Unwedder

vun Günter Schiller


Vun Westen her komt dat as wi dull,
de Wulken sünd swatt, von Woter vull,
dat een dat schudern un gräsen kunn.

Denn kom dat as en Woterfull von Heven boben —
de Bäken un de Stroom sünd bold överfull;
nu kom dat, wat nienich komen schull.
De Woterfloten riet nu allns mit sik fort,
Geröll, de Bööm, de Diek bricht in un dat Uferbord,
un männich een find dorbi sien Dood,
verleert all sien Besitt un Good.

Dat Woter bringt Dood un Verdarben.
Allns liggt in dutt, allns vull Scharben...
De Minsch bi sik nu allerletzt begriept,
wat he anstellt mit de Natur, wat he dormit drieft.
So rächt sik Mudder Natur vun dat Minschenschinnen:
Se slöög hard torüch, nu mut de Minch sik besinnen,
wat he mookt hett mit siene, düsse Welt.
Dat is nu de Lohn vun de Gier no dat Geld!

Doch liehrt he wat ut dat Desaster,
ännert de Minsch sien Meen or gor sien Padd?
Ok wenn he in Momang no verbaast un matt —
nee, wenn dat vörbi is, du glöövst dat nich,
denn renn he liekers no de Zaster!
Un de Moral vun düsse Geschicht:
Liehrt de Minsch ut siene Fehler?
Nee, nee, dat deit he seker nich.
So bringt de Minsch sik sülvst to Fall!
Ok Wilhelm Busch, de wüss dat al:

Sehr tadelnswert ist unser Tun,
Wir sind nicht brav und bieder.
Gesetzt den Fall, es käme nun
Die Sintflut noch mal wieder?

Das wär' ein Zappeln und Geschreck!
Wir gingen alle unter;
Dann kröchen wir wieder aus dem Dreck
Und wären, wie sonst, recht munter.


5.8.2021


na baven