vun Cord Denker "Josef, Joosef!" klüng em dat in de Ohrn. He dreih
sick op de anner Sied un tast in dat Düüster noh de Klock.
För een'n Ogenblick lüch dat Ziffernblatt op: Halbig fief.
Dat is de Tied, wo de Minsch dröömt. Josef Ackermann,
de Herr öber en Bank-Imperium, harr unruhig slopen. Dat Döreenanner
in de "Josef, Jooosef!" höör he nu wedder. Denn weer dat also doch keen Droom. Man wer reep em dor? Un wat schull dütt Ropen in de Nacht? He kääm tohööchd un trock den Vörhang an't Finster to Sied. In dat Licht vun siene Meldelampen seeg he een lütten Pulk Minschen in Karnevals-Kledagen dor ünner sick op dat Gras-Flach. Woso weern de dor henkomen? Wo bleew de Objektschutz? Un siene Wach-Hunnen de scharwenzeln üm de Lüüd rüm. As de em nu an't Finster wies worden, do winken se em to: "Josef, dat is so wied!" He hebel dat Finster open, un de kole Dezemberluft weih em an: "Wat
schall düsse Larm to nachtslopen Tied? Sünd ji mall?"
"Nee", Josef A. weer baff. Dor müss jo wol wat döreenanner lopen sien. He wull düssen Morgen noh New York flegen, he harr een strammen Dag vör sick un wull sick nich noch öberto mit so'n dösigen Kroom befoten: Karneval is annermol, doch nich to Wiehnachten! He trock den Morgenrock an un güng noh ünnen, üm de Verrückten to Räson to bringen. Man as he achtern ut de grote Terassendöör rutgüng un de brede Trepp noh'n Goorn vör sick harr, do weer em, as geew de Grund ünner siene Fööt noh, un he full un full, un dat Fallen wull keen End nehm'n. Noch ganz beswiemelt un hachpachen funn he sick in een oold orientalisch
Stadt wedder. He keek sick üm. He stunn vör dat Amt in Bethlehem.
Dor schull he nu rin un vör den Amtmann, de in römisch Deensten
stunn, sien Vermögensstand utwiesen. Un de wörr em denn
taxeern un een Stüüerlast toschriewen, de em de He wüss nu ok, woans dat wiedergüng. He harr doch as Jung een poor Mool mitmookt bi dat Krippenspeel. Nu müss he mit de Deern, de se em to Sied stellt harrn, noh een Ünnerkunft söken, un dat weer gor nich so licht. Fröher harr he sick ümmer doröber wunnert, dat so'n piepsig Schooldeern al een Kind hebben schull. Man dat weer jo man ok bloots een Popp west, un dat Ganze een Speel. Man nu weer dat op eenmol wohr för Josef A.: De Armseligkeit ümrüm, de Hunger un de Bangnis bi de Minschen, de Hass op de Besatzer; all dat legg sick em swoor op dat Hart. Un denn noch de junge Fru, de sick op de Eer dol leggt harr un dat Kind ut sick rutpress. Un he as Mannsminsch, de appeldwatsch dorbi stunn un nich recht wüss, wat he doon schull. Dat weer keen Droom, dat weer keen Film! Dat weer dusendfach trister un schedderiger as bi de romantischen Kippenspeel'n in sien Kinnertied. Un denn weer dat Kind dor un krakeel in de Welt. Josef A. keek sick üm. Egens geew dat hier keen Platz för een Kind. Villicht dor in de Eck, de Krüff. He schüttel dor de Muuskötels rut un denn trock he sien Morgenmantel ut, üm dat Kind dor to betten: Wat schull ut dütt Kind mol warrn?
Un denn kämen de Harders ok warraftig to Besöök. Un Josef A. kunn sick dat Smuustern nich verkniepen. He kenn jem meist all. Vun wegen Schäper! Bankmanager weern dat. Se harrn sick fröher üm de grote Krüff versammelt un harrn Millionen scheffelt, so lang as dat güng. Man op eenmol güng dat nich mehr, un se weern böös op de Nääs fulln, all de Herren vun Landsbanken un Privatbanken un Kredit-Instituten. Nu weern se fix wat lütter, harrn sick armselig verkleedt un bögen de Kneen mol nich vör dat grote Kapital. Nee, se wulln jo wol wiesen, dat se ok noch minschlich mitföhlen Harten in ehr Binnerst harrn un dat man jem ok wedder vertruuen kunn. Verstellt se sick, oder meent se dat dütt Mool oprichtig? Josef A. weer sick dor nich so ganz seker, man he wünsch dat nu, dat sick düsse Branche so wied ümstelln müch, dat man ehr wedder achten kunn. Düsse "Schäper" schulln doch nu vun hier rut gohn in alle Welt un de Minschen dat künnig moken, dat de Seligkeit nich an Macht un Geld un Good hangt. Hebbt se denn nu lehrt, dat de Minschenweert un de Minschenfreid veelfach mehr vun dat afhangt, wat dat Hart warm un wied mookt? "Josef, Joosef!" klüng dat op eenmol wedder an siene Ohrn. Wat weer dat? Dat klüng doch as de Stimm vun sien Fru Pirkko, mit ehrn finnischen Akzent, den he so geern höör. "Awers se bruukt mi doch hier in Bethlehem!" güng em dat dör den Kopp, as he ut siene Kissen tohööchd kääm. Nee, warraftig, he weer tohuus in sien Sloopkomer. He stunn op, denn he harr vun ünnen wat vun "Fröhstück" höört. He wull gau sien'n Morgenmantel antrecken, man de Mantel weer nich dor. As he bi Disch seet, öberrasch em sien Fru mit de Ankünnigung: "Dien Flug fallt ut, de Piloten streikt. Is dat nich schlimm?" Statts dat he nu griesmulig kieken dä, lach he öber dat ganze Gesicht un sä: "Denn schall dat so sien, as dat is. Bi uns fangt nu Wiehnachten an: Dat Geschäft kann töben!" Sien Fru wunner sick öber em, man he lach ehr to: "Loot uns hüüt noch de ole Wiehnachtskrüff opstelln!" Un as se denn dorbi weern, de Figuren optosetten, do vertell he sien Fru all'ns, wat he beleewt harr. |
14.12.2008 |