vun Behrend Böckmann

Deip ünner anatolisch Ierd
licht 'nen bannig Bäwerhierd,
un dor schööf sik wat tausåmen
un leet dat nu taun Bäwern kåmen;
so üm Klock vier nå Middernacht
hett dat rummelt un dull kracht,
dunn füng dei Ierd tau bäwern an,
un grellet Licht keem achteran
un denn keem all dei lude Knall
un bröchte väle Hüs tau Fall.

Por Minuten sünd vergåhn,
kein Stein bleef up denn annern ståhn —
in'n Nu sünd Wääch un Stråten dicht
wech dat Wåder, wech dat Licht —
allens, allens is kaputt,
allens, allens is in'n Dutt,
all, dei schläpen in ehr Bedden,
künnen sik so fix nich redden...
un so liggen jung un olt
ünner'n Schutt un sünd gliek kolt.
Ganz wenig man läbennig fünn
un ut dei Trümmer redden künn.

So hemm' Achtdusend œwerläwt,
as dei Ierd dor bannig bäwt;
för föfdigdusend keem dat ut,
sei keemen nich nå buten rut.
Twei Milljonen bibbern sihr,
denn sei hemm' kein Hüsung mihr,
binåh nåkelt inne Küll
fählt œwerall 'n warmend Hüll,
ok Äten, Drinken warden knapp,
allens wech, wat man harr hadd.

Dei Truer is nu riesengrot,
Hülp möt her in disse Not,
doch dei Ierd kümmt nich tau Rauh,
denn dat bäwert ümmertau
un väl Helpers ut dei Welt
hemm' vör Urt sik fix instellt
un hemm' mit Hülp von Schnüffelhunnen
hier un dor 'n Minsch noch funnen.
Dankend ward dei Hülp annåhmen,
dei vör Urt is denn ankåmen;
Äten, Drinken, warme Decken,
Ünnerkünft, wat antautrecken,
taun Schuttwechschuben en Maschin
un för Kranke Medizin.

Dörch dei Luft un œwer't Land
keem so männig helpend Hand,
doch dei kümmt denn ierst in'n Urt,
wenn dei miehrste Schutt is furt,
wenn denn dei kaputten Stråten
wedder den Verkihr taulåten,
wenn is wedder dörchtaukåmen
in Gott un Allah sienen Nåmen,
üm vör Urt dei Hülp tau gäben,
dei nödig is för't Wiederläben.

Dei Böbelsten licht up'n Måch
dei för sei so pienlich Fråch:
Wat wür bi't Bugen ünnerlåten?
Kœnen wi dei Sünner fåten,
dei nich wull'n un nich hemm' seihn,
wat dörch Lichtsinn künn gescheihn,
dat ok dörch 'n Bäwerstüer
'n Billigbu is nich gehüer?
Harrn doch all dei Vörschrift truucht
un Hüs so as in Erzin* buucht,
wo äbenso dei Ierd hett bäwt —
wür doch dat Unglück œwerläwt.

*Dei Kreisstadt Erzin in dei Südosttürkei œwerstunn dei Serie von Bäwen meistto åhn Schaden, wieldat ein Politiker mit Kuraasch dei Buuvörschriften dörsetten dä. Kein Buwark hier is tausamenfulln, keinein üm't Läben kåmen, nümsnich woor verletzt. Dorbi is dat Epizentrum von ein' von dei Bäwen man bloots 100 Kilometer wech wäst.