehr Binnerst harrn un dat man jem ok wedder vertruuen kunn.

Verstellt se sick, oder meent se dat dütt Mool oprichtig? Josef A. weer sick dor nich so ganz seker, man he wünsch dat nu, dat sick düsse Branche so wied ümstelln müch, dat man ehr wedder achten kunn. — Düsse "Schäper" schulln doch nu vun hier rut gohn in alle Welt un de Minschen dat künnig moken, dat de Seligkeit nich an Macht un Geld un Good hangt. Hebbt se denn nu lehrt, dat de Minschenweert un de Minschenfreid veelfach mehr vun dat afhangt, wat dat Hart warm un wied mookt?

"Josef, Joosef!" klüng dat op eenmol wedder an siene Ohrn. Wat weer dat? Dat klüng doch as de Stimm vun sien Fru Pirkko, mit ehrn finnischen Akzent, den he so geern höör. — "Awers se bruukt mi doch hier in Bethlehem!" güng em dat dör den Kopp, as he ut siene Kissen tohööchd kääm. Nee, warraftig, he weer tohuus in sien Sloopkomer. He stunn op, denn he harr vun ünnen wat vun "Fröhstück" höört. He wull gau sien'n Morgenmantel antrecken, man de Mantel weer nich dor.

As he bi Disch seet, öberrasch em sien Fru mit de Ankünnigung: "Dien Flug fallt ut, de Piloten streikt. Is dat nich schlimm?" — Statts dat he nu griesmulig kieken dä, lach he öber dat ganze Gesicht un sä: "Denn schall dat so sien, as dat is. Bi uns fangt nu Wiehnachten an: Dat Geschäft kann töben!" — Sien Fru wunner sick öber em, man he lach ehr to: "Loot uns hüüt noch de ole Wiehnachtskrüff opstelln!" — Un as se denn dorbi weern, de Figuren optosetten, do vertell he sien Fru all'ns, wat he beleewt harr.


14.12.2008


na baven