Giez, Gier un Dööspaddelee

vun Heinz Tiekötter

Wi Minschen vergoht uns sträflich an de Natur, an Gnitten, Flegen un Immen! Woher ik dat weet? So as in all de Johrn ok heff ik düt Johr mit mien Auto wedder bummelig teindusend Fohrkilometers trüchleggt. Man düt Johr heff ik keen Flegenswamm un keen grobe Böss bruukt. Ik weer in desülbige Gegend as sünst ok ünnerwegens. Doch Gnitten un Flegen geev dat kuum an miene Frontschiev. Veel kratzen müss müss ik nich. Denn fung ik an, doröber to gruveln. Nu bin ik mi seker, dat liggt an den Giez, an de Gier un an de Dösigkeit vun uns Minschen.

De Een will spoorn un de Annere will jümmers mehr hebben. Wenn een för siene Lebensmittel nix utgeben will un he köfft bloots dat Billigste, denn sett he en Schruuf ingang. An Enn vun düsse Schruuf steiht, dat de Buurn jemmer Produktschoon steigern mööt, wenn se öber de Runnen komen wüllt. Se köönt denn keen Konkurrenz gebruken. Dorüm mööt se Worms un Vogels, Müüs un Muulwarpen vun jemmer Ackers verdrieben.

Denn ward de Moden ut de Bööm verjoogt un de Metten ut'n Acker. Dat is denn keen wieden Weg to de universelle Giftsprütt. Dat heet denn Glyphosat op de Feller un Unkraut ex för de Beete. Dat gifft wat för de Appels un de Plummen un gegen de Wildblomen. Wenn de Buer de Konkurrenz verjogen will, denn mutt he de Gentechnik insetten. Denn gifft dat dwors wiederhen Raps, man den möögt de Rehe, de Wildswien un de Kaninken nich mehr. De langt bloots noch för de Minschen.

Monokultuurn sünd Wöösten!

De Buer mutt dat moken, denn wi, du un ik, bringt em in de Kniep. Wi wüllt heel billig inkeupen un wat wi betohlen wüllt, dorvun kann he nich leben. De Suupbütt seggt: "Wat scheert mi de Melkpries, ik bün Beerdrinker!"

Ik weer jo ok all geistig vun de Jagd op dat Billige infiziert; jüst so as de mehrsten vun uns. Man nu heff ik rutfunnen, op welk Ort ik an en betere Qualität koom un liekers spoorn kann: Dat Steak vun 'n Weideossen, dat Schnitzel vun 'n natürlich optrockenet Freeland-Swien is an Enn billiger as dat ut de Riesenstallungen. Dor verdampt de Hälfte in de Pann. Is jo nix as Woter! Un vör Antibiotika un multiresistente Keime mutt ik nu ok nich so veel Bang hebben.

Hett de Buer fofftig Swiens in'n Stall, kann he kranke Deerten enkelt behanneln. Stoht dusende bi em in Stall, denn bruukt he de grote Keule. Nich anners is dat bi Anten, Heuhners und Puten.

Wi Minschen sünd gierig! Eten dröff nich veel kosten. Wi wüllt allens umsünst hebben. Wi sünd giezig, denn wi meent, de Lüüd, de sik för uns afrackert, verdeent all genoog, dat se dorvun leben köönt.

Un an Enn sünd wi dösig: Wat bi all uns Giez un Gier rutsuert, dat fallt uns jichtenswann süllmst op de Feut. Sind wi mol krank, gifft dat keen passend Antibiotika mehr!